Maurice Ravel / Cinq Mélodies Populaires Grecques

Cinq Mélodies Populaires Grecques

It isn't hard to figure out why singers -- and pianists, to be sure -- love Maurice Ravel's Cinq mélodies populaires grecques (Five Greek Folksongs) as much as they do. The texts, which were translated from the Greek originals into French by Michel Dimitri Calvocoressi, are charmingly short and pithy, and the music to which Ravel has set them is, despite a vague Mediterranean flavor, pure Ravel -- the kind of rich, modified-diatonic music that might to an uninitiated ear seem "impressionist" but really has an objectivity of line and a clarity, even thinness, of texture that marks it as something else altogether. The five songs were composed from 1904 to 1906; Ravel later orchestrated two of them, and the remaining three were orchestrated by another hand, making it possible to perform the entire cycle in the concert rather than the recital hall.

The Cinq mélodies populaires grecques are: 

1. Chanson de la mariée (Song of the Bride)  Ξύπνησε πετροπέρδικα

2. Là-bas, vers église (Over by the Church)  Κάτω στον Άγιο Σίδερο

3. Quel galant m'est comparable (Which Gallant Compares with Me)  Ποιος ασίκης σαν και μένα

4. Chanson des cueilleuses de lentisques (Song of the Lentisk Collectors)  Μ´άγγελος είσαι, μάτια μου

5. Tout Gai! (Be Gay! -- these days often translated less literally) Γιαρούμπι,Σμυρνέικο

In the first song, a man asks his bride-to-be to arise and enjoy the morning with him; he offers that the two might be married, so that their families might be as close as they are. The music is moderately paced and is in G minor, though more often than not Ravel leaves out the third and we hear only an open fifth. The piano makes a quiet, arpeggiated rustle as the singer calls up a melody that over the entire course of the song covers only the span of a minor sixth (from G up to E flat) -- Ravel proves yet again that excess is not needed to create mood and inflection.

The texture of No. 2 is by comparison much stiller, but in the third song, a burst of machismo during which the singer boasts of his manliness by virtue of sword and pistol, we are treated to some rowdiness, both from the singer and from the accompaniment.

You might describe "Song of the Lentisk Collectors" as a cross between the steady, registrally-shifting chords of the second song and the flowing arpeggios of the first, though still that would but poorly describe the happenings of this gentle, Lydian mode-inflected number. A raucous outburst might be expected for the last song (it does bear the enthusiastic title "Tout Gai!" after all), but that's not really Ravel's way, and he keeps things plainly and firmly in check (the accompaniment, for instance, remains at the piano dynamic throughout), even as the singer happily explains how attractive the dancing legs are! Midway through the song the text dissolves into a good-natured "tra la la" that takes us to the end.

Irma Kolassi, greek mezzo of armenian-french origins, occupies a special place in

the hearts of melomanes and in the history of singing. She was born in Greece in the 28th of May 1918. She studied piano and singing in Athens and then in Santa Cecilia Academy in Rome. After 1949 she moved to Paris and straight forward developed an internationnal career (Europe and N. America) mainly focused on the refined interpretation of French music (mostly Ravel, Debussy, Chausson,Faure etc. ), oratorio and lied. She gave the world premieres of works by several french composers (D.Milhaud, A. Honegger, H. Andrienssen). She is admired for her soft, velvet timbre; her even, instrumental voice; her ability to construct beautiful, long phrases; her impeccable diction and noble intonation; the frugal use of artifacts. Kolassi has been honoured with the highest distinctions of the French State and cultural institutions. She lived and teached in Paris until the 28th of March 2012 .

Ίρμα Κολάση, ήταν Αρμενογαλλικής καταγωγής. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Μαΐου του 1918[1] και πέθανε στο Παρίσι στις 27 Μαρτίου του 2012, στα 94 της χρόνια. Δεν εμφανίστηκε ποτέ σε μελοδραματική Σκηνή, αν και διέθετε όλα τα προσόντα. Έτσι, οι πολλές και σημαντικές επιτυχίες της οφείλονται σε ρεσιτάλ, συναυλίες και δισκογραφικές εμφανίσεις. Εύστοχα χαρακτηρίστηκε ως η Ελληνίδα Βικτόρια ντε λος Άνχελες.

