Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία (Μέρος Β') / Each road has its history (Part Β')

                                                               Street of  Dreams

Hello!
I, myself came to show you the Street of Dreams.
There's nothing different about this street, it's just like any other street in Athens.
It is as we say  the street we live on, small, insignificant, sad, tyrannical, but, vastly polite.
It has lots of color, many children, many  mothers  but, a lot of silence and all is covered, underneath a tender but unbearable sky.
Here on this street, many children's dreams are born and die until the moment their breath unites with the spring breeze of the epitaph and, disappears.
Yet, at night they are unable to sleep and when they cannot dream, they sing …

Οδός Ονείρων

Γεια σας

Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την Οδό Ονείρων.

Δεν ξεχωρίζει, είναι ένας δρόμος  σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας

Είναι, ας πούμε, ο δρόμος που κατοικούμε,  μικρός, ασήμαντος, λυπημένος,  τυραννικός μα, κι απέραντα ευγενικός.

Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες μα, και πολύ σιωπή  κι όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό  μα κι αβάστακτο ουρανό.

Εδώ σ’ αυτόν τον δρόμο γεννιόνται  και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών  ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους  θα ενωθεί με τ’ ανοιξιάτικο αεράκι  του επιταφίου και θα χαθεί…

Όμως, τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος  κι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν…

Here, the music for the Street of Dreams ends..
Here the dreams which you have lent to me one night, without even realizing..
It is late now, and all of my friends have fallen asleep.
I, incurably faith full to this street, will be up until morning, to gather the new dreams which you will bear. I will save them and will return them to you, another time again, in music.
Goodnight

Εδώ τελειώνει η μουσική  για την οδό ονείρων
Εδώ τελειώνουν τα όνειρα που μου δανείσατε  οι ίδιοι μια βραδιά, δίχως να το γνωρίζετε.
Τώρα είναι αργά..
Κι όλοι οι φίλοι μου  έχουν αποκοιμηθεί.
Εγώ αθεράπευτα πιστός  σ’ αυτόν τον δρόμο θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί,  για να μαζέψω τα καινούρια όνειρα  που θα γεννήσετε. Να τα φυλάξω και να σας τα ξαναδώσω, μια άλλη φορά πάλι, σε μουσική…
Καληνύχτα

Odonimika
Perhaps the road had its own history, according to the popular song, however, the thousands of Athens streets, approximately 3,120 (!!!!), have their own history. When did the aquisition of names of streets take place, what problems did the new Hellenic State face following the Revolution of 1821, in what legislative framework did the naming of the streets take place and how the illegal naming of plot owners and businesses were faced, who, with their storefronts placed their own name to the street or square? All of this can be found in the three volume work of the Municipality of Athens "Odonimika" from which we've almost exhausted all of our information. A work which was co-authored by, Maro Bougiouka and Vasili Megaridis, under the mayorship of Leonidas Kouris, in 1993. 

So it all began, with the end of the Revolution of 1821. Athens whose destination was to become the capital of liberated Greece, was in bad shape. It had been transformed into a small village and was a total ruin and the rudimentary streets had yet to be given names. Finally, since various commitees had been formed to take on the task of naming, like in 1850 with Alexandros Raggabis, in 1904 with the then mayor Spyros Merkouris and in 1928 under the mayor Spyros Patsis, the streets aquired their names. Thus, streets were created with names of people, geographical names, names of plants and animals, abstract concepts, historical dates etc.

Certain existing streets, then, became songs. There are, therefore, songs that refer to concepts or values, like "Odos Oneiron" (Street of Dreams), "Odos Ellinon" (Street of Hellenes), "Odos Eroteumenon" (Street of Enamored), "Odos Blamandeau" (Blamandeau Street), "Odos Trellas" (Wacky Street)... What street do you live on?

 
(Η μετάφραση στα αγγλικά, έγινε από την καλή μου φίλη Alexandra AO και την ευχαριστώ πολύ που αφιέρωσε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της).

