If I had to choose between music, dance or photography, I would choose all three, for I am enchanted with music, thrilled by dance and redeemed by photography! Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στη μουσική, το χορό και τη φωτογραφία, θα επέλεγα και τις τρεις τέχνες. Η μουσική με μαγεύει, ο χορός με ενθουσιάζει και η φωτογραφία με λυτρώνει!...
In the northwest corner of Thessaly, the wide bed of the Pinios River emerges from the mighty canyons of the Eastern Pindus Mountains that plummet abruptly onto the Thassalian plain. Here, in the shadow of the mountains and just beyond the town of Kalampaka, massive gray colored pinnacles rise towards the sky. It is a strange but breathtaking landscape that has been sculpted by wind and water over thousands of years. These smooth, vertical rocks have become a favorite destination for rock climbers who are, perhaps, the only ones today who can truly appreciate the feat of the 9th century hermits who first climbed them to settle in the caves and fissures of the rocks. On Sundays, they clambered down from their cells to celebrate mass in Doupiani and as their numbers increased, the Theotokos of Doupiani was established as the first semi-organized community during the 11th century.
Τα Μετέωρα είναι ένα σύμπλεγμα από τεράστιους σκοτεινόχρωμους βράχους που υψώνονται έξω από την Καλαμπάκα, κοντά στα πρώτα υψώματα της Πίνδου και των Χασίων. Τα μοναστήρια των Μετεώρων, που είναι χτισμένα στις κορυφές κάποιων από τους βράχους, είναι σήμερα το δεύτερο πλέον σημαντικό μοναστικό συγκρότημα στην Ελλάδα, ύστερα από το Άγιο Όρος. Από τα τριάντα που υπήρξαν ιστορικά, σήμερα λειτουργούν μόνο έξι και τα οποία από το 1988 περιλαμβάνονται στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Η δημιουργία του γεωλογικού τοπίου, αν και έχει κατά καιρούς απασχολήσει πολλούς Έλληνες και ξένους γεωλόγους, δεν έχει ακόμη ξεκάθαρα ερμηνευθεί. Είναι ενδιαφέρον το ότι ούτε η Ελληνική Μυθολογία ούτε οι αρχαίοι Έλληνες αλλά και ούτε ξένος ιστορικός έχει αναφερθεί στο χώρο αυτό.
Σύμφωνα με τη θεωρία του Γερμανού γεωλόγου Φίλιπσον, που επισκέφτηκε την Ελλάδα στα τέλη του 19ου αιώνα, η δημιουργία αυτών των τεράστιων ογκολίθων οφείλεται σ΄ ένα δελτοειδή κώνο από ποταμίσιους ογκόλιθους και ασβεστολιθικά πετρώματα που για εκατομμύρια χρόνια χύνονταν σε θαλάσσια έκταση που κάλυπτε τότε τη Θεσσαλία. Οι γεωλογικές μεταβολές των αιώνων ανύψωσαν και αποσφήνωσαν το τμήμα αυτό, όταν αποτραβήχτηκαν τα νερά στο Αιγαίο. Έτσι, αργότερα κατά την τριτογενή περίοδο που διαμορφώθηκαν οι αλπικές πτυχώσεις της οροσειράς της Πίνδου, αποκόπηκε αυτός ο κώνος από τη συμπαγή μορφή του δημιουργώντας επιμέρους μικρότερους, αυτοί που υφίστανται σήμερα, και ανάμεσά τους τη κοιλάδα του Πηνειού ποταμού.
Το άγριο και απροσπέλαστο τοπίο αποτέλεσε πρόσφορο χώρο για τους χριστιανούς ασκητές που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή σε χρονολογία που δεν είναι ακριβώς γνωστή.
Σύμφωνα με διάφορες γνώμες βυζαντινολόγων υποστηρίζεται ότι ξεκίνησε πριν από το 11ο αιώνα. Άλλες ιστορικές όμως πληροφορίες αναφέρουν ως πρώτο ασκητή οικιστή κάποιον Βαρνάβα που το 950-970 ίδρυσε την πολύ παλιά Σκήτη του Αγίου Πνεύματος. Το όνομα Μετέωρα αποδίδεται στον κτήτορα της μονής Μεγάλου Μετεώρου, τον Άγιο Αθανάσιο τον Μετεωρίτη, ο οποίος ονόμασε «Μετέωρο» τον Πλατύ Λίθο στον οποίο ανέβηκε πρώτη φορά το 1344.
Με την πάροδο του χρόνου η μοναστηριακή αυτή πολιτεία άρχισε να ενισχύεται με μοναχούς για να φθάσει στο απόγειο της ακμής της γύρω στο 17ο αιώνα. Όμως, από την εποχή αυτή αρχίζει και η παρακμή με αποτέλεσμα σήμερα να λειτουργούν μόνο τα μοναστήρια της Μεταμόρφωσης, του Βαρλαάμ, του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά, του Ρουσάνου, της Αγίας Τριάδος και του Αγίου Στεφάνου, καθώς και κάποια τμήματα ορισμένων άλλων, ενώ τα υπόλοιπα έχουν εξαφανισθεί.
Τα Μετέωρα, λόγω και της μορφολογίας τους, πρόσφεραν στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ιδανικό καταφύγιο για το μοναχισμό και διέσωσαν μνημεία του πολιτισμού και έργα της μεταβυζαντινής τέχνης. Στις αρχές του 19ου αιώνα πολλά μοναστήρια λεηλατήθηκαν από το στρατό του Αλή Πασά.
Στη δεκαετία του 1920 λαξεύτηκαν κλίμακες και σήραγγες στους βράχους καθιστώντας τις μονές προσβάσιμες από το γειτονικό οροπέδιο κι έτσι η παραδοσιακή μέθοδος επικοινωνίας και ανεφοδιασμού τον μονών με ανεμόσκαλες, σκοινιά, τροχαλίες και καλάθια, σταδιακά εγκαταλείφθηκε. (Από Βικιπαίδεια)
Loukanikos among TIME’s “Persons of the Year 2011”
Time Magazine revealed yesterday its choice to be Person Of The Year, the honor they give to the person, whether literal or abstract, to be the most influence over the course of events in the past year. This year’s honor was awarded to "the Protester"!
Editors explained that "In 2011, protesters didn’t just voice their complaints; they changed the world”
Among those protesters who fight for freedom and justice there is a special page is dedicated to Greece’s famous riot dog "Loukanikos".
Loukanikos, whose name comes from λουκάνικο (loukaniko - Greek for sausage), is a dog that has been present at nearly every protest in downtown Athens in the past few years. He has become the symbol of the Greek protests against the IMF and the EU backed austerity measures that are taking place in 2011!
Από τον Κανέλλο στον συμπαραστάτη των αγανακτισμένων Λουκάνικο
Ο Κανέλλος
Την αρχή έκανε ο Κανέλλος! Ο σκύλος- μασκότ του Πολυτεχνείου που ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή συνοδεύοντας τους φοιτητές σε κάθε μεγάλη πορεία στο κέντρο της Αθήνας.
