Michel Sardou - Vladimir Ilitch

Michel Sardou

Biography
Michel Sardou was born in Paris on January 26, 1947. Wire of the actors Fernand and Jacky Sardou Michel has the occasion to haunt as of its youth the corridors of the Parisian varieties and to follow his/her parents in round. After "painful" studies, Michel starts to take courses of theatre and meets Michel Fugain with whom it writes some of his first songs. The evening, it sings in various cabarets. It signs a hearing at Barclay, obtains a contract and records its first 45 turns in 1965 (Madras).

It is pointed out in 1967 with "the Yankees", his fourth 45 turns, unconditional defense of the United States, at one time when the movement of protest against the war of Vietnam did not cease developing. The title is interdict of diffusion to the radio Frenchwoman.

The Seventy represents a turning in its life: birth of its first child, Sandrine, and meets with Vline Buggy, parolière of Hugues Aufray and Claude François. The tubes are connected ("the popular Balls", "And to die of pleasure", "I live in France") because the public discovers in him a reassuring image of true popular, and committed singer. He found his way, which he never gave up, as testify "France to it" (1976), "I am for" (1976), manifest song for the death penalty, "the Time of the colonies" (1977), "Verdun" (1979). Michel Sardou is made the cantor of the silent majority, hatreds, of the resentments, but, paradoxically, it supported the action of the Restaurants of the cœur and recognized the merits of the socialist government of François Mitterrand. Its interviews published in the press did nothing but reinforce its image of anti-intellectual, anti-homosexual and spokesman of the "silent majority!".

Michel Sardou is an artist particularly appreciated for his scenic services (in February 99, it receives the Victoire of the Music for the 573.900 spectators come to applaud it Paris and in province), whose repertory is not reduced to songs with scandal: he created some large successes, like the Lakes of Connemara (1981). Its durable success is also due to the fact that it secured collaboration of type-setters like Jacques Revaux and lyric writers such as Pierre, Pierre Billon. Without agreeing inevitably with the positions protested by Michel Sardou, the public recognizes in him a singer who takes part with courage in the debates of company, for proof, it is classified second preferred personality of French in 2004. After four years of silence Michel returns in 2004 with a new album "Of the Pleasure", perfect alchemy of very fine words and splendid musics. In 2006, Michel Sardou returns with "Except Format" a strong album to the texts which should still once allure the fans.

Source Stars Celebrites
Wikipedia HERE
Official site HERE
Discography HERE
 

Vladimir Ilitch

Vladimir Ilitch Lenin

Un vent de Sibérie souffle sur la Bohème
Les femmes sont en colère aux portes des moulins
Des bords de la Volga au delta du Niemen
Le temps s'est écoulé il a passé pour rien
Puisqu'aucun dieu du ciel ne s'intéresse à nous
Lénine relève-toi
Ils sont devenus fous

Toi Vladimir Ilitch
T'as raison tu rigoles
Toi qui a voyagé dans un wagon plombé
Quand tu vois le Saint-Père ton cousin de Pologne
Bénir tous ses fidèles dans son auto blindée

 Christos the blogger

Toi Vladimir Ilitch
Est-ce qu'au moins tu frissonnes
En voyant les tiroirs de la bureaucratie
Remplis de tous ces noms de gens qu'on emprisonne
Ou qu'on envoie mourir aux confins du pays

Toi Vladimir Ilitch
Au soleil d'outre-tombe
Combien d'années faut-il pour gagner quatre sous
Quand on connaît le prix qu'on met dans une bombe
Lénine relève-toi ils sont devenus fous

Où sont passés les chemins de l'espoir
Dans quelle nuit au fond de quel brouillard
Rien n'a changé les damnés de la terre
N'ont pas trouvé la sortie de l'enfer

Toi qui avais rêvé
L'égalité des hommes
Tu dois tomber de haut dans ton éternité
Devant tous ces vieillards en superbe uniformes
Et ces maisons du peuple dans des quartiers privés

Toi Vladimir Ilitch
Si tu es le prophète
Viens nous parler encore en plein coeur de Moscou
Et répands la nouvelle à travers la planète
Amis du genre humain ils sont devenus fous

Vladimir Ilitch (1983)

Η μετάφραση του τραγουδιού (πάνω-κάτω)

Ένας άνεμος της Σιβηρίας φυσά στην Βοημία
Οι γυναίκες είναι εξοργισμένες στις πύλες των μύλων
Από τις όχθες του Βόλγα μέχρι τον δέλτα του Niemen
Η ώρα έχει περάσει και πέρασε για το τίποτα
Εφόσον κανένας θεός του ουρανού δεν νοιάζεται για μας
Ο Λένιν αναστήσου
Έγιναν τρελοί

Εσύ Βλαντιμίρ Ίλιτς
Έχεις δίκιο γελάς
Εσύ που έχεις ταξιδέψει σε σφραγισμένο βαγόνι
Όταν βλέπετε τον Άγιο Πατέρα, τον ξάδερφό σου από την Πολωνία
Να ευλογεί όλους τους πιστούς στο θωρακισμένο αυτοκίνητο του.

