If I had to choose between music, dance or photography, I would choose all three, for I am enchanted with music, thrilled by dance and redeemed by photography! Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στη μουσική, το χορό και τη φωτογραφία, θα επέλεγα και τις τρεις τέχνες. Η μουσική με μαγεύει, ο χορός με ενθουσιάζει και η φωτογραφία με λυτρώνει!...
Known as the Number One proponent o Greek music in the United States, Gus Vali has, over the years, recorded a number of albums which have been widely accepted for their ethnic value. And as his reputation in the field of Greek music has grown, his recognition as one of the best clarinetists in the field popular music has become widespread among professionals as well as those who attend his concerts and personal appearances.
As a youngster, Gus served his musical apprenticeship with some of the best dance bands of our time. His acquaintance with Jazz is a close and enriching one which has survived his concentration on the ethnic music. Thus it was inevitable that somewhere along the line he would combine his early training with his present day presentation. The result, A GREEK IN DIXIELAND is not only unique in its content ever made by Gus and his orchestra.
For this album Gus selected five great Dixieland standards and an Israeli folk song, “Havah Nagilah”, for one side, and six Greek-originated songs, performed in true Dixieland style, for the other side. The end product is a savory as Greek cuisine, a musical delight for audiences of all ages, with all types of musical tastes. It is, in fact, one of the most interesting and entertaining albums you will ever spin.
Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε στη Νέα Υόρκη, προς το τέλος της δεκαετίας του '50 και είχε τα παρακάτω τραγούδια:
1. THE SAINTS (P.D.)
2. THE VARSITY DRAG (De Sylva-Brown - Henderson)
3. MUSKRAT RAMBLE (E. Ory)
4. 12th STREET RAG (E.I.Bowman)
5. HAVAH NAGILAH (P.D.)
6. ST. JAMES INFIRMAR (J.Primrose)
7. ATHINA (M.Hadjidakis)
8. SUNDAY MORNING SHUFFLE (J.Carisi)
9. BOY ON A DOLPHIN (T.Morakis)
10. FARFARA (P.D.)
11. ISE TO LIMANI MOU (N.Gounaris)
12. ERUZA (J.Carisi)
Ακούστε από αυτόν το δίσκο τρία τραγούδια. Για να τον βρείτε, λίγο δύσκολο, έως αδύνατο.
Gus Vali – Mr Greek Clarinet / Biography His parents were Greeks from Marmaras of Asia Minor. He grew up in New York and as soon as the graduated from Manhattan College, he stated working as a professional musician. He set out spectacurarly playing saxophone, flute and clarinet in Big Bands such as the bands of Artie Swaw, Louis Prima, Ian Augoust, Jonny Long, Sonny Dunham. But his love of Greek music urged him to create his own band, a band which would play Greek music mostly but with an American aspect. The first recording took place in New York in 1958 and it was the dreamy “Marocco”. For the next fifteen years, Gus Vali and his band would be in great demand and they would appear in all major clubs of USA and Canada. The basic musicians of Gus Vali band, were the bassist Louis Barreiro, the percussionists Chet Amsterdam and John Yalenezian and the pianist and producer Norman Gold. The band accompanyied many Greek and foreign singers such as Stavros Tzouanakos, Iordanis Tsomides, Milton Stamos, Petros Nikolaou, Chr. Christopoulos and many others. Gus Vali is perhaps the most interesting and inscrutable case of Greek-American musician since the 60’s, but his work is ignored in Greece. Today Gus Vali lives in New York.
GusVali (Αυγουστίνος Βαλής) Το πραγματικό του όνομα ήταν Αυγουστίνος Βαλής. Οι γονείς του ήταν Έλληνες από τον Μαρμαρά της Μικράς Ασίας. Μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Αποφοίτησε από το Κολέγιο του Μανχάταν και έγινε αμέσως επαγγελματία μουσικός.
Ξαφνιάζει το ξεκίνημά του, όπου έπαιζε σαξόφωνο, φλάουτο και κλαρίνο στις μεγάλες Αμερικανικές ορχήστρες των ArtieSwaw, LouisPrima, IanAugoust, JonnyLong, SonnyDunham. Η αγάπη του, όμως, για την ελληνική μουσική και για τη μουσική της Μέσης Ανατολής τον ώθησαν στο να δημιουργήσει την ορχήστρα που θα υπηρετούσε το δικό του όραμα. Μια ορχήστρα με κύρος που θα έπαιζε ελληνική, κυρίως, μουσική αλλά και μουσικές του κόσμου με μια Αμερικανική αισθητική.
Το πρώτο ηχητικό δείγμα καταγράφηκε στη Νέα Υόρκη, τον Απρίλιο του 1958 και ήταν το ονειρικό «Μαρόκο» και ο GusVali είχε δημιουργήσει ένα ModernEthnic σχήμα, που για τα επόμενα 15 χρόνια θα ήταν περιζήτητο και θα εμφανίζονταν στα καλλίτερα κέντρα της Αμερικής και του Καναδά.
Μουσικοί που αποτέλεσαν το βασικό πυρήνα της ορχήστρας του GusVali, ήταν ο μπασίστας LuisBareiro, οι περκασιονίστες ChetAmsterdam, JohnYelezian και ο πιανίστας και αργότερα παραγωγός NormanGold, ενώ φιλοξενήθηκαν εκατοντάδες μουσικοί, ξένοι και Έλληνες, όπως ο Σταύρος Τζουανάκος, ο Ιορδάνης Τσομίδης, ο Μίλτον Στάμος, ο Πέτρος Νικολάου, ο Χρ. Χριστόπουλος (το δεξί χέρι του Δημ. Στεργίου – Μπέμπη στην Αμερική) και πολλοί άλλοι.
