Europas Schande / Η Ντροπή της Ευρώπης / Europe's shame / Vergogna d' Europa / La vergüenza de Europa

Günter Wilhelm Grass (born 16 October 1927) is a German-Kashubian novelist, poet, playwright, illustrator, graphic artist, sculptor and recipient of the 1999 Nobel Prize in Literature. He is widely regarded as Germany's most famous living writer.

Grass was born in the Free City of Danzig (now Gdańsk, Poland). In 1945, he came to West Germany as a homeless refugee, though in his fiction he frequently returns to the Danzig of his childhood.

Grass is best known for his first novel, The Tin Drum (1959), a key text in European magic realism, and the first part of his Danzig Trilogy, which also includes Cat and Mouse and Dog Years. His works are frequently considered to have a left-wing political dimension and Grass has been an active supporter of the Social Democratic Party of Germany (SPD). The Tin Drum was adapted into a film, which won both the 1979 Palme d'Or and the Academy Award for Best Foreign Language Film. The Swedish Academy, upon awarding him the Nobel Prize in Literature, noted him as a writer "whose frolicsome black fables portray the forgotten face of history".

Read more HERE 

Europas Schande

Ein Gedicht von Günter Grass

Dem Chaos nah, weil dem Markt nicht gerecht,

bist fern Du dem Land, das die Wiege Dir lieh.

Was mit der Seele gesucht, gefunden Dir galt,

wird abgetan nun, unter Schrottwert taxiert.

Als Schuldner nackt an den Pranger gestellt, leidet ein Land,

dem Dank zu schulden Dir Redensart war.

Zur Armut verurteiltes Land, dessen Reichtum

gepflegt Museen schmückt: von Dir gehütete Beute.

Die mit der Waffen Gewalt das inselgesegnete Land

heimgesucht, trugen zur Uniform Hölderlin im Tornister.

Kaum noch geduldetes Land, dessen Obristen von Dir

einst als Bündnispartner geduldet wurden.

Rechtloses Land, dem der Rechthaber Macht

den Gürtel enger und enger schnallt.

Dir trotzend trägt Antigone Schwarz und landesweit

kleidet Trauer das Volk, dessen Gast Du gewesen.

Außer Landes jedoch hat dem Krösus verwandtes Gefolge

alles, was gülden glänzt gehortet in Deinen Tresoren.

Sauf endlich, sauf! schreien der Kommissare Claqueure,

doch zornig gibt Sokrates Dir den Becher randvoll zurück.

Verfluchen im Chor, was eigen Dir ist, werden die Götter,

deren Olymp zu enteignen Dein Wille verlangt.

Geistlos verkümmern wirst Du ohne das Land, 

dessen Geist Dich, Europa, erdachte.

Η ντροπή της Ευρώπης

Ένα ποίημα του Γκύτερ Γκρας

Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές, κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.

Όσα Εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.

Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα  κι Εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.

Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.

Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.

Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.

Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμονη εξουσία ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.

Σ' εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, και σ' όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.

Όμως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.

Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων Όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.

Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν' απαλλοτριώσει.

Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, εδημιούργησε.

(Μετάφραση: Πατρίτσια Αδαμοπούλου)

Europe's shame

A poem by Günter Grass

Close to chaos, because the market is not just,

you're way out of the country that lent you the cradle.

What with the soul searching, you found was,

is now considered, appraised at scrap value.

As a debtor placed naked on the pillory, suffer a country

owe a thank you to you was saying.

Poverty doomed country whose wealth

adorn museums maintained: kept from you loot.

With the force of arms the inselgesegnete country

ravaged wore the uniform Hölderlin in his knapsack.

Barely tolerated country whose colonels of you

were once tolerated as an ally.

Loses right country to which the power law partner

buckled his belt tighter and tighter.

Antigone defying you wearing black and nationwide

mourning clothes, the people whose guest you have.

However, the country has to wake Croesus related

all that glitters golden hoarded in your vaults.

Sauf finally, drink! scream of Commissioners cheerleaders,

but anger is Socrates you back the cup to the brim.

Cursing in the choir, which is characteristic of you are, the gods, to disown their Olympus Thy will be required.

You'll waste away mindlessly without the country,

whose mind you, Europe devised.

Vergogna d' Europa

Una poesia di Günter Grass

Vicina al caos, perché non all’altezza del mercato,

lontana sei dalla terra che il giogo ti ha prestato.

Ciò che, cercato con l’anima, trovato, ebbe per te valore,

al prezzo di un rottame ora ti vien levato.

Come un fallito messo alla berlina nudo, soffre un paese intero,

per cui “debitori di un grazie a te” modo di dire è diventato.

