If I had to choose between music, dance or photography, I would choose all three, for I am enchanted with music, thrilled by dance and redeemed by photography! Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στη μουσική, το χορό και τη φωτογραφία, θα επέλεγα και τις τρεις τέχνες. Η μουσική με μαγεύει, ο χορός με ενθουσιάζει και η φωτογραφία με λυτρώνει!...
Rhythmology, completed in America as late as 1971. It consists of twelve movements and has a unique plan and format. A movement in an uneven compound time beginning with 5/8 is immediately paired off and contrasted with a movement in 2/4 called Hasapiko. So the first is paired with Hasapiko in Aries. The second is with Hasapiko in Taurus and so on. Each therefore is based on a sign of the zodiac. The second movement is in 7/8, the third follows one in 9/8 etc, right up to 15/8. A Hasapiko, to quote Karas detailed booklet notes, is a traditional popular dance of Byzantine origin. The work is dedicated to the Greek Poet George Seferis.
Άρχισα να γράφω την Ρυθμολογία στο Λονδίνο το καλοκαίρι του 1969. Θέλησα απ την αρχή να παίξω σοβαρά, με μονούς ρυθμούς και με χασάπικα ανάμεσά τους που να εξαρτώνται από αστερισμούς. Και προ παντός, να ξαναθυμηθώ πολύ παλιούς τρόπους τους ορθόδοξους του μπουζουκιού και των ρεμπέτικων τραγουδιών. Νομίζω πως ήμουν πια σε θέση να τ ακούω χωρίς συναισθηματικές υπερβολές, από μακριά, πιο τεχνικά και μ όλο το βαθύ ερωτικοθρησκευτικό τους περιεχόμενο.
Στο μεταξύ, ίσαμε σήμερα που τελείωσα την Ρυθμολογία, πολλά συνέβησαν μέσα μου ώστε να ασχοληθώ τα τελευταία χρόνια, ολοένα και πιο αποκλειστικά, μ αυτή την αυστηρώς ελληνική εποχή, που είχε την τύχη η δικιά μου γενιά να ζήσει στα νιάτα της. Απ το 41 ως το 50. Γύρω από κείνο τον καιρό έγραψα, δραματική την Εποχή της Μελισσάνθης, με θρησκευτικότητα Τα Λειτουργικά και με σάτιρα Τα 9 Βήματα του Διός. Και στα τρία αυτά τελευταία έργα μου, θέλω να φανερώσω το πόσο σημαντικά για τους νέους Έλληνες στάθηκαν τα χρόνια εκείνα.
Η Ρυθμολογία είναι ένα παιχνίδι τρόπων και ρυθμών. Και η αναφορά μου στους αστερισμούς και αυτό παιχνίδι, χωρίς συμβολισμό ή επιρροή απ την αστρολογική τους σημασία. Κι όσο προχωρούσα στο σχεδίασμα του έργου, σκεφτόμουν τον ποιητή Σεφέρη. Γιατί αυτός πρώτος μας έκαμε να νιώσουμε τη σημασία ενός σοβαρού παιχνιδιού, με το Τετράδιο Γυμνασμάτων του π.χ., που το πρωτοδιάβασα νέος πολύ, ακριβώς σ αυτή την εποχή της Μελισσάνθης. Και υπήρξε αυθόρμητη η ανάγκη να του αφιερώσω την Ρυθμολογία. Μόνο που δεν φανταζόμουν πως αυτή τη στιγμή δε θα υπήρχε ανάμεσά μας.
Μα η Ρυθμολογία δε γράφτηκε για να τον θρηνήσει. Γράφτηκε για έναν ζωντανό Σεφέρη που εξακολουθεί να ζει ανάμεσά μας. Για τον ποιητή Σεφέρη που είχε τη δύναμη να μιλά, όταν μιλούσε, απλά, βαθιά και ελληνικά.