Οδωνυμικά 
Μπορεί ο δρόμος να είχε τη δική του ιστορία, σύμφωνα με το τραγουδάκι, όμως, οι χιλιάδες δρόμοι της Αθήνας, περίπου 3120 (!!!!), έχουν κι αυτοί τη δική τους ιστορία. Πότε έγινε η απόδοση ονομασιών στις οδούς, τι προβλήματα αντιμετώπισε το νέο Ελληνικό Κράτος, μετά την επανάσταση του 1821, με ποιο νομοθετικό πλαίσιο έγινε η ονοματοθεσία των οδών και πώς αντιμετώπισε τις αυθαίρετες ονομασίες των ιδιοκτητών οικοπέδων και επαγγελματιών που, με τα μαγαζάκια που είχαν, έβαζαν και το δικό τους όνομα στο δρόμο ή την πλατεία; Όλα αυτά θα τα διαβάσετε στο τρίτομο έργο του Δήμου Αθηναίων "Οδωνυμικά" απ' όπου εξαντλήσαμε, σχεδόν, όλες τις πληροφορίες. Ένα έργο που συνέγραψαν, η Μάρω Βουγιούκα και ο Βασίλης Μεγαρίδης, επί δημαρχίας Λεωνίδα Κουρή, το 1993.

Όλα ξεκίνησαν, λοιπόν, με τη λήξη της επανάστασης του 1821. Η Αθήνα που προοριζόταν για πρωτεύουσα της απελευθερωμένης Ελλάδας, είχε το κακό της το χάλι. "Είχε μεταβληθεί σε ένα μικρό χωριό και ήταν ένα σύνολο ερειπίων" και οι υποτυπώδεις δρόμοι έπρεπε να αποκτήσουν ονόματα. Τελικά, αφού συγκροτήθηκαν διάφορες επιτροπές για να ασχοληθούν με την ονοματοθεσία, όπως το 1850 με τον Αλέξανδρο Ραγκαβή, το 1904 με τον τότε δήμαρχο Σπύρο Μερκούρη και το 1928 επί δημαρχίας Σπύρου Πάτση, οι δρόμοι απέκτησαν τα ονόματά τους. Έτσι, προέκυψαν δρόμοι με ονόματα προσώπων, ονόματα γεωγραφικά, ονόματα φυτών και ζώων, αφηρημένες έννοιες, ιστορικές ημερομηνίες κλπ.

Κάποιοι δρόμοι, λοιπόν, υπαρκτοί, έγιναν τραγούδια. Υπάρχουν, όμως, και τραγούδια που αναφέρονται σε έννοιες ή αξίες, όπως ''Οδός Ονείρων", "Οδός Ελλήνων", "Οδός Ερωτευμένων", "Οδός Μπλαμαντό", "Οδός Τρέλλας"... Εσείς, σε ποιο δρόμο μένετε;

Οδός Ίωνος

Ίων, μυθικός γενάρχης και επώνυμος ήρως των Ιώνων. Κατά μία παράδοση ήταν βασιλιάς των Αθηνών. Εξεστράτευσε, "έδραμε μετά βοής", εναντίον εχθρών και μετά τη νίκη του καθιερώθηκε η γιορτή, τα "Βοηδρόμια". "Βοηδρόμιος" απεκλήθη και ο Απόλλων και θεωρήθηκε ότι ο  Ίων ήταν γιος του. Σύμφωνα με αυτή την παραλλαγή, ο Απόλλων απόκτησε τον  Ίωνα από την Κρέουσα, κόρη του Ερεχθέως και της Πραξιθέας και αργότερα τον υιοθέτησε ο Ξούθος, σύζυγος της μητέρας του. Η Κρέουσα, όταν ήταν μωρό, τον εγκατέλειψε στο βράχο της Ακρόπολης, από όπου ο Ερμής τον πήγε στους Δελφούς. Η οδός αυτή, στην περιοχή της Ομόνοιας, έχει μετονομασθεί σε οδό Μαρίκας Κοτοπούλη από το θέατρο που δημιούργησε το 1912 η μεγάλη ηθοποιός. Αργότερα, το θέατρο έγινε ο κινηματογράφος "Κρόνος" που, τελικά, το 1974 κατεδαφίστηκε.

Οδός Ίωνος (Λεωνίδας Βελής)

 

Οδός Πειραιώς

Η οδός Πειραιώς είναι η πρώτη αμαξητή οδός που κατασκευάστηκε στην Αθήνα την εποχή του Όθωνα. Η οδός αυτή ονομάστηκε τότε "Βασιλικη" και το τοπωνύμιο αυτό πήρε και η γύρω περιοχή. Η οδός Πειραιώς συνδέει τις δυο μεγάλες πόλεις του Λεκανοπεδίου. Ας δούμε όμως, τι λένε για τον Πειραιά τα "Οδωνυμικά".
Η  σημερινή χερσόνησος του Πειραιά στην προϊστορική εποχή ήταν  ... νησί και η ονομασία της πόλης προέρχεται από τους επιβάτες που "διεπεραιούντο", δηλαδή, περνούσαν με πλοίο από την παραλία στο νησί και αντιθέτως. Με την πάροδο των χρόνων, η χερσόνησος πήρε, εξε αιτίας των προσχώσεων, τη σημερινή της μορφή. Η ελώδης θάλασσα που σχηματίστηκε μεταξύ τής τότε ακτής και του νησιού, λεγόταν Αλίπεδον και ο πρώτος που τη γέμισε με πέτρες και άλλα υλικά ήταν ο Κίμων, όταν θέλησε να θεμελιώσει τα Μακρά Τείχη. Η ιστορία του Πειραιά είναι μεγάλη και δεν είναι του παρόντος να επεκταθούμε. Να σημειώσουμε μόνο πως, μετά από διάφορες περιπέτειες, με χαρακτηριστικό την ακμή που γνώρισε με κυβερνήτη το Δημήτριο Φαληρέα (319-307 π.Χ.) αλλά και την ολοκληρωτική καταστροφή από το Σύλλα, το 85 π.Χ. με αποτέλεσμα να πέσει σε αφάνεια και να χάσει  το όνομά του και να μετονομαστεί σε "Πόρτο Λεόνε" και αργότερα  σε "Ασλάν Λιμάνι" ("Λιμήν του Λέοντος", κοινώς "Δράκος") από ένα μαρμάρινο λιοντάρι που υπήρχε στην ακτή Ξαβερίου και το ξάφρισε ο Μοροζίνης (σήμερα βρίσκεται μπροστά στο ναύσταθμο της Βενετίας). Το λιοντάρι αυτό, ήταν το ένα από τα δυο λιοντάρια που στη βάση τους είχαν δυο τεράστιους κρίκους, στους οποίους δενόταν αλυσίδα και εμπόδιζε την είσοδο στο λιμένα. Έτσι, η οδός Πειραιώς πήρε και την ονομασία "του Δράκου"  και η πύλη του τείχους του Χασεκή που οδηγούσε στον Πειραιά λεγόταν "Πόρτα του Δράκου". Περισσότερα για τον Πειραιά, διαβάστε ΕΔΩ.

Οδός Πειραιώς (Δήμητρα Γαλάνη

Οδός Κηφισίας

Ονομάστηκε έτσι, γιατί συνδέει την Αθήνα με την Κηφισιά. Η Κηφισιά ήταν μια από τις 12 αρχαίες πόλεις της Αττικής. Πήρε την ονομασία της από τον  ποταμό Κηφισό, που οι πηγές του ήταν στο σημερινό Κεφαλάρι. Από την Κηφισιά μετεφέρετο νερό στην Αθήνα και αργότερα ο Ανδριανός κατασκεύασε το "Ανδρειάνειον Υδραγωγείον". Ήταν τόπος παραθερισμού και κατά την αρχαιότητα. Εκεί έμενε τα καλοκαίρια ο ποιητής Μένανδρος με την ευνοούμενή του εταίρα, τη Γλυκαίρα. Εκεί είχε, επίσης, μεγάλη έπαυλη ο Ηρώδης ο Αττικός. Ακόμα και οι τούρκοι προύχοντες, επί τουρκοκρατίας, είχαν επαύλεις, ακόμα, και τζαμί. Τον περασμένο αιώνα , το 1888, συνδέθηκε με την Αθήνα με το περίφημο τραίνο, "το Θηρίο". Ήταν ατμοκίνητος σιδηρόδρομος που ξεκινούσε από την πλατεία Λαυρίου. Τα βαγόνια τη νύχτα φωτίζονταν με καντήλια. Το ωραίο είναι πως, πολλές φορές, οι επιβάτες του κατέβαιναν και το έσπρωχναν για ν' ανέβει τον ανήφορο. Έτσι, πολλές φορές, η διαδρομή Αθήνα - Κηφισιά διαρκούσε τρεις ώρες (όπως και ... σήμερα όταν πέσουμε σε μποτιλιάρισμα). Το έλεγαν "Θηρίο" επειδή έκανε τρομερό θόρυβο και πετούσε από το φουγάρο του αναμμένα καρβουνάκια. Φανταστείτε το θέαμα τη νύχτα. Καταργήθηκε το 1925 και τη σύνδεση με την Αθήνα ανέλαβε ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος.

Οδός Κηφισίας (Βίκη Μοσχολιού)

Οδός Αθηνάς

Αθηνά: Μια από τους 12 θεούς και θεές του Ολύμπου. Ήταν θεά της Σοφίας και πολύ αγαπητή στους Έλληνες, τους οποίους βοήθησε κατά τον Τρωϊκό Πόλεμο. Είναι γνωστός ο μύθος για τη διένεξη της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα με κριτή το βασιλιά Κέκροπα. Σύμφωνα με αυτό το μύθο, η Αθηνά νίκησε τον Ποσειδώνα και η πόλη του Κέκροπα, Κεκροπία, μετονομάστηκε σε "Αθήναι". Χάρισε στους Έλληνες το τόσο αγαπητό τους δέντρο, την εληά με τον τόσο  σημαντικό καρπό της και, κατ' επέκταση το λάδι. Προς τιμήν της ετελούντο στην Αθήνα τα Παναθήναια. Τα πιο γνωστά ονόματα της Αθηνάς ήταν Παλλάς, Πρόμαχος, Αθηνά Νίκη, Εργάνη, Υγεία, Προναία κ.ά. Σύμφωνα με πολλούς καλλιτέχνες η Αθηνά εικονίζεται σαν νέα κοπέλα, με μακρύ χιτώνα, αιγίδα, περικεφαλαία, δόρυ και ασπίδα, όπως ακριβώς βγήκε από το κεφάλι του πατέρα της, του Δία. Σύμβολό της ήταν η κουκουβάγια (γλαυξ), πουλί της σοφίας. Δυο περίφημα αγάλματα, έργα του Φειδία, βρίσκονταν στην Ακρόπολη. Η οδός Αθηνάς είναι ο δεύτερος δρόμος, μετά την οδό Αιόλου, που χαράχτηκε όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους, το 1834

 
Από την οδό Αθηνάς (Μαρινέλλα)

Οδός Μουσών και Μαρασλή

Οι δυο δρόμοι που οι ονομασίες τους δεν έχουν τίποτα το κοινό ούτε  διασταυρώνονται πουθενά, παρ' όλο που υπάρχουν δυο δρόμοι με το όνομα αυτό αλλά, πάνε μαζί λόγω του τραγουδιού.

Μούσες: Θεότητες της αρχαίας Ελλάδας, εννέα τον αριθμόν, και ήταν κόρες του Δία. Θεωρούνται προστάτιδες και εμπνεύστριες της πνευματικής δημιουργίας. Γεννήθηκαν στην Πιερία και κατοικούσαν στον Ελικώνα και στον Παρνασσό. Η κάθε μία προστάτευε ένα ιδιαίτερο τομέα εμπνεύσεως: Η Κλειώ την ιστορία, η Θάλεια την κωμωδία και τη βουκολική ποίηση, η Ερατώ την ερωτική ποίηση, η Ευτέρπη τη λυρική ποίηση, η Πολύμνια τη σοβαρή και θρησκευτική ποίηση, η Καλλιόπη την επική ποίηση, η Τερψιχόρη το χορό και τη χορική ποίηση, η Μελπομένη την τραγωδία και η Ουρανία την αστρονομία. Αρχηγός τους ήταν ο Απόλλων, θεός της  Μουσικής και του Φωτός. Οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν ιδιαίτερα τις Μούσες και ζητούσαν την προστασία τους όταν επρόκειτο να ασχοληθούν με τις εικαστικές τέχνες, την ποίηση, το χορό, τη μουσική και τις επιστήμες. Εσείς, κάνετε τις επιλογές σας, σύμφωνα με τις καλλιτεχνικές σας ανάγκες και ανησυχίες.

Μαρασλής Γρηγόριος. Εθνικός ευεργέτης, γεννημένος στην Οδησσό. Απόκτησε μεγάλη περιουσία. Τώρα, πως απόκτησε την περιουσία και γιατί έγινε ευεργέτης, μην το ψάχνετε γιατί, η ιστορία γράφεται πάντοτε από τους νικητές ή από τις κυρίαρχες τάξεις "τα μεν ηδέα καλά νομίζουσι, τα δε ξυμφέροντα δίκαια" όπως λέει και ο Θουκιδίδης. Η αλήθεια είναι πως έκανε πολλές δωρεές όπως, το μέγαρο του Δημοσίου Διδασκαλίου Αθηνών, που πήρε το όνομά του (Μαράσλειον), το Ιπποκράτειο νοσοκομείο με γενναία δωρεά, η Ανώτατη Εμπορική Σχολή κ.ά. Διετέλεσε αυτοκρατορικός σύμβουλος και το 1878 έγινε δήμαρχος της Οδησσού που την έκανε μία από τις ωραιότερες πόλεις της Ευρώπης. Φυσικά, η οδός Μαρασλή περνάει μπροστά από το "Μαράσλειο" και δεν συναντιέται πουθενά με τη Μουσών.

Γωνία Μουσσών και Μαρασλή (Άγαμοι Θύται)

Οδός Σωκράτους

Σωκράτης, κορυφαίος Αθηναίος φιλόσοφος (470-399 π.Χ.). Νυμφεύθηκε την Ξανθίππη και απόκτησε τρία παιδιά. Στράφηκε από νωρίς στις φιλοσοφικές μελέτες και γρήγορα απόκτησε τη φήμη  μεγάλης ηθικής προσωπικότητας και του σοφότατου, δικαιότατου και σωφρονέστερου από τους Έλληνες. Τη διδασκαλία του την έκανε υπό μορφή διαλόγου (διαλεκτική) και προσείλκυε κοντά του πολλούς μαθητές, ιδίως νέους. Καταπολέμησε τις θεωρίες των σοφιστών και τις κακές πτυχές του πολιτεύματος, χωρίς να παραβεί ποτέ τους νόμους. Για το λόγο αυτό απόκτησε πολλούς εχθρούς. Κατηγορήθηκε για ασέβεια προς τους θεούς και ως διαφθορέας των νέων, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε δίκη, όπου μετά από εκείνη την περίφημη απολογία του, καταδικάστηκε να πιει το κώνειο. Δεν έγραψε έργα και ό,τι γνωρίζουμε για τη φιλοσοφία του το οφείλουμε σε συγχρόνους του και στους μαθητές του, κυρίως στον Πλάτωνα

Ο Σωκράτης είναι ο ιδρυτής της σωκρατικής μεθόδου φιλοσοφικής σκέψης, που έχει σα βάση τη διαλογική συζήτηση κατ' εκμαίευση των ιδεών και τη φιλοσοφική ειρωνεία. Δεχόταν ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του αγαθός και ότι η ηθική φύση αποτελεί την ουσία του ανθρώπου, συνεπώς, με την αυτογνωσία ο άνθρωπος γίνεται ενάρετος.

Σήμερα, η ζωή και η εμπορική δραστηριότητα στην οδό Σωκράτους μόνο με τη φιλοσοφία και τη σκέψη του Σωκράτη δεν ταιριάζει.. Η διαρκής υποβάθμισή της είναι εμφανής και μερικώς επικίνδυνη τις νυχτερινές ώρες, στο μεγαλύτερο μέρος της.

 
Η παλιά Σωκράτους (Ανδρέας Καρακότας)