Terra a miseria condannata, la cui ricchezza abbellisce

curatissimi musei: bottino da te sorvegliato.

Violenza in armi, colpita la terra benedetta come un’isola,

a divisa hanno ridotto Hölderlin nello zaino.

Terra a stento ancora sopportata, i cui supremi vertici da te,

una volta partecipi di un patto, vennero tollerati.

Terra senza diritti, cui il potere dei creditori

la cinghia sempre più stretta stringe.

A te per sfida, Antigone indosso il nero lutto porta.

E ovunque il popolo lo veste, di cui tu ospite sei stato.

Fuori dalla terra ha tuttavia la discendenza imparentata con 

Creso tutto quel che d’oro splende appartenuto ai tuoi tesori.

Trinca, alla fine, trinca! grida la claque dei commissari,

ma, incollerito, Socrate ridà a te la coppa piena fino all’orlo.

Maledizioni scaglieranno nel coro, cosa che proprio ti appartiene,

gli dei il cui Olimpo pretende di espropriare la tua volontà.

Privata di spirito ti spegnerai, Europa, senza più quella terra,

la cui intelligenza te, Europa, ha inventato.

La vergüenza de Europa

Un poema de Günter Grass.

Cerca del caos, por no agradar al mercado, lejos estás de la tierra que fue tu cuna.

Lo que con el alma buscaste y pudiste encontrar

hoy lo valoras peor que chatarra.

Como un deudor desnudo sobre la picota, sufre un país al que debiéramos estar agradecidos.

País condenado a ser pobre, y al que la riqueza que adorna museos

no impedirá saquear.

País golpeado por la fuerza de las armas, de los que portaban a Hölderlin en la mochila.

País tolerado ya apenas, a cuyos coroneles

toleraste un día en calidad de aliados.

Pasto de legislaciones, siempre adecuadas, que aprietan el cinturón más y más.

Antígona te desafía al vestir de negro, y en el país entero hoy lleva luto el pueblo del que eras huésped.

Pero, fuera del país, despertarán a Creso para proteger el brillo dorado que se acumula en tus cámaras.

¡Acábate ese vaso de una vez! grita la banda de los comisarios, pero enojado te devuelve Sócrates su copa a rebosar.

¿Cómo será la maldición de los dioses si pretendéis expropiar el Olimpo?

Sin ese país te morirás, Europa, privada de la tierra que te dio la vida.

Το ποίημα αυτό μελοποίησε ο Χρήστος Λεοντής

Η ντροπή της Ευρώπης

Μουσική: Χρήστος Λεοντής

Ποίηση: Günter Grass

Τραγουδούν: Μίλτος Πασχαλίδης, Μαρία Αναματερού, Χρήστος Λεοντής.

Απαγγέλλει ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος.

Παίζουν οι μουσικοί: Νεοκλής Νεοφυτίδης (πιάνο), Μανόλης Ανδρουλιδάκης και Αντώνης Παπαγγελής (κλασική κιθάρα), Τεό Λαζάρου (μπάσσο) και Χρήστος Πανόπουλος

(κρουστά).

Ο συνθέτης Χρήστος Λεοντής  γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 11 Μαΐου 1940. Το 1964 τάραξε τα νερά της ελληνικής δισκογραφίας με το έργο του «Καταχνιά». Ακολούθησαν τα έργα  «Ανάσταση ονείρων» (1966), «12 παρά 5» (1970), «Καπνισμένο τσουκάλι» (1973), «Αχ! Έρωτα» (1974), «Παραστάσεις» (1975), «Μαντζουράνα στο κατώφλι» (1980), «Συναυλίες» (1981), «Πυγολαμπίδες» (1994), «Καντάτα ελευθερίας» (1998), «Μήτηρ Θεού» (2001) & «Έρωτας αρχάγγελος» (2007). Ο Χρ. Λεοντής , στη μεγάλη καριέρα του, εκτός από κύκλους τραγουδιών έγραψε μουσική για όλα τα είδη θεάτρου και η συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν υπήρξε  στενή. Επίσης ασχολήθηκε και με την κινηματογραφική μουσική αλλά και την τηλεοπτική.

Ο συνθέτης όλα αυτά τα χρόνια έχει δώσει πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ενώ πυκνές είναι και οι προσκλήσεις που δέχεται από ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια  για να παίξει μουσική και τραγούδια του αλλά και για διαλέξεις. Πριν λίγο καιρό ο Χρ.Λεοντής  κυκλοφόρησε σε cd & dvd την παράσταση «Χελιδών ηδομένη» που είχε παρουσιάσει στις 11 / 8 / 2005 στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Με αφορμή αυτή τη νέα κυκλοφορία έγινε κι αυτή μας η συνομιλία.

Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο orfeas.gr που δημοσιεύτηκε στις 12/6/2010 (από εκεί η φωτογραφία και το σύντομο βιογραφικό του).

The "Internationale" - Arturo Toscanini

Arturo Toscanini

In 1944, to honor the Allied victory in Italy, the great Arturo Toscanini--a refugee from Fascisim in his home country--decided to conduct a performance of Verdi's "Hymn of the Nations". "Hymn" is a composition that Verdi orginally built around the national anthems of Britain, France, and Italy. In order to honor all four of the major Allies, Toscanini decided to add "The Star Spangled Banner" for the U.S. and "The Internationale" for the Soviet Union. The music was performed by the NBC Symphony Orchestra, with the Westminister Choir and the great tenor Jan Peerce as soloist; conducted by Toscanini. It was filmed as a featurette to be shown in movie theaters, and was narrated by Burgess Meredith.

In the early 50's, at the height of the Red Scare, U.S. censors removed the portion of this performance that featured the "Internationale".

For years this sequence in the original featurette was considered forever lost. But recently a copy of this missing piece of film was rediscovered, and now this rousing rendition of the Internationale--together with chorale and orchestra under the direction of a legendary conductor--can now be enjoyed again.

Τί γίνεται τελικά στο πολιτικό παρασκήνιο!!!.....

Το 1944, για να τιμήσει τη νίκη των Συμμάχων στην Ιταλία, ο μεγάλος Αρτούρο Τοσκανίνι αποφάσισε να διεξάγει μια παράσταση του «Ύμνου των Εθνών» του Βέρντι ("Hymn of the Nations"). Ο "Ύμνος" είναι μια σύνθεση που Βέρντι πραγματικά βασισμένη πάνω στους εθνικούς ύμνους της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας. Για να τιμήσει τις συμμαχικές δυνάμεις ο Toscanini, αποφάσισε να προσθέσει «Το έναστρο έμβλημα αστεριών» για τις ΗΠΑ και τη «Διεθνή» για τη Σοβιετική Ένωση. Η εκτέλεση έγινε από την NBC Symphony Orchestra, την Χορωδία Westminister και το μεγάλο τενόρο Jan Peerce ως σολίστ, με διευθυντή τον Τοσκανίνι. Η παράσταση κινηματογραφήθηκε για να παίζεται μελλοντικά στους κινηματογράφους, με αφηγητή τον Burgess Meredith.

Στις αρχές της δεκαετίας του 50, εποχή του ψυχρού πολέμου, οι Αμερικανοί λογοκριτές ενοχλήθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, και αφαίρεσαν το κομμάτι με τη «Διεθνή» από την ταινία. Βλέπετε, τους χάλαγε τη βιτρίνα. Η προβολή της ταινίας, ως ντοκουμέντο προβαλλόταν λογοκριμένη και όλοι πίστευαν πως το κομμάτι με τη «Διεθνή» είχε χαθεί για πάντα. Πρόσφατα όμως, ένα αντίγραφο της ταινίας ανακαλύφθηκε και τώρα η προβολή της συνεχίζεται με τη «Διεθνή» να ακούγεται στο τέλος της παράστασης. Απολαύστε, λοιπόν, τον θρυλικό μαέστρο Τοσκανίνι να διευθύνει την χορωδία και την ορχήστρα.

Ακούστε εδώ, αυτό που Αμερικανική λογοκρισία είχε αφαιρέσει

 

Και εδώ, η ολοκληρωμένη ταινία σε δύο μέρη

 

The Montreal Protests / Διαμαρτυρίες στο Μόντρεαλ

The Montreal Protests, 4 Months In

Thousands of demonstrators march against a 75-percent tuition hike at universities in Canada's mostly French-speaking Quebec province, in downtown Montreal, Quebec, on May 22, 2012. Tens of thousands marched in a rally marking 100 days of student protests. (Reuters/Olivier Jean

 Beginning in February, students throughout Quebec began protesting against a proposed 75 percent hike in the cost of their tuition. Demonstrators staged strikes, sit-ins, and marches, in some cases drawing hundreds of thousands of participants and incurring hundreds of arrests. Quebec's government responded by passing a controversial emergency law, Bill 78, that places strict limits on free assembly, including a provision that requires demonstrators to submit protest plans and receive police approval. Reacting to the new law, hundreds of thousands more took to the streets to join the broadening protest. Now, four months later, nightly demonstrations continue across Montreal. These marches are called "casseroles," as participants use pots and pans to create noise and call for attention.