Actor Anthony Hopkins has written music for many years, but the ''Thor" co-star
composed his latest piece, "And The Waltz Goes On," with Rieu
specifically in mind to perform it. André Rieu was so enthusiastic about the
work that he immediately set plans in motion to record it, reportedly moving
Hopkins' wife to tears during the initial performance of the tune. "I've
been a great admirer of Andre Rieu for several years. He's a great musician. My
wife and I had the same dream of meeting him one day, so I've send him some
music that I wrote. It's a dream come true for me that Andre performed it with
his orchestra. I'm totally knocked out by the result. It's even more than I
expected!" says Anthony Hopkins about his cooperation with André Rieu. The
waltz will be on Rieu's new album and will be performed by Rieu while on tour
in the USA, Canada and Mexico this fall.
Every
November, our hearts and minds are there, at the Athens Polytechnic, at the
heroic uprising of students, young people and the whole of Greece against the
Junta, in November 1973. The
Polytechnic uprising (Politechneio, Πολυτεχνείο in
greek) symbolises not only the heroic struggle but also the unity of all
democrats.
The November
struggles are the highest expression of the seven-year fight against the
dictatorship, and one of the most important moments in the fight for freedom of
the Greek people and especially Greek youth.
The ideals of
freedom, independence, peace, love of life and mankind, remain alive and will
stay current and unalterable, no matter how many years pass from that rising.
The Events of
the Polytechnic Uprising
Despite the
harsh repressive measures of the military Junta during the seven-year
dictatorship of 1967-1973 in Greece - the imprisonments, displacements, mass
trials in emergency courts-martial, torture, mock executions and murders -
popular demonstrations against the regime continued throughout the
dictatorship, with young people always playing a leading part.
Popular
indignation against the Junta began to be forcefully expressed from early 1973,
with the sit-ins at the Law School in Athens in February, the demonstration on
4 November on the occasion of the memorial service for George Papandreou, at
which there were arrests, and the demonstration by 3,000 students the next day
in support of those arrested. Demonstrations also continued at the
universities.
students
outside polytechnic
The political upheaval which broke out in
Athens lasted from 14 to 17 November 1973. The upheaval began with the sit-in
at the Polytechnic by students, peaked with the pan-Athenian mobilisation
against the regime, and concluded with military intervention.
The
Polytechnic Uprising begins with the general meetings of the students’ unions
on the morning of Wednesday 14 November, which result in the rejection of
government measures concerning the planning of student elections. On the same
afternoon, the students, who have gathered at the Polytechnic in the meantime,
decide to occupy the building under the control of a Coordinating Committee. By the evening, the slogans have become
clearly political.
Ο
ξεσηκωμός στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβρη του 1973, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός,
ορόσημο της λαϊκής πάλης, σε μια από τις δύσκολες περιόδους της νεότερης
ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Σαν τέτοιο ορόσημο μπορεί να σηματοδοτεί στη
συνείδηση του λαού και της νεολαίας την αντίσταση και την ανυποταγή. Ένας
λαϊκός ξεσηκωμός, τα όρια του οποίου δε χωρούν στα στενά πλαίσια της τωρινής,
μα και κάθε αστικής δημοκρατίας, ενός κράτους που μπορεί να αλλάζει το μανδύα
της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης αυτής της άθλιας κοινωνίας, δηλαδή της
δικτατορίας των μονοπωλίων αλλά με τον ίδιο πάντα σκοπό: Την εξουσία πάνω στην
εργατική τάξη και στο λαό, για τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.
Ο
ξεσηκωμός στο Πολυτεχνείο, είχε ποιοτικά
διαφορετικό περιεχόμενο, πολύ παραπάνω από τη διεκδίκηση μιας τυπικής μορφής
αστικής ελευθερίας και δημοκρατίας, όσο κι αν αυτές ήταν τότε στραγγαλισμένες.
Στη μνήμη μπορεί να ηχεί ακόμη το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», που και
αυτό επίσης σε κάθε εποχή έχει το δικό του συμβολισμό και το δικό του πολιτικό
περιεχόμενο, αλλά ο ξεσηκωμός δεν ήταν μόνο αυτό ή μόνο γι' αυτό. Μαζί με το
σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», προβλήθηκαν και τα συνθήματα - στόχοι
«Κάτω η χούντα», «Έξω οι ΗΠΑ και το NATO», «Λαϊκή κυριαρχία».