Ο Κανέλλος δεν ήταν αδέσποτος όπως τον αποκαλούσαν πολλοί, αφού είχε σπίτι. Ζούσε μεταξύ… ΕΜΠ και Εξαρχείων, όπου οι φοιτητές, οι καταστηματάρχες και οι κάτοικοι τον φρόντιζαν σαν να ήταν δικός τους. Πρώτος στις πορείες, διάλεγε πάντα την πλευρά των αντιεξουσιαστών και έδειχνε με κάθε τρόπο στα ΜΑΤ ότι δεν τον τρομάζουν ούτε τα γκλόμπς, ούτε τα χημικά τους! Ο Κανέλλος, πρωτοεμφανίστηκε στην οδό Πατησίων, την δεκαετία του ’90 και εκεί γύρω στ0 2007, άρχισε να δείχνει τα πρώτα σημάδια των γηρατειών και της κούρασης! Όταν μάλιστα κάποιοι αποφάσισαν να τον μεταφέρουν σε κυνοκομείο στο Μαρκόπουλο, περισσότερα από διακόσια άτομα συγκέντρωσαν υπογραφές και κατάφεραν να επιστρέψει ο 17χρονος πια σκύλος- αγωνιστής, στο διαμέρισμα ενός φοιτητή που ανέλαβε να τον φροντίζει!
Εκεί, άφησε και την τελευταία του πνοή, το καλοκαίρι του 2008. Στο μεταξύ είχε προλάβει να περάσει στην αιωνιότητα μέσα από το τραγούδι του Στάθη Δρογώση, που μπορείτε να ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί:
Από τον Κανέλλο στον Λουκάνικο!
Όταν τον Δεκέμβριο του 2008, κυκλοφόρησαν στο Ιντερνετ φωτογραφίες που απεικόνιζαν έναν σκύλο να… δείχνει τα δόντια του στους άνδρες των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια των επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας, πολλοί μπερδεύτηκαν και πίστεψαν ότι ήταν ο Κανέλλος. Από τότε μέχρι σήμερα, ο ημίαιμος με το μπλε κολάρο, δεν έχει χάσει καμία πορεία ή διαδήλωση διαμαρτυρίας, επιλέγοντας πάντα το πλευρό των διαδηλωτών!
Τα ξένα ΜΜΕ, από την βρετανική εφημερίδα «Guardian» και την ιταλική «Corriere de la Sera», μέχρι το αμερικανικό «Νewsweek» και τη γαλλική «Liberation», αφιερώνουν ολόκληρα άρθρα στον σκύλο- σύμβολο των συγκεντρώσεων.
Γρήγορα, όλοι μαθαίνουμε ότι το όνομά του είναι Λουκάνικος ενώ αναδεικνύεται σε «είδωλο του Ιντερνετ», με δεκάδες βίντεο να γίνονται ανάρπαστα στο youtube! Πολλοί, κάνουν λόγο για μία σχεδόν μεταφυσική σύμπτωση, αφού ο Λουκάνικος εμφανίστηκε ακριβώς μετά τον θάνατο του Κανέλλου, αλλά όπως κι αν έχουν τα πράγματα είναι γεγονός πως αποτελεί έναν άξιο διάδοχό του!
Φωτογραφία Reuters
Στο πλευρό των Αγανακτισμένων από την πρώτη κιόλας ημέρας, πάντα γενναίος και ατάραχος, βγαίνει μπροστά από τους διαδηλωτές και πλησιάζει με αυθάδεια τους άντρες των ΜΑΤ, σε απόσταση αναπνοής! Με το δυνατό γάβγισμά του, μοιάζει σαν να ενθαρρύνει το πλήθος και να στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα στην απέναντι πλευρά!
A.Tassos (Tassos Alevizos) was born in Lefkochora Messinia in 1914. The first courses of drawing he took were in 1927 in Athens studied the university of Fine Arts from 1930 until 1939 sculpture, painting and engraving. Since he was a student he joined the left political party (Communist Party o Greece) and during the years of possession and resistance he made woodcuts and drew posters for propaganda reasons. In 1948 he was appointed artistic advisor of the lithografer Aspiotis ELKA. He taught graphic arts from 1959 until 1967 at the Athenian technological institute directing the department of graphic arts. With Vaso Katraki they made independent engraving from illustration lending it size and dominance. He died in Athens in 1985.
The landscape of modern Greek engraving began to take shape in the first post-War decade, the 1950s, and, moreover, in its second half. It was then that the names and works of two Greek engravers, A. Tassos (1914-1985) and Vaso Katraki (1914-1988), came to the forefront. Both had started out in the 1930s from the Studio of the undisputed 'maître' of Greek engraving Yannis Kephallinos (1894-1957) at the Athens School of Fine Arts, but now they seemed to released from the 'limitation of the dimensions' of engraving and its dependence exclusively upon the illustration of printed matter, in which they had done brilliant service. Tassos, a worthy and able artist, handed on his knowledge and experiences by his unique teaching at the Graphic Arts Workshop of the School of Decorative Arts, which functioned at the Athenian Technological Group of the Doxiadis Schools from 1959. At the same period, he also worked on the multi-coloured woodcuts on subjects from the land of Messenia which were typical of him.
Ο Α. Τάσσος (Αναστάσιος Αλεβίζος, 1914-1985) υπήρξε κορυφαίος ζωγράφος-χαράκτης, με διεθνή ακτινοβολία. Στο τεράστιο σε ποιότητα και ποσότητα έργο του, ο λαός, οι αγώνες του και η ελληνική γη αποτυπώνονται με μεγαλοπρέπεια και αυστηρή ομορφιά. Ο Τάσσος αφομοίωσε δημιουργικά όλη την παράδοση της ελληνικής ζωγραφικής, από την αρχαία ελληνική, τη βυζαντινή, τη νεότερη λαϊκή τέχνη, αλλά και το σύγχρονο ευρωπαϊκό εξπρεσιονισμό.
Πάντα παρών στις ανάγκες και τους αγώνες του λαού και του τόπου μας, απεικόνισε με το έργο του τον καθημερινό εργατικό και αγροτικό μόχθο του λαού. Τους πόθους, τα πάθη, τα ιδανικά, τις προσδοκίες. Τους αμέτρητους και πολύμορφους αγώνες, τις θυσίες, τους ήρωες – μάρτυρες, τις παραδόσεις, τις χαρές και τις λύπες, τα πένθη, αλλά και τις αγάπες, τις χαρές και τα γιορτάσια του λαού μας. Το πλούσιο έργο του – άμεσα και έμμεσα – «καταγράφει» την ταραχώδη ιστορία του τόπου μας στον 20ό αιώνα και «απαθανατίζει» τους μεγάλους σταθμούς, τα «οράματα και θαύματα» του αγωνιστή ελληνικού λαού. Συμβολικός ρεαλισμός, ανθρωποκεντρισμός, ουμανισμός, υψηλού επιπέδου πνευματικότητα, θεματικό περιεχόμενο συνειδητά και αμετάκλητα «στρατευμένο» – με τα δίκια και τους αγώνες του λαού για λευτεριά, ανεξαρτησία, ισότητα, δικαιοσύνη και μια άλλη κοινωνία της σοσιαλιστικής προκοπής, κι ακόμη απαράμιλλη αισθητική και τελειοθηρική τεχνική χαρακτηρίζουν την τέχνη του αλησμόνητου Α. Τάσσου.