Αρχίζοντας το Φεβρουάριο, οι μαθητές σε ολόκληρη τη Κεμπέκ, άρχισαν να διαμαρτύρονται εναντίον μιας προτεινόμενης αύξησης 75% του κόστους των διδάκτρων τους. Οι διαδηλωτές οργάνωσαν απεργίες, καταλήψεις, πορείες και έγιναν εκατοντάδες συλλήψεις. Η Κυβέρνηση του Κεμπέκ απάντησε περνώντας από έναν αμφιλεγόμενο νόμο έκτακτης ανάγκης, ο Bill 78, που θέτει αυστηρά όρια στην ελεύθερη συνέλευση, που περιλαμβάνει διάταξη που απαιτεί, οι διαδηλωτές να υποβάλουν τα σχέδια διαμαρτυρίας και να λάβουν την έγκριση της αστυνομίας. Αντιδρώντας στο νέο νόμο, εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους για να συμμετάσχουν στην διεύρυνση της διαμαρτυρίας. Τώρα, τέσσερις μήνες μετά, οι νυχτερινές διαδηλώσεις συνεχίζονται σε ολόκληρο το Μόντρεαλ. Αυτές οι πορείες ονομάζονται "κατσαρόλες", καθώς οι συμμετέχοντες, χρησιμοποιούν κατσαρόλες και τηγάνια για να δημιουργήσουν θόρυβο και να γίνει αισθητή η διαμαρτυρία τους.

Κείμενα και φωτογραφίες από το The Atlantic

Thousands of students gather to protest against tuition hikes in downtown Montreal, on March 22, 2012.

(Reuters/Olivier Jean)

Riot police stand guard during a student demonstrations outside Le Victorin Hotel where the annual Liberal Convention is being held on May 4, 2012 in Victoriaville, Quebec, Canada. These protests came on the 12th week of a strike by some 170,000 students. (Rogerio Barbosa/AFP/GettyImages).

Tens of thousands of students protest on March 22, 2012, bringing downtown Montreal to a standstill. "Yell louder so that nobody ignores us," shouted demonstrators who converged on the metropolis from across the province, packing a two-kilometer stretch of the city's streets. Since mid-February nearly 300,000 students have boycotted classes, blocked bridges and held smaller protests around the province against the government's plan to raise tuition over the next five years. (Rogerio Barbosa/AFP/Getty Images)

Demonstrators march in a protest against the Quebec Liberal Government on June 2, 2012, in Montreal. Thousands of people took to the streets of Montreal Saturday braving driving rain to protest planned tuition hikes and an emergency law after talks between students and the Quebec government broke down. (Rogerio Barbosa/AFP/Getty Images)

Wheelchair-bound citizens join students protesting tuition fee increases in Montreal, on June 1, 2012. Talks between students and the Quebec government aimed at ending months of protests over a proposed tuition hike collapsed, with nightly street demonstrations showing no sign of abating. (Rogerio Barbosa/AFP/Getty Images

Demonstrators march as they protest student tuition hikes on May 23, 2012. Nearly 700 people were arrested overnight in rowdy demonstrations in Montreal, with rocks being hurled at police, a spokesman said. Police in Montreal had said the unsanctioned protest would be tolerated if there was no trouble but after some unruly behavior around midnight they moved in and arrested 518 demonstrators. Another 170 people were detained in Quebec. (Andre Tremblay/AFP/Getty Images)

A protester is arrested during a demonstration in Victoriaville, on May 4, 2012. (Reuters/Christinne Muschi)

Άλλες φωτογραφίες στο / More photos The Atlantik

Veterans Against the War / Βετεράνοι Ενάντια στον Πόλεμο

Iraq Veterans Against the War display the peace sign before throwing their medals away in opposition to the war at Cermak Road and Michigan Avenue during an anti-war march. — Antonio Perez, Chicago Tribune, May 20, 2012

In conflictual demonstrations against the NATO summit in Chicago, USA, members the organization of Veterans Against the War, they thrown in front of the Conference Centre where they had been gathered the NATO military, who won that medals in Iraq and in Afghanistan.

(The material is derived from the American news channel Democracy Now).

1. Brock Mackintosh: My name is Brock Mackintosh. 

Employed in Ethnikofylaki. I served in Afghanistan since November 2008, until August 2009. Before than two months for the 1st time I visited the memorial at ground zero "Twins Towers" for the first time together with two Afghans, a monument of the tragedy. Today I would like to get rid of this medal in memory of 33,000 thousand people who died in Afghanistan and who would not build none a monument like for those volunteers of Peace in Afghanistan.