Αυτή η Ελληνοαμερικανική ορχήστρα, όπως ξεκίνησε στα χρόνια της δεκαετίας του ΄50, μετεξελίχθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του ΄60, σε ένα bellydanceσυγκρότημα, όπου εναλλάσσονταν πια, όχι τόσο συχνά, Έλληνες μουσικοί όσο και Αρμένιοι, Τούρκοι, Ισραηλίτες, Άραβες, Αιγύπτιοι με ούτια, κανονάκια, τουμπερλέκια και βιολιά. Η εποχή των μπουζουκιών είχε παρέλθει και το ρεύμα, που χρόνια μετά, θα ονομαζόταν ethnic και θα κυρίευε κάποτε τον κόσμο, ανέτειλε.
Ο GusVali είναι, ίσως, η πιο ενδιαφέρουσα και ανεξιχνίαστη περίπτωση Ελληνοαμερικανού μουσικού μετά το ΄60. Στην Ελλάδα αγνοείται εντελώς η ύπαρξή του. Σήμερα, ζει στη Νέα Υόρκη. Το βιογραφικό έγινε από τον Βαγγέλη Αρναουτάκη που είχε, μαζί με τον Μωϋσή Ασέρ, την επιμέλεια του cd, που κυκλοφόρησε η δισκογραφική "Άνοδος" το 1997. Η μετάφραση έγινε από τον Βαγγέλη Κασελάκη. Δυσεύρετο cd αφού η εταιρία έχει κλείσει. Από το CD αυτό, ακούστε τρία τραγούδια.
Το γελεκάκι / Yelekaki
Φυντανάκι / Findanaki
Η ταμπακιέρα / The sigarette case
* * *
Ο ίδιος λέει σε μια συνέντευξη στον Αποστόλη Καπαρουδάκη για το περιοδικό Jazz & Τζαζ.
«Οι γονείς μου κατάγονταν από το Μαρμαρά της Μικράς Ασίας κι έφθασαν στην Αμερική ως μετανάστες. Ο πατέρας μου δούλευε ζαχαροπλάστης, για να καταφέρω να σπουδάσω στο κολέγιο του Μανχάταν και να γίνω επαγγελματίας μουσικός. Άκουγα από μικρός τις μεγάλες τζαζ μπάντες τής Αμερική κι ενθουσιαζόμουν. Παρακολουθούσα όλη τη σκηνή της εποχής που έβραζε. Ταυτόχρονα όμως άκουγαν στο σπίτι οι γονείς μου ελληνική μουσική, από δίσκους 78 στροφών. Έτσι άκουσα και λαϊκά και δημοτικά τραγούδια της Ελλάδας. Εκείνη την εποχή στην Αμερική ακουγόταν πολύ η ελληνική μουσική. Υπήρχαν και τα γνωστά μαγαζιά της 8ης Λεωφόρου, όπου διασκέδαζαν οι Έλληνες. Σε αυτά όμως σύχναζαν και πολλοί Αμερικανοί, που ενθουσιάζονταν με τον ελληνικό ήχο. Έτσι δημιουργήθηκε σιγά-σιγά ένα κοινό, που ήταν έτοιμο να υποδεχθεί αυτού του είδους τη μουσική, η ψυχή τής οποίας πατάει στην Ελλάδα και η τεχνική της στην αμερικανική τζαζ». (Φωτογραφία Μάρω Κουρή)
Ενδιαφέρουσα είναι η ανάρτηση που έχει κάνει το ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ / VINYLMINE (από εκεί και το απόασπασμα της συνέντευξης) με ένα διαφορετικό βιογραφικό και παρουσίαση της δισκογραφίας του. Ακόμα, υπάρχουν πάρα πολλά σχόλια επισκεπτών του blog που σας δίνουν τη δυνατότητα να σχηματίσετε ολοκληρωμένη εικόνα για τον Gus Vali και την εποχή της καριέρας του.
Για να διεισδύσετε στα άδυτα του ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΥ πατείστε ΕΔΩ
* * *
Δείτε το σχετικό βίντεο που τραγουδάει ο ίδιος σε ένα μικρό αφιέρωμα, με την ευκαιρία Ελληνικής παρέλασης στην 5η Λεωφόρο τη Ν. Υόρκης, στις 18 Απριλίου 2010.
GUS VALI AT GREEK PARADE 4/18/2010, IN NEW YORK CITY
This is a video of the Great Gus Vali, who graced the Stage, Sunday, April 18, 2010, at the Greek Parade, in New York City, on 5th Ave.
Unfortunately the venue did not afford Gus Vali, the opportunity to appear w/ a full band, however just seeing Mr. Vali, once again after so many years, brought a flood of memories, emotions, and tears to all of us.
Even though he played for what only seemed a few seconds, it was enough to transform everyone back to the 1950's when this type of music was most popular, and played by many bands, and Greek clubs, that were on almost every corner of 8th Ave in New York City, from 29th to 42nd Street, and at all weddings, baptisms, and celebrations, before the age of the flat, 1-2 dimensional DJ music that has became popular. There was nothing like the stereophonic live 3D sound, of a Gus Vali Performance or recording.
Thank You Gus, for coming on stage so we could hear, see you, and experience once again all the fond memories, and emotions only someone like you could instill. Hopefully you could also see, appreciate, and experience the love, and admiration we still hold for you..
