The Polytechnic Uprising on 17 November 1973 / Εξέγερση Πολυτεχνείου

The Polytechnic Uprising on 17 November 1973

Every November, our hearts and minds are there, at the Athens Polytechnic, at the heroic uprising of students, young people and the whole of Greece against the Junta, in November 1973. The Polytechnic uprising (Politechneio, Πολυτεχνείο in greek) symbolises not only the heroic struggle but also the unity of all democrats.

The November struggles are the highest expression of the seven-year fight against the dictatorship, and one of the most important moments in the fight for freedom of the Greek people and especially Greek youth.

The ideals of freedom, independence, peace, love of life and mankind, remain alive and will stay current and unalterable, no matter how many years pass from that rising.

The Events of the Polytechnic Uprising

 Despite the harsh repressive measures of the military Junta during the seven-year dictatorship of 1967-1973 in Greece - the imprisonments, displacements, mass trials in emergency courts-martial, torture, mock executions and murders - popular demonstrations against the regime continued throughout the dictatorship, with young people always playing a leading part.

Popular indignation against the Junta began to be forcefully expressed from early 1973, with the sit-ins at the Law School in Athens in February, the demonstration on 4 November on the occasion of the memorial service for George Papandreou, at which there were arrests, and the demonstration by 3,000 students the next day in support of those arrested. Demonstrations also continued at the universities.

students outside polytechnic

The political upheaval which broke out in Athens lasted from 14 to 17 November 1973. The upheaval began with the sit-in at the Polytechnic by students, peaked with the pan-Athenian mobilisation against the regime, and concluded with military intervention.

The Polytechnic Uprising begins with the general meetings of the students’ unions on the morning of Wednesday 14 November, which result in the rejection of government measures concerning the planning of student elections. On the same afternoon, the students, who have gathered at the Polytechnic in the meantime, decide to occupy the building under the control of a Coordinating Committee. By the evening, the slogans have become clearly political.

Read more Greece index

Read HERE

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου

Ο ξεσηκωμός στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβρη του 1973, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, ορόσημο της λαϊκής πάλης, σε μια από τις δύσκολες περιόδους της νεότερης ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Σαν τέτοιο ορόσημο μπορεί να σηματοδοτεί στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας την αντίσταση και την ανυποταγή. Ένας λαϊκός ξεσηκωμός, τα όρια του οποίου δε χωρούν στα στενά πλαίσια της τωρινής, μα και κάθε αστικής δημοκρατίας, ενός κράτους που μπορεί να αλλάζει το μανδύα της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης αυτής της άθλιας κοινωνίας, δηλαδή της δικτατορίας των μονοπωλίων αλλά με τον ίδιο πάντα σκοπό: Την εξουσία πάνω στην εργατική τάξη και στο λαό, για τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.

Ο ξεσηκωμός  στο Πολυτεχνείο, είχε ποιοτικά διαφορετικό περιεχόμενο, πολύ παραπάνω από τη διεκδίκηση μιας τυπικής μορφής αστικής ελευθερίας και δημοκρατίας, όσο κι αν αυτές ήταν τότε στραγγαλισμένες. Στη μνήμη μπορεί να ηχεί ακόμη το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», που και αυτό επίσης σε κάθε εποχή έχει το δικό του συμβολισμό και το δικό του πολιτικό περιεχόμενο, αλλά ο ξεσηκωμός δεν ήταν μόνο αυτό ή μόνο γι' αυτό. Μαζί με το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», προβλήθηκαν και τα συνθήματα - στόχοι «Κάτω η χούντα», «Έξω οι ΗΠΑ και το NATO», «Λαϊκή κυριαρχία».

Επομένως, το μήνυμα ήταν καθαρά πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό, διεκδικητικό από την άποψη της προβολής

συνθημάτων όπως αυτό της λαϊκής κυριαρχίας, που στις δοσμένες συνθήκες, συμβόλιζε μια άλλη, έστω και θολή για τη δεδομένη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, πολύ πέρα από το αστικοκοινοβουλευτικό καθεστώς. Όσο βεβαίως μπορούσε τότε αυτό να γίνεται ξεκάθαρο, συγκεκριμένο και, κυρίως, πολιτικά ορατό από την άποψη της ρεαλιστικότητας και της πραγματοποίησης.

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο «φοιτητικός» ξεσηκωμός, όπως επίσης προβάλλουν οι απολογητές του συστήματος. Στο φοιτητικό κίνημα, που ήταν συλλογικά οργανωμένο, δρούσαν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις και μάλιστα με διαφορετικές και τότε προσεγγίσεις ως προς το σκοπό της αντιδικτατορικής πάλης. Αλλά, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που επίσης αποτελεί ποιοτικό στοιχείο και από το οποίο βγαίνει πείρα και για το σήμερα. Στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου εκφράστηκε η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό κίνημα. Μπορεί να μην είχε οργανωθεί με συγκεκριμένο σχέδιο από τα πριν η μορφή της κατάληψης, αλλά έγινε σε περίοδο κορύφωσης της πολύχρονης αντιδικτατορικής πάλης του λαού και της νεολαίας και είναι γεγονός ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η ίδια η ζωή, η εξέλιξη των γεγονότων επιδρά στη γέννηση της μιας ή της άλλης μορφής οργάνωσης ενός αγώνα.

Το γεγονός ότι ο αγώνας του Πολυτεχνείου δεν ολοκληρώθηκε σε ό,τι αφορά τους στόχους του, που τραβούσαν πέρα από την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, γιατί ο συσχετισμός δύναμης δεν το επέτρεψε, δεν αναιρεί σε τίποτα την προσφορά του και την αξία του. Αντίθετα, τα συμπεράσματα από αυτήν τη λαϊκή εξέγερση είναι πολύ χρήσιμα για τους μελλοντικούς αγώνες.

Κανένας αγώνας, πολύ περισσότερο για ριζικές επαναστατικές αλλαγές, δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς θυσίες, χωρίς ηρωική προσπάθεια μιας μειοψηφίας που είναι η πρωτοπορία, χωρίς αποφασισμένη, οργανωμένη, πειθαρχημένη και αφοσιωμένη πρωτοπορία στην υπόθεση της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική σκλαβιά.

Περισσότερα ΕΔΩ