Κείμενο υποδοχής

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Dimitris Dragatakis/Δημήτρης Δραγατάκης

DIMITRIS DRAGATAKIS (1914 - 2001)

The Greek composer Dimitris Dragatakis was born on 22 January 1914 in Platanousa, a remote, mountain village in Epirus, and died in Athens at the age of 87 on 18th December 2001. His musical interest was obvious from a very early age, using what nature provided, such as leaves and stalks, to fashion instruments. Later he studied music formally at the National Conservatory of Athens, with an interruption during World War II and the ensuing civil war, completing his studies in 1955. For many decades he played the viola in the orchestra of the Greek National Opera and taught violin and music theory at the National Conservatory.

In the 1950s he took up musical composition systematically, creating from that time to the end of his life more than 130 instrumental, vocal, scenic and electronic works, with the main body of his musical output consisting of orchestral and chamber music. He received numerous awards and prizes for his work, the first being in 1958 from the Greek Composers’ Union, followed by many others, such as the Maria Callas Award from the Third Programme of the Hellenic Broadcasting Corporation in 1997 and the prestigious G.A. Papaioannou Award from the Academy of Athens in 1999.

In March 2001 he was appointed lifelong Emeritus President of the Greek Composers’ Union, having served as Vice-President for the previous six years. The works of Dragatakis have been performed in Greece and abroad, and many compositions of his have been published and recorded.

Dimitris Dragatakis studied music theory under Leonidas Zoras and Manolis Kalomiris, both composers who belong to the Greek National School of Composition. Nevertheless his musical language was formed independently of his teachers, based mainly on two elements: his close relationship with the Greek musical tradition of his birthplace and his personal interest in the musical trends of the mid-twentieth century. More specifically, Dragatakis has combined selective elements of the musical traditions of Epirus (pentatonic scales, pedal notes, glissandos, and other elements) with the contemporary music of his age (free atonality, plain forms and rhythmic ostinatos, new instrumental combinations and sound effects, all derived mainly from post-modernism and minimalism). In this way a style of musical writing modern in concept but traditional in origin was gradually formed, establishing a new relationship with Greek musical tradition, unlike that of the Greek National School of Composition. As a whole the music of Dimitris Dragatakis is both.

Source: Naxos.com

Monologue No4-Lorenda Ramou (piano)

Little Ballad-Lorenda Ramou (piano)

Symphony No1-Bulgarian RTV Orchestra

Δημήτρης Δραγατάκης

Γεννήθηκε στην Πλατανούσα της Άρτας το 1914 και πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου του 2001 στην Αθήνα. Άρχισε μαθήματα βιολιού σε ηλικία δεκαέξι ετών με τον Γεώργιο Ψύλλα στο Εθνικό Ωδείο και αποφοίτησε το 1939. Από το 1949 ξεκίνησε μαθήματα σύνθεσης με τον Λεωνίδα Ζώρα και τον Μανώλη Καλομοίρη στο ίδιο ωδείο (δίπλωμα σύνθεσης το 1955). Παράλληλα δίδασκε ο ίδιος βιολί στο Εθνικό Ωδείο. Το ενδιαφέρον του για τις νεότερες τεχνοτροπίες εκδηλώθηκε χάρη σε δική του πρωτοβουλία εντελώς ανεξάρτητα από τους δασκάλους του.

Με προτροπή του Μ. Καλομοίρη στράφηκε στη βιόλα και αποτέλεσε, από το 1944 και για μία εικοσαετία, μέλος της ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής. Το 1977 καταλαμβάνει τη θέση του καθηγητή αρμονίας, αντίστιξης, φούγκας και ενορχήστρωσης στο Εθνικό Ωδείο από την οποία αποχωρεί το 1997. Ήταν αναπληρωτής Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Ωδείου, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών και Αντιπρόεδρος της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.

Ο κατάλογός του περιλαμβάνει πάνω από εκατό έργα για όλα σχεδόν τα είδη. Τα πρώτα του χρονολογημένα έργα φέρουν την ημερομηνία 1957, περιλαμβάνονται όμως και παλαιότερα έργα, χωρίς χρονολογία σύνθεσης. Σημαντικό μέρος της παραγωγής του καταλαμβάνουν οι μεγάλες μορφές (έξι συμφωνίες, κοντσέρτα και κοντσερτίνα).

Ο Δ. Δραγατάκης είχε επανειλημμένως τιμηθεί για το έργο του με πολλές διακρίσεις. Το 1958 βραβεύτηκε στο διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών για το Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 1, το 1960 στο διαγωνισμό σύνθεσης του Ελληνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας για το Κουαρτέτο Εγχόρδων αρ. 3. Το 1964 το Κουϊντέτο για ξύλινα πνευστά διακρίθηκε σε διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών. Το 1981 η Συμφωνία αρ.5 τιμήθηκε με το Α' Βραβείο στο διαγωνισμό σύνθεσης του Υπουργείου Πολιτισμού.

Το 1988 κατόπιν παραγγελίας του Δήμου Ηρακλείου γράφει το Κονσερτίνο για σαντούρι και ορχήστρα, ένα εγχείρημα σύμπραξης μιας καθιερωμένης «κλασικής» μορφής με ένα όργανο που φέρει έντονα τα παραδοσιακά ηχοχρωματικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Άλλες σημαντικές παραγγελίες ήταν τα έργα Ωδή ΧΙΙΙ για φωνή και μικρό σύνολο, για το έτος Κάλβου (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, 1992) και Κοντσέρτο για βιόλα και ορχήστρα (Μέγαρο Μουσικής, 1992).

Το γεγονός ότι η σταδιοδρομία του ως συνθέτη ξεκίνησε σε σχετικά μεγάλη ηλικία (40-42 ετών), όταν οι βασικές του κατευθύνσεις και η στάση ζωής του είχαν πλέον κατασταλάξει, συνέβαλε στο να διατηρήσει μια έντονα ανεξάρτητη πορεία χωρίς να «παρασυρθεί» από τις εκάστοτε μόδες των πρωτοποριακών ρευμάτων που κυριαρχούσαν τις δεκαετίες του ?60 και του ?70. Ήδη το πρώτο του έργο (Κουαρτέτο εγχόρδων αρ.1, 1957) φέρει τη σφραγίδα της ωριμότητας και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του προσωπικού του ύφους.

Η μουσική του γλώσσα ενσωμάτωνε διδάγματα από το αρχαίο ελληνικό δράμα και τη μελοποιία του ηπειρώτικου δημοτικού τραγουδιού. Ωστόσο ο Δραγατάκης δε συμμετήχε στους προβληματισμούς της εθνικής σχολής καθώς υιοθέτησε εξ αρχής σύγχρονα μέσα (Ζαλούχ, 1971) και πρωτοποριακές τεχνικές. Κύρια χαρακτηριστικά του ήταν η απόλυτη ελληνικότητα της ταυτότητας του, που δεν καταφεύγει στο φολκλόρ και η αμεσότητα επικοινωνίας που διεγείρει απόηχους από τις ηχητικότητες της παράδοσης (Μυθολογία ΙΙΙ, 1985).

Ο Γ. Λεωτσάκος, περιγράφοντας το ύφος του συνθέτη, αναφέρεται στον ελεύθερα ατονικό χαρακτήρα της γραφής του, την άμεση αναγνωρισιμότητα του και την ποικιλία των στοιχείων του: το ισοκράτημα, τη «στικτογραφία» (pointillisme), τη χρήση μικρών μελωδικών κυττάρων που κάποτε θυμίζουν το δημοτικό τραγούδι, τα μικροπερίοδα ρυθμικά οστινάτι, την εκφραστική και λειτουργική μελοπλασία του, που ευνοεί ιδίως τα διαστήματα έβδομης και ένατης. Στα πιο πρόσφατα έργα του ο Δραγατάκης μαλακώνει τα περιγράμματα των «μελωδικών» του γραμμών με λιγότερο κατακερματισμένες φράσεις ενώ η εκφραστική του χειρονομία αποκτά ένα εύρος και μια υποβλητική δραματικότητα, που, με την πάντα εύπλαστη μορφή της, αναφέρεται σε ύφος και ήθος συγγενή με τις μεταρομαντικές τάσεις.

Πηγή: Composermusicalportal

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Jani Christou - 44 years ago

Jani Christou

"On this date 44 years ago, at the age of 44, Jani Christou left this world, the victim of an automobile accident which claimed the lives of both him and his wife. He died on the day of his birthday. Karolos Koun, speaking often of this great Greek composer, asks us to consider what ancient Greek tragedy lost with his loss. Christou was, for Koun, the orchestrator of the words. For the wider public he remains today a relatively "unknown" composer. However he has continued to be considered one of the greatest Greek composers and philosophers of music of the 20th century.His work has become the object of research both within and outside the borders of our country. Relatively recently- in October of 2012- the musicologist Kostis Zouliatis, enchanted by the musical compositions of Christou, presented his documentary "Representation: the life and work of Jani Christou" at the Palace of Music, the product of many years of research. And just last month a convention around his music was realized."

Trasnlation: Eva Jorhanos [http://www.facebook.com/groups/296834873703871/]

Enjoy this fascinating trailer for the film "Representation: the life and work of Jani Christou

Έφυγε σαν σήμερα πριν 44 χρόνια και σε ηλικία 44 ετών ο Γιάννης Χρήστου, θύμα τροχαίου, που στοίχισε την ζωή στο ίδιο και την σύζυγό του. Έφυγε την ημέρα των γενεθλίων του. Ο Κάρολος Κουν μιλώντας συχνά για τον μεγάλο Έλληνα συνθέτη μας καλεί να αναλογιστούμε τι έχασε η Ελληνική αρχαία τραγωδία από τον χαμό του. Ο Χρήστου ήταν κατά τον Κουν ο ενορχηστρωτής του λόγου. Για το ευρύ κοινό παραμένει ακόμη και σήμερα ένας σχετικά "άγνωστος" συνθέτης. Δεν παύει όμως να θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες και φιλόσοφους της μουσικής του 20ου αιώνα. Το έργο του έχει γίνει αντικείμενο έρευνας εντός και εκτός των συνόρων της πατρίδας μας. Σχετικά πρόσφατα - 10/2012 - ο μουσικολόγος Κωστής Ζουλιάτης, γοητευμένος από τα μουσικά κείμενα του Χρήστου, παρουσίασε στο Μέγαρο Μουσικής το ντοκιμαντέρ με τίτλο "Αναπαράστασις: η ζωή και το έργο του Γιάννη Χρήστου", προϊόν πολυετούς έρευνας. Ενώ μόλις τον περασμένο μήνα πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο συνέδριο γύρω από το έργο του.

Πηγή: The Art Cellar

Anaparastasis: Life And Work of Jani Christou (1926-1970)

a documentary by Costis Zouliatis

Even though today he remains a great stranger, Jani Christou (1926-1970) stands among the greatest figures of the 20th century music avant-garde. His work is characterized by a rare uniformity and consistency, regarding not only the pioneering means which he introduced in the world of sounds and the innovatory music systems, but also his own philosophical universe which runs through and inspires his compositions: the myth, the transcendent, the mysticism, the primordial, the ritual, the unapproachable, the panic, the hysteria... With Christou's early death in a tragic accident, on his birthday, in January 8th 1970, the world of contemporary music lost one of the most thrilling and provocative talents.

The documentary attempts to illustrate the personality and the spirit of this great thinker of art and follow the path of his short life, which has always been interwoven with art and his meaning of offering to humanity and civilization. Through the presentation of composer's works and rare audiovisual documents, as well as interviews with all the creative and friendly circle in which Christou was linked, the film toils to bring us closer to the mystery that this great artist left behind and, at a second reading, sets the concern for all the great moments of art that sometimes historical and era circumstances hide in their shadows.

Director & researcher: Costis Zouliatis

Editing: Kleitos Kyriakides

Sound: Dimitris Miyakis

Source: AnaparastasiDoc

Anaparastasis: Η ζωή και το έργο του Γιάννη Χρήστου (1926-1970)

ένα ντοκιμαντέρ του Κωστή Ζουλιάτη

Ο Γιάννης Χρήστου (1926-1970) συγκαταλέγεται στις μεγάλες μορφές της μουσικής πρωτοπορίας του 20ου αιώνα, αν και ουσιαστικά αποτελεί σήμερα έναν μεγάλο άγνωστο. Το έργο του χαρακτηρίζεται από σπάνια ενότητα και συνέπεια, τόσο ως προς τις πρωτοποριακές τομές που εισήγαγε στον κόσμο των ήχων και στα καινοτόμα μουσικά συστήματα, όσο και ως προς το φιλοσοφικό του σύμπαν το οποίο εμπνέει και διαπνέει τις συνθέσεις του: ο μύθος, το υπερβατικό, ο μυστικισμός, το αρχέγονο, η τελετουργία, το απρόσιτο, ο πανικός, η υστερία... Με τον πρόωρο θάνατό του σε τραγικό δυστύχημα την 8η Ιανουαρίου του 1970, ανήμερα των γενεθλίων του, ο κόσμος της σύγχρονης μουσικής στερείται ένα από τα πλέον συναρπαστικά και προκλητικά ταλέντα του.

Η ταινία αποπειράται να σκιαγραφήσει την προσωπικότητα και το ιδιαίτερο πνεύμα αυτού του μεγάλου στοχαστή της τέχνης και να ακολουθήσει τη διαδρομή της σύντομης ζωής του, η οποία πάντοτε ήταν συνυφασμένη με την τέχνη του και την προσφορά του στην ανθρωπότητα και τον πολιτισμό.

Μέσα από την παρουσίαση της εργογραφίας του συνθέτη, με σπάνια οπτικοακουστικά ντοκουμέντα, αλλά και συνεντεύξεις με όλο σχεδόν το δημιουργικό και φιλικό κύκλο με τον οποίο συνδέθηκε, το ντοκιμαντέρ αυτό αγωνιά να μας φέρει πιο κοντά στο μυστήριο που άφησε πίσω του ο σπουδαίος δημιουργός και να μας κάνει να αναρωτηθούμε για όλες τις μεγάλες στιγμές της τέχνης που συνήθως οι εποχικές συγκυρίες κρύβουν στη σκιά τους.

Σκηνοθεσία, Έρευνα: Κωστής Ζουλιάτης

Μοντάζ: Κλείτος Κυριακίδης

Ήχος: Δημήτρης Μυγιάκης

Πηγή: AnaparastasisDoc

Jani Christou: Symphony No.1 (1949/1950)