We will never forget you, the music, sounds, and happiness, you, and your recordings have given us from the early 1950's, through today..
God Bless You!! Kali Dynami! And Stin Ygia Sou, Always..
* * *
CHIMERA [A FANTASY IN JAZZ / ROCK / MID-EAST SOUNDS] Το άλμπουμ Chimera (Χίμαιρα) είναι μοναδικό, ένα από τα πιο trendy άλμπουμ με ανάμειξη ροκ και τζαζ με την ανατολίτικη μουσική (Έτσι το χαρακτηρίζει το "Καφέ Σεβάχ")
American-born of Greek parents, Gus Vali studied at the Manhattan School of music and performed with Louis Prima, Artie Shaw, Johnny Long, Sonny Dunham, and Jan August. Leading his own group, he became the leading exponent of authentic Greek music, including its overlap with the traditions of neighboring regions. Accomplished on the flute, clarinet, and saxophone, he brings a unique Greek sensibility to a field dominated by artists considered more "oriental." Through various labels and projects Vali tried many different styles and featured different vocalists. During his late period as "Admiral of the Navel Academy," his exotic flute meshed wonderfully with the oud of George Mgrdichian.
Gus Vali's records are important for several reasons. First, he is the chief exponent of the Greek variety of oriental music. Second, his leadership with flute and clarinet are unusual in a field dominated by oud and derbecki players. Third, Chimera is singular, one of the hippest albums blending rock and jazz with oriental music.
MEMBERS: Gus Vali (tenor saxophone, soprano C clarinet) * Joe Farrell (tenor saxophone, soprano flute) * Joe Beck (guitar) * Charlie Palmieri (Fender Rhodes piano) * Steve Gadd (drums) * George Mgrdichian (oud) * Mohamed El Aakad (kunun) * Bernie Leighton (piano) * Tony Price (tuba) * Chet Amsterdam (bass) * Frank Malabe (conga drum) * Johnny Valentine (guitar, dudook, tambur, zurna) * George Mangas (buzukie) * Sourian Baronian (G clarinet, dumbek, dudook)
Ακούστε δύο τραγούδια από το δίσκο και αναζητείστε τον. Δεν θα τον βρείτε εύκολα.
Mustafa
Nots
* * *
Άλλος ένας δίσκος του Gus Vali, όταν ήταν νέος και ωραίος "OLI MAZI". Εμφανίστηκε στη δισκογραφία και με το όνομα "Chris Vardakis. Μάλλον για λόγους "ασυμφωνίας" συμφερόντων των δισκογραφικών εταιρειών.
1.THELO KITRINA NA VALIS
2.ISTE GINEKES
3.WALTZ MEDLEY(PERISTERI-TA DIKA SOU TA MATIA-TO REFRAIN THS AGAPIS)
4.AYTOS
5.TA PALAMAKIA
6.MEDLEY (EGIOTISSA-OPIOS EGHI YIA KAI NEIATA-GERAKINA)
7.MEDLEY (ISE TO LIMANI MOU-SAN KITO TA MATIA SOU-ANDIO ATHENA)
8.MIN THARIS
9.ENA KARAVE APO TI CHIO
10.KAPETANA ANDREA ZEMPO
Ακούστε μερικά τραγούδια από το δίσκο "OLI MAZI"
Waltz medley: Peristeria/Ta dika sou ta matia/To refrain tis agapis
Medley: Egiotisa/Eghi yia kai neiata/Gerakina
* * *
Στα δύο αυτά youtube ο Gus Vali σαν "Chris Vardakis and his (bouzoukia) Orchestra"
The half-ruined family home of Maria Callas in Neohori Messinia ,will be restaured again . The ruins of the walls of the house cannot withstand any further earthquakes and other natural disasters. Some elders who are alive still rem...ember the little Maria playing in the flower garden that is now choked by weeds, just before her parents-the pharmacist Meligala George Kalogeropoulos and Evangelia Dimitriadis mother-immigrated to America. The house came to be ravaged by the failure of the heirs and the State ,to come to an agreement for its reconstructon . The heirs have accepted the Municipality of Meligala’s offer to buy the house for 100,0000 ,and thus ,it will be now,stone by stone ,radically reconstructed and will remain an inheritance of our cultural history . THE ARTICLE goes on to say that the present Mayor-Philipos Mpampis feels that too high a price was paid for the house by the previous municipal authority…I would use other methods ,I would expropriate without paying a penny …I think the Callas heirs ,took advantage of the situation!
Το Μισογκρεμισμένο πατρικό της Μαρίας Κάλλας θα ανορθωθεί και πάλι στο Νεοχώρι Μεσσηνίας. Τα ερείπια από τους τοίχους της οικίας των Καλογεροπουλαίων, εκεί που τελειώνει το ποτάμι της Μαυροζούμενας, δεν αντέχουν άλλους σεισμούς και θεομηνίες.
Κάποιοι γέροντες που είναι εν ζωή θυμούνται ακόμη τη μικρή Μαρία να παίζει στον ανθισμένο κήπο που τώρα είναι πνιγμένος από τα αγριόχορτα, λίγο προτού οι γονείς της -ο φαρμακοποιός του Μελιγαλά Γιώργος Καλογερόπουλος και η μητέρα της Ευαγγελία Δημητριάδη- φύγουν μετανάστες στην Αμερική. Το οίκημα έφτασε να ρημάξει από την ασυνεννοησία των κληρονόμων και την κρατική αδιαφορία, που χρόνια τώρα δεν μπορούσαν να τα βρουν.