Περισσότερα ΕΔΩ

Πέντε Ελληνικές Λαϊκές Μελωδίες 

O Μορίς Ραβέλ (Maurice Ravel, 1875-1937) συνέθεσε τις Πέντε ελληνικές λαϊκές μελωδίες (Cinq Mélodies populaires grecques) για φωνή και πιάνο μεταξύ των ετών 1904 και 1906. Ο Ραβέλ γνώρισε τις ελληνικές αυτές μελωδίες από έκδοση που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1903, σε συνεργασία του γλωσσολόγου Hubert Pernot και του συνθέτη Paul Le Flem. Πρώτη καταγραφή των παραδοσιακών αυτών τραγουδιών πραγματοποιήθηκε από τον Pernot, που μετέβη ως μέλος επίσημης αποστολής του γαλλικού Υπουργείου Παιδείας στην τουρκοκρατούμενη Χίο κατά τα έτη 1898 και 1899 και κατέγραψε 114 τραγούδια. Από αυτή τη συλλογή ο Ραβέλ επέλεξε τέσσερα τραγούδια (Ξύπνησε Πετροπέρδικα, Κάτω στον Άγιο Σίδερο, Άγγελος είσαι μάτια μου, Γιαρούμπι), προσέθεσε τη μελωδία Ποιος ασίκης και επεξεργάστηκε τις Πέντε Ελληνικές Μελωδίες ως σύνολο.

Ο Ραβέλ συνέθεσε κι ένα έκτο ελληνικό τραγούδι στα 1909, το «Τρίπατος», αφιερωμένο στην τραγουδίστρια Marguerite Babaϊan. Συνολικά ο συνθέτης εναρμόνισε εννέα παραδοσιακές ελληνικές μελωδίες, οι τρεις εκ των οποίων δεν εκδόθηκαν ποτέ και τα χειρόγραφά τους πιθανότατα χάθηκαν.

Στις Πέντε ελληνικές λαϊκές μελωδίες υπάρχουν ευδιάκριτα τα ραβελιανά αρμονικά στοιχεία που συμμαχούν με τον τυπικά λαϊκό χαρακτήρα των τραγουδιών. Ο συνθέτης συνενώνει με ιδιαίτερη έμπνευση τους αρχαιοελληνικούς τρόπους που επιζούν στην ελληνική δημοτική μουσική με τη δυτική αρμονία των ημερών του. Σύντομα στη διάρκειά τους αλλά νευρώδη και με καθαρές μελωδικές γραμμές, τα τραγούδια αυτά αποτελούν ιδιαίτερη πρόκληση για κάθε ερμηνευτή.

Ένα μικρό αν και σημαντικότατο μέρος του έργου του Νίκου Σκαλκώτα, αποτελούν τονικές και τροπικές συνθέσεις. Σ’ αυτές ανήκουν οι περίφημοι «36 ελληνικοί χοροί για ορχήστρα», το λαϊκό μπαλέτο «Η θάλασσα» και ορισμένα ακόμη έργα, στα οποία ο συνθέτης μ’ έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό και προσωπικό τρόπο, εκθέτει στοιχεία της ελληνικής δημοτικής μουσικής παράδοσης. Οι συνθέσεις αυτές γράφτηκαν κατά την τρίτη δημιουργική του περίοδο, στα χρόνια 1946-1949.

Το 1962, σε ώριμη πλέον ηλικία ο διακεκριμένος συνθέτης Γιάννης Κωνσταντινίδης, αποσύρθηκε οριστικά από τον χώρο του μουσικού θεάτρου και της ελαφράς μουσικής, στον οποίο, αν και βρισκόταν για βιοποριστικούς λόγους, διέγραψε μια εξαιρετική πορεία.

Στην περίοδο αυτή, ασχολήθηκε με το κλασσικό του έργο το οποίο εμπνεύστηκε από το δημοτικό τραγούδι, εμπλουτίζοντας την Εθνική Σχολή με έργα απαράμιλλης αισθητικής , ιδιαιτέρως αξιόλογους θύλακες μελωδιών της ελληνικής μουσικής κληρονομιάς.

1. "Chanson de la marié"

Awake, awake, my darling partridge,

Open to the morning your wings.

Three beauty marks; my heart is on fire!

See the ribbon of gold that I bring

To tie round your hair.

If you want, my beauty, we shall marry!

In our two families, everyone is related!

2. "Là-bas, vers l'église"

Yonder, by the church,

By the church of Ayio Sidero,

The church, o blessed Virgin,

The church of Ayio Costanndino,

There are gathered,

Assembled in numbers infinite,

The world's, o blessed Virgin,

All the world's most decent folk!

3. "Quel Galant m'est comparable"

What gallant compares with me,

Among those one sees passing by?

Tell me, lady Vassiliki!

See, hanging on my belt,

My pistols and my curved sword.

And it is you whom I love!

4. "Chanson des cueilleuses de lentisques"

O joy of my soul,

joy of my heart,

treasure which is so dear to me,

joy of my soul and heart,

you whom I love ardently,

you are more handsome than an angel.

O when you appear,

angel so sweet,

Before our eyes,

Like a fine, blond angel,

under the bright sun,

Alas! all of our poor hearts sigh!

5. "Tout gai!"

Everyone is joyous, joyous!

Beautiful legs, tireli, which dance,

Beautiful legs; even the dishes are dancing!

Tra la la, la la la!