Encardia / Tarantella - Tarantula

Con chitarre, tamburelli, fisamoniche a bocca, accordeon, castagnette, mandolini, daouglia... con canzoni, danze, leggende e melodie di amore e di emigrazione del Sud Italiano: I cinque musicisti e le due ballerine di encardia trascinano gli spettatori Greci ai passi della danza più antica d’Italia: la tarantella, che risale al periodo della colonizzazione greca dell’Italia salentina. Una rappresentazione che diviene un viaggio, un viaggio che diviene una festa.

Gli encardia sono un gruppo Greco nato sei anni fa, che ha al proprio attivo più di 300 rappresentazioni dal vivo in tutta la Grecia, Cypro ,Italia , Svizzero, Germania e Francia. Hanno inciso 5 dischi (cd), raccogliendo le migliori critiche, non solo per la discografia ma anche per lo straordinario rapporto che instaurano con il pubblico.

Hanno collaborato con i rappresentati maggiori della musica del Sud Italia: G. Avantaggiato, R. Licci, Mauro Durante, E. Castagna, i gruppi Ghetonia, Mala lingua, e altri, e con artisti greci come Argyris Bakirtzis, Nicos Portokaloglou, Fivos Delivorias, Costas Thomaidis, Vassilis Leccas,

l’ orchestra Sinfonica del Municipio d’Atene, e.t.c. A Novebre di 2007 anno presentato al teatro piccolo di Milano un concerto-spetacolo in colaboratione con il gruppo di tanza moderna “hameleon”.

Οι encardia είναι ένα ελληνικό συγκρότημα που εμπνέεται, δημιουργεί και παρουσιάζει μουσικές και τραγούδια μέσα από την πλούσια μουσική παράδοση της Κάτω Ιταλίας. Ιδρύθηκαν το 2004 και μέχρι τώρα έχουν πραγματοποιήσει σχεδόν από τετρακόσιες ζωντανές εμφανίσεις σ’ όλη την Ελλάδα, Ιταλία, Νότια Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, Κύπρο και Αλγερία. Έχουν εκδώσει πέντε δίσκους που απέσπασαν τις καλύτερες κριτικές, ενώ ιδιαίτερα έχει σχολιαστεί η μοναδική σχέση που έχουν με το κοινό όταν βρίσκονται στη σκηνή. Έχουν συνεργαστεί και δισκογραφικά αλλά και σε ζωντανές εμφανίσεις με τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της κατωιταλικής μουσικής (G. Avantaggiato, R. Licci, Cinzia Villani, Enza Pagliara, E.Castagna, Daniele Durante, τα συγκροτήματα ghetonia, mala lingua, Canzoniere Grecanico Salentino κ.α.) και με Έλληνες καλλιτέχνες όπως ο Αργύρης Μπακιρτζής, Νίκος Πορτοκάλογλου, Φοίβος Δεληβοριάς, Κώστας Θωμαΐδης, Βασίλης Λέκκας, Klaudia Delmer, Χρ.Τσιαμούλης, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Nίκος Ξυδάκης, Καίτη Κουλλιά, συμφωνική ορχήστρα του δήμου Αθηναίων, οι συνθέτες Ν. Πλατύραχος και Γ. Βούκανος, η ομάδα θεάτρου κούκλας «κιβωτός μύθων», ο ηθοποιός Hλίας Λογοθέτης κ.α.. Tόν Αύγουστο του 2008 παρουσιάστηκαν μαζί με το Βετεράνο Giovanni Avantaggiato στο κορυφαίο και μοναδικό στo είδος του φεστιβάλ “la notte della taranta” στην Ιταλία, παρουσία 120.000 θεατών!!

Encardia is the name of a musical ensemble inspired by, creating and presenting melodies and songs from the rich musical tradition of Southern Italy. The group came together in 2004 and has performed about 400 live concerts in the regions of Greece, Italy, Southern France, Germany, Cyprus, Switzerland and Algeria. The troubadours of encardia have released five albums, all of them critically acclaimed. The unique connection they share with their audiences while in concert has often been notably mentioned by the media. They have cooperated with the most important representatives of the Southern Italian musical tradition for album recordings as well as in live performances (G. Avantiaggiato, R. Licci, Daniele Durante, C.Villani, E. Castagna, Ghetonia , mala lingua and others). They have also performed with well-known greek fellow artists such as A. Bakirtzis, N. Portokaloglou, F. Delivorias, K. Thomaides, V. Lekkas, C. Tsiamoulis, A. Ioannides, N. Xidakis, Klaudia Delmer, the symphonic orchestra of the municipality of Athens and others.