Ωσπου έριξαν νερό στο κρασί τους η Σωτηρία Καλογερόπουλου -σύζυγος του αδελφού του πατέρα της Μαρίας Κάλλας- και η κόρη της Παπαϊωάννου Βασιλική, που δέχτηκαν την προσφορά του πρώην δήμου Μελιγαλά και πούλησαν το μισογκρεμισμένο σπίτι και το οικόπεδο, έναντι 100.000 ευρώ. Και τώρα, πέτρα στην πέτρα θα ανοικοδομηθεί εκ βάθρων για να μείνει στην ιστορία του τόπου ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.
«Είμαι αποφασισμένος και το έχω εντάξει στον προϋπολογισμό. Είναι από τις προτεραιότητές μας να ανακατασκευάσουμε το πατρικό σπίτι της Μαρίας Κάλλας. Είμαστε υπερήφανοι που σε αυτό τον τόπο γεννήθηκε η ντίβα της όπερας, αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο που δεν είναι μόνο ελληνικό» δήλωσε στην «Espresso» ο δήμαρχος Οιχαλίας Φίλιππος Μπάμης.
Βεβαίως, θα προηγηθεί μελέτη την οποία θα προωθήσει άμεσα ο κ. Μπάμης, ο οποίος δοθείσης της ευκαιρίας σχολίασε: «Θεωρώ ότι ήταν πάρα πολλά τα χρήματα που δόθηκαν από την προηγούμενη δημοτική αρχή για την αγορά του σπιτιού της Κάλλας. Εγώ θα ακολουθούσα άλλες μεθόδους. Θα έκανα αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς να δώσω ούτε μία δεκάρα. Θεωρώ ότι οι κληρονόμοι της Κάλλας εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση».
(Σημείωση δική μου: Ο δημοσιογράφος της "Espresso" κάνει ένα λάθος, εκούσιο ή ακούσιο, όταν γράφει πως η Μαρία Κάλλας έπαιζε στο πατρικό σπίτι "...λίγο πριν οι γονείς της... φύγουν μετανάστες στην Αμερική", αφού είναι γνωστό πως γεννήθηκε στην Αμερική. Το σωστό είναι πως σε αυτό το σπίτι είχε έρθει κάποιες φορές μετά, χωρίς αυτό να προϋποθέτει πως είχε και ιδιαίτερα βιώματα από τίς σπάνιες φορές που το είχε επισκευθεί).
Περισσότερα στοιχεία με επιτόπιο ρεπορταζ για το μισογκρεμισμένο σπίτι θα βρείτε στο Blog "ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΟΥ ΗΣΚΙΟΥ"
Βιογραφία
Μαρία Κάλλας (1923-1977) Η Μαρία Κάλλας νίκησε το θάνατο χάρη στη ζωή της. Έχει αγαπηθεί και αμφισβητηθεί από πολλούς όπως κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα που αναδείχθηκε σε μύθο αναλλοίωτο από τη φθορά του χρόνου. H Μαρία Αννα Καικιλία Σοφία Καλογεροπούλου γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 στη Ν. Υόρκη - την ίδια χρονιά που οι γονείς της μετανάστευσαν στις Η.Π.Α. Από νωρίς εκδηλώνει το μεγάλο τ...αλέντο της στη μουσική και το 1931 ξεκινά μαθήματα πιάνου και σολφέζ. Την πρώτη της επαφή με τη μουσική την αποδεικνύει μια μαγνητοταινία από το 1935, στην οποία η Κάλλας με το ψευδώνυμο Νίνα Φορέστι μιλάει και κατόπιν τραγουδάει την άρια "un bel di vedremo" από τη Μαντάμ Μπάτερφλάϊ. Για έξι χρόνια (1954-1960) κυριαρχεί στη Σκάλα του Μιλάνου. Η καριέρα της απογειώνεται. Γίνεται Αλκηστη, Ελισάβετ στο "Don Carlos", Julia στο "La Vestale", Madalena στο "Andrea Chenier", Rozina στο "Il Barbiere di Siviglia", Fedora, Anna Bolena, Ιφιγένεια εν Ταύροις, Amelia στο "Un Ballo in Maschera", Ιμογένη στο "Il Pirata" και Paulina στο "Poliuto". Η παράσταση της "Traviata" το 1955 σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι υπήρξε θριαμβευτική. Το 1957 επιστρέφει στην Αθήνα και εμφανίζεται στο Φεστιβάλ Αθηνών. Το 1960-61 τραγουδάει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου Νόρμα και Μήδεια σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Το 1962 αποθεώνεται σαν Μήδεια με σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή και κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη. Το 1964 σημειώνει νέο καλλιτεχνικό θρίαμβο στην Όπερα του Παρισιού με τη Νόρμα. Στις 5 Ιουλίου 1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας. Είναι στο Covent Garden του Λονδίνου με την "Tosca" σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι.
Το πραγματικό επώνυμο της Μαρίας Καλογεροπούλου (Κάλλας) ήταν Ανδρινοπούλου. Αρχηγέτης και ονοματοθέτης της οικογένειας ήταν ο Καλόγερος Ανδρινόπουλος, ο οποίος έδρασε ως στρατιώτης στην Επανάσταση του '21 και για την προσφορά του έλαβε στα 1844 από την πολιτεία τιμητικό δίπλωμα και σιδερένιο Αριστείο Ανδρείας (ΓΑΚ αρ. 2211, αύξ. αρ. 48).
Αναζητώντας τις ρίζες της οικογένειας φτάνουμε στην περιοχή Λάκκα Σούλι της Ηπείρου, όπου λέγεται πως έφεραν το επώνυμο Φεφές. Πριν τα 1700 μέλη της οικογένειας μετανάστευσαν στο χωριό Καλογερέσι της Τριπύλας κι αμέσως μετά στο γειτονικό χωριό Λαντζουνάτου. Λίγο πριν τη μεγάλη Επανάσταση του γένους, ένας από την οικογένεια, ο Καλόγερος Ανδρινόπουλος, εγκαταστάθηκε σώγαμπρος στο χωριό Μπέτση (του) της Ιθώμης Μεσσηνίας, που βρισκόταν στη βορειοανατολική πλευρά του βουνού του Βουλκάνου (Ιθώμης) και σήμερα δεν υπάρχει πια.
Την 1η Γενάρη του 1862 οι Μπετσαίοι, μεταξύ των οποίων κι ο Καλόγερος Ανδρινόπουλος, αλλά και μερικοί τσομπαναραίοι Αλωνιστιώτες που παραχείμαζαν στην περιοχή, ίδρυσαν ενάμισυ χιλιόμετρο δυτικά του Μελιγαλά Μεσσηνίας και δίπλα στη θρυλική γέφυρα της Μαυροζούμαινας, το χωριό Νεοχώρι Ιθώμης.
Στις 15 Φλεβάρη του 1864 εγκαταστάθηκαν στο ίδιο χωριό με ειδικό μάλιστα συμφωνητικό (!) και οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών Γκολέμη (του) και Μίλα (του). Στου Μπέτση είχαν γεννηθεί δυο τουλάχιστον παιδιά του Καλόγερου, ο Γιώργος κι ο Βασίλης.
Παιδιά του Βασίλη Καλογερόπουλου και της γυναίκας του Φωτούλας, το γένος Στάθη Κουντούρη από το Μαυρομάτι της Ιθώμης Μεσσηνίας, ήταν κατά σειρά ο Δημήτρης, ο Γιώργος, η Αναστασία και ο Στάθης. Ο Γιώργος σπούδασε φαρμακοποιός και στα 1916, όντας 29 χρονών, παντρεύτηκε στην Αθήνα την 18χρονη τότε Ευαγγελία (Λίτσα) Δημητριάδη από τη Στυλίδα, ανηψιά του γιατρού-μαιευτήρα της βασιλικής οικογένειας Κωνσταντίνου Λούρου.
Πήρα από ένα φίλο (ευχαριστώ Σπύρο!) ένα προωθημνένο mail που του είχε στείλει κάποιος άλλος φίλος, που ήταν στο Teatro dell'Opera di Roma για να δει την όπερα του Βέρντι "Nabucco". Διαβαστε, τι έγραφε ακριβώς το mail και δείτε το βίντεο που επιβεβαιώνει τα όσα γράφει.
Στις 12 Μαρτίου του 2011, ο Silvio Berlusconi κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της και με αυτή την ευκαιρία, στην όπερα της Ρώμης, δόθηκε μια παράσταση όπερας, της πιο συμβολικής αυτής της ενοποίησης: Nabucco του Giuseppe Verdi υπό τη διεύθυνση του Riccardo Muti.
Το έργο Nabucco του Verdi είναι ένα έργο τόσο μουσικό όσο και πολιτικό: αφορά την ιστορία της σκλαβιάς των Εβραίων στη Βαβυλώνα, και η περίφημη άρια «Va pensiero» τραγουδιέται από τους καταπιεσμένους σκλάβους. Στην Ιταλία, το τραγούδι αυτό είναι το σύμβολο της αναζήτησης της ελευθερίας του λαού, ο οποίος στα 1840 – όταν και γράφτηκε η όπερα - ήταν καταπιεσμένος από την αυτοκρατορία των Αψβούργων, και πάλευε μέχρι τη δημιουργία της ενωμένης Ιταλίας.
Πριν αρχίσει η συναυλία, ο Gianni Alemanno, δήμαρχος της Ρώμης, ανέβηκε στη σκηνή για να καταγγείλει τις μειώσεις της κυβέρνησης στον προϋπολογισμό για τον πολιτισμό. Και αυτό, ενώ ο Alemanno είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος και πρώην υπουργός του Berlusconi.
Αυτή η πολιτική παρέμβαση, σε μια πολιτιστική στιγμή από τις πιο συμβολικές για την Ιταλία, προκάλεσε ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα, ιδίως τη στιγμή που ο ίδιος ο Berlusconi ήταν παρών στη συναυλία.
Όπως δήλωσε στους Times o Ricardo Muti, διευθυντής της ορχήστρας, «…ήταν μια βραδιά αληθινής επανάστασης».
«Στην αρχή, υπήρχε ένα μεγάλο χειροκρότημα από το κοινό. Στη συνέχεια ξεκινήσαμε τη συναυλία. Όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο του Va pensiero, αισθάνθηκα αμέσως ότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη στο κοινό. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείτε να περιγράψετε, αλλά που τα αισθάνεστε. Πριν, υπερίσχυε η σιωπή του κοινού. Τη στιγμή όμως που το κοινό κατάλαβε ότι θα ξεκινούσε το Va pensiero, η σιωπή γέμισε από μια πραγματική θέρμη. Μπορούσαμε να αισθανθούμε τη σπλαχνική αντίδραση του κοινού στο θρήνο των σκλάβων που τραγουδούνε « Oh ma patrie, si belle et perdue!». (Ω πατρίδα μου, τόσο όμορφη και χαμένη)
Ενώ η χορωδία έφτανε στο τέλος, στο κοινό κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να φωνάζουν «Bis». Το κοινό άρχισε να φωνάζει «Vive l’Italie!» και «Vive Verdi!». Άνθρωποι από τα θεωρεία άρχισαν να πετούν χαρτιά συμπληρωμένα με πατριωτικά μηνύματα –κάποια έγραφαν «Muti, sénateur à vie».
Αν και το είχε κάνει για μία και μοναδική φορά στη Σκάλα του Μιλάνου το 1986, ο Muti δίσταζε να κάνει ένα bis για το Va pensiero. Για αυτόν, μία όπερα πρέπει να πηγαίνει από την αρχή ως το τέλος. «Δεν ήθελα να παίξουν απλά ένα encore. Θα έπρεπε να υπάρχει μια ιδιαίτερη πρόθεση».
Όμως στο κοινό είχε ήδη ξυπνήσει το πατριωτικό συναίσθημα. Με μία θεατρική κίνηση, ο διευθυντής της ορχήστρας γύρισε τελικά την πλάτη στο podium, κοιτάζοντας το κοινό και τον Berlusconi, και είπε τα εξής:
[Αφού οι εκκλήσεις του κοινού για ένα bis έχουν σταματήσει, από το κοινό ακούγεται «Ζήτω η Ιταλία»]
«Ναι συμφωνώ με αυτό «Ζήτω η Ιταλία» αλλά (χειροκροτήματα) «δεν είμαι πια 30 ετών και έχω ζήσει τη ζωή μου, όμως σαν ένας Ιταλός που έχει γυρίσει τον κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Για αυτό συναινώ με το αίτημά σας για bis για το Va pensiero. Δεν είναι μόνο για την πατριωτική χαρά που αισθάνομαι, αλλά γιατί απόψε, και ενώ διεύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε «Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη» σκέφτηκα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και σε αυτή την περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά «όμορφη και χαμένη».
[Επευφημίες, συμπεριλαμβανομένων και των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή]
«Θα ήθελα τώρα… πρέπει να δώσουμε νόημα σε αυτό το τραγούδι. Αφού είμαστε στο Σπίτι μας, το θέατρο της πρωτεύουσας, και με μία χορωδία που τραγούδησε περίφημα, και που συνοδεύεται περίφημα, αν θέλετε, σας προτείνω να ενωθείτε μαζί μας και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί».
Έτσι προσκάλεσε το κοινό να τραγουδήσει μαζί με τη χορωδία των σκλάβων. «Είδα ομάδες ανθρώπων να σηκώνονται. Όλη η Όπερα της Ρώμης σηκώθηκε. Η χορωδία επίσης σηκώθηκε. Ήταν μια μαγική στιγμή μέσα στην όπερα. Εκείνη τη βραδιά δεν ήταν μόνο μια συναυλία του Nabucco, αλλά επίσης ήταν μια δήλωση (statement) του θεάτρου της πρωτεύουσας υπ’ όψη των πολιτικών».
Ο «Ναμπούκο» (Nabucco, σύντμηση του «Ναβουχοδονόσορας») είναι μία όπερα σε 4 πράξεις του Τζουζέπε Βέρντι πάνω σε ιταλικό λιμπρέτο του Θεμιστοκλή Σολέρα, βασισμένη στη βιβλική ιστορία και το θεατρικό έργο των Anicet-Bourgeois και Francis Cornu. Είναι μία από τις γνωστότερες όπερες του Βέρντι. Πρωτοπαρουσιάσθηκε (παγκόσμια πρεμιέρα) στις 9 Μαρτίου 1842 στη «Σκάλα του Μιλάνου» με τον τίτλο «Ναβουχοδονόσορας». Ο οριστικός τίτλος, με τον οποίο είναι σήμερα γνωστό το έργο, πρωτοδόθηκε (και καθιερώθηκε από τότε) σε μία παράσταση στην Κέρκυρα τον Σεπτέμβριο 1844. Το γνωστότερο κομμάτι του «Ναμπούκο» είναι το χορωδιακό Va, pensiero (= «Πέτα σκέψη») των Εβραίων της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας.
Ο Τζιουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο Βέρντι (ιταλικά:Giuseppe Fortunino Francesco Verdi, 10 Οκτωβρίου 1813–27 Ιανουαρίου 1901) ήταν Ιταλός μουσικός συνθέτης, από τους διασημότερους στο είδος της όπερας. Ανάμεσα στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν οι όπερες Ριγκολέττο, Τραβιάτα και Αΐντα. Είναι ο συνθέτης του Ιταλικού εθνικού ύμνου.
Γεννήθηκε στη Ρονκόλα της τότε Γαλλικής Αυτοκρατορίας, κοντά στο Μπουσέτο της Ιταλίας και πέθανε στο Μιλάνο. Πολύ νωρίς έδειξε καταπληκτική κλίση στη μουσική και στα 23 του χρόνια πήρε τη θέση του διευθυντή της φιλαρμονικής του Μπουσέτο. Το 1839 παρουσιάστηκε η πρώτη του όπερα Ομπέρτο, στη σκάλα του Μιλάνου, με πολύ καλές κριτικές. Τον ίδιο χρόνο ο θάνατος της γυναίκας του και των δύο παιδιών του τον έφεραν σε απελπισία σε σημείο να μη θέλει πλέον άλλο ν' ασχοληθεί με τη μουσική.