Οδός Φαβιέρου και Β. Ουγκώ

Φαβιέρος Κάρολος-Νικόλαος (1782-1855). Βαρόνος, Γάλλος φιλέλληνας, συνταγματάρχης του πυροβολικού που έδρασε στην Ελλάδα κατά την Επανάσταση του 1821. Στην Ελλάδα ήρθε με το ψευδώνυμο ντε Μπορέλ. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες με το στρατό που είχε δημιουργήσει. Η σπουδαιότερη  επιχείρηση ήταν η είσοδός του στην Ακρόπολη, με 500 άνδρες και πολεμοφόδια, που πολιορκούσε ο Κιουταχής. Διαφώνησε με τον Καποδίστρια, σχετικά με την οργάνωση του τακτικού στρατού και γύρισε στην πατρίδα του για να γίνει φρούραρχος των Παρισίων. Ήταν πολύ αγαπητός στους Έλληνες αφού ως το τέλος της ζωής του ενδιαφερόταν για τα ελληνικά ζητήματα. Στη δυτική πλευρά του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού, στους πρόποδες της Ακρόπολης, υπάρχει αναμνηστική στήλη που αναφέρεται στο κατόρθωμά του να μπει στην πολιορκούμενη Ακρόπολη. Η τύχη τον έστειλε στην περιοχή της Πλατείας Βάθη για να πάρει το όνομά του ένας δρόμος.

Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885). Γάλλος, συγγραφέας και ποιητής. Εμφανίστηκε στα γράμματα εκείνης της εποχής σε ηλικία 15 χρόνων με την πρώτη του στιχουργική δημοσίευση. Πολυγραφότατος και υποστηρικτής της ρομαντικής κίνησης, στρεφόμενος κατά  κλασικισμού με σκληρές μάχες. Με τη νίκη των ρομαντικών η δόξα του Ουγκώ έφθασε στο κατακόρυφο. Φιλελεύθερος και δημοκρατικών αρχών, ασχολήθηκε με την πολιτική και ήρθε σε σύγκρουση με το Ναπολέοντα, ο οποίος τον εξόρισε στο Βέλγιο. Επανήλθε μετά την πτώση της αυτοκρατορίας. Κυριότερα έργα του "Οι άθλιοι", "Η παναγία των Παρισίων", "Οι εργάται της θάλασσας" κ.ά. Σαν φιλέλληνας, ύμνησε το ελληνικό θάρρος και την ανδρεία σε ποιήματά του όπως, "Ο Κανάρης", "Το τέκνον της Χίου" κ.ά.

Βίκτωρ Ουγκώ και Κάρολος Φαβιέρος "συναντιόνται" ή, μάλλον ... τέμνονται, σαν δρόμοι που πήραν το όνομά τους και έκανε τραγούδι ο Θέμης Ανδρεάδης.

Οδός Φαβιέρου και Βίκτωρος Ουγκώ (Θέμης Ανδρεάδης)

Οδός Σταδίου.

Παναθηναϊκό Στάδιο, ιδρύθηκε το 330 π.Χ. όταν πρώτος άρχων της Αθήνας ήταν ο ρήτορας Λυκούργος και αρχικά είχε ... ξύλινα καθίσματα. Στη συνέχεια, το 140 μ.Χ., επί Ηρώδου του Αττικού προστέθηκαν μαρμάρινα καθίσματα σε μορφή πέταλου. Σαν αθλοθέτης των Παναθήναιων που ήταν, στα εγκαίνια του αναμαρμαρωμένου σταδίου είπε: "Και υμάς, ώ Αθηναίοι, και των Ελλήνων τους ήξοντας και τους αγωνιουμένους υποδέξομαι σταδίω λίθου λευκού". Η συνέχεια ήταν απελπιστική. Τα μάρμαρα διαρπάχτηκαν, ο χώρος εκχερσώθηκε και στα τέλη του 18ου αιώνα οι προσχώσεις είχαν μετατρέψει το στίβο σε καλλιεργημένο αγρό ενώ, ο αναμαρμαρωμένος χώρος μετατράπηκε σε ... χαράδρα. Μετά την απελευθέρωση, αγόρασε το χώρο ο Τσίλλερ έναντι 2.000 δρχ. και άρχισε τις ανασκαφές. Πριν γίνουν οι πρώτοι ολυμπιακοί αγώνες,  έγινε η αναμαρμάρωση και την πιστή ανοικοδόμηση έκανε ο αρχιτέκτων Αναστάσιος Μεταξάς. Το στάδιο έχει μήκος 220 μέτρα και χωρητικότητα 45.000-70.000 θεατών, ανάλογα με την πυκνότητα που κάθονται οι θεατές.   

Κάτω απ' τη βροχή (Μαρίζα Κωχ)

Οδός Φυλής

Φυλή: Περιοχή της Αττικής, στη ΝΔ πλευρά της Πάρνηθας όπου και το ισχυρό οχυρό που τα ερείπια του σώζονται μέχρι σήμερα. Κτίστηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. και ανήκε στη Οινηίδα φυλή. Από κει ξεκίνησαν το 303 π.Χ. οι εξόριστοι δημοκρατικοί με αρχηγό το Θρασύβουλο, για να καταλύσουν την Αρχή των Τριάκοντα Τυράννων. Στους μεταγενέστερους χρόνους, στην περιοχή αυτή,  ιδρύθηκε το χωριό Χασιά, η σημερινή Φυλή. Η οδός Φυλής είναι γνωστός δρόμος της Αθήνας που ξεκινάει από τη γειτονιά της Ιουλιανού, της πλατείας Βικτωρίας και φθάνει μέχρι την γειτονία του Αγ. Νικολάου Αχαρνών. Δρόμος παράλληλος της Αχαρνών, όχι μεγάλης κυκλοφοριακής σημασίας αλλά, αξιόλογος εσωτερικός άξονας ξεχωρίζει στην περιοχή μαζί με την οδό Μιχαήλ Βόδα. Μέρος και αυτή του Αθηναϊκού «μύθου», γνωστή πια για τα « κόκκινα» φωτάκια της. Διασχίζει μια συνεχώς υποβαθμιζόμενη περιοχή, αλλά ταυτόχρονα και σημαντική. 

 
Γέλαγε η Μαρία (Γιάννης Πουλόπουλος)

Οδός Ρηνείας
Ρήνεια ή Μεγάλη Δήλος. Μικρό νησί των Κυκλάδων, πολύ κοντά στη Δήλο. Υπάγεται στο Δήμο Μυκόνου. Ο πληθυσμός της είναι ή ήταν καλύτερα, καλλιεργητές, χωρίς μόνιμη διαμονή και ο μη ανασκαμμένος αρχαιολογικός χώρος, χωρισμένος σε παρτίδες , νοικιάζονταν με πλειστηριασμό κάθε επταετία σε Μυκονιάτες χωρικούς. Τα καλλιεργούσαν παράλληλα με τα δικά τους,  μεταφέροντας κάθε τόσο και τα ζώα τους για τις σχετικές αγροτικές εργασίες ή τα βοσκήματά τους για βοσκή ή βόδια για το ζευγάρισμα και τα υποζύγια για το αλώνεμα. Τα μετέφεραν με μεγάλες βάρκες ή μικρά καϊκια , βενζινοκάικα αργότερα. .Εκτός από τα χωράφια είχαν και μποστάνια , και ονομαστά είναι για την Μύκονο τα Δηλιανά πεπόνια , οι κριθαρίτες . Παλαιότερα συνεννοούνταν οι πρόσκαιροι κάτοικοί τους με την Μύκονο ανάβοντας συνθηματικές φωτιές για το τι χρειάζονταν εκεί για να τους πάει η βάρκα , το καϊκι , να τους μεταφέρει τα ζώα τους ή και τους ίδιους.

Κατά την αρχαιότητα μετέφεραν στη Ρήνεια τους ετοιμοθάνατους και τις επίτοκες γυναίκες από τη Δήλο, γιατί δεν επιτρεπόταν να γεννηθεί ή να πεθάνει κανείς σ' αυτό το ιερό νησί. Αργότερα, στις μέρες μας, χρησιμοποιήθηκε και ως λοιμοκαθαρτήριο. Στα τέλη της Τουρκοκρατίας, η Ρήνεια χρησιμοποιήθηκε σαν φωλιά και ορμητήριο πειρατών.

Στο νησί σώζονται λείψανα αρχαίων κτισμάτων, τάφοι, οικήματα, σαρκοφάγοι κλπ.

Σήμερα, δε νομίζω το όνομα Ρηνεία να μας θυμίζει κάτι από τα παραπάνω. Οι μόνοι που μπορεί να ξέρουν κάτι, είναι οι κάτοικοι της Κυψέλης, της οδού Ρηνείας και όσοι κάθισαν στα θρανία του 15ου Γυμνασίου, όπως ισχυρίζεται ο Στάθης Δρογώσης στο ομώνυμο τραγούδι.

Η Αθήνα - Οδός Ρηνείας (Στάθης Δρογώσης)

Το πρώτο μέρος "Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία" είναι ΕΔΩ