Το έργο του διαχρονικό και ταυτόχρονα επίκαιρο, παρά την απόλυτη και έντονη ελληνική του «ταυτότητα», χάρη στη μορφή και το περιεχόμενό του διαθέτει οικουμενική «δύναμη» και πανανθρώπινη εμβέλεια. Πρόκειται για έργο «αθάνατης» ομορφιάς και αξίας.
Ο Α. Τάσσος, υπήρξε γνήσιος πατριώτης, πιστός στις ιδέες, στα ιδανικά, στους αγώνες, στις αρχές και στους στόχους του ΚΚΕ. Μέλος της ΟΚΝΕ από το 1930, ΕΑΜίτης και μέλος του ΚΚΕ, στα χρόνια της Κατοχής, ο Α. Τάσσος υπήρξε ένας από τους «πρωτεργάτες» της ομάδας εικαστικών καλλιτεχνών που και με την τέχνη τους – με αφίσες και χαρακτικά για βιβλία και έντυπα του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, Εθνικής Αλληλεγγύης, προπαγάνδιζαν τον απελευθερωτικό αγώνα. Αλλά και στα χρόνια της δικτατορίας, με έργα του στήριζε τον αντιδικτατορικό αγώνα του λαού μας.
Η 21η Απριλίου 1967 βρήκε τον Α. Τάσσο μπροστά στην τελειωμένη ξυλογραφία του «Το μαρτύριο και ο θάνατος της Ηλέκτρας Αποστόλου», έργο φόρο τιμής στην ηρωική καθοδηγήτριά του στην ΕΠΟΝ. Το έργο αυτό είναι συνέχεια έκθεσής του το 1964, με μνημειακές συνθέσεις των «Λεπτομερειών του Εμφυλίου Πολέμου» και του «Αφιερώματος στην Αλίκη Τ», έργα για τον Εμφύλιο. Κατά τη δικτατορία φιλοτέχνησε τα έργα «Τρεις σκλάβοι» και «Αρπαχτικά πουλιά», καταγγέλλοντας τη χούντα. Τα Χριστούγεννα του ’67 έως και την Πρωτοχρονιά του ’68 χαράζει τα δύο «Αφιερώματα» στους κρατουμένους Βάσω Κατράκη και Μίκη Θεοδωράκη, και στις 7 Γενάρη 1968 το τρίτο «Αφιέρωμα», στον Γιάννη Ρίτσο.
Αρχάγγελος
Στην επταετία φιλοτεχνεί και τη «Μνήμη Τσε Γκεβάρα» (1968), και τα έργα «Πόνος», «Οργή» «Αρχάγγελοι», ως σύμβολα της ακατάλυτης Αντίστασης, «Τυραννοκτόνοι» (1969, μετά την απόπειρα του Αλέκου Παναγούλη), συνθέσεις για την ηρωική αντίσταση των Βιετκόγκ (1968), «Ελευθερία στη φωτιά» (1970, ένα τρίπτυχο για τον φλεγόμενο Κωνσταντίνο Γεωργάκη), «Μαύρος ήλιος» (1970), και άλλα αντλημένα από γεγονότα και αγωνιστές της εποχής εκείνης. Με την εξέγερση του Πολυτεχνείου ο Τάσσος ξεκινάει τη μνημειακή σύνθεση «17 Νοέμβρη 1973» (5,2 μ. χαραγμένη σε τρία τμήματα, που παραμένει στην αρχική της μορφή πάνω στις ξύλινες πλάκες).
Ο Α. Τάσσος, διδάχθηκε στο εργαστήρι του κορυφαίου χαράκτη Γιάννη Κεφαλληνού (1932-1939) στη Σχολή Καλών Τεχνών την τέχνη του βιβλίου, την οποία ασκεί από το 1940 μέχρι το θάνατό του. Μεταξύ των 45, περίπου, βιβλίων που εικονογράφησε (λευκώματα, ποιητικές συλλογές, αρχαίο δράμα, σχολικά βιβλία, κ.ά.), περιλαμβάνονται και τα πέντε λευκώματα που κυκλοφόρησαν στην Κατοχή από την Ομάδα των καλλιτεχνών του ΕΛΑΣ και την Ομάδα Χαρακτών της Εθνικής Αντίστασης, καθώς και το «Πούσι», το οποίο ήταν αποτέλεσμα συνεργασίας των: Δ. Γιαννουκάκη, Γ. Μόραλη, Α. Κορογιαννάκη, Γ. Μόσχο, Γ. Βακαλό και Γ. Βελισσαρίδη.
Το 1945, ιδρύεται από το ΚΚΕ η εκδοτική εταιρία «Τα Νέα Βιβλία» και ο Α. Τάσσος αναλαμβάνει καλλιτεχνικός υπεύθυνος. Στα τρία χρόνια λειτουργίας της κυκλοφόρησαν βιβλία με κοινωνικό περιεχόμενο, ιστορικές μονογραφίες, μελέτες για σπουδαίους ποιητές, καθώς και παλαιότερες ή νέες ποιητικές συλλογές. Σ’ αυτή την περίοδο ο Τάσσος συνεργάζεται με τους Αυγή Σακαλή, Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη, Βασίλη Ρώτα, Μενέλαο Λουντέμη και το στενό του φίλο Δημήτρη Φωτιάδη, των οποίων βιβλία εξέδιδε το εκδοτικό του ΚΚΕ. Ειδικά για την έκδοση του «Μακρυγιάννη» σχεδίασε ένα υπέροχο εξώφυλλο με την μορφή του αγωνιστή του ’21.
Για τη ζωή και το έργο του μεγάλου ζωγράφου και χαράκτη, διαβάστε στο πλούσιο αφιέρωμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, στο "Επτά Ημέρες". Κλικ ΕΔΩ
Eleni Karaindrou was born in the mountain village of Teichio in central Greece and grew up in Athens, where she studied piano and theory at the Hellenikon Odion. From 1969-74 she studied ethnomusicology in Paris and, on returning to Greece, founded the Laboratory for Traditional Instruments at the ORA Cultural Centre. She has since been an active campaigner on behalf of Greece's musical resources. Karaindrou has a long history of writing for film and theatre; to date, some 18 feature films, 13 plays and 10 television series have featured her music. Although most of her work has been with Greek directors, she has also collaborated with Chris Marker, Jules Dassin and Margarethe von Trotta. Eleni Karaindrou has been associated with Theodoros Angelopoulos since 1982.
