Αφιέρωμα στον Michel Petrucciani/Tribute to Michel Petrucciani

                          Michel  Petrucciani

Ο Michel Petrucciani γεννήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1962 στο Οράνζ της Γαλλίας. Ιταλογάλλος στην καταγωγή, προέρχεται από οικογένεια με μουσική παράδοση. Ο πατέρας του, Tony, έπαιζε κιθάρα, ο αδελφός του, Louis, μπάσο και τέλος ο αδελφός του, Philippe, κιθάρα. Ο Michel γεννήθηκε με ατελή οστεογένεση, μια γενετική ασθένεια που κάνει τα οστά εύθραυστα και εμποδίζει την ανάπτυξη του σώματος. Συχνά σχετίζεται με πνευμονικές παθήσεις. Στις αρχές της σταδιοδρομίας του, ακριβώς επειδή δεν μπορούσε να περπατήσει μακριά αβοήθητος, χρειαζόταν να τον μεταφέρουν ο πατέρας του και ο αδελφός του.
Σε νεαρή ηλικία έγινε λάτρης του Duke Ellington και ευχήθηκε να γίνει πιανίστας σαν κι αυτόν. Αν και για χρόνια εκπαιδεύτηκε ως κλασικός πιανίστας, το κύριο ενδιαφέρον του παρέμεινε η τζαζ. Έδωσε την πρώτη επαγγελματική συναυλία του σε ηλικία 13 ετών. Σε αυτή την ηλικία, αλλά και μετά, επειδή η υγεία του ήταν εύθραυστη, χρειαζόταν να τον μεταφέρουν προς και από το πιάνο. Απαιτήθηκαν ειδικά βοηθήματα προκειμένου να φτάνει τα πεντάλ, ενώ είχε μεσαίο μήκος δαχτύλων. Η κατάστασή του είχε παρ’όλα αυτά και τα ...πλεονεκτήματά της: στο ξεκίνημα της καριέρας του, για να γλιτώσει χρήματα, ο μάνατζέρ του τον περνούσε «λαθραία» σε δωμάτια ξενοδοχείων, στριμώχνοντάς τον μέσα σε μια βαλίτσα. Ήδη στα 18 του, ήταν μέλος ενός επιτυχημένου τρίο. Το 1982 μετακόμισε στις ΗΠΑ, όπου γνώρισε τον Charles Lloyd, ενθαρρύνοντάς τον να επανακάμψει συναυλιακά. Στις 22 Φεβρουαρίου 1985, στο Town Hall της Νέας Υόρκη, ο Lloyd έχοντας στην αγκαλιά του τον Petrucciani ανέβηκε στη σκηνή, κάθισε τον Michel στο σκαμνί του πιάνου και ακολούθησε κάτι που θα αποτελούσε ιστορικό σημείο στην ιστορία της τζαζ: η κινηματογράφηση του “One Night with Blue Note”. Ο σκηνοθέτης του φιλμ, John Charles Jopson, θυμόταν μετά από χρόνια πως εκείνη η στιγμή τον είχε συγκινήσει μέχρι δακρύων. Το 1986 ο Petrucciani ηχογράφησε ένα ζωντανό άλμπουμ με τον σπουδαίο σαξοφωνίστα Wayne Shorter και τον βετεράνο κιθαρίστα Jim Hall. Έχει παίξει και συνεργαστεί με την αφρόκρεμα της αμερικάνικης σκηνής, καθώς και μεγάλη ποικιλία μουσικών, ανάμεσά τους οι Dizzy Gillespie, Stanley Clarke, Lenny White, Joe Lovano, Eddy Louiss, Stephane Grappelli, Steve Gadd κ.α. Το 1994 τιμήθηκε στο Παρίσι με τον τίτλο της Λεγεώνας της Τιμής. Το πιανιστικό ύφος του, ήταν αρχικά επηρεασμένο από τον Bill Evans, ενώ πολλοί τον συγκρίνουν με τον Keith Jarrett.
Στην προσωπική ζωή του, είχε τρεις σημαντικές σχέσεις: ο πρώτος γάμος του ήταν με την ιταλίδα πιανίστα Gilda Buttà, με την οποία αργότερα χώρισε. Απέκτησε μαζί της δύο παιδιά, ένα εκ των οποίων κληρονόμησε την κατάστασή του. Ο Michel Petrucciani πέθανε στη Νέα Υόρκη από πνευμονική λοίμωξη, στις 6 Ιανουαρίου του 1999, λίγο μετά την 36^η επέτειο των γενεθλίων του. Ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο του  Περ Λασέζ στο Παρίσι.

                                     Michel Petrucciani   (From Wikipedia)

                         (28 December 1962- 6 January 1999)

Michel Petrucciani came from an ItaloFrench family with a musical background. His father Tony played guitar, his brother Louis played bass and his last brother Philippe plays guitar too. Michel was born with osteogenesis imperfecta, which is a genetic disease that causes brittle bones and in his case short stature. It is also often linked to pulmonary ailments. In his early career his father and brother occasionally carried him, literally, because he could not walk far on his own unaided. In certain respects though he considered it an advantage as he got rid of distractions, like sports, that other boys tended to become involved in.^[1]

At an early age he became an enthusiast of Duke Ellington and wished to become a pianist like him. Although he trained for years as a classical pianist, jazz remained his main interest. He gave his first professional concert at the age of 13. At this point of his life he was still quite fragile and had to be carried to and from the piano. His size meant that he required aids to reach the piano's pedals, but his hands were average in length. This had its advantages, however: at the beginning of his career Petrucciani's manager would often smuggle him into hotel rooms in a suitcase in a bid to save money. By the age of 18 he was part of a successful trio. He moved to the US in 1982, where he successfully encouraged Charles Lloyd to resume playing actively. On 22 February 1985, with Petrucciani cradled in his arms, Lloyd walked onto the stage at Town Hall in New York City and sat him on his piano stool for what would be an historic evening in jazz history: the filming of One Night with Blue Note. The film's director John Charles Jopson would later recall in the reissued liner notes that the moment moved him to tears. In 1986 Petrucciani recorded a live album with Wayne Shorter and Jim Hall. He also played with diverse figures in the US jazz scene including Dizzy Gillespie.^[2]

In 1994 he was granted a Légion d'honneur in Paris.  

Read More>>>> http://en.wikipedia.org/wiki/Michel_Petrucciani