Εσύ Βλαντιμίρ Ίλιτς
Τρέμεις τουλάχιστον
Βλέποντας τα συρτάρια της γραφειοκρατίας
Γεμάτα με όλα αυτά τα ονόματα των ανθρώπων που φυλακίζονται
Ή που τους στέλνουν να πεθάνουν στα σύνορα της χώρας

Εσύ Βλαντιμίρ Ίλιτς
Ο ήλιος πέρα από τον τάφο
Πόσα χρόνια χρειάζονται για να κερδίσει τέσσερεις δεκάρες
Όταν γνωρίζουμε την τιμή που δίνουμε για μια βόμβα
Ο Λένιν αναστήσου
Έγιναν τρελοί

Πού πήγαν τα μονοπάτια της ελπίδας
Σε ποιο νύχτα, σε ποιο βάθος ομίχλης
Τίποτα δεν άλλαξε τους καταραμένους της γης
Δεν βρήκαν την έξοδο της κόλασης

Εσύ που είχες ονειρευτεί
Την ισότητα των ανθρώπων
Πρέπει να πέφτεις από ψηλά στην αιωνιότητα σου
Μπροστά σε αυτούς τους γέροντες με τις υπέροχες στολές
Και τα σπίτια του λαού στις ιδιωτικές συνοικίες

Εσύ Βλαντιμίρ Ίλιτς
Αν είσαι ο προφήτης
Ελάτε να μας μιλήσεις ακόμα στην καρδιά της Μόσχας
Και διάδωσε την είδηση σε όλο τον πλανήτη
Φίλοι της ανθρώπινης φυλής, έγιναν τρελοί.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

Valentina Lisitsa / Valentina Igoshina

Valentina Lisitsa plays Chopin

Η Valentina Lisitsa (Валентина Лисиця) γεννήθηκε στο Κίεβο της Ουκρανίας το 1973 και τώρα ζει στη Βόρεια Καρολίνα της Αμερικής με τον σύζυγό της πιανίστα   Alexei Kuznetsoff.

Άρχισε να παίζει πιάνο από τριών χρονών και παρακολούθησε μαθήματα σε ωδείο για ταλαντούχα παιδιά και αργότερα στο ωδείο του Κιέβου. Το 1991 σε διαγωνισμό πιάνου πήρε το πρώτο βραβείο και την ίδια χρονιά έφυγε μαζί με το σύζυγό της για την Αμερική, όπου συνέχισε την καριέρα της, παίζοντας είτε μόνη της είτε ντουέτο με τον σύζυγο. Έχει παίξει στις μεγαλύτερες αίθουσες, σε όλο τον κόσμο. Στο ενεργητικό της έχει 6 CD. Άμα έρθει στην Ελλάδα μην τη χάσετε. Εκτός από το ταλέντο της, θα θαυμάσετε και τη χαρούμενη φατσούλα της!!!

Περισσότερα   διαβάστε/Read more   HERE / ΕΔΩ

Και στο επίσημο site της/Read more  HERE / ΕΔΩ

Valentina Igoshina plays Chopin

Η Valentina Igoshina γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1978 στο Μπριάνσκ  της Ρωσίας και κατάγεται από οικογένεια μουσικών. Σπούδασε πιάνο με τον

Sergei Dorensky και Larissa Dedova στην Κεντρική Μουσική Σχολή της Μόσχας και στο Κρατικό Ωδείο της Μόσχας.

Σε ηλικία 15 χρόνων, το 1993, κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Rubinstein Young, Διεθνή  Διαγωνισμό για Πιανίστες στην Πολωνία. Και το 1997  το πρώτο βραβείο σε Διαγωνισμό Πιάνου στη Μόσχα.
Από τότε η Igoshina έχει κερδίσει πολλά βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς πιάνου, όπως: Δεύτερο Βραβείο στο Διεθνή Διαγωνισμό της Ατλάντα (2002)
Πρώτο Βραβείο στο Διαγωνισμό Concorso Internazionale Pianistico "Guiliano Pecar», στην Ιταλία (2002).
Φιναλίστ στο «Μουσικό διαγωνισμό Βασίλισσα Ελισάβετ» στις Βρυξέλλες (2003) Δεύτερο Βραβείο στο Jose Iturbi ΔιεθνήΔιαγωνισμό για Πιάνο, στην Ισπανία (2006). 

Περισσότερα, όμως, βιογραφικά στοιχεία στα αγγλικά, από την επίσημη ιστοσελίδα της.

Read more Official Website

│▌▌▌│▌▌│▌▌▌│▌▌│▌▌▌│▌▌│▌▌▌│▌▌│▌▌▌│▌▌ 

 

Beethoven's Concertos

Towards the end of the 19th century, the concerto genre had reached a flourishing stage after Mozart had thoroughly contributed to the foundation of the genre. In the first concerts, as well as in the other genres (symphonies, sonatas, quartets) Mozart’s and Haydn’s influence is evident. The characteristics of Beethoven’s sensibility were to become evident starting with his third piano concerto. In the following concerts a new relation is established between the piano as unaccompanied instrument and the orchestra that covers a greater role, not being reduced to the simple function of accompanying the soloist.

At the age of 14, in 1784, Beethoven tries to write a piano concerto in E flat major, of which only the piano part was kept. In 1790 he tries to compose a new concerto, this time in D major, of which only the first part remained. The first instrumental concerto composition was made in 1795 when he wrote The piano concerto in B flat major op. 19, about the same time he composed The piano concerto in C major op. 15 and The rondo for piano and orchestra.

Concerto no. 3 in C minor for piano and orchestra was finalized in 1800 and in 1802 he composed the two chamomiles for violin and orchestra: Chamomile for violin and orchestra in G major op. 40 and Chamomile for violin and orchestra in F major op. 50.

In 1801 he drafts The Triple Concerto for piano, violin and cello in C major op. 56 that he will finish only in 1805. In 1806 he writes The Piano Concerto no. 4 in G major op. 58, in 1808 he composes The Fantasy for piano, chorus and orchestra in C minor op. 80 and in 1809 he writes his last concerto for piano, The Piano Concerto no. 5 «The Imperial» in E flat major op. 73.
Source All About Beethoven

The complete Concertos

To read more about each concerto click on the links bellow

1. Piano Concerto No.1 in C major op. 15

The concerto was first performed by the composer himself at his Viennese debut in April 1800. This Piano concerto was not Beethoven's first attempt at the genre. Actually it was his third piano concerto, but since it was the first to be published it remained known as Beethoven's Piano Concerto No.1

2. Piano Concerto No.2 in B flat major op. 19

Both the first and second piano concerti bear Mozart's influence and are considered to be some of Beethoven's more classical compositions. The influences will fade away gradually as Beethoven composes his latter piano concertos. Piano concerto No.5 will the proof of the unique and revolutionary style Beethoven possessed as a composer. 

3. Piano Concerto No.3 in C minor op. 37

The Piano Concerto No.3 saw its debut three years after its completion on April 5th, 1803. The concert held on that day featured only Beethoven compositions. In addition to the new concerto, audiences would also hear the First and Second Symphonies and the oratorio Christ on the Mount of Olives. It is known that Beethoven played the solo piano part from memory since he hadn't managed to write it out entirely. He completed the solo part only a year later when his friend and student Ferdinand Ries had to play it. 

4. Piano Concerto No.4 in G major op. 58

Beethoven's Concerto No.4 was finished in 1806 and premiered on December 22nd 1808 at the Theater an der Wien. with Beethoven as the soloist. It is a known fact that Beethoven attempted to present the concerto at an earlier time but was forced to wait since he could not find any piano players for the solo part. 

Just like many of Beethoven's works this concerto was dedicated to Archduke Rudolf to whom the composer dedicated, among others, his Piano Concerto No.5, numerous piano sonatas, his violin sonata or his Triple Concerto. 

Starting with this concerto, Beethoven attributes a greater role to the orchestra in its relationship with the unaccompanied instrument, creating concertos that are considered genuine solo instrumental symphonies.

5. Piano Concerto No.5 «Emperor» in E flat major op. 73

The new concerto was premiered in Leipzig in 1811. The solo part was not played by Beethoven since his hearing problems made any king of public performance impossible. The honor of playing the solo part for the premier went to young church organist Friedrich Schneider. When the "Emperor" premiered in Vienna - in February 1812 - the solo part was interpreted by Beethoven's pupil and friend Carl Czerny. 

6. Violin Concerto in D major op. 61

Beethoven's only violin concerto was finished in 1806 and was composed for four violinists. It is one of the most popular violin concertos ever written and through it, Beethoven contributes to the evolution of the genre by eliminating the conventional elements, which dominated the genre in the 18th century. He brought it closer to the symphonic genre, thus widening the sphere of expectations with regard to both the musicians and the listeners.

7. Triple Concerto for piano, violin and cello in C major op. 56

Beethoven started working on this concerto in 1803. In 1804 he sends the manuscript to the Breitcopf and Hartel publishing house with the explicit note that it is something absolutely new. The first audition took place in the spring of 1808 and, despite the fact that the composer himself played the piano, the concerto had little success. Some considered the triple concerto more of a trio with orchestra. That is perhaps why it was later published as a trio.

Beethoven's Symphonies

 Beethoven’ s symphonies cannot be analyzed without taking into account the whole creation of the great composer and of his predecessors.

If Haydn's or Mozart's music, and especially their symphonies, were composed to be more entertaining than profound, Beethoven gets us involved through everything he expresses, compelling us to take a stand. As proof of this fact we have the immense interest he still stirs, over 200 years after composing his first symphony and the numerous representations and concerts, but mostly we have the studies and works dedicated to the Beethoven Symphony, which were throughout time more than often controversial, at the same time offering unique aesthetic interpretations.

The Nine Symphonies

There are nine Beethoven symphonies, each of them being a masterpiece in itself, all different from each other, but at the same time, each one of them representing a certain stage in the evolution of the musical symphonic language of Beethoven.

To read more about each symphony click on the links bellow

1.Symphony No. 1, in C major, op. 21 (1799-1800)

2.Symphony No. 2, in D major, op.36 (1802)

3.Symphony No. 3, in E flat major, op.55, also known as «Eroica», (1804)

4.Symphony No. 4, in B flat major, op. 60, (1806)

5.Symphony No. 5, in C minor, op. 67 (1807)

6.Symphony No. 6, in F major, op. 68, also known as «Pastoral» (1808)

7.Symphony No. 7, in La major, op. 92, also known as «The Apotheosis of Dance», (1812)

8.Symphony No. 8, in F major, op.93 also known as «The Little Symphony» (1812)

9.Symphony No. 9, with a choir and soloists, in D minor, op.125 (1817-1825)

If we try to understand his early symphonies we must do that by first studying Haydn’s and Mozart’s works as Beethoven’s first and second symphonies are the continuation of the Viennese symphony tradition, - mostly represented by Haydn’s and Mozart’s compositions - characterized by maximum rigor in creating themes, choosing means of expression and most of all in establishing musical architecture.

His third symphony, the «Eroica» marks a new period in Beethoven’s musical creation. This work, with its strong programmatic background, prefigures the apparition of the romantic symphony. The march, as a musical genre, is introduced for the first time ever in a symphony, in the second part. The classical symphony begins to fade away.

The next symphonies build on his previous work innovating and surprising at the same time. His fifth symphony is unique through its sonata like form of the first part. His sixth, «The Pastoral» can be considered a series of symphonic poems connected by related melodic motifs.

In his seventh and eighth symphonies, Beethoven brings new elements in the aesthetic expression of musical content while his ninth and final work represents the apogee of the Beethoven symphony. The «Choral», as it is known, represents the synthesis of all the musical means of expression utilized by Beethoven until that point, and builds even further by introducing the choir in the fourth part.
Source All About Beethoven 

 The complete symphonies

Symphony No. 1 in C major, Op. 21, Wiener Philharmonicer, conductor is Leonard Bernstein.

Symphony No. 2 in D major (Op. 36), Wiener Philharmonicer, conductor is Leonard Bernstein.

Ludwig van Beethoven's Symphony No. 3 in E flat major (Op. 55), also known as the Eroica (Italian for "heroic"), Wiener Philharmonicer,  conductor is Leonard Bernstein.

Symphony No. 4 in B Flat Major (Op. 60), Wiener Philharmonicer, conductor is Leonard Bernstein.

Symphony No. 5 in C minor, Op. 67, Wiener Philharmonicer,  conductor is Leonard Bernstein.

Symphony No. 6 in F major, Op. 68, also known as the Pastoral Symphony (German Pastoral-Sinfonie), Wiener Philharmonicer, conductor is Leonard Bernstein.

Symphony No. 7 in A major, Op. 92, Wiener Philharmonicer, conductor is Leonard Bernstein.

Symphony No. 8 in F Major, Op. 93, Wiener Philharmonicer, conductor is Leonard Bernstein.

Symphony No. 9 in D minor, Op. 125, Wiener Philharmonicer, conductor is Leonard Bernstein.

There is also a  10th

Ludwig van Beethoven's unfinished symphony no.10 in E flat major. This first movement was arranged by Bradley Cooper from over fifty fragmentary sketches for a tenth symphony by Beethoven.

Beethoven "Ode an die Freude" / "Ode to Joy" / "歓喜に寄せて" - Symphony No.9 (10.000 Japanese)

"Ode an die Freude" / "Ode to Joy" / "歓喜に寄せて"

An entire stadium with 10,000 Japanese artists of classical music to perform famous works of the great musician Ludwig van Beethoven, is not a spectacle easily watched by not only worshipers of classical music, but those who, through music can differintiate elements of the character of a people.

In music terms, the one to coordinate such a large number of music and perform works of high musical requirements such as Beethoven's Ninth Symphony, is certainly not the easiest task. The show choir and the Japanese adaptation of the famous work is truly amazing.

In the opinion of our dear friend who sent it, the video with its specific execution highlights what stock the soul of people with a long history after a «TSUNAMI», but, unfortunately, creates pessimistic associations with events living in Greece today.

In any case, whether our friends are fans of classical music or not, will admire this execution and perhaps envy the will, discipline and training of high musical performers that highlight the strength and resolve of the nation to continue representing the long and glorious history.

Definitely ideal for the enjoyment for the ears and our eyes, maybe even a bit of reflection...

"Ωδή στη χαρά" Ένα ολόκληρο στάδιο με 10.000 Ιάπωνες καλλιτέχνες της κλασικής μουσικής να εκτελούν φημισμένο έργο του μεγάλου μουσικού Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, δεν είναι ένα θέαμα το οποίο μπορεί να παρακολουθήσουν εύκολα όχι μόνο οι λάτρεις της κλασικής μουσικής, αλλά και όσοι μέσα από τη μουσική διακρίνουν στοιχεία του χαρακτήρα ενός λαού.

Από μουσικής απόψεως, το να συντονίσει κανείς έναν τόσο μεγάλο αριθμό μουσικών και να εκτελέσει έργα υψηλών μουσικών απαιτήσεων όπως η ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν, δεν είναι ασφαλώς και το πιο εύκολο εγχείρημα. Η παράσταση της ιαπωνικής χορωδίας και της διασκευής του πασίγνωστου έργου, είναι πραγματικά εκπληκτική.

Κατά τη γνώμη του αγαπημένου φίλου που μας το έστειλε, το συγκεκριμένο βίντεο με την εκτέλεση αυτή, αναδεικνύει τα ψυχικά αποθέματα που μπορεί να έχει ένας λαός με μακρά Ιστορία μετά από ένα «TSUNAMI», ενώ, δυστυχώς, δημιουργεί απαισιόδοξους συνειρμούς με τα γεγονότα που ζούμε στην Ελλάδα μας σήμερα.

Σε κάθε περίπτωση, ασχέτως του αν οι φίλοι μας είναι φανατικοί με την κλασική μουσική, θα θαυμάσουν αυτή την εκτέλεση και ίσως ζηλέψουν τη θέληση, την πειθαρχία και την υψηλή μουσική κατάρτιση των εκτελεστών που αναδεικνύει τη δύναμη και την αποφασιστικότητα του Έθνους που εκπροσωπούν να συνεχίσει τη μακραίωνη και λαμπρή Ιστορία του.

Σίγουρα προσφέρεται προς τέρψη για τα ώτα και τους οφθαλμούς μας, ίσως και για λίγο προβληματισμό...
Πηγή: DEFERENCEPOINT
Η μετάφραση του ελληνικού κειμένου στην αγγλική γλώσσα έγινε απο την φίλη Alexandra AO και την ευχαριστώ πολύ!!!

Symphony No.9 in D minor, op. 125

The Symphony No. 9 in D minor, Op. 125, is the final complete symphony of Ludwig van Beethoven. Completed in 1824, the symphony is one of the best known works of the Western classical repertoire.[1] Among critics, it is universally considered to be among Beethoven's greatest works, and is considered by some to be the greatest piece of music ever written.[1] It has been adapted for use as the European Anthem.

The symphony was the first example of a major composer using voices in a symphony (thus making it a choral symphony). The words are sung during the final movement by four vocal soloists and a chorus. They were taken from the "Ode to Joy", a poem written by Friedrich Schiller in 1785 and revised in 1803, with additions made by the composer.

Read more Wikipedia 

 Part I Allegro ma non troppo, un poco maestoso, constitutes an everlasting moment in the creation of the composer and proof of his creative genius. The secondary violins and the cellos constitute the musical background and, bit-by-bit, scattered sonorities of cvarta and cvinta come into place expressing a slight indecision. But afterwards, with incredible force, the first theme is introduced, contrasting with the secondary themes and motives derived from it.

The complete sheets of the symphony  HERE
Ολόκληρη η συμφωνία σε παρτιτούρες ΕΔΩ

9η Συμφωνία (Symphony No.9 in D minor, op. 125)

Ο Μπετόβεν (Beethoven) αποτελεί ένα ορόσημο στην ιστορία της μουσικής και του πολιτισμού γενικότερα. Η μουσική του, ιδιαίτερα η 9η συμφωνία (Beethoven, συμφ. 9η, adagio), διαδραματίζει ιδιαίτερο ρόλο στην παγκόσμια πολιτιστική αυτογνωσία και συχνά ταυτίζεται με τους πιο ετερόκλητους εθνικούς και κοινωνικούς στόχους. Σε διάφορες ιστορικές στιγμές η 9η συμφωνία απετέλεσε μέσο εμψύχωσης και ανάτασης, μέσο παρηγοριάς και ελπίδας. Το 1915 ορίστηκε αυτή η συμφωνία, ενός γερμανού συνθέτη, ως ο ύμνος των συμμαχικών δυνάμεων του α' παγκοσμίου πολέμου ενάντια στις λεγόμενες "κεντρικές δυνάμεις", Γερμανία και Αυστρο-Ουγγαρία. Στη συνέχεια υιοθετήθηκε δε η "Ωδή στη Χαρά" (Beethoven, συμφ. 9η) που συμβολίζει την ελευθερία και την αδελφοσύνη των λαών (... seid umschlungen, Millionen ...), ως ύμνος της Κοινωνίας των Εθνών, προδρόμου οργανισμού του ΟΗΕ. Απ' την άλλη πλευρά και τα συνέδρια του γερμανικού ναζιστικού κόμματος άρχιζαν με την εκτέλεση αυτού του έργου! Τέλος, η 9η συμφωνία αποτελεί τον "εθνικό ύμνο" της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν αυτή εκπροσωπείται επίσημα σε διεθνείς διοργανώσεις και τελετές.

Η 9η συμφωνία αποτελεί όμως σημείο αναφοράς ακόμα και λαών που δεν σχετίζονται με την ευρωπαϊκή μουσική και τη γενικότερα πολιτιστική παράδοση της Ευρώπης, όπως του ιαπωνικού και του κινέζικου. Ιάπωνες αξιωματικοί, αιχμάλωτοι πολέμου ζήτησαν το 1918 να παιχτεί για ψυχαγωγία τους στο στρατόπεδο Bando που είχαν απομονωθεί, η 9η συμφωνία του Μπετόβεν, η οποία στα ιαπωνέζικα έχει ιδιαίτερο όνομα, Daiku. Επίσης στην Ιαπωνία το 1944, ζήτησαν φοιτητές που είχαν επιστρατευτεί, να ακούσουν πριν αναχωρήσουν για το μέτωπο την 9η συμφωνία για να διατηρήσουν στο μυαλό τους κάτι που τους "θυμίζει την πατρίδα"! Θεωρείται δε παράδοση σ' αυτή τη χώρα να τραγουδιέται το χορωδιακό μέρος της 9ης συμφωνίας από τεράστιες χορωδίες 3, 5 και 7 χιλιάδων ατόμων, με αποτέλεσμα ένας εντυπωσιακός αριθμός Ιαπώνων ερασιτεχνών χορωδών να εξασκείται κάθε χρόνο για πολλούς μήνες στη μελέτη και απόδοση αυτού του έργου. Στην Κίνα, το καθεστώς έχει την επίσημη θέση ότι η 9η συμφωνία εκφράζει τη "νίκη μέσα από την πάλη" του λαού ενάντια στους καταπιεστές του. 'Ετσι η εκτέλεση αυτής της συμφωνίας αποτελεί σ' αυτή τη χώρα αποκορύφωμα πολλών εθνικών και πολιτικών εκδηλώσεων, όπου τραγουδούν την "Ωδή της Χαράς" και πάλι πολυπληθέστατες χορωδίες (Beethoven, Ωδή στη Χαρά, 1000 χορωδοί). Είναι λοιπόν εντυπωσιακό, πώς ένα ευρωπαϊκό μουσικό έργο των αρχών του 19ου αιώνα υιοθετείται από άσχετες μεταξύ τους πολιτιστικές παραδόσεις, αξιοποιείται διαχρονικά από τόσο ετερόκλητους κοινωνικούς και πολιτιστικούς φορείς και εντάσσεται στην προσπάθεια για επίτευξη τελείως αντιφατικών στόχων.

O Μπετόβεν (Beethoven) αποτελεί λοιπόν το συνδετικό κρίκο της ποικιλομορφίας των πολιτισμών του πλανήτη μας. Στο πρόσωπο και στο έργο του έχει υλοποιηθεί η παγκοσμιοποίηση του πολιτισμού, πολύ πριν τεθεί σε κοινή χρήση αυτός ο όρος. Ο ίδιος ο μεγάλος δημιουργός αποτελεί τον τελευταίο εκπρόσωπο της κλασικής και τον πρώτο της ρομαντικής περιόδου. 'Ολοι οι μεταγενέστεροι μουσικοί μέτρησαν τις δυνάμεις τους με σημείο αναφοράς το έργο αυτού του εξαίρετου ανθρώπου και η μεγαλύτερη τιμή γι' αυτούς ήταν να θεωρηθούν συνεχιστές του. Είναι προφανές ότι η σημασία του κορυφαίου αυτού μουσικού σχετίζεται και με τη μεταβατική εποχή που έζησε και δημιούργησε: Είχαν προηγηθεί ο Μπαχ και ο Μότσαρτ (με τον οποίο ο Μπετόβεν είχε σύντομη γνωριμία) και ζούσε ακόμα ο Χάυντν. Αυτών το έργο (και βέβαια όλων των σύγχρονων και προγενέστερών τους) οδήγησε ο Μπετόβεν με την ιδιοφυία του στην αποκορύφωση.
Πηγη: Σελίδες του Στ.Γ.Φραγκόπουλου 
 

O Freunde, nicht diese Töne!  

Sondern laßt uns angenehmere an stimmen, und freudenvollere.

Freude! (men's chorus: Freude! ) Freude! (chorus again: Freude! )

Freude, schöner Götterfunken Tochter aus Elysium,

Wir betreten feuertrunken, Himmlische, dein Heiligtum!

Deine Zauber binden wieder Was die Mode streng geteilt;

Alle Menschen werden Brüder, Wo dein sanfter Flügel weilt.

Wem der große Wurf gelungen, Eines Freundes Freund zu sein;

Wer ein holdes Weib errungen, Mische seinen Jubel ein!

Ja, wer auch nur eine Seele Sein nennt auf dem Erdenrund!

Und wer's nie gekonnt, der stehle Weinend sich aus diesem Bund!

Freude trinken alle Wesen An den Brüsten der Natur;

Alle Guten, alle Bösen Folgen ihrer Rosenspur.

Küsse gab sie uns und Reben, Einen Freund, geprüft im Tod;

Wollust ward dem Wurm gegeben, Und der Cherub steht vor Gott. Vor Gott!

Froh, wie seine Sonnen fliegen Durch des Himmels prächt'gen Plan,

Laufet, Brüder, eure Bahn, Freudig, wie ein Held zum Siegen.

Seid umschlungen, Millionen! Diesen Kuß der ganzen Welt!

Brüder, über'm Sternenzelt  Muss ein lieber Vater wohnen.

Ihr stürzt nieder, Millionen? Ahnest du den Schöpfer, Welt?

Such' ihn über'm Sternenzelt! Über Sternen muss er wohnen.

Finale repeats the words:

Seid umschlungen, Millionen! Diesen Kuß der ganzen Welt!

Brüder, über'm Sternenzelt Muss ein lieber Vater wohnen.

Seid umschlungen, Diesen Kuß der ganzen Welt!

Freude, schöner Götterfunken Tochter aus Elysium,

Freude, schöner Götterfunken

Götterfunken!

Αφιέρωμα στον Μπέρτολτ Μπρεχτ / Tribute to Bertolt Brecht

Bertolt Brecht (10 February 1898 – 14 August 1956) was born in Augsburg, Bavaria, (about 50 miles (80 km) north-west of Munich) to a conventionally-devout Protestant mother and a Catholic father (who had been persuaded to have a Protestant wedding). His father worked for a paper mill, becoming its managing director in 1914. Thanks to his mother's influence, Brecht knew the Bible, a familiarity that would impact on his writing throughout his life. From her, too, came the "dangerous image of the self-denying woman" that recurs in his drama. Brecht's home life was comfortably middle class, despite what his occasional attempt to claim peasant origins implied. At school in Augsburg he met Caspar Neher, with whom he formed a lifelong creative partnership, Neher designing many of the sets for Brecht's dramas and helping to forge the distinctive visual iconography of their epic theatre.

When he was 16, the First World War broke out. Initially enthusiastic, Brecht soon changed his mind on seeing his classmates "swallowed by the army". On his father's recommendation, Brecht sought a loophole by registering for an additional medical course at Munich University, where he enrolled in 1917. There he studied drama with Arthur Kutscher, who inspired in the young Brecht an admiration for the iconoclastic dramatist and cabaret-star Wedekind.

From July 1916, Brecht's newspaper articles began appearing under the new name "Bert Brecht" (his first theatre criticism for the Augsburger Volkswille appeared in October 1919). Brecht was drafted into military service in the autumn of 1918, only to be posted back to Augsburg as a medical orderly in a military VD clinic; the war ended a month later.

In July 1919, Brecht and Paula Banholzer (who had begun a relationship in 1917) had a son, Frank. In 1920 Brecht's mother died.

Read More Wikipedia

 

Μπέρτολτ Μπρεχτ (10 Φεβρουαρίου 1898 - 14 Αυγούστου 1956) Γεννήθηκε το 1898 στο Άουγκσμπουργκ της Βαυαρίας και πέθανε το 1956 στο Ανατολικό Βερολίνο. Η μητέρα του ήταν Προτεστάντισα και ο πατέρας του Καθολικός διευθυντής εταιρίας χάρτου. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου (1917 - 1921), επιστρατεύεται ως νοσοκόμος και υπηρετεί στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχίζει να γράφει ποιήματα και θεατρικά. Η πρώτη συλλογή ποιημάτων του ήταν το "Εγκόλπιο ευσέβειας" (Hauspostille).

Κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, συνάντησε και δούλεψε με το συνθέτη Χανς Έισλερ και ανέπτυξαν φιλία ζωής. Γνώρισε και την Χέλενε Βάιγγελ, τη δεύτερη γυναίκα του που τον συνόδεψε αργότερα στην εξορία μέχρι το τέλος της ζωής του.

Το 1922 παντρεύτηκε την τραγουδίστρια της όπερας Μαριάν Ζόφ. Η κόρη τους Ανν Χιόμπ γεννήθηκε ένα χρόνο μετά. Το 1923 προσλήφθηκε βοηθός σκηνοθέτη στο Γερμανικό Θέατρο του Βερολίνου υπό τη διεύθυνση του Μαξ Ράινχαρτ. Άρχισε να φοιτά στη Μαρξιστική Εργατική Σχολή και μελέτησε διαλεκτικό υλισμό. Το 1930 παντρεύτηκε την Χέλενε Βάιγγελ που του είχε χαρίσει ήδη ένα γιο. Στη συνέχεια απέκτησαν και μια κόρη.

Η προσαρμογή της Όπερας των ζητιάνων του Τζον Γκέι με το όνομα Η Όπερα της Πεντάρας (Die Dreigroschenoper, 1928) σε στίχους του Μπέρτολτ Μπρεχτ και μουσική Κουρτ Βάιλ προκάλεσε αίσθηση στο Βερολίνο και ο αντίκτυπος του επηρέασε την παγκόσμια σκηνή Μιούζικαλ. Στην όπερα αυτή, ο Μπρεχτ στηλίτευε την καθώς πρέπει βερολινέζικη αστική τάξη που πρόσαπτε στο προλεταριάτο έλλειψη ηθικής.

Το 1933, με την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία, ο Μπρεχτ αυτοεξορίστηκε μέχρι το έτος 1948. Έζησε πρώτα στη Δανία και τη Φινλανδία και μετά στις ΗΠΑ καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στη Μόσχα εξέδωσε σε συνεργασία με άλλους Γερμανούς συγγραφείς το περιοδικό «Η Λέξη» (Das Wort). Στην Αμερική, όπου έζησε το κύριο μέρος της ζωής του, δέχθηκε έντονες διώξεις από το Μακαρθικό καθεστώς.

Μετά το τέλος του πολέμου εγκαταστάθηκε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και μαζί με την Χέλενε Βάιγκελ (Ηelene Weigel) ίδρυσαν (1949) το Μπερλίνερ Ανσάμπλ (Berliner Ensemble). Το 1950 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Τεχνών. Τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο της ΛΓΔ το 1951 και με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1954

Τα έργα του χαρακτηρίζονταν αρχικά από πνεύμα καταδίκης του πολέμου και του μιλιταρισμού, ενώ στη συνέχεια παρατηρείται μια αποφασιστική στροφή στη σκέψη και τη ζωή του, που εμπνέεται από τη μαρξιστική φιλοσοφία. Σημαντική ώθηση στη σχέση του με την εργατική τάξη και το κίνημά της έδωσε η μαζική εξαθλίωση που προκάλεσε η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1920 και η νέα ορμητική ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στη Γερμανία.

Ο Μπρεχτ άρχισε την καριέρα του ως δραματουργός με μια σειρά πειραματισμούς, επηρεασμένος από τις εξπρεσιονιστικές τεχνικές, όπως στο έργο του "Βάαλ" (Baal, 1918). Με το αντιπολεμικό έργο του "Ταμπούρλα μες τη Νύχτα" (1922) κερδίζει το Βραβείο Κλάιστ (Kleist Prize). Ήταν θαυμαστής του Φρανκ Βέντεκιντ (Frank Wedekind, 1864 - 1918) κι επηρεάστηκε σημαντικά από το κινεζικό και το ρωσικό θέατρο. Το "διδακτικό" και "ανθρωπιστικό" θέατρο που για χρόνια υπηρέτησε ο Μπρεχτ απηχεί τη μαρξιστική ιδεολογία του. Ήταν τότε που έγραψε και το λιμπρέτο της όπερας (με μουσική του Κουρτ Βάιλ) " Η 'Ανοδος και η Πτώση της πόλης Μαχάγκονυ" (1930).

Ανάμεσα στα έτη 1937 και 1945, ο Μπρεχτ έγραψε τα σπουδαιότερα έργα του: "Η Ζωή του Γαλιλαίου" (1937-39), "Μάνα Κουράγιο και τα Παιδιά της" (1936-39), "Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν" (1935-41), "Ο Κύριος Πούντιλα και ο Υπηρέτης του Μάττι" (1940), "Η 'Ανοδος του Αρτούρου Ούι" (1941), "Τα Οράματα της Σιμόνης Μασάρ" (1940-43), "Ο Σβέικ στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο" (1942-43) και "Ο Καυκασιανός Κύκλος με την Κιμωλία" (1943-45). Το 1944 γράφει το έργο "Η ιδιωτική ζωή της κυρίαρχης φυλής", μια άτεγκτη κριτική της ζωής στη Γερμανία υπό το καθεστώς του Εθνικοσοσιαλισμού.

Η παγκοσμιότητα του έργου του αναγνωρίστηκε ευρέως μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Τα έργα του κλείνουν μέσα τους μια διάρκεια, καθώς αναδεικνύουν την ανθρώπινη υπόσταση. Έτσι, όχι μόνο δεν καταλύθηκαν από το χρόνο, αλλά τώρα προβάλλονται και τιμώνται περισσότερο παρά ποτέ.

Μετά την επιστροφή του στη Γερμανία το 1949, ο Μπρεχτ αφιερώνεται στην ποίηση και τη σκηνοθεσία των έργων του. Έγραψε εκατοντάδες ποιήματα που αντανακλούν τη σταδιακή μεταστροφή του προς τη μαρξιστική-λενινιστική φιλοσοφία. Τα πιο γνωστά από αυτά είναι: Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε, Εγκώμιο στη μάθηση, Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου, Αυτό θέλω να τους πω, Να καταπολεμάτε το πρωτόγονο, Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ, Απώλεια ενός πολύτιμου ανθρώπου, Εγκώμιο στον Κομμουνισμό, Εγκώμιο στη Διαλεκτική.

Περισσότερα στη Βικιπαίδεια

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ διαχρονικός. 

Τι κι αν γεννήθηκε στη δύση του 19ου αιώνα. Τι κι αν δημιούργησε και πέθανε στον περασμένο, πλέον, 20ό αιώνα. Ο Μπρεχτ και το έργο του είναι του 21ου αιώνα. Και θα είναι εκείνης της εποχής, που η εργατική τάξη, όλοι οι εκμεταλλευόμενοι άνθρωποι και οι λαοί θα απελευθερωθούν από τον καπιταλιστικό «ζυγό». Τότε, που θα μπορούν πια με σιγουριά να πουν: «Τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε/ Τώρα έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε/ Τις δυσκολίες των πεδιάδων» και θα ξέρουν τι ταιριάζει για πάντα να γραφεί στην «ταφόπετρα» αυτού του επαναστάτη και αθάνατου δημιουργού: «Έκανε προτάσεις. Εμείς/ Τις δεχτήκαμε».

Διαβάστε το μεγάλο αφιέρωμα στο ως3

Die Legende vom toten Soldaten / Ο θρύλος του νεκρού στρατιώτη (Η μπαλάντα του νεκρού στρατιώτη)

Und als der Krieg im vierten Lenz Keinen Ausblick auf Frieden bot
Da zog der Soldat seine Konsequenz Und starb den Heldentod.

Der Krieg war aber noch nicht gar Drum tat es dem Kaiser leid
Daß sein Soldat gestorben war: Es schien ihm noch vor der Zeit.

Der Sommer zog über die Gräber her Und der Soldat schlief schon
Da kam eines Nachts eine militär- ische ärztliche Kommission.

Es zog die ärztliche Kommission Zum Gottesacker hinaus
Und grub mit geweihtem Spaten den Gefallnen Soldaten aus.

Der Doktor besah den Soldaten genau Oder was von ihm noch da war
Und der Doktor fand, der Soldat wär k. v. Und er drücke sich vor der Gefahr.

Und sie nahmen sogleich den Soldaten mit Die Nacht war blau und schön.

Man konnt', wenn man keinen Helm aufhatt' Die Sterne der Heimat sehn.

Sie schütteten ihm einen feurigen Schnaps
In den verwesten Leib Und hängten zwei Schwestern in seinen Arm Und ein halb entblößtes Weib.

Und weil der Soldat nach Verwesung stinkt Drum hinkt ein Pfaffe voran
Der über ihn ein Weihrauchfaß schwingt Dass er nicht stinken kann.

Voran die Musik mit Tschindrara Spielt einen flotten Marsch
Und der Soldat, so wie er 's gelernt Schmeißt seine Beine vom Arsch.

Und brüderlich den Arm um ihn Zwei Sanitäter gehn
Sonst flög er noch in den Dreck ihnen hin Und das darf nicht geschehn.

Sie malten auf sein Leichenhemd Die Farben Schwarz-Weiß-Rot
Und trugen 's vor ihm her; man sah Vor Farben nicht mehr den Kot.

Ein Herr im Frack schritt auch voran Mit einer gestärkten Brust
Der war sich als ein deutscher Mann Seiner Pflicht genau bewußt.

So zogen sie mit Tschindrara Hinab die dunkle Chaussee
Und der Soldat zog taumelnd mit Wie im Sturm die Flocke Schnee.

Die Katzen und die Hunde schrein Die Ratzen im Feld pfeifen wüst:
Sie wollen nicht französisch sein Weil das eine Schande ist.

Und wenn sie durch die Dörfer ziehn Waren alle Weiber da
Die Bäume verneigten sich, der Vollmond schien Und alles schrie hurra.

Mit Tschindrara und Wiedersehn! Und Weib und Hund und Pfaff!
Und mitten drin der tote Soldat Wie ein besoffner Aff.

Und wenn sie durch die Dörfer ziehn Kommt 's, dass ihn keiner sah
So viele waren herum um ihn Mit Tschindrara und Hurra.

So viele tanzten und johlten um ihn Daß ihn keiner sah.
Man konnte ihn einzig von oben noch sehn Und da sind nur Sterne da.

Die Sterne sind nicht immer da Es kommt ein Morgenrot.
Doch der Soldat, so wie er 's gelernt Zieht in den Heldentod.

Die Legende vom toten Soldaten - Ernst Busch

Η Μπαλάντα Του Νεκρού Στρατιώτη - Μαρία Φαραντούρη

Ernst Busch singt das Einheitsfrontlied (Brecht-Eisler) 1937 als 4-sprachige Version (Ο Ernst Busch τραγουδά το "Τραγούδι της ενότητας" σε 4 γλώσσες)

Y como ser humano el hombre lo que quiere es su pan
Las habladurías le bastan ya Porque éstas nada le dan.
Pues, un, dos, tres, Pues, un, dos, tres.
Compañero, en tu lugar! Porque eres del pueblo afíliate ya
En el Frente Popular.

And just because he's human, he doesn't like a pistol to his head,
he wants no servants under him and no boss over his head.
So left, two, three. So left, two, three.
to the work, that we must do. March on in the workers united front, for you are a worker too.

Tu es un ouvrier - oui ! viens avec nous, ami, n'ai pas peur !
Nous allons vers la grande union de tous les vrais travailleurs.
Marchons au pas, Marchons au pas,
camarades, vers notre front! Range toi dans le front de tous les ouvriers avec tous tes frères étrangers.

Und weil der Prolet ein Prolet ist, drum wird ihn kein anderer befrein,
es kann die Befreiung der Arbeiter nur  das Werk der Arbeiter sein.
Drum links, zwei, drei Drum links, zwei, drei!
Wo dein Platz, Genosse, ist! Reih' dich ein in die Arbeitereinheitsfront, Weil du auch ein Arbeiter bist. 

Lied der Einheitsfront

Το τραγούδι της ενότητας - Μαρία Φαραντούρη

"Ο κόσμος έγινε άνω κάτω" Μουσική Μάνου Χατζιδάκι από τον κύκλο τραγουδιών
''Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΜΩΛΙΑ '' για το ομώνυμο θεατρικό έργο του Μπέρτολτ Μπρέχτ που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1957 από το θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, απόδοση Οδυσσέα Ελύτη, σκηνικά και κοστούμια Γιώργου Βακαλό.

Ένα τραγούδι από το θεατρικό έργο "Μάνα κουράγιο" 

Meryl Streep singing Brecht En Veu Alta "Cançó de la gran capitulació" (Mare Coratge)

«Το τραγούδι της Μάνας Κουράγιο» από το θεατρικό έργο του Bertol Brecht «Μάνα Κουράγιο» σε μουσική Paul Dessaw. Πρόκειται για την τελευταία σκηνική δραματουργία της Κατίνας Παξινού. Πρώτη παράσταση Οκτώβριος 1971 Θέατρο «Πάνθεον» Μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης. Σκηνοθεσία: Αλέξης Μινωτής.
Διεύθυνση ορχήστρας: Ελένη Χαλκιαδάκη.
 

"Άννα μην κλαις"  με τη  Μαρία Δημητριάδη - Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος.

Στίχοι: Μπέρτολντ Μπρεχτ / Απόδοση: Μάριος Πλωρίτης.

Από το δίσκο «Τραγούδια της Λευτεριάς» (1978).

 
"Θέλω να πάω μ'αυτόν που αγαπάω" Ερμηνεύει η Σοφία Μιχαηλίδου Μουσική : Μιχάλης Τερζής Ποίηση : Μπέρτολτ Μπρέχτ απόδοση  κειμένου Κωστής Τριανταφύλλου