Γεννήθηκε στις 25 Νοεμβρίου του 1939 στο Τείχιο Δωρίδος. Σπούδασε πιάνο στο Ελληνικό Ωδείο και Ιστορία και αρχαιολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επίσης σπούδασε ενορχήστρωση και διεύθυνση στην ορχήστρα στη Schola Cantorum και εθνομουσικολογία στο Εcole pratique des hautes etudes στο Παρίσι.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1975, κυκλοφορεί τον πρώτο της δίσκο σε ποίηση Κ.Χ. Μύρη, την Μεγάλη Αγρυπνία με την Μαρία Φαραντούρη και παράλληλα συνεργάζεται με τον Μάνο Χατζιδάκι για τη δημιουργία του Τρίτου Προγράμματος. Από το 1975 έχει υπογράψει τη μουσική σε 42 θεατρικές παραστάσεις, 19 κινημα-τογραφικές ταινίες και 15 τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα, συνεργαζόμενη με κορυφαίους έλληνες και ξένους σκηνοθέτες. Μόνιμη συνεργάτις, από το 1983, του Θόδωρου Αγγελόπουλου, έχει γράψει μουσική για τις ταινίες του Ταξίδι στα Κύθηρα, Ο μελισσοκόμος, Τοπίο στην ομίχλη, Το μετέωρο βήμα του πελαργού, Το βλέμμα του Οδυσσέα (Χρυσός Φοίνικας, Φεστιβάλ των Κανών), Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα καθώς και Το Λιβάδι που δακρύζει. Επίσης συνέθεσε μουσική για ταινίες των: Δημήτρη Μαυρίκιου (Πολεμόντα), Τάκη Κανελλόπουλου (Το χρονικό μιας Κυριακής), Τώνιας Μαρκετάκη (Η τιμή της αγάπης), Χριστόφορου Χριστοφή (Η περιπλάνηση / Ρόζα), Λευτέρη Ξανθόπουλου (Καλή πατρίδα Σύντροφε), Γιώργου Κόρα (Ο λιποτάκτης), Μαργκαρέτε φον Τρόττα (L' Africana) κ.ά. Από το 1990 συνεργάζεται με τη διεθνούς φήμης δισκογραφική εταιρία ECM και τον δημιουργό της Μάνφρεντ Άιχερ, έχοντας εκδώσει 6 άλμπουμ εκ των οποίων 5 με μουσική για τον κινηματογράφο (Music for Films, The Suspended Step of the Stork, Ulysses' Gaze, Eternity and a Day, Τhe Weeping Meadow) και το Trojan Women, με τη μουσική για τις Τρωάδες του Ευριπίδη. Με την Καμεράτα έχει συνεργαστεί για την ηχογράφηση της μουσικής Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα και Το Λιβάδι που δακρύζει αλλά και σε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (1999-2003). Επίσης έχει συνεργαστεί με σημαντικές Ευρωπαϊκές ορχήστρες (Ορχήστρα Στουτγάρδης, Συμφωνική Ορχήστρα Ντύσελντορφ, Συμφωνική Ορχήστρα Ζυρίχης κ.ά.). Έχει τιμηθεί με πέντε βραβεία Μουσικής Κινηματογράφου στην Ελλάδα, με το βραβείο Μουσικής Θεάτρου Δημήτρη Μητρόπουλου, καθώς και με το διεθνές Βραβείο Fellini "Καλύτερου συνθέτη της Ευρώπης" από το Europa Cinema στην Ιταλία (1992). To 2002 της απονέμεται ο χρυσός σταυρός του τάγματος της τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και το 2004 κερδίζει υποψηφιότητα για τα ευρωπαϊκά Όσκαρ (Felix) με τη μουσική της για Το Λιβάδι που δακρύζει. Καλλιτεχνική επιτυχία αλλά και τεράστια ανταπόκριση από το κοινό είχαν οι συναυλίες της στο Ηρώδειο (Φεστιβάλ Αθηνών, 1988), στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου (Επιδαύρια, 1993), στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (1998) και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (2000), στο θέατρο Δάσους (Δημήτρια 1999), στην Κύπρο (Κύπρια 2000) κ.ά.. Ιδιαίτερη απήχηση είχαν επίσης και οι συναυλίες της στα πλαίσια μεγάλων Ευρωπαϊκών Φεστιβάλ (Αγγλία, Ιταλία, Γερμανία) καθώς και η συναυλία της στις Βρυξέλλες στο πλαίσιο της ελληνικής προεδρίας (Theatre Royal de la Monnaie, 2003). Στις 10 Ιουνίου 2004 πραγματοποιήθηκε στο Auditorium της Ρώμης, σε παραγωγή του ιταλικού Μεγάρου μουσικής, μεγάλο αφιέρωμα στο έργο της συνθέτριας με συμμετοχή της παγκοσμίου φήμης ορχήστρας της Ακαδημίας της Αγίας Καικιλίας (Orchestra dell' Accademia Nazionale di Santa Cecilia) σε διεύθυνση Αλέξανδρου Μυράτ. Η μουσική της έχει κατακτήσει την τελευταία δεκαετία και το διεθνές κοινό, ως τη Νέα Υόρκη και την Ιαπωνία, όπου τα έργα της γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία.
-1975: Το χρονικό μιας Κυριακής (Τάκης Κανελλόπουλος)
-1979: Περιπλάνηση (Χριστόφορος Χριστοφής)
-1982: Ρόζα (Χριστόφορος Χριστοφής)
-1983: Η τιμή της αγάπης (Τόνια Μαρκετάκη)
-1984: Ταξίδι στα Κύθηρα (Θόδωρος Αγγελόπουλος) -1985: Εν πλω (Σταύρος Κωνστανταράκος)
-1986: Ο Μελισσοκόμος (Θόδωρος Αγγελόπουλος)
-1986: Καλή Πατρίδα Σύντροφε (Λευτέρης Ξανθόπουλος)
-1988: Τοπίο στην ομίχλη (Θόδωρος Αγγελόπουλος)
-1988: Ο Λιποτάκτης (Γιώργος Κόρας)
-1989: Σημάδια της νύχτας (Πάνος Κοκκινόπουλος)
-1990: L' Africana (Η Αφρικάνα) (Margarethe von Trotta)
-1991: Το μετέωρο βήμα του πελαργού (Θόδωρος Αγγελόπουλος)
-1995: Το Βλέμμα του Οδυσσέα (Θόδωρος Αγγελόπουλος)
-1998: Μια αιωνιότητα και μια μέρα (Θόδωρος Αγγελόπουλος)
-2004: Το Λιβάδι που Δακρύζει (Θόδωρος Αγγελόπουλος)
-2008: Η Σκόνη του Χρόνου (Θόδωρος Αγγελόπουλος)
"Ταξίδι στα Κύθηρα" "Το μετέωρο βήμα του πελαργού"
Το ρόκ της καντίνας (Ο μελισσοκόμος) I ll hit the road (Ο μελισσοκόμος)
Φινάλε (L' Africana) Adagio (Τοπίο στην ομίχλη)
"Πανσέληνος ο έρωτας" με τη Χάρις Αλεξίου από το "Μετέωρο βήμα του πελαργού"
Hello!
I, myself came to show you the Street of Dreams.
There's nothing different about this street, it's just like any other street in Athens.
It is as we say the street we live on, small, insignificant, sad, tyrannical, but, vastly polite.
It has lots of color, many children, many mothers but, a lot of silence and all is covered, underneath a tender but unbearable sky.
Here on this street, many children's dreams are born and die until the moment their breath unites with the spring breeze of the epitaph and, disappears.
Yet, at night they are unable to sleep and when they cannot dream, they sing …
Οδός Ονείρων
Γεια σας
Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την Οδό Ονείρων.
Δεν ξεχωρίζει, είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας
Είναι, ας πούμε, ο δρόμος που κατοικούμε, μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός μα, κι απέραντα ευγενικός.
Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες μα, και πολύ σιωπή κι όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό.
Εδώ σ’ αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους θα ενωθεί με τ’ ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί…
Όμως, τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος κι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν…
Here, the music for the Street of Dreams ends..
Here the dreams which you have lent to me one night, without even realizing..
It is late now, and all of my friends have fallen asleep.
I, incurably faith full to this street, will be up until morning, to gather the new dreams which you will bear. I will save them and will return them to you, another time again, in music.
Goodnight
Εδώ τελειώνει η μουσική για την οδό ονείρων
Εδώ τελειώνουν τα όνειρα που μου δανείσατε οι ίδιοι μια βραδιά, δίχως να το γνωρίζετε.
Τώρα είναι αργά..
Κι όλοι οι φίλοι μου έχουν αποκοιμηθεί.
Εγώ αθεράπευτα πιστός σ’ αυτόν τον δρόμο θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί, για να μαζέψω τα καινούρια όνειρα που θα γεννήσετε. Να τα φυλάξω και να σας τα ξαναδώσω, μια άλλη φορά πάλι, σε μουσική…
Καληνύχτα
Odonimika Perhaps the road had its own history, according to the popular song, however, the thousands of Athens streets, approximately 3,120 (!!!!), have their own history. When did the aquisition of names of streets take place, what problems did the new Hellenic State face following the Revolution of 1821, in what legislative framework did the naming of the streets take place and how the illegal naming of plot owners and businesses were faced, who, with their storefronts placed their own name to the street or square? All of this can be found in the three volume work of the Municipality of Athens "Odonimika" from which we've almost exhausted all of our information. A work which was co-authored by, Maro Bougiouka and Vasili Megaridis, under the mayorship of Leonidas Kouris, in 1993.
So it all began, with the end of the Revolution of 1821. Athens whose destination was to become the capital of liberated Greece, was in bad shape. It had been transformed into a small village and was a total ruin and the rudimentary streets had yet to be given names. Finally, since various commitees had been formed to take on the task of naming, like in 1850 with Alexandros Raggabis, in 1904 with the then mayor Spyros Merkouris and in 1928 under the mayor Spyros Patsis, the streets aquired their names. Thus, streets were created with names of people, geographical names, names of plants and animals, abstract concepts, historical dates etc.
Certain existing streets, then, became songs. There are, therefore, songs that refer to concepts or values, like "Odos Oneiron" (Street of Dreams), "Odos Ellinon" (Street of Hellenes), "Odos Eroteumenon" (Street of Enamored), "Odos Blamandeau" (Blamandeau Street), "Odos Trellas" (Wacky Street)... What street do you live on?
(Η μετάφραση στα αγγλικά, έγινε από την καλή μου φίλη Alexandra AO και την ευχαριστώ πολύ που αφιέρωσε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της).
Οδωνυμικά Μπορεί ο δρόμος να είχε τη δική του ιστορία, σύμφωνα με το τραγουδάκι, όμως, οι χιλιάδες δρόμοι της Αθήνας, περίπου 3120 (!!!!), έχουν κι αυτοί τη δική τους ιστορία. Πότε έγινε η απόδοση ονομασιών στις οδούς, τι προβλήματα αντιμετώπισε το νέο Ελληνικό Κράτος, μετά την επανάσταση του 1821, με ποιο νομοθετικό πλαίσιο έγινε η ονοματοθεσία των οδών και πώς αντιμετώπισε τις αυθαίρετες ονομασίες των ιδιοκτητών οικοπέδων και επαγγελματιών που, με τα μαγαζάκια που είχαν, έβαζαν και το δικό τους όνομα στο δρόμο ή την πλατεία; Όλα αυτά θα τα διαβάσετε στο τρίτομο έργο του Δήμου Αθηναίων "Οδωνυμικά" απ' όπου εξαντλήσαμε, σχεδόν, όλες τις πληροφορίες. Ένα έργο που συνέγραψαν, η Μάρω Βουγιούκα και ο Βασίλης Μεγαρίδης, επί δημαρχίας Λεωνίδα Κουρή, το 1993.
Όλα ξεκίνησαν, λοιπόν, με τη λήξη της επανάστασης του 1821. Η Αθήνα που προοριζόταν για πρωτεύουσα της απελευθερωμένης Ελλάδας, είχε το κακό της το χάλι. "Είχε μεταβληθεί σε ένα μικρό χωριό και ήταν ένα σύνολο ερειπίων" και οι υποτυπώδεις δρόμοι έπρεπε να αποκτήσουν ονόματα. Τελικά, αφού συγκροτήθηκαν διάφορες επιτροπές για να ασχοληθούν με την ονοματοθεσία, όπως το 1850 με τον Αλέξανδρο Ραγκαβή, το 1904 με τον τότε δήμαρχο Σπύρο Μερκούρη και το 1928 επί δημαρχίας Σπύρου Πάτση, οι δρόμοι απέκτησαν τα ονόματά τους. Έτσι, προέκυψαν δρόμοι με ονόματα προσώπων, ονόματα γεωγραφικά, ονόματα φυτών και ζώων, αφηρημένες έννοιες, ιστορικές ημερομηνίες κλπ.
Κάποιοι δρόμοι, λοιπόν, υπαρκτοί, έγιναν τραγούδια. Υπάρχουν, όμως, και τραγούδια που αναφέρονται σε έννοιες ή αξίες, όπως ''Οδός Ονείρων", "Οδός Ελλήνων", "Οδός Ερωτευμένων", "Οδός Μπλαμαντό", "Οδός Τρέλλας"...Εσείς, σε ποιο δρόμο μένετε;
Οδός Ίωνος
Ίων, μυθικός γενάρχης και επώνυμος ήρως των Ιώνων. Κατά μία παράδοση ήταν βασιλιάς των Αθηνών. Εξεστράτευσε, "έδραμε μετά βοής", εναντίον εχθρών και μετά τη νίκη του καθιερώθηκε η γιορτή, τα "Βοηδρόμια". "Βοηδρόμιος" απεκλήθη και ο Απόλλων και θεωρήθηκε ότι ο Ίων ήταν γιος του. Σύμφωνα με αυτή την παραλλαγή, ο Απόλλων απόκτησε τον Ίωνα από την Κρέουσα, κόρη του Ερεχθέως και της Πραξιθέας και αργότερα τον υιοθέτησε ο Ξούθος, σύζυγος της μητέρας του. Η Κρέουσα, όταν ήταν μωρό, τον εγκατέλειψε στο βράχο της Ακρόπολης, από όπου ο Ερμής τον πήγε στους Δελφούς. Η οδός αυτή, στην περιοχή της Ομόνοιας, έχει μετονομασθεί σε οδό Μαρίκας Κοτοπούλη από το θέατρο που δημιούργησε το 1912 η μεγάλη ηθοποιός. Αργότερα, το θέατρο έγινε ο κινηματογράφος "Κρόνος" που, τελικά, το 1974 κατεδαφίστηκε.
