Εναλλακτικό ρολόϊ / Alternative clock

  Εναλλακτικό ρολόϊ / Alternative clock 

Κλικ στο ρολόϊ

(είπαμε...στο ρολόϊ)

Click on the clock

(i said...on the clock) 

(Αν θέλετε, μπορείτε να το βάλετε και στο δικό σας blog αλλά, χωρίς τη φωτογραφία που είναι "δια χειρός" μου).

Η φωτογραφία της εβδομάδας / Photo of the Week

Βαθύ μπλε, παντού μπλε και στη μέση η Ελλάδα!!!

Κριστίν Τοκατλιάν / Christine Tokatlian

Σήμερα, με χαρά σας παρουσιάζω, τη νέα και ταλαντούχα πιανίστα Κριστίν Τοκατλιάν, Αρμενικής καταγωγής, με την ευκαιρία του CD της, που είναι και το βάπτισμά της στο χώρο της δισκογραφίας. Γνώση, ταλέντο, δεξιοτεχνία, πάθος, φλόγα και Αρμενικό ταπεραμέντο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της. Συγκρατείστε αυτό το όνομα γιατί θα μας απασχολήσει και στο μέλλον!

Biography

Christine Tokatlian, is a young virtuoso pianist praised for her academic distinctions and passionate performance. In 2008 she was awarded the honorary ‘Eleni Myconiou’ prize for artistic excellence by the Athens Academy. Encouraged by her family who taught her to appreciate classical music early on, at the age of six Christine was already taking piano lessons at the National Conservatory of Greece which led to a Soloist’s diploma with a grade of Excellence by unanimous vote and First Prize, under the supervision of Manolis Kokalis. Studying under renowned pianists including Dimitris Toufexis, Yu Chun Yee and Bernard Roberts, between 1996 and 1999, Christine receives her Bachelor of Arts in Music from Deree College, and post-graduate diplomas in Advanced Piano Performance from the Royal College of Music in London (PGDip, PGAdvDip). Performing around Greece, the United Kingdom, Italy and Armenia alongside distinguished artists including the Komitas Quartet, Christine’s recitals include works by classical, romantic and contemporary composers, all performed with her distinct temperament- a temperament undeniably fueled by her Armenian descent. And with the same passionate spirit she premiered Khatchaturian’s Piano Concerto with the Thessaloniki State Orchestra in the Thessaloniki Concert Hall in 2010. Christine also communicates her talent through teaching as she is currently a professor of music at Deree College and a piano professor at the Maiandrio Conservatory. Armenian Piano Images, Christine’s first personal recording with works of contemporary Armenian composers, some of which are world premiers, serves as a window for her audience to see into her dream of magical musical performance that began during her first piano lesson when she was six and remains to this day her highest attainable goal.

Βιογραφία

Η Κριστίν Τοκατλιάν, είναι μια νέα δεξιοτέχνης πιανίστα που έχει λάβει εξαιρετικούς επαίνους για τις ακαδημαϊκές της διακρίσεις αλλά και την γεμάτη πάθος ερμηνεία της. Το 2008 της απονεμήθηκε το βραβείο ‘Ελένη Μυκονίου’ από την Ακαδημία Αθηνών. Με την ενθάρρυνση της οικογένειάς της, έμαθε να εκτιμά την αξία της κλασικής μουσικής και από την ηλικία των έξι ετών έκανε ήδη τα πρώτα της μαθήματα πιάνου στο Εθνικό Ωδείο. Η εκπαιδευτική της σταδιοδρομία υπό την καθοδήγηση του καθηγητή της Μανώλη Κοκκάλη κορυφώθηκε με το Δίπλωμα Πιάνου το οποίο και πήρε με βαθμό Άριστα παμψηφεί και πρώτο βραβείο. Μαθητεύοντας πλάι σε διάσημους πιανίστες συμπεριλαμβανομένων των Δημήτρη Τουφεξή, Yu Chun Yee και Bernard Roberts από το 1996 έως το 1999, η Κριστίν έλαβε το Πτυχίο Bachelor of Arts in Music από το Deree College, και ανώτερα μεταπτυχιακά διπλώματα από το Βασιλικό Κολέγιο του Λονδίνου (Royal College of Music in London - PGDip, PGAdvDip). Πραγματοποιώντας συναυλίες στην Ελλάδα, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ιταλία και την Αρμενία στο πλευρό διακεκριμένων καλλιτεχνών μεταξύ των οποίων το κρατικό κουαρτέτο της Αρμενίας ‘Κουαρτέτο Κομιτάς’, η συναυλιακή πορεία της Κριστίν περιλαμβάνει έργα κλασικών, ρομαντικών και σύγχρονων συνθετών, εκτελεσμένα με το χαρακτηριστικό ταμπεραμέντο της που αναμφισβήτητα πηγάζει από την Αρμενική της καταγωγή. Και με το ίδιο πάθος και φλόγα ερμήνευσε το Κοντσέρτο γιαπιάνο και ορχήστρα του Χατσατουριάν σε Α’ εκτέλεση με τη ΚΟΘ, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης το 2010. Η Κριστίν μεταδίδει τις γνώσεις και το ταλέντο της μέσω της διδασκαλίας καθώς είναι καθηγήτρια του Μουσικού Τμήματος στο Deree College αλλά και καθηγήτρια πιάνου στο Μαιάνδριο Ωδείο. Το Armenian Piano Images, με έργα σύγχρονων Αρμενίων συνθετών, κάποια από αυτά σε Α’ παγκόσμια εκτέλεση λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας με το κοινό της, αποκαλύπτοντας το όνειρο μιας μαγικής μουσικής ερμηνείας. Ένα όνειρο που ξεκίνησε στην ηλικία των έξι και παραμένει έως σήμερα ο απώτερός σκοπός της.

Τι λέει η ίδια για την Αρμενική μουσική

Για μένα, η Αρμενική πιανιστική μουσική σκιαγραφείται μέσα από την απλότητα του Κομιτάς, το ρομαντισμό και λυρισμό του Μπαγντασαριάν, την ενέργεια και τη ρυθμική ώθηση του Α. Αρουτιουνιάν, τον πολυθεματισμό του Ε.Αρουτιουνιάν, την αρμονική και ρυθμική ποικιλία του Αριστακεσιάν, τον πατριωτισμό και το δραματουργισμό του Χατσατουριάν. Ο στόχος αυτού του δίσκου είναι η παρουσίαση και προβολή του Αρμένικου πολιτισμού μέσα από έργα για σόλο πιάνο γραμμένα στον 20ου αιώνα. Είναι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που η Αρμενική μουσική αντιμετωπίστηκε για πρώτη φορά ως μια έκφραση ενός διεθνούς πολιτισμού ακολουθόντας δύο κατευθύνσεις: έμπνευση από την Αρμενική παραδοσιακή μουσική ή χρήση σύγχρονων, πρωτοποριακών μεθόδων. Η πλειοψηφία των έργων που συμπεριλαμβάνονται εδώ
συνδυάζουν και τις δύο αυτές μεθοδολογίες. Μέσα από αυτή τη δουλειά αντικατοπτρίζεται η ψυχή μου, οι διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητάς μου, η έκφραση των συναισθημάτων μου. Ελπίζω πως η μουσική αυτή θα είναι μια ευκαιρία για να συνειδητοποιήσετε πώς η ευφυία των συνθετών αυτών συνέλλαβε τον παλμό του Αρμενικού λαού. Καθώς, όλα αποκτούν μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστούμε πως η μουσική που είναι βαθύτατα εθνική, συνάμα είναι και πρωταρχικά αυθεντική και ουσιαστικά ανθρώπινη.

This is how I see Armenian piano music, through the simplicity of Komitas, the romanticism and lyricism of Baghdassarian, the energy and the rhythmic drive of A.Arutiounian, the thematic versatility of E.Arutiounian, the harmonic and rhythmic variety of Aristakessian and the patriotism and drama of Khatchaturian. My purpose: to present and promote the Armenian culture seen within solo piano art music written throughout the 20th century. It is during this period that Armenian music is for the first time regarded as an “expression of an international culture heading on two directions”: deriving inspiration from Armenian traditional music or using avant-garde techniques. The majority of the pieces found here combine both methodologies. It is I, the reflection of my soul, the different aspects of myself, the mirroring of my feelings. I hope that the music you hear is an opportunity for you to realize how the genious of these national composers capture the pulse of the Armenian people. And all becomes more valuable if we consider that music which is deeply national is at the same time fundamentally authentic and profoundly human.

   Η συνέντευξή της στο CLASSICAL RADIO ΕΔΩ / HERE

Παρουσίαση του CD στο Ωδείο "Φίλιππος Νάκας"

Η διακεκριμένη πιανίστα, Αρμενικής καταγωγής, απόφοιτη PIERCE και DEREE, Κριστίν Τοκατλιάν θα παρουσιάσει στο ευρύ κοινό το CD με τίτλο Armenian Piano Images με έργα σύγχρονων Αρμενίων συνθετών. Ο δίσκος περιλαμβάνει γνωστά έργα του Αρμένικου ρεπερτορίου όπως η Τοκκάτα του Χατσατουριάν και οι Εξι Χοροί του Κομιτάς καθώς και σπάνια αριστουργήματα του Α. Αρουτιουνιάν και πρώτες εκτελέσεις έργων του Ε.Αρουτιουνιάν, Ε. Μπαγντασαριάν... και Ε. Αριστακεσιάν.

Η παρουσίαση του δίσκου θα γίνει την Κυριακή 29 Μαϊου 2011, στην αίθουσα συναυλιών Φίλιππος Νάκας  (Ιπποκράτους 41), στις 19.30.

Ακούστε εδώ ένα κομμάτι από το CD

Prelude in B minor - Edouard Baghdassarian

Καλή επιτυχία Κριστίν!!! Good luck Christine!!!

 Εδώ σε ένα ρεσιτάλ πιάνου με τον Τίτο Γουβέλη στο Αμερικανικό Κολέγιο Ελλάδος (Μάϊος 2008)

Και εδώ το πρώτο της YouTube

Αρμένιοι συνθέτες

Με την ευκαιρία της επόμενης ανάρτησης, που αφορά την κυκλοφορία του πρώτου CD τής νέας πιανίστα Κριστίν Τοκατλιάν (Christine Tokatlian), είπα να γνωρίσουμε τους Αρμένιους συνθέτες και, στο μέτρο του δυνατού, να σας βάλω στο κλίμα της Αρμενικής μουσικής. Αν, ωστόσο, σας δημιουργηθούν "κενά" και δεν καλύψετε τις μουσικές ανάγκες, παραμείνατε συνδεδεμένοι εδώ, για να γνωρίσετε τη νέα ανερχόμενη και πολλά υποσχόμενη Κριστιν Τοκατλιάν. Είμαι σίγουρος πως έχει να πει και, κυρίως, να προσφέρει πολλά στα μουσικά δρώμενα! 

Δείτε και ακούστε μερικα youtube  Αρμενίων συνθετών.

Σας παρασιουάζω μια σύντομη λίστα Αρμένιων συνθετών που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Yerevan και στο Armenika.gr.

ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΣΥΝΘΕΤΕΣ - Η ΛΙΣΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ

Τέτοιου είδους κατατάξεις δεν είναι τέλειες, είναι υποκειμενικές και φυσικά μπορεί να προκαλέσουν πολλές αντιδράσεις. Είμαστε αρκετά σίγουροι ότι η λίστα των καλύτερων αρμενίων συνθετών δεν θα αποτελέσει την εξαίρεση και υποθέτουμε ότι, όταν τη διαβάσετε,
θα έχετε πολλές ερωτήσεις και ίσως υπάρξει και κάποιος εκνευρισμός. Μερικοί ίσως σκεφτούν ότι ξεχάσαμε τον σπουδαίο Σαγιάτ Νοβά, άλλοι θα μας κατηγορήσουν ότι δεν συμπεριλάβαμε τον παγκοσμίου φήμης Σαρλ Αζναβούρ. Επίσης, η απουσία των πιο ξακουστών από τη βιομηχανία του Χόλυγουντ, του αρμένιου μουσικού Τζιβάν Κασπαριάν ή του Κεβόρκ Γκαρβαρέντς, οι οποίοι έγραψαν τραγούδια για τους περισσότερους γάλλους τραγουδιστές, ίσως φανεί άδικη. Όμως δεν παραβλέψαμε αυτά τα ονόματα. Επίσης, αναγνωρίζουμε τον Κονστανίν Ορμπελιάν, την κορώνα της σοβιετικής τζαζ, καθώς και το βασιλιά της τζαζ, Αρτέμι Αϊβαζιάν, τους διακεκριμένους μουσικούς Εντουάρ Μιρζογιάν και Αλεξάντερ Χαρουτουνιάν. Με άλλα λόγια, η σχολή της αρμενικής μουσικής σύνθεσης δεν χωράει σε αυτήν τη μικρή λίστα κι έτσι προσπαθήσαμε να περιλάβουμε τους συνθέτες του παρελθόντος ή αυτούς που έχουν αποβιώσει πρόσφατα. Πριν καταλήξουμε στην κατάταξη αυτή, συζητήσαμε με πολλούς ιστορικούς της μουσικής και κάναμε μια σφυγμομέτρηση, στην οποία ανταποκρίθηκαν πάνω από 100 άτομα από την Αρμενία, τη Ρωσία, τον Καναδά, τη Γερμανία, την Ισπανία και τις Η.Π.Α..

Έκθεση Εικαστικών και Φωτογραφίας "ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΣΙΔΕΡΟ"

Με αυτό το έργο συμμετέχω κι εγώ. Είναι μια φωτογραφική σύνθεση τυπωμένη σε καμβά διαστάσεων 70χ100 εκ.

Το καθημερινό μαρτύριο του εργαζόμενου, δεμένο με τη σκουριά και τον ιδρώτα, η σταύρωσή του αλλά και η ελπίδα που δίνει ο Κ. Βάρναλης με το γνωστό του τετράστιχο.

Τη φωτογραφία αυτή επέλεξα να την "ντύσω" με το Azerbaijan Capriccio του Fikret Amirov. Ακούστε το εδώ και στο τέλος της ανάρτησης υπάρχουν σε youtube τραγούδια που έχουν συνοδεύσει όλες τις συγκεντρώσεις και πορείες της εργατικής τάξης που αγωνίζεται και διεκδικεί μια καλύτερη ζωή.

  Οι αγώνες είναι τέχνη του λαού και η τέχνη, όπλο του!

Για πέμπτη χρονιά  πραγματοποιείται η έκθεση εικαστικών και φωτογραφίας  ΑΝΘΡΩΠΟΙ – ΧΡΩΜΑ + ΣΙΔΕΡΟ, που γίνεται μέσα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος .

Καλλιτέχνες: από την Ζωγραφική, την Γλυπτική, την Χαρακτική, την Φωτογραφία, το video , όπως επίσης από την Μουσική, το Τραγούδι,  το Θέατρο, παρουσιάζουν το έργο τους,  στους εργαζόμενους . Από αυτούς εμπνέονται και εκεί επιστρέφουν.

Στο Πέραμα, η τέχνη προσπαθεί να εμπνευστεί και να εμπνεύσει, να διαμορφώσει  συμπεριφορές, στάση και δράση.  Σε αυτή την αλληλεπίδραση καλλιτέχνες και εργαζόμενοι, συντονίζουν το βήμα  τους.

Η ΄Έκθεση ξεκίνησε από το 2005 με πρωτοβουλία ομάδας  εικαστικών καλλιτεχνών.. Στόχος της έκθεσης είναι, να έρθει το έργο τέχνης στους τόπους δουλειάς, εκεί που βρίσκεται ο φυσικός του αποδέκτης και η κινητήρια έμπνευση της δημιουργίας του: η εργατική τάξη. Η έκθεση αυτή είναι μια έκθεση χωρίς  αποκλεισμούς, με γνώμονα για τη συμμετοχή, την επαφή με την Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και με τους εργαζόμενους.

Το πρόγραμμα πλαισιώνεται από συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, συζητήσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, παιδικό εργαστήρι κ.ά. Από τους μουσικούς  καλλιτέχνες, συμμετέχουν οι Βασίλης Λέκκας, Ειρήνη Σακκαλή, Βαγγέλης Κορακάκης, Νίκος Περγιάλης, Νίκος Τάγκας, Καίτη Κουλιά και Βασίλης Βασιλάτος ("Ιστορίες για κρουστά").

Τα εγκαίνια θα γίνουν την Παρασκευή 27 Μάη, στις 8.00 μ.μ. και θα διαρκέσει μέχρι τις 5 Ιουνίου.

Ανοιχτά καθημερινά από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις  9 το βράδυ.

Η Ισπανία στο ΔΝΤ(;) - Spain seeks IMF support (?)

Demonstrators gather and shout slogans in Madrid's famous landmark Puerta del Sol, against politicians, bankers and authorities' handling of the economic crisis May 18, 2011. (Reuter)

Γαργάρα μέχρι τώρα έχουν κάνει τις διαδηλώσεις στην Ισπανία τα έγκριτα τηλεοπτικά και ιντερνετικά μέσα στη χώρα μας. Τσιμουδιά μέχρι χτες, για να μη μας μπαίνουν ιδέες, μη μας τη βαρέσει και κατασκηνώσουμε κι εμείς στους δρόμους και τις πλατείες, μην αρχίσουμε κι εμείς και επικοινωνούμε ανά δύο, ανά τρεις, ανά χιλιοιδεκατρείς. Βλέπεις, αυτοί εκεί δεν είναι αιγύπτιοι ή λίβυοι για να έχουν τις ιδιαιτερότητες (sic) που κάνουν τις εξεγέρσεις να διαφέρουν απείρως (sic) και τα κινηματικά προτάγματα να μην συγχρονίζονται (sic καi lol). Αυτοί εδώ είναι Μεσόγειοι, αυτοί είναι κοντινοί, αυτοί δεν είναι τριτοκοσμικοί (tres sic), αυτοί είναι σαν εμάς (που δεν είμαστε τριτοκοσμικοί -45 απανωτά lol). Αυτοί το άλλο Σάββατο θα σηκώσουν ευρωπαϊκή κούπα, αλλά δεν φαίνεται να τους καίει και τόσο -όταν ήδη έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια τους. Δεν είναι σαν κι εμάς, που κάθε κέλευσμα για πρωτιά από Ευρώπη μεριά, σημαίνει και επίταξη εθνικής υπομονής προς χάριν του μεγάλου σκοπού, του εθνικού στόχου, μαζί με εξαναγκασμό εθνικής ενότητας. Έστω και για την τρέχουσα βδομάδα, την κάθε βδομάδα που πιθανώς θα λάβει χώρα κι ένα μεγαλείο. Στη θέση του μεγαλείου και του στόχου βάλε ένα χλιδάτο ραπ ζεϊμπέκικο και τις κλωτσιές του Καραγκούνη.

Demonstrators raise their hands during a protest against politicians, bankers and authorities' handling of the economic crisis in central Valencia, on May 19, 2011. (Reuters/Heino Kalis)

Οι σπανιόλοι, ένα βήμα πριν το ΔΝΤ, βγήκαν στους δρόμους να προλάβουν κάθε "δημοκρατική" διαδικασία και εκλογική νομιμοποίηση των ορέξεων της σοσιαληστικής νομενκλατούρας· να προλάβουν ακόμα και πιθανό δημοψήφισμα (άγνωστη έννοια για την εδώ δημοκρατία). Ή, τουλάχιστον, να το διεκδικήσουν με τους όρους τους, συγχρωτισμένο με τις επιδιώξεις τους και τα πραγματικά ελλείμματα του δικού τους κοινού βίου. Η αντίδραση του ένα-βήμα-πριν-το-ΔΝΤ λαού προφανώς και ενοχλεί επικίνδυνα τους προύχοντες, σε μέσα και έδρανα, ενός λαού που βρίσκεται ένα βήμα μετά το ΔΝΤ (για την ακρίβεια ένα χρόνο μετά, μεταφρασμένο ίσως σε πολλά βήματα), αλλά ακόμα δεν έχει εκφράσει ενιαία και ρητά την αντίδρασή του. Οι εδώ υπήκοοι του μνημονίου είναι απασχολημένοι με το κυνηγητό αναμεταξύ τους· εσχάτως δε, έβαλαν και αλλοδαπούς στο παιχνίδι, πάντα στο ρόλο του κυνηγημένου. Ένας στο χώμα κι οι άλλοι τρων'το πτώμα.

Το κίνημα των σπανιόλων που καταλαμβάνει τις πλατείες και τους δρόμους είναι, με νονό τον Stephan Hessel, το κίνημα των αγανακτισμένων -οι indignados. Οι εκεί αγανακτισμένοι είναι αγανακτισμένοι με τους πάνω, όχι τους δίπλα, είναι αγανακτισμένοι που ψάχνουν δουλειά και δεν βρίσκουν και όχι επειδή αναγκάζονται να συμβιώνουν με ανθρώπους που ψάχνουν δουλειά και δεν βρίσκουν. Είναι αγανακτισμένοι γιατί δημοκρατία τους είπανε, δημοκρατία ψηφίσανε και δημοκρατία δεν βλέπουνε, παρά μόνο διάφορες δημοσιονομικές στρατηγικές επί χάρτου (και επί τραπεζών). Δεν είναι αγανακτισμένοι επειδή η δημοκρατία πλέον δεν τους τρέφει, δεν τους βρίσκει θέσεις, δεν τους βολεύει κάπου. Δεν είναι αγανακτισμένοι που η δημοκρατία δεν μεριμνά για εκείνους, αλλά επειδή κανείς δεν μεριμνά για τη δημοκρατία. Δεν είναι αγανακτισμένοι με τους μετανάστες, αλλά με τη μετανάστευση -με το σύστημα διακυβέρνησης και δοσοληψίας που αναγκάζει σε μετανάστευση, σε ανέχεια, σε ανεργία από τη μία και εξασφαλίζει αισχροκέρδεια, ανομία και αδιαφάνεια από την άλλη. Και όποιος πει πως αυτοί δεν έχουν τέτοια προβλήματα και δεν γνωρίζουν από αυτή την κόλαση, ας πάει μια βόλτα στη Μελίγια και να πιεί ένα καφέ στο στενό του Γιβραλτάρ. Όλο και κάτι θα πάρει το μάτι του.

Protesters gather at the Puerta del Sol square in Madrid, on May 19, 2011 during a protest against Spain's economic crisis and its sky-high jobless rate. (Pedro Armestre/AFP/Getty Images)

Οι αγανακτισμένοι στις 150 πόλεις της Ισπανίας φωνάζουν και κατασκηνώνουν γιατί θέλουν δημοκρατία. Γιατί έχουν, έστω, μια δημοκρατία στο μυαλό τους. Δεν ξέρω αν την εννοούν δεξιά ή σοσιαλιστική, δεν ξέρω αν τη θέλουν χρωματισμένη. Αισθάνομαι ότι τη θέλουν απλώς δημοκρατία -και αυτό δεν είναι ένα καθόλου αυτονόητο πρόταγμα στην εποχή της συγκάλυψης και της fake συναίνεσης. Οι εδώ αγανακτισμένοι οργανώνουν πογκρόμ, γιατί βαρέθηκαν τη δημοκρατία, γιατί βαρέθηκαν τις κοινές λύσεις, τις κοινές συμφωνίες, τα κοινωνικά συμβόλαια, τα κοινά σχέδια. Αμύνεστε περί πάρτης -το δικό μου συμφέρον απέναντι στο συμφέρον του άλλου. Κι αν το συμφέρον του ο άλλος το διεκδικεί με μαχαίρι, θα υπερασπιστώ κι εγώ το δικό μου με το ίδιο όπλο. Απόλυτα λογικό επιχείρημα. Αρκεί να έχεις απωλέσει οποιαδήποτε αίσθηση ανθρωπιστικής και κοινωνικής συνείδησης. Και ανθρωπισμός δεν είναι μόνο να νοιάζεσαι για τον άλλον. Είναι να νοιάζεσαι για όλους. Για τον καθένα. Οι εδώ αγανακτισμένοι δεν φαίνεται να ένιωσαν ποτέ την αναγκη της δημοκρατίας αποσυνδεδεμένη από τις παροχές της, δεν οραματίστηκαν ποτέ κάποιο σχέδιο συνθήκης κοινού βίου. Καθώς φαίνεται, εδώ η δημοκρατία πολιτειακά ισοδυναμούσε με μια περιττή πολυτέλεια, μια ενασχόληση του ελεύθερου χρόνου, μια πλατφόρμα κοινωνικής συμβίωσης για τις καλές μέρες -όπου καλές μέρες βάλε τις μέρες του μήνα που θρέφει τους άλλους 11, τις μέρες που ανθίζει το δέντρο με τα λεφτά, τις μέρες που το ρουσφέτι κάνει πάρτι, τις μέρες που δεν βλέπουμε ξένους και φτωχούς στο δρόμο να τολμούν να μοιράζονται τη δική μας επικείμενη φτώχια. Η εδώ δημοκρατία βασιζόταν πάνω στη συνθήκη του ντάξ' μωρέ: μια 'Νταξ Ρομάνα. Δεν προάσπιζε την ανοχή απέναντι στο διαφορετικό, αλλά τη συνενοχή στο ίδιο και στο σύνηθες. Με νταξ' μωρέ όμως δεν γίνεται δουλειά και προκοπή και, όπως και να'χει, ακόμα και το νταξ' μωρέ πέθανε. Η εδώ δημοκρατία πέθανε, όχι μόνο γιατί ποτέ δεν συνιστούσε βαθιά πολιτική ανάγκη, αλλά γιατί ακόμα και η φορμόλη στην οποία φυλαγόταν -από την αρχαία πρωτιά μας και δώθε- κακοφόρμισε κι αυτή. Ακόμα και τα προσχήματα της νομιμότητας στα πλαίσια μιας ισονομίας της συμβίωσης (έστω), καταλύθηκαν με τον πιο άγριο και χυδαίο τρόπο. Όταν πλάκωσαν τα ζόρια, τα πραγματικά θέματα, το τελευταίο που απασχόλησε τους παροικούντες στη μισαλλοδοξία και στο φόβο, ήταν να διασφαλιστούν οι σταθερές της δημοκρατίας που δοκιμάζονται μπροστά στις δυναμικές και σκληρές λύσεις που απαιτούνται. Ποιος άραγε ανησυχεί για μια κοινωνία που αδυνατεί, μέσα στο πλαίσιο των πολιτειακών δομών και ελευθεριών της, να βρει διεξόδους και λύσεις; Ποιοι και πόσοι ανησυχούν που η εδώ δημοκρατία έχει απωλέσει το βασικό της ρόλο; Αντίθετα, αποδεχόμαστε ως έξωθεν νομοτέλεια την πλήρη απαξίωσή της και γυρίζουμε κι εμείς από λίγο το γαϊτανάκι που τους θέλει όλους διεφθαρμένους και μάταιους: πολιτικούς, υπουργούς, κόμματα, θεσμούς, λειτουργούς, συνδικαλιστές, διαδηλωτές, αντιεξουσιαστές, διεκδικήσεις, ακόμα και την ίδια τη βουλή, την κατάκτηση της δημοκρατίας που εξευτελίζεται κι αντί να κλαίμε, πάμε από πάνω και φτύνουμε. Πλέον ανησυχούμε για το ποιος θα αναλάβει να κάνει την επιχείρηση σκούπα στους μετανάστες, ποιος θα δώσει διέξοδο στον καθημερινό φόβο και τι πολιτικό κόστος θα κληθεί ενδεχομένως να πληρώσει. Που δεν θα πληρώσει όμως. Απεναντίας, θα πληρωθεί. Για τον καθημερινό φόβο της ανεργίας και τον τρόμο της πραγματικής αρπαγής, ούτε κουβέντα.

Demonstrators occupy the Puerta del Sol square in Madrid, early on May 20, 2011. (Pedro Armestre/AFP/Getty Images)

Τελικά οι σπανιόλοι δεν είναι σαν κι εμάς -κι αυτό ίσως να το πήραν πρέφα τα πρετεντερέικα και γι'αυτό μας ενημέρωσαν μια στάλα από χτες. Ξέρουν ότι και να είναι σαν κι εμάς, εμείς δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς. Αν μια χούφτα διαδηλωτών κατασκηνώσει έξω από τη βουλή και τους μπαγλαρώσουν τα ΜΑΤ, αφού στείλουν μερικούς στο νοσοκομείο και ραντίσουν με λίπασμα τους υπόλοιπους, θα γίνει μια δημοσκόπηση παραγγελιά του ΔΟΛ ή άλλου δόλιου γραφείου, θα συριζοποιηθεί το θέμα, αφού περάσει πάνω του και μια γαρνιτούρα αλληλεγγύης στους μετανάστες -η οποία ως γνωστόν είναι απαίσιο πράμα και κηλίδα στο βιογραφικό ενός αγωνιστή- η δημοσκόπηση θα βγάλει ένα 56% "καλά κάνανε στα κωλόπαιδα", και το υπόλοιπο 44% ίσως λίγο αποθαρρυμένο, σίγουρα όμως διαιρεμένο στις διαφορετικές αιτιάσεις και γνώμες, στις καχυποψίες του και τις ματαιότητές του, θα ονειρευτεί με διάφορους τρόπους έναν άλλον κόσμο που θα'θελε να είναι εφικτός, αλλά δεν τολμά να τον αξιωθεί καν. Πέρα από μερικά μπλοκ και δονκιχώτες των δρόμων.

Για συντροφιά παρηγοριά όλο το βράδι, στα ηχεία μου είχα για σάουντρακ το live stream από την Puerta del Sol στη Μαδρίτη. Όσο και να'ναι, όσο αδιέξοδο και να αποδειχθεί αυτό από αύριο, ακόμα κι αν φέρει τη δεξιά να κάνει κουμάντο και πλιάτσικο στο πτώμα της σοσιαλιστικής αποτυχίας, τουλάχιστον έχω μια αίσθηση ότι ο κόσμος εκεί βρίσκεται στο δρόμο, ο κόσμος είναι έξω και διεκδικεί κάτι, νοιάζεται για τη ζωή του και όχι μόνο για τη δουλειά του. Ο κόσμος αγανακτεί με αυτούς που πλουτίζουν, όχι με αυτούς που πεινάνε. Βγαίνει έξω, κατασκηνώνει έξω, για να βρίσκεται με άλλους, αντί να φοβάται να συναντηθεί. Έχω για σάουντρακ τον ήχο μιας πόλης που δεν φοβάται. Γιατί εγώ τελευταία ξημεροβραδιάζομαι σε μια πόλη που φοβάται τα πάντα. Εδώ.
Fuera, δηλαδή μακριά, έξω. Αλάργα.

Άρθρο-διαμαρτυρία του costinho

Links που σας ενδιαφέρουν:

costinho

the Atlantic

Πως γεννήθηκε και τι είναι Spanichrevolution
Ζωντανή σύνδεση με την πλατεία Puerta del Sol στη Μαδρίτη

Οποιαδήποτε ομοιότητα των στίχων με τη σημερινή πραγματικότητα εντελώς ... τυχαία

Ακτές καθαρές - Όμορφη φύση

Άρχισε ο καθαρισμός των ακτών και ο ... καθένας, κάνει ό,τι μπορεί!!!
Και επειδή το καλοκαίρι έφτασε, προετοιμαστείτε. Σας προδιαθέτω με δυο όμορφα και δροσερά τραγούδια!

"Τρελό καλοκαίρι"  του Μιχάλη Τερζή (καλημέρα Μιχάλη!)

με τη Νένα Βενετσάνου (στίχοι Δημ.Τσεκούρα)

Με τ’ άσπρο σου το πόδι στη θάλασσα πατάς.
Κόκκινο σαν το ρόδι τ’ αχίλι που φιλάς.

Με παίρνεις με ζαλίζεις σαν το γλυκό κρασί, σα γέρνεις και μ’ αγγίζεις Απρίλη μου εσύ.
Ανήμερα τ’ Αγιάννη θ’ ανάψουμε φωτιές, να γίνουν στο ντουμάνι στάχτ’ οι αναποδιές.

Τρελό το καλοκαίρι στ’ αχτένιστα μαλλιά.
Θα σου κρατώ το χέρι χρυσή πορτοκαλιά.

Με παίρνεις με ζαλίζεις σαν το γλυκό κρασί, σα γέρνεις και μ’ αγγίζεις Απρίλη μου εσύ.
Ανήμερα τ’ Αγιάννη θ’ ανάψουμε φωτιές, να γίνουν στο ντουμάνι στάχτ’ οι αναποδιές.

Στο άσπρο σου το χέρι η Πελοπόννησο.
Φλουρί το μεσημέρι Σκιάθο κι’ Αλόνησο.

Με παίρνεις με ζαλίζεις σαν το γλυκό κρασί, σα γέρνεις και μ’ αγγίζεις Απρίλη μου εσύ.
Ανήμερα τ’ Αγιάννη θ’ ανάψουμε φωτιά, ο κόσμος πυροφάνι και ’μεις αστροφεγγιά.

... και η  φύση οργιάζει στο Καλαμάκι (Πεταλιδίου). Φυσικά, ο πολύχρωμος οργασμός,  δίπλα στη "Βίλλα Πέτρα"

"Γεια σας τριαντάφυλλα" του Μιχάλη Τερζή

με την Άννα Βίσση (στίχοι Κωστή Παλαμά)

Γεια σας, τριαντάφυλλα και γιασεμιά - στου βράχου φέρτε με την κυκλαμιά

Πάει της καλύβας μου το χελιδόνι - Του κάμπου δώστε μου την ανεμώνη

Πάει κι’ η λιογέννητη Καλοκαιριά - Καλό στα σύννεφα με το βοριά

Αϊ Γιώργης έφυγε τ’ Απρίλη η χάρη - δόξα στ’ αδέρφι του στον καβαλάρη

Χινοπωριάτικος με τα’ άλογό του - περνά και είν’ έρωτας το πρόσωπό του

Valentina Lisitsa / Chopin - Etude Op 25 No.10 & 11

 Ύστερα από την περιπέτεια των bloggers από την Google, μήπως ήρθε η ώρα να απολαύσουμε και πάλι την αγαπημένη μας Valentina Lisitsa να παίζει Chopin, μέχρι να μπούμε στο κανονικό ρυθμό των αναρτήσεων. Τι να κάνουμε, έχουμε κι εμείς τις προσωπικές μας αδυναμίες! Εδώ παίζει δύο κομμάτια: Etude Op 25 No.10 &  Etude Op 25 No.11 

Και εδώ παίζει Balakirev. Click HERE

Δισκογραφία τέλος!

 Η φωτογραφία είναι από το "Τίποτα το σημαντικό"

Αν πριν από μία δεκαετία έλεγες σε κάποιον μουσικόφιλο ότι θα έρθει η στιγμή που οι στριμωγμένες και σκονισμένες στα ράφια μιας δισκοθήκης συλλογές θα αντικατασταθούν με giga και νούμερα χωρητικότητας σε σκληρούς δίσκους, μπορεί να σε περνούσε για τρελό. Κι όμως. Η εξέλιξη της τεχνολογίας διαμόρφωσε νέα ήθη, έμαθε στη νέα γενιά ότι η μουσική προσφέρεται δωρεάν και, τελικά, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, άλλαξε το status quo των πάλαι ποτέ πανίσχυρων δισκογραφικών, που βλέπουν τις αυτοκρατορίες τους να καταρρέουν.

Η νέα γενιά ακροατών γαλουχήθηκε με την αντίληψη ότι η μουσική είναι δωρεάν. Αρκούν μερικά χτυπηματάκια στο Ίντερνετ και αποκτάς όσα CDs θα αγόραζες με τα χαρτζιλίκια ενός χρόνου. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η δαιμονοποίηση του Ίντερνετ είναι η εύκολη λύση. Υπάρχει και η άποψη ότι οι δισκογραφικές έβαλαν τα χέρια τους και έβγαλαν τα μάτια τους. Την τελευταία δεκαετία τα εφήμερα σουξέ και οι καριέρες - πυροτεχνήματα, που ξεπήδησαν κυρίως από τα τηλεοπτικά realities, κυριάρχησαν με τις ευλογίες τους. Η τηλεόραση άρχισε να παίζει πρωταρχικό ρόλο στη διαμόρφωση της μουσικής αισθητικής, τα έντυπα έγιναν διανομείς, όπου οι δισκογραφικές ξεφόρτωναν τους ανεκτίμητους καταλόγους τους, και τα περίπτερα της γειτονιάς αντικατέστησαν τα δισκοπωλεία. Πλέον αρκετοί τραγουδιστές δίνουν ακόμα και το καινούργιο τους CD με τις εφημερίδες. Είναι χαρακτηριστικό, πάντως, ότι, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του ’80 υπήρχαν 4.000 δισκοπωλεία, σήμερα έχουν μείνει μόλις 40.

Τι λένε οι αριθμοίΗ δισκογραφία ζει τις χειρότερες μέρες της ιστορίας της. Μπορεί οι δίσκοι να μην πουλάνε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παράγονται. «Περίπου 1.100-1.300 δίσκοι παράγονται τον χρόνο. Η διαφορά, όμως, πλέον είναι ότι την παραγωγή την πληρώνουν συνήθως οι καλλιτέχνες» μας λέει ο κορυφαίος στατιστικολόγος Πέτρος Δραγουμάνος. Τα δε νούμερα του χρυσού δίσκου είναι αποκαρδιωτικά. Τη δεκαετία του ’90 ήταν 50.000 ενώ σήμερα 6.000. Οι μεγάλες εταιρείες δυσκολεύονται να επενδύσουν σε νέες παραγωγές, που ενδεχομένως θα βγάλουν τα νέα ταλέντα. «Παλιά ένας δίσκος του Γιώργου Νταλάρα κάλυπτε τη χασούρα δέκα άγνωστων τραγουδιστών. Ένας δίσκος της Χαρούλας Αλεξίου επέτρεπε τον πειραματισμό με πέντε άγνωστα ονόματα» συνεχίζει ο Δραγουμάνος. Τώρα, ούτε καν οι «σταρ» του ελληνικού τραγουδιού δεν αποφέρουν κέρδη στις δισκογραφικές.
Το αποτέλεσμα είναι ότι όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες, ειδικά της νέας γενιάς, στρέφονται σε μικρές ανεξάρτητες εταιρείες. Συχνά έχουν ήδη περάσει ένα crash-test στο Ίντερνετ, που έχει εξελιχθεί σε ένα τεράστιο «παζάρι» μουσικής, απ’ όπου μπορείς να αλιεύσεις μικρά διαμαντάκια. Υπάρχει, βέβαια, και η περίπτωση να χαθείς στην υπερπροσφορά. Αλλά είναι γεγονός ότι το καινούργιο, την πρωτοπορία, το κάτι διαφορετικό δεν υπάρχει πια περίπτωση να το ακούσεις, όπως παλιότερα, στο ραδιόφωνο που έχει υποκύψει στη νόσο του playlist, αλλά στο Ίντερνετ.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 50 ανεξάρτητες δισκογραφικές. «Είναι σαν γραφεία διανομής, εργολάβοι που βοηθούν με τη διαδικασία» λέει ο Πέτρος Δραγουμάνος. Ωστόσο, θεωρεί ότι αυτή δεν είναι η καλύτερη λύση για έναν νέο καλλιτέχνη. «Οι νέοι χάνουν που δεν πάνε σε μια μεγάλη εταιρεία γιατί εκεί ένα τραγούδι τους έχει μεγαλύτερες πιθανότητες σταδιοδρομίας, θα μπει σε μια συλλογή, θα διανεμηθεί με μία εφημερίδα, κ.λπ.». Και στο αμφιλεγόμενο θέμα της διανομής των CDs μέσω των εντύπων, που διχάζει και τους ίδιους τους καλλιτέχνες, δεν είναι τόσο αφοριστικός. «Έχει και τα καλά της αυτή η κατάσταση. Πόσα CDs πουλάει τον μήνα ο Μίκης Θεοδωράκης; Περίπου 200. Με την “Καθημερινή” που τον μοιράζει, τον αγοράζουν 130.000 τη βδομάδα. Μπήκε δηλαδή σε τόσα σπίτια που τον άκουγαν μόνο στο ραδιόφωνο» λέει. Και προσθέτει: «Οι καλλιτέχνες ξέρουν ότι το CD τους δεν θα πουλήσει, αλλά πρέπει να δηλώσουν το “παρών”. Ο δίσκος πλέον λειτουργεί σαν τις επαγγελματικές κάρτες, που έχουν το όνομα σου και το τηλέφωνο σου. Χωρίς δίσκο, οι καλλιτέχνες νιώθουν ανενεργοί. Ζούνε από τις εμφανίσεις».

Andre Rieu in London playing Sirtaki greek greece dance

Γνωρίστε τον Andre Rieu*

O Andre Rieu, είναι Ολλανδός, 62χρόνων, διάσημος βιολιστής, από τα μεγαλύτερα εν ζωή ονόματα μαέστρων κλασικής μουσικής σήμερα στον κόσμο. Θεωρείται ο κορυφαίος ερμηνευτής, των βάλς των Γιόχαν Στράους (πατέρα & υιού). Από το 1987 δημιουργεί την διάσημη ορχήστρα του: Johann Strauss Orchestra, με 50 περίπου εξαιρετικούς μουσικούς. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και έχει παίξει στα μεγαλύτερα θέατρα & αίθουσες του κόσμου. Του έχει απονεμηθεί 2 φορές το World Music Award (κάτι σαν Όσκαρ για την παγκόσμια μουσική σκηνή κάθε είδους..) και έχει αρκετούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους σε ευρωπαικές χώρες, Αυστραλία και Βρετανία...
Το 2001 δίνει στην ιστορικότερη αίθουσα συναυλιών της Βρετανίας (και μιά από τις πιό γνωστές ανα το κόσμο, μαζί με τη Σκάλα του Μιλάνου, το Madison Square Garden της Ν. Υόρκης κ.τ.λ), στο Royal Albert Hall του Λονδίνου,(έχουν παίξει και ερμηνεύσει εκεί κατά καιρούς όλοι οι μεγάλοι του 20αι.-από Κάλλας και Έντιθ Πιάφ μέχρι U2 kai Beatles) μια  από τις σπουδαιότερες συναυλίες του, το Millenium Concert, (η οποία μάλιστα ηχογραφείται ζωντανά και βγαίνει αργότερα σε δίσκο).
Επιλέγει για το κλείσιμο μιάς συναυλίας, με έργα Strauss, Shostakovich, George Gershwin Glen Miller, και άλλων μεγάλων κλασικών των προηγούμενων, αλλά κυρίως του 20ού αιώνα,  το γνωστό Κρητικό χορό, του Μίκη Θεοδωράκη, από την ταινία "Αλέξης Ζορμπάς". Το τι επακολουθεί στην αίθουσα το "περιγράφει" το ίδιο το βίντεο...
Η συναυλία δεν είχε καμμιά απολύτως σχέση με το επίσημο Ελληνικό Κράτος, δεν διοργανώθηκε από κάποιο κρατικό ή ιδιωτικό ελληνικό φορέα, ούτε συμμετέχει σ'αυτήν με οποιονδήποτε τρόπο κάποιος Έλληνας, σαν μουσικός, μάνατζερ, οργανωτής ή απλός θεατής..(Το θέατρο είναι κατάμεστο από ... Βρετανούς όλων των ηλικιών).
Αυτός που "τιμάται", όμως, από τον Andre Rieu, με την επιλογή του, είναι ένας κλασικός του 20ού αιώνα που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα στενά όρια της νεοελληνικής μιζέριας και έχει γίνει μέρος της παγκόσμιας μουσικής πολιτιστικής κληρονομιάς, εις το διηνεκές. Είναι ο δικός μας Μίκης Θεοδωράκης!
Το βίντεο στο you tube έχει πάνω από 2.268.899 προβολές!

*Η ιδέα και το σκούντημα γι αυτή την ανάρτηση, έγινε από τη φίλη μου, και φίλη του blog, Ιωάννα. Την ευχαριστώ πολύ!

Απολαύστε υπεύθυνα!!!

Short Biography

 André Rieu was born on October 01, 1949 in Maastricht (Holland). He begins the training of the violin at the five years age and shows an enormous potential in practice of this instrument. In 1967 it initially continues its musical formation with the violin with the Academy of Music of Maastricht until 1973, then of 1974 to 1977 with that of Brussels.

Its finished studies, it becomes first violin of the symphony orchestra of Limbourg until 1987, year when it decides to form its own orchestra, Johann Strauss Orchestra. The orchestra is made a name quickly is occurs in various towns of Germany, Belgium and Holland. The recording of discs is a logical continuation and Andre carries out the prowess to initially give the waltz to the style of the day in his native land then to Europe and finally in the whole world. If it owes its success with the waltz, André does not forget any therefore the broad range of colors which the classical music proposes and tries in each new album to present at its audience a part of this one for the greatest pleasure of our ears.

The official Andre Rieu website 

Το Αμερικανικό Όνειρο τελείωσε / The American Dream is over

Τι κρύβεται πίσω από το τραπεζικό σύστημα, Αμερικανικό ή Ελληνικό; Δείτε το τριαντάλεπτο καρτούν που με διασκεδαστικό τρόπο δείχνει όλη την απάτη. Όλη; Μάλλον τη μισή.

(Με μετάφραση στα ελληνικά)

Αν θέλετε να αγοράσετε το βίντεο σε υψηλή ανάλυση HD για να εμπεδώσετε, οπτικοακουστικά, καλύτερα το Αμερικανικό όνειρο   ΕΔΩ και μετά προσγειωθείτε ομαλά

Αν θέλετε, όμως, να διαβάσετε διάφορες αμπελοφιλοσοφίες περί του Αμερικανικού όνειρου, διαβάστε στη Wikipedia. Οι άνθρωποί της, όντως, ζουν ακόμα στον κόσμο τους. Αυτοί, ηθελημένα γράφουν τη μισή αλήθεια. Την άλλη μισή, την κρατούν οι τράπεζες στα θησαυροφυλάκιά τους. 

Wikipedia American dream 

... και αυτός το βιολί του.

Chris Hondros (1970-2011)

 Χάθηκε ένας "ήρωας της φωτογραφίας"

 Αυτό το τίτλο του είχε απονείμει το περιοδικό American Photo το 2007 για το κουράγιο που είχε επιδείξει την περίοδο που φωτογράφιζε στο Ιράκ.

Ο Chris Hondros, ελληνικής καταγωγής, γεννήθηκε στην Αμερική το 1970 και μεγάλωσε στην Βόρεια Καρολίνα. Με βάση τη Νέα Υόρκη, ταξίδευε σε όλο τον κόσμο, σε χώρες με κόσμο που υπέφερε. Η δουλειά του περιελάμβανε ανταποκρίσεις από το Κόσσοβο, την Αιτή, την Αγκόλα, της Σιέρα Λεόνε, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβερία, τη Νέα Ορλεάνη μετά τον τυφώνα Κατρίνα, στον πρόσφατο σεισμό στην Αιτή, το “σημείο μηδέν” της Νέας Υόρκης και αλλού. Σαν όλους τους ήρωες, άφησε την τελευταία του πνοή στο πεδίο της μάχης, στη Λιβύη στις 20 Απριλίου. Τα αναρίθμητα βραβεία και οι υποψηφιότητες, ανάμεσα τους και μια υποψηφιότητα για Pulitzer, αποδεικνύουν την ποιότητα της δουλειάς του. Το ήθος του διατρανώνεται από το πόσο συγκλονίστηκε ο δημοσιογραφικός κόσμος διεθνώς από το χαμό του. Οι συνάδελφοι στο Getty Images δημιούργησαν το The Chris Hondros Fund, το οποίο θα παρέχει υποτροφίες σε νέους δημοσιογράφους και θα ασχολείται με θέματα που θα αφορούν τη φωτογραφία στις εμπόλεμες ζώνες.

Η οικογένεια της φωτογραφίας έχασε στη Λιβύη ένα από τα πιο άξια μέλη της, έναν άνθρωπο που μετέφερε με την εικόνα του την αλήθεια σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, ένα ομογενή που απολάμβανε εκτίμησης και σεβασμού.

Εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας στην οικογένειά του και ευχόμαστε να είναι ασφαλείς οι εκατοντάδες δημοσιογράφοι και φωτογράφοι που δουλεύουν  σήμερα στις εμπόλεμες ζώνες.

Πηγή: Photo Business Weekly  

Περισσότερες εικόνες ΕΔΩ

Chris Hondros official site