2. Emanuelli Vinci: My name is Vinci Emanuelli.

Served in U.S. Marine Corps. First of all, this is my move to the people's of Iraq and Afghanistan. Second, this move is for the true ancestors.
I'm talking about the Non Violent Coordinating-Student, I am talking about the Black Panthers, I speak for the Movement of Civil Liberties, I'm talking about unions, I'm talking about our brothers and sisters the socialists, for our brothers the communists and communist, our brothers and sisters anarchists and anarchist, our brothers and sisters environmentalists and ecologists, they are the true ancestors and our last and most important, our enemies, there are 7,000 miles away. They sit in Conference  Rooms, are Syndicates CEO's are bankers, financial advisors are. They do not live 7000 miles away from our homes. Our enemies are here and we see them every day.
Our enemies are not the policemen standing in the line of exclusion. They are millionaires and billionaires who control this Planet and it' s many tolerated! Let's get back their medals.

Otherlink: http://www.youtube.com/watch?v=uuL3wNtwAqM 
Iraq Veterans Against the War returning their service medals
More photos HERE

Στις διαδηλώσεις ενάντια στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Σικάγο των Η.Π.Α., μέλη της οργάνωσης Βετεράνοι Ενάντια στον Πόλεμο, πέταξαν μπροστά από το συνεδριακό κέντρο όπου είχαν μαζευτεί οι Νατοϊκοί, τα μετάλλια που κέρδισαν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

(Το υλικό προέρχεται από το αμερικάνικο ειδησεογραφικό κανάλι Democracy Now)

1. Μπροκ Μάκιντος: Ονομάζομαι Μπροκ Μάκιντος.

Υπηρετούσα στην Εθνικοφυλακή. Υπηρέτησα στο Αφγανιστάν από το Νοέμβριο του 2008, μέχρι τον Αύγουστο του 2009. Πριν από δύο μήνες επισκέφθηκα για 1η φορά το μνημείο στο σημείο μηδέν "Δίδυμοι Πύργοι", για πρώτη φορά μαζί με δύο Αφγανούς, το μνημείο μίας τραγωδίας. Θέλω να ξεφορτωθώ σήμερα αυτό το μετάλλιο εις μνήμην των 33.000 χιλιάδων πολιτών που πέθαναν στο Αφγανιστάν και για τους οποίους δεν θα χτιστεί κανένα μνημείο όπως και για τους εθελοντές για την Ειρήνη στο Αφγανιστάν.

2. Βινς Εμμανουέλι: Ονομάζομαι Βινς Εμμανουέλι.

Υπηρέτησα στο Αμερικανικό Σώμα Πεζοναυτών. Πρώτα από όλα αυτή η κίνησή μου είναι για τους Λαούς του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Δεύτερον, αυτή η κίνηση είναι για τους αληθινούς προγόνους μας.
Μιλάω για το Συντονιστικό Μη Βίαιων-Φοιτητών, μιλάω για τους Μαύρους Πάνθηρες, μιλάω για το Κίνημα των Πολιτικών Ελευθεριών, μιλάω για τα Συνδικάτα, μιλάω για τα αδέλφια μας και τις αδελφές μας τους σοσιαλιστές, για τα αδέλφια μας τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, τα αδέλφια μας και τις αδελφές μας αναρχικούς και αναρχικές, τα αδέλφια μας και τις αδελφές μας οικολόγους και οικολόγες, αυτοί είναι οι πραγματικοί μας πρόγονοι και τελευταίο και πιο σημαντικό, οι εχθροί μας, δεν βρίσκονται 7.000 μίλια μακριά. Κάθονται σε αίθουσες συσκέψεων, είναι διευθύνοντες σύμβουλοι είναι τραπεζίτες, είναι χρηματοπιστωτικοί σύμβουλοι. Δεν ζουν 7.000 μίλια μακριά από τα σπίτια μας. Οι εχθροί μας βρίσκονται εδώ και τους βλέπουμε κάθε μέρα. Οι εχθροί μας δεν είναι οι αστυνομικοί που στέκονται στην γραμμή αποκλεισμού. Είναι οι εκατομμυριούχοι και οι δισεκατομμυριούχοι που ελέγχουν αυτόν τον πλανήτη και αρκετά τους ανεχθήκαμε!! Ας πάρουν πίσω τα μετάλλιά τους.

Εμείς, στη μνήμη όλων των θυμάτων του ιμπεριαλιστικού ΝΑΤΟ αφιερώνουμε το τραγούδι / We, in memory of all these victims of imperialist NATO interventions, we dedicate the song:  «All we are saying is give peace a chance». John Lennon