Οδός Ίωνος (Λεωνίδας Βελής)
Οδός Πειραιώς
Η οδός Πειραιώς είναι η πρώτη αμαξητή οδός που κατασκευάστηκε στην Αθήνα την εποχή του Όθωνα. Η οδός αυτή ονομάστηκε τότε "Βασιλικη" και το τοπωνύμιο αυτό πήρε και η γύρω περιοχή. Η οδός Πειραιώς συνδέει τις δυο μεγάλες πόλεις του Λεκανοπεδίου. Ας δούμε όμως, τι λένε για τον Πειραιά τα "Οδωνυμικά". Η σημερινή χερσόνησος του Πειραιά στην προϊστορική εποχή ήταν ... νησί και η ονομασία της πόλης προέρχεται από τους επιβάτες που "διεπεραιούντο", δηλαδή, περνούσαν με πλοίο από την παραλία στο νησί και αντιθέτως. Με την πάροδο των χρόνων, η χερσόνησος πήρε, εξε αιτίας των προσχώσεων, τη σημερινή της μορφή. Η ελώδης θάλασσα που σχηματίστηκε μεταξύ τής τότε ακτής και του νησιού, λεγόταν Αλίπεδον και ο πρώτος που τη γέμισε με πέτρες και άλλα υλικά ήταν ο Κίμων, όταν θέλησε να θεμελιώσει τα Μακρά Τείχη. Η ιστορία του Πειραιά είναι μεγάλη και δεν είναι του παρόντος να επεκταθούμε. Να σημειώσουμε μόνο πως, μετά από διάφορες περιπέτειες, με χαρακτηριστικό την ακμή που γνώρισε με κυβερνήτη το Δημήτριο Φαληρέα (319-307 π.Χ.) αλλά και την ολοκληρωτική καταστροφή από το Σύλλα, το 85 π.Χ. με αποτέλεσμα να πέσει σε αφάνεια και να χάσει το όνομά του και να μετονομαστεί σε "Πόρτο Λεόνε" και αργότερα σε "Ασλάν Λιμάνι" ("Λιμήν του Λέοντος", κοινώς "Δράκος") από ένα μαρμάρινο λιοντάρι που υπήρχε στην ακτή Ξαβερίου και το ξάφρισε ο Μοροζίνης (σήμερα βρίσκεται μπροστά στο ναύσταθμο της Βενετίας). Το λιοντάρι αυτό, ήταν το ένα από τα δυο λιοντάρια που στη βάση τους είχαν δυο τεράστιους κρίκους, στους οποίους δενόταν αλυσίδα και εμπόδιζε την είσοδο στο λιμένα. Έτσι, η οδός Πειραιώς πήρε και την ονομασία "του Δράκου" και η πύλη του τείχους του Χασεκή που οδηγούσε στον Πειραιά λεγόταν "Πόρτα του Δράκου". Περισσότερα για τον Πειραιά, διαβάστε ΕΔΩ.
Οδός Πειραιώς (Δήμητρα Γαλάνη
Οδός Κηφισίας
Ονομάστηκε έτσι, γιατί συνδέει την Αθήνα με την Κηφισιά. Η Κηφισιά ήταν μια από τις 12 αρχαίες πόλεις της Αττικής. Πήρε την ονομασία της από τον ποταμό Κηφισό, που οι πηγές του ήταν στο σημερινό Κεφαλάρι. Από την Κηφισιά μετεφέρετο νερό στην Αθήνα και αργότερα ο Ανδριανός κατασκεύασε το "Ανδρειάνειον Υδραγωγείον". Ήταν τόπος παραθερισμού και κατά την αρχαιότητα. Εκεί έμενε τα καλοκαίρια ο ποιητής Μένανδρος με την ευνοούμενή του εταίρα, τη Γλυκαίρα. Εκεί είχε, επίσης, μεγάλη έπαυλη ο Ηρώδης ο Αττικός. Ακόμα και οι τούρκοι προύχοντες, επί τουρκοκρατίας, είχαν επαύλεις, ακόμα, και τζαμί. Τον περασμένο αιώνα , το 1888, συνδέθηκε με την Αθήνα με το περίφημο τραίνο, "το Θηρίο". Ήταν ατμοκίνητος σιδηρόδρομος που ξεκινούσε από την πλατεία Λαυρίου. Τα βαγόνια τη νύχτα φωτίζονταν με καντήλια. Το ωραίο είναι πως, πολλές φορές, οι επιβάτες του κατέβαιναν και το έσπρωχναν για ν' ανέβει τον ανήφορο. Έτσι, πολλές φορές, η διαδρομή Αθήνα - Κηφισιά διαρκούσε τρεις ώρες (όπως και ... σήμερα όταν πέσουμε σε μποτιλιάρισμα). Το έλεγαν "Θηρίο" επειδή έκανε τρομερό θόρυβο και πετούσε από το φουγάρο του αναμμένα καρβουνάκια. Φανταστείτε το θέαμα τη νύχτα. Καταργήθηκε το 1925 και τη σύνδεση με την Αθήνα ανέλαβε ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος.
Οδός Κηφισίας (Βίκη Μοσχολιού)
Οδός Αθηνάς
Αθηνά: Μια από τους 12 θεούς και θεές του Ολύμπου. Ήταν θεά της Σοφίας και πολύ αγαπητή στους Έλληνες, τους οποίους βοήθησε κατά τον Τρωϊκό Πόλεμο. Είναι γνωστός ο μύθος για τη διένεξη της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα με κριτή το βασιλιά Κέκροπα. Σύμφωνα με αυτό το μύθο, η Αθηνά νίκησε τον Ποσειδώνα και η πόλη του Κέκροπα, Κεκροπία, μετονομάστηκε σε "Αθήναι". Χάρισε στους Έλληνες το τόσο αγαπητό τους δέντρο, την εληά με τον τόσο σημαντικό καρπό της και, κατ' επέκταση το λάδι. Προς τιμήν της ετελούντο στην Αθήνα τα Παναθήναια. Τα πιο γνωστά ονόματα της Αθηνάς ήταν Παλλάς, Πρόμαχος, Αθηνά Νίκη, Εργάνη, Υγεία, Προναία κ.ά. Σύμφωνα με πολλούς καλλιτέχνες η Αθηνά εικονίζεται σαν νέα κοπέλα, με μακρύ χιτώνα, αιγίδα, περικεφαλαία, δόρυ και ασπίδα, όπως ακριβώς βγήκε από το κεφάλι του πατέρα της, του Δία. Σύμβολό της ήταν η κουκουβάγια (γλαυξ), πουλί της σοφίας. Δυο περίφημα αγάλματα, έργα του Φειδία, βρίσκονταν στην Ακρόπολη.Η οδός Αθηνάς είναι ο δεύτερος δρόμος, μετά την οδό Αιόλου, που χαράχτηκε όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους, το 1834
Από την οδό Αθηνάς (Μαρινέλλα)
Οδός Μουσών και Μαρασλή
Οι δυο δρόμοι που οι ονομασίες τους δεν έχουν τίποτα το κοινό ούτε διασταυρώνονται πουθενά, παρ' όλο που υπάρχουν δυο δρόμοι με το όνομα αυτό αλλά, πάνε μαζί λόγω του τραγουδιού.
Μούσες: Θεότητες της αρχαίας Ελλάδας, εννέα τον αριθμόν, και ήταν κόρες του Δία. Θεωρούνται προστάτιδες και εμπνεύστριες της πνευματικής δημιουργίας. Γεννήθηκαν στην Πιερία και κατοικούσαν στον Ελικώνα και στον Παρνασσό. Η κάθε μία προστάτευε ένα ιδιαίτερο τομέα εμπνεύσεως: Η Κλειώ την ιστορία, η Θάλεια την κωμωδία και τη βουκολική ποίηση, η Ερατώ την ερωτική ποίηση, η Ευτέρπη τη λυρική ποίηση, η Πολύμνια τη σοβαρή και θρησκευτική ποίηση, η Καλλιόπη την επική ποίηση, η Τερψιχόρη το χορό και τη χορική ποίηση, η Μελπομένη την τραγωδία και η Ουρανία την αστρονομία. Αρχηγός τους ήταν ο Απόλλων, θεός της Μουσικής και του Φωτός. Οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν ιδιαίτερα τις Μούσες και ζητούσαν την προστασία τους όταν επρόκειτο να ασχοληθούν με τις εικαστικές τέχνες, την ποίηση, το χορό, τη μουσική και τις επιστήμες. Εσείς, κάνετε τις επιλογές σας, σύμφωνα με τις καλλιτεχνικές σας ανάγκες και ανησυχίες.
Μαρασλής Γρηγόριος. Εθνικός ευεργέτης, γεννημένος στην Οδησσό. Απόκτησε μεγάλη περιουσία. Τώρα, πως απόκτησε την περιουσία και γιατί έγινε ευεργέτης, μην το ψάχνετε γιατί, η ιστορία γράφεται πάντοτε από τους νικητές ή από τις κυρίαρχες τάξεις "τα μεν ηδέα καλά νομίζουσι, τα δε ξυμφέροντα δίκαια" όπως λέει και ο Θουκιδίδης. Η αλήθεια είναι πως έκανε πολλές δωρεές όπως, το μέγαρο του Δημοσίου Διδασκαλίου Αθηνών, που πήρε το όνομά του (Μαράσλειον), το Ιπποκράτειο νοσοκομείο με γενναία δωρεά, η Ανώτατη Εμπορική Σχολή κ.ά. Διετέλεσε αυτοκρατορικός σύμβουλος και το 1878 έγινε δήμαρχος της Οδησσού που την έκανε μία από τις ωραιότερες πόλεις της Ευρώπης. Φυσικά, η οδός Μαρασλή περνάει μπροστά από το "Μαράσλειο" και δεν συναντιέται πουθενά με τη Μουσών.
Γωνία Μουσσών και Μαρασλή (Άγαμοι Θύται)
Οδός Σωκράτους
Σωκράτης, κορυφαίος Αθηναίος φιλόσοφος (470-399 π.Χ.). Νυμφεύθηκε την Ξανθίππη και απόκτησε τρία παιδιά. Στράφηκε από νωρίς στις φιλοσοφικές μελέτες και γρήγορα απόκτησε τη φήμη μεγάλης ηθικής προσωπικότητας και του σοφότατου, δικαιότατου και σωφρονέστερου από τους Έλληνες. Τη διδασκαλία του την έκανε υπό μορφή διαλόγου (διαλεκτική) και προσείλκυε κοντά του πολλούς μαθητές, ιδίως νέους. Καταπολέμησε τις θεωρίες των σοφιστών και τις κακές πτυχές του πολιτεύματος, χωρίς να παραβεί ποτέ τους νόμους. Για το λόγο αυτό απόκτησε πολλούς εχθρούς. Κατηγορήθηκε για ασέβεια προς τους θεούς και ως διαφθορέας των νέων, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε δίκη, όπου μετά από εκείνη την περίφημη απολογία του, καταδικάστηκε να πιει το κώνειο. Δεν έγραψε έργα και ό,τι γνωρίζουμε για τη φιλοσοφία του το οφείλουμε σε συγχρόνους του και στους μαθητές του, κυρίως στον Πλάτωνα
Ο Σωκράτης είναι ο ιδρυτής της σωκρατικής μεθόδου φιλοσοφικής σκέψης, που έχει σα βάση τη διαλογική συζήτηση κατ' εκμαίευση των ιδεών και τη φιλοσοφική ειρωνεία. Δεχόταν ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του αγαθός και ότι η ηθική φύση αποτελεί την ουσία του ανθρώπου, συνεπώς, με την αυτογνωσία ο άνθρωπος γίνεται ενάρετος.
Σήμερα, η ζωή και η εμπορική δραστηριότητα στην οδό Σωκράτους μόνο με τη φιλοσοφία και τη σκέψη του Σωκράτη δεν ταιριάζει.. Η διαρκής υποβάθμισή της είναι εμφανής και μερικώς επικίνδυνη τις νυχτερινές ώρες, στο μεγαλύτερο μέρος της.
Η παλιά Σωκράτους (Ανδρέας Καρακότας)
Οδός Φαβιέρου και Β. Ουγκώ
Φαβιέρος Κάρολος-Νικόλαος (1782-1855). Βαρόνος, Γάλλος φιλέλληνας, συνταγματάρχης του πυροβολικού που έδρασε στην Ελλάδα κατά την Επανάσταση του 1821. Στην Ελλάδα ήρθε με το ψευδώνυμο ντε Μπορέλ. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες με το στρατό που είχε δημιουργήσει. Η σπουδαιότερη επιχείρηση ήταν η είσοδός του στην Ακρόπολη, με 500 άνδρες και πολεμοφόδια, που πολιορκούσε ο Κιουταχής. Διαφώνησε με τον Καποδίστρια, σχετικά με την οργάνωση του τακτικού στρατού και γύρισε στην πατρίδα του για να γίνει φρούραρχος των Παρισίων. Ήταν πολύ αγαπητός στους Έλληνες αφού ως το τέλος της ζωής του ενδιαφερόταν για τα ελληνικά ζητήματα. Στη δυτική πλευρά του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού, στους πρόποδες της Ακρόπολης, υπάρχει αναμνηστική στήλη που αναφέρεται στο κατόρθωμά του να μπει στην πολιορκούμενη Ακρόπολη. Η τύχη τον έστειλε στην περιοχή της Πλατείας Βάθη για να πάρει το όνομά του ένας δρόμος.
Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885). Γάλλος, συγγραφέας και ποιητής. Εμφανίστηκε στα γράμματα εκείνης της εποχής σε ηλικία 15 χρόνων με την πρώτη του στιχουργική δημοσίευση. Πολυγραφότατος και υποστηρικτής της ρομαντικής κίνησης, στρεφόμενος κατά κλασικισμού με σκληρές μάχες. Με τη νίκη των ρομαντικών η δόξα του Ουγκώ έφθασε στο κατακόρυφο. Φιλελεύθερος και δημοκρατικών αρχών, ασχολήθηκε με την πολιτική και ήρθε σε σύγκρουση με το Ναπολέοντα, ο οποίος τον εξόρισε στο Βέλγιο. Επανήλθε μετά την πτώση της αυτοκρατορίας. Κυριότερα έργα του "Οι άθλιοι", "Η παναγία των Παρισίων", "Οι εργάται της θάλασσας" κ.ά. Σαν φιλέλληνας, ύμνησε το ελληνικό θάρρος και την ανδρεία σε ποιήματά του όπως, "Ο Κανάρης", "Το τέκνον της Χίου" κ.ά.
Βίκτωρ Ουγκώ και Κάρολος Φαβιέρος "συναντιόνται" ή, μάλλον ... τέμνονται, σαν δρόμοι που πήραν το όνομά τους και έκανε τραγούδι ο Θέμης Ανδρεάδης.
Οδός Φαβιέρου και Βίκτωρος Ουγκώ (Θέμης Ανδρεάδης)
Οδός Σταδίου.
Παναθηναϊκό Στάδιο, ιδρύθηκε το 330 π.Χ. όταν πρώτος άρχων της Αθήνας ήταν ο ρήτορας Λυκούργος και αρχικά είχε ... ξύλινα καθίσματα. Στη συνέχεια, το 140 μ.Χ., επί Ηρώδου του Αττικού προστέθηκαν μαρμάρινα καθίσματα σε μορφή πέταλου. Σαν αθλοθέτης των Παναθήναιων που ήταν, στα εγκαίνια του αναμαρμαρωμένου σταδίου είπε: "Και υμάς, ώ Αθηναίοι, και των Ελλήνων τους ήξοντας και τους αγωνιουμένους υποδέξομαι σταδίω λίθου λευκού". Η συνέχεια ήταν απελπιστική. Τα μάρμαρα διαρπάχτηκαν, ο χώρος εκχερσώθηκε και στα τέλη του 18ου αιώνα οι προσχώσεις είχαν μετατρέψει το στίβο σε καλλιεργημένο αγρό ενώ, ο αναμαρμαρωμένος χώρος μετατράπηκε σε ... χαράδρα. Μετά την απελευθέρωση, αγόρασε το χώρο ο Τσίλλερ έναντι 2.000 δρχ. και άρχισε τις ανασκαφές. Πριν γίνουν οι πρώτοι ολυμπιακοί αγώνες, έγινε η αναμαρμάρωση και την πιστή ανοικοδόμηση έκανε ο αρχιτέκτων Αναστάσιος Μεταξάς. Το στάδιο έχει μήκος 220 μέτρα και χωρητικότητα 45.000-70.000 θεατών, ανάλογα με την πυκνότητα που κάθονται οι θεατές.
Κάτω απ' τη βροχή (Μαρίζα Κωχ)
Οδός Φυλής
Φυλή: Περιοχή της Αττικής, στη ΝΔ πλευρά της Πάρνηθας όπου και το ισχυρό οχυρό που τα ερείπια του σώζονται μέχρι σήμερα. Κτίστηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. και ανήκε στη Οινηίδα φυλή. Από κει ξεκίνησαν το 303 π.Χ. οι εξόριστοι δημοκρατικοί με αρχηγό το Θρασύβουλο, για να καταλύσουν την Αρχή των Τριάκοντα Τυράννων. Στους μεταγενέστερους χρόνους, στην περιοχή αυτή, ιδρύθηκε το χωριό Χασιά, η σημερινή Φυλή.Η οδός Φυλής είναι γνωστός δρόμος της Αθήνας που ξεκινάει από τη γειτονιά της Ιουλιανού, της πλατείας Βικτωρίας και φθάνει μέχρι την γειτονία του Αγ. Νικολάου Αχαρνών. Δρόμος παράλληλος της Αχαρνών, όχι μεγάλης κυκλοφοριακής σημασίας αλλά, αξιόλογος εσωτερικός άξονας ξεχωρίζει στην περιοχή μαζί με την οδό Μιχαήλ Βόδα. Μέρος και αυτή του Αθηναϊκού «μύθου», γνωστή πια για τα « κόκκινα» φωτάκια της. Διασχίζει μια συνεχώς υποβαθμιζόμενη περιοχή, αλλά ταυτόχρονα και σημαντική.
Γέλαγε η Μαρία (Γιάννης Πουλόπουλος)
Οδός Ρηνείας Ρήνεια ή Μεγάλη Δήλος. Μικρό νησί των Κυκλάδων, πολύ κοντά στη Δήλο. Υπάγεται στο Δήμο Μυκόνου. Ο πληθυσμός της είναι ή ήταν καλύτερα, καλλιεργητές, χωρίς μόνιμη διαμονή και ο μη ανασκαμμένος αρχαιολογικός χώρος, χωρισμένος σε παρτίδες , νοικιάζονταν με πλειστηριασμό κάθε επταετία σε Μυκονιάτες χωρικούς. Τα καλλιεργούσαν παράλληλα με τα δικά τους, μεταφέροντας κάθε τόσο και τα ζώα τους για τις σχετικές αγροτικές εργασίες ή τα βοσκήματά τους για βοσκή ή βόδια για το ζευγάρισμα και τα υποζύγια για το αλώνεμα. Τα μετέφεραν με μεγάλες βάρκες ή μικρά καϊκια , βενζινοκάικα αργότερα. .Εκτός από τα χωράφια είχαν και μποστάνια , και ονομαστά είναι για την Μύκονο τα Δηλιανά πεπόνια , οι κριθαρίτες . Παλαιότερα συνεννοούνταν οι πρόσκαιροι κάτοικοί τους με την Μύκονο ανάβοντας συνθηματικές φωτιές για το τι χρειάζονταν εκεί για να τους πάει η βάρκα , το καϊκι , να τους μεταφέρει τα ζώα τους ή και τους ίδιους.
Κατά την αρχαιότητα μετέφεραν στη Ρήνεια τους ετοιμοθάνατους και τις επίτοκες γυναίκες από τη Δήλο, γιατί δεν επιτρεπόταν να γεννηθεί ή να πεθάνει κανείς σ' αυτό το ιερό νησί. Αργότερα, στις μέρες μας, χρησιμοποιήθηκε και ως λοιμοκαθαρτήριο. Στα τέλη της Τουρκοκρατίας, η Ρήνεια χρησιμοποιήθηκε σαν φωλιά και ορμητήριο πειρατών.
Στο νησί σώζονται λείψανα αρχαίων κτισμάτων, τάφοι, οικήματα, σαρκοφάγοι κλπ.
Σήμερα, δε νομίζω το όνομα Ρηνεία να μας θυμίζει κάτι από τα παραπάνω. Οι μόνοι που μπορεί να ξέρουν κάτι, είναι οι κάτοικοι της Κυψέλης, της οδού Ρηνείας και όσοι κάθισαν στα θρανία του 15ου Γυμνασίου, όπως ισχυρίζεται ο Στάθης Δρογώσης στο ομώνυμο τραγούδι.
Η Αθήνα - Οδός Ρηνείας (Στάθης Δρογώσης)
Το πρώτο μέρος "Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία" είναι ΕΔΩ