Επομένως,
το μήνυμα ήταν καθαρά πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιαμερικανικό,
αντιιμπεριαλιστικό, διεκδικητικό από την άποψη της προβολής
συνθημάτων
όπως αυτό της λαϊκής κυριαρχίας, που στις δοσμένες συνθήκες, συμβόλιζε μια
άλλη, έστω και θολή για τη δεδομένη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, πολύ πέρα
από το αστικοκοινοβουλευτικό καθεστώς. Όσο βεβαίως μπορούσε τότε αυτό να
γίνεται ξεκάθαρο, συγκεκριμένο και, κυρίως, πολιτικά ορατό από την άποψη της
ρεαλιστικότητας και της πραγματοποίησης.
Ο
ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο «φοιτητικός» ξεσηκωμός, όπως επίσης
προβάλλουν οι απολογητές του συστήματος. Στο φοιτητικό κίνημα, που ήταν
συλλογικά οργανωμένο, δρούσαν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις και μάλιστα με
διαφορετικές και τότε προσεγγίσεις ως προς το σκοπό της αντιδικτατορικής πάλης.
Αλλά, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που επίσης αποτελεί ποιοτικό στοιχείο και από
το οποίο βγαίνει πείρα και για το σήμερα. Στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου
εκφράστηκε η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό κίνημα. Μπορεί να
μην είχε οργανωθεί με συγκεκριμένο σχέδιο από τα πριν η μορφή της κατάληψης,
αλλά έγινε σε περίοδο κορύφωσης της πολύχρονης αντιδικτατορικής πάλης του λαού
και της νεολαίας και είναι γεγονός ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η ίδια η ζωή, η
εξέλιξη των γεγονότων επιδρά στη γέννηση της μιας ή της άλλης μορφής οργάνωσης
ενός αγώνα.
Το
γεγονός ότι ο αγώνας του Πολυτεχνείου δεν ολοκληρώθηκε σε ό,τι αφορά τους
στόχους του, που τραβούσαν πέρα από την αποκατάσταση της αστικής
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, γιατί ο συσχετισμός δύναμης δεν το επέτρεψε, δεν
αναιρεί σε τίποτα την προσφορά του και την αξία του. Αντίθετα, τα συμπεράσματα
από αυτήν τη λαϊκή εξέγερση είναι πολύ χρήσιμα για τους μελλοντικούς αγώνες.
Κανένας
αγώνας, πολύ περισσότερο για ριζικές επαναστατικές αλλαγές, δεν μπορεί να
προχωρήσει χωρίς θυσίες, χωρίς ηρωική προσπάθεια μιας μειοψηφίας που είναι η
πρωτοπορία, χωρίς αποφασισμένη, οργανωμένη, πειθαρχημένη και αφοσιωμένη
πρωτοπορία στην υπόθεση της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης από την
καπιταλιστική σκλαβιά.
Η Ρυθμολογία είναι ένα παιχνίδι τρόπων και ρυθμών. Και η αναφορά μου στους αστερισμούς και αυτό παιχνίδι, χωρίς συμβολισμό ή επιρροή απ την αστρολογική τους σημασία. Κι όσο προχωρούσα στο σχεδίασμα του έργου, σκεφτόμουν τον ποιητή Σεφέρη. Γιατί αυτός πρώτος μας έκαμε να νιώσουμε τη σημασία ενός σοβαρού παιχνιδιού, με το Τετράδιο Γυμνασμάτων του π.χ., που το πρωτοδιάβασα νέος πολύ, ακριβώς σ αυτή την εποχή της Μελισσάνθης. Και υπήρξε αυθόρμητη η ανάγκη να του αφιερώσω την Ρυθμολογία. Μόνο που δεν φανταζόμουν πως αυτή τη στιγμή δε θα υπήρχε ανάμεσά μας.