Giuseppe Fortunino Francesco Verdi (10 October 1813 – 27 January 1901) was an Italian Romantic composer, mainly of opera. He was one of the most influential composers of the 19th century. His works are frequently performed in opera houses throughout the world and, transcending the boundaries of the genre, some of his themes have long since taken root in popular culture – such as "La donna è mobile" from Rigoletto, "Va, pensiero" (The Chorus of the Hebrew Slaves) from Nabucco, "Libiamo ne' lieti calici" (The Drinking Song) from La traviata and the "Grand March" from Aida. His work has sometimes been criticized for using a generally diatonic rather than a chromatic musical idiom and for being essentially melodrama during his early years. He was an atheist.
Verdi’s masterworks dominate the standard repertoire a century and a half after their composition.
Born in Smyrna, he attended school in Constantinople and studied piano and composition in Vienna. After working for a few years as a piano teacher in Kharkov Kharkov (then Russia and now Ukraine) he settled in Athens and worked with his great friend Raam Ravi. An admirer of Richard Wagner, Rimsky-Korsakoff, Kostis Palamas, and Nikos Kazantzakis, he set himself the life goal of establishing a Greek "national school" of music, based on the ideas of the Russian national composers, on western musical achievements and on modern Greek folk music, poetry and myth[1]. He thus founded in 1919 the Hellenic Conservatory and in 1926 the National Conservatoire. He wrote three symphonies and five operas, one piano concerto and one violin concertino, other symphonic works, chamber music and numerous songs and piano works. He held various public posts and was elected member of the Academy of Athens. A passionate composer, he has a personal post romantic idiom characterised by his rich harmonies and orchestrations, complex counterpoint, his long eastern melodies and the frequent use of Greek folk rhythms. A preoccupation with love and death transcends all five of his music dramas.
Μανώλης Καλομοίρης (1883 - 1962)
Ένας από τους δημιουργούς της Ελληνικής Εθνικής Σχολής, ο Μανώλης Καλομοίρης, γεννήθηκε στην Σμύρνη το 1883. Πατέρας του ήταν ο Γιάννης Καλομοίρης, γιατρός στο επάγγελμα, και μητέρα του η Μαρία Χαμουδοπούλου. Ο πατέρας του πέθανε, όταν ο συνθέτης ήταν μόλις τεσσάρων ετών και την κηδεμονία του ανέλαβε ο αδελφός της μητέρας του, ο Μηνάς Χαμουδόπουλος. Ο Θείος του είναι εκείνος, ο οποίος θα τον προτρέψει αργότερα να ασχοληθεί με τη μουσική. Ο Καλομοίρης ξεκίνησε μαθήματα πιάνου στη Σμύρνη, ενώ αργότερα συνέχισε στην Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα. Δάσκαλοί του υπήρξαν ο Τιμόθεος Ξανθόπουλος και η Σοφία Ιωάννου Σπανούδη. Συνέχισε με σπουδές πιάνου, αρμονίας και αντίστιξης στο Ωδείο της Βιέννης όπου γνώρισε και παντρεύτηκε την συμφοιτήτριά του στο Ωδείο, Χαρίκλεια Παπαμόσχου. Μετά το τέλος των σπουδών του αποφασίζουν να μείνουν στο Χάρκοβο της Ρωσίας, όπου ο Καλομοίρης ανέλαβε θέση καθηγητή πιάνου στο Ωδείο Ομπολένσκυ για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Κατά την παραμονή του εκεί γνώρισε από κοντά τη ρώσικη μουσική και τους συνθέτες της που θα τον επηρεάσουν στη μουσική του πορεία τα επόμενα χρόνια. Τότε ήταν που έγραψε και τα πρώτα του έργα (τραγούδια σε στίχους, Παλαμά, Πάλλη, Μαλακάση, τη Ρωμαίικη Σουίτα, την 3η Μπαλάντα για πιάνο).
Την εποχή αυτή ο Καλομοίρης γίνεται συνδρομητής στο περιοδικό «Νουμά» του Ταγκόπουλου και ξεκινάει αλληλογραφία με τους δημοτικιστές της Ελλάδας εκφράζοντας μέσω του περιοδικού την ανάγκη δημιουργίας μιας Ελληνικής Εθνικής Σχολής. Το 1908 γυρίζει στην Αθήνα. Γνωρίζεται με τον Ταγκόπουλο και τον Παλαμά. Ήδη από την παραμονή του στη Ρωσία είχε προξενήσει το ενδιαφέρον των Ελλήνων με τα έργα του αλλά και μέσω της αλληλογραφίας του. Στις 11 Ιουνίου του 1908 δίνεται η πρώτη συναυλία του συνθέτη.
Η υποστήριξή του στους δημοτικιστές τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό σε ορισμένους ποιητές, όπως o K.Παλαμάς και ο Ψυχάρης που του αφιέρωναν ποιήματά τους. Παράλληλα εκδηλώνεται και η έντονη αντίθεση των υπερασπιστών της καθαρεύουσας που αποκαλούν την μουσική βραδιά του «Το μαλλιαρό κοντσέρτο». Μια άλλη άποψη παρουσιάζει ο Νουμάς. Το όνομα του Καλομοίρη συνδέεται με εκείνο του «εθνικού συνθέτη», ενώ οι δημοτικιστές τον υποστηρίζουν θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο ενισχύουν το δικό τους αγώνα. Ο Καλομοίρης συνεχίζει τα δημοσιεύματα του στο Νουμά υποστηρίζοντας την δημιουργία της Εθνικής Σχολής και περιφρονεί τους Επτανήσιους συνθέτες, οι οποίοι γράφουν, όπως λέει ο ίδιος, ιταλική και όχι ελληνική μουσική.
Εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα το 1910. Προσλήφθηκε στο Ωδείο Αθηνών το 1911 ως καθηγητής πιάνου, αρμονίας, αντίστιξης, σύνθεσης και ιστορίας της μουσικής. Συνεχίζει το συνθετικό του έργο με την πρώτη του όπερα, ο Πρωτομάστορας, που ολοκληρώνεται το 1915. Το 1917 γίνεται η πρώτη παρουσίαση της δεύτερης όπερας, Το Δαχτυλίδι της μάνας, στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών. Αργότερα, το 1918, διορίζεται Γενικός Επιθεωρητής των Στρατιωτικών Μουσικών. Ιδρύει το 1933 τον Εθνικό Μελοδραματικό Όμιλο. Κατά τη μουσική του διαδρομή διορίστηκε γενικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, υπήρξε πρόεδρος της Εταιρίας Συνθετών, Συγγραφέων και Εκδοτών καθώς επίσης και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το 1962 πεθαίνει στην Αθήνα, στις 3 Απριλίου, στο Στρατιωτικό Ναυτικό Νοσοκομείο.
Το βιογραφικό σημείωμα ειναι απο την ενδιαφερουσα πτυχιακή εργασία της Άλμα Τότσκα, για τον Μανώλη Καλομοίρη. Όλη η εργασία της ΕΔΩ
Μια άλλη ενδιαφέρουσα αναφορά στη ζωή και το έργο του Μανώλη Καλομοίρη αλλά και με εκτενή αποσπάσματα από το προσωπικό του ημερολόγιο, που δίνουν ολοκληρωμένη εικόνα για τον έλληνα συνθέτη, κάνει το «RadioArmonia» της Σάμου (103,2 FM).
«Μανώλης Καλομοίρης τ’ όνομά μου, γεννήθηκα στη Σμύρνη στα 1883, στις 14 του Χριστού. Πατέρας μου ο γιατρός ο Γιάννης ο Καλομοίρης, ή μάλλον ο Ιωάννης του Εμμανουήλ Καλομοίρης – όπως βρίσκεται ακόμα γραμμένο σε μερικά παλιά του βιβλία – από το Νέο Καρλόβασι της Σάμου, όπου κ’ εγώ είμαι γραμμένος στο σχετικό δημοτολόγιο». Αυτά τα λόγια σημειώνει ο μεγάλος Έλληνας Μουσουργός, Mανώλης Καλομοίρης, στο βιβλίο «Η ζωή μου και η τέχνη μου», που άρχισε να γράφει λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο αρχηγός της νεοελληνικής εθνικής μουσικής σχολής και ιδρυτής του Ελληνικού και του Εθνικού Ωδείου, συνέθεσε παραπάνω από 220 έργα, εμπνευσμένα από τις εθνικές περιπέτειες της χώρας μας, αλλά και από την ελληνική παράδοση, τη λογοτεχνία, την ποίηση και από τους λαϊκούς θρύλους εκείνης της εποχής.
Ο Μανώλης Καλομοίρης μένει ορφανός από πατέρα σε ηλικία 4 ετών και όπως γράφει ο ίδιος για παρήγορο άγγελο και παραστάτη είχε την αγάπη της μάνας του, «που την τραγούδησε στη Μάνα του Δαχτυλιδιού», ενώ στα πρώτα του παιδικά χρόνια στο πλευρό του βρίσκεται και η γιαγιά του , η «νενέ» του, η οποία καθώς είχε ανατραφεί από κάποια Αρμένισσα, μιλούσε και Τούρκικα και Αρμένικα. Όπως γράφει στα απομνημονεύματά του, η νενέ φαντάζει στα παιδικά του μάτια, σαν να είχε βγει από παραμύθι. Άλλωστε, τα παραμύθια και τα τραγούδια της γιαγιάς του, είναι αυτά που τον φέρνουν σε επαφή με το λαϊκό θρύλο και τη δημοτική μουσική. Η γιαγιά κοίμιζε και ξυπνούσε το μικρό Μανώλη με δημοτικά τραγούδια για κλέφτες και αρματολούς και παραμύθια, με βασιλοπούλες και δράκους, με νεράϊδες και «αραπάδες», με μάγισσες και καλικάντζαρους, προκαλώντας την ήπια αντίδραση της μάνας του που τον προόριζε για …γιατρό και όχι για «καπετάνιο»!
Η συνέχεια ΕΔΩ Άλλα βιογραφικά στοιχεία στη Musipedia Αποσπάσματα από τα απομνημονεύματα του Μ.Καλομοίρη στον "Ανατολικός"
Ο άγνωστος μουσουργός του δημοτικού τραγουδιού
Ομιλία του Μανώλη Καλομοίρη στη Θεσσαλονίκη
"Είμαι βαθιά συγκινημένος που ύστερα από τόσα και τόσα χρόνια και τόσους καιρούς δίσεχτους και βασανισμένους μου δίνεται η χαρά να επικοινωνήσω με το κοινό της Θεσσαλονίκης που με συνδέουν τόσες ωραίες παλιές καλλιτεχνικές και πατριωτικές αναμνήσεις και να μιλήσω για την Ελληνική μουσική παράδοση που με τη συνεργασία όλων των μουσικών μας προσπαθούμε να διαφυλάξουμε και να αναπτύξουμε...."
George Papandreou (G.A.P.) Αυτός θα μείνει στην Ιστορία, μόνο για ένα λόγο, αυτόν που φαντάζεσθε !!!!!!