Ταραντέλα 

Τι είναι η ταραντέλα; Η μουσική που θεραπεύει το τσίμπημα της μαύρης δηλητηριώδους αράχνης, είναι ένα μέρος ευρύτερου φαινομένου, του ταραντισμού, με ρίζες στο μακρινό μεσαιωνικό παρελθόν της νότιας Ιταλίας που την κατοίκησαν αλλεπάλληλα στρώματα, μερικά ελληνόφωνα, από τον καιρό του Πυθαγόρα, ο οποίος όχι μόνο θεράπευε με τη μουσική, αλλά της ανέθετε και θεραπευτική λειτουργία. Κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, το τσίμπημα της ταραντούλας προκαλούσε έντονες διαταραχές και σπασμούς. Ο ταραντάτος ή η ταραντάτα έπρεπε να χορεύει και ένα τραγούδι με φρενίτιδα ωσότου θεραπευθεί. Είναι όμως έτσι;

Τι υποδηλώνει το τσίμπημα της αράχνης; Η χερσόνησος του Σαλέντο είναι η Γη του επαναλαμβανόμενου τσιμπήματος (La terra del rimorso) θα γράψει, στο ομώνυμο βιβλίο του, ο ιταλός εθνογράφος Ernesto de Martino (1908-1965). Ο χαρακτηρισμός παραπέμπει στο ξαναδάγκωμα, στην επιστροφή του κακού παρελθόντος, του παρελθόντος που δεν αποτέλεσε επιλογή, θα μας πει ο ίδιος, και το οποίο επιστρέφει για να ξαναδαγκώσει. Δεν είναι τυχαίο που αυτό συμβαίνει στη νότια Ιταλία, αυτή τη γη με τα τόσα προβλήματα, αδύναμη να προσφέρει ασφάλεια και προστασία στον πληθυσμό της. Ο ταραντισμός ήταν ένας πολιτισμικά κατασκευασμένος εξορκισμός του κακού, μια μαγικο-θρησκευτική του έκφραση.

Η χερσόνησος βρισκόταν ανέκαθεν εκτεθειμένη σε κινδύνους, ένα σύνορο χωρίς ασφάλεια. Έτσι, κάθε καλοκαίρι, καθώς πλησιάζει η γιορτή του Απόστολου Παύλου, στα τέλη του Ιουνίου, υφέρπει στην περιοχή ο σκοτεινός πειρασμός της αταξίας και του χάους και για το λόγο αυτό αποκτά αξία η προσφυγή σε μια μυθικο-τελετουργική τάξη που αναφέρεται σ΄ έναν κόσμο χριστιανικό μεν, αλλά με μεγάλη πολιτισμική απόσταση από τη χριστιανική τάξη πραγμάτων. Ο αγροτικός κόσμος αντιστέκεται με τον τρόπο του απέναντί της, μαθημένος την ίδια εποχή του χρόνου στις αρχαίες παγανιστικές γιορτές, που έχουν τώρα αντικατασταθεί από τις χριστιανικές.

Το διπλό δήγμα της αράχνης ή η ψυχική ασθένεια αποδεικνύονται ανεπαρκείς ερμηνείες.. Αντίθετα, στο πλαίσιο της αγροτικής ζωής , το φαινόμενο αποκτά πολιτισμική υπόσταση, συμβολική αυτονομία και, κατά συνέπεια, πάντοτε κατά τον De Martino,έναν μυθικό-τελετουργικό ορίζοντα επανοικειοποίησης και απορρόφησης των κρίσιμων στιγμών της ανθρώπινης ζωής. Γι αυτό επιλέγει την κρίση της εφηβείας, τον απαγορευμένο έρωτα ή άλλες ευάλωτες κοινωνικά πλευρές της ζωής. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια έντονη πολιτισμική σύγκρουση που είχε την αφετηρία τα στην ισχυρή χριστιανική πίεση πάνω στις παγανιστικές οργιαστικές λατρείες. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στο παρεκκλήσι του Απόστολου Παύλου στη  Γκαλατίνα, δέχεται η εκκλησία τους tarantati, προκειμένου να απορροφήσει τους κραδασμούς και να αφομοιώσει το φαινόμενο. Η πίεση της εκκλησίας συναντούσε αντιστάσεις στη διαδικασία της εξάπλωσης του χριστιανισμού καθώς και την ανάδυση νέων τοπικών εκφράσεων, που σχηματίζονται πάνω στα ερείπια των παλιών οργιαστικών λατρειών. Στην ίδια γη, στα αρχαία ελληνικά χρόνια, δεν επικρατούσε ο οίστρος και η αιώρησις;

Καθώς η νεωτερητικότητα κατέφθασε στον ιταλικό νότο, το φαινόμενο του ταραντισμού θα βρεθεί ανάμεσα σε δύο πυρά. Στα βέλη της καθολικής αντιμεταρρύθμισης εναντίον υπολειμμάτων των παγανιστικών συμπεριφορών., όσο και του διαφωτισμού και της νέας επιστήμης εναντίον της μαγείας. Ο ταραντισμός θα μπολιαστεί με αυτές τις δύο πολεμικές, δίνοντας τη δική του μάχη επιβίωσης. Στη μεταπολεμική εποχή, οι ανθρωπολόγοι θα αντιμετωπίσουν το τραύμα-κεντρί όχι σαν επίθεση ενός δαίμονα ή ενός θεού αλλά σαν το κακό παρελθόν που επιστρέφει και ξαναπαρουσιάζεται μέσα από τις πρόσφατες επιλογές ας. Στον ταραντισμό, το σύμβολο του δήγματος της αράχνης θα δουν την αλλοτριωμένη στιγμή ενός εσωτερικού ξαναδαγκώματος που αναζητά την επιβεβαίωσή του, ένα εσωτερικό-συγκρουσιακό βάσανο-βάρος και καταπίεση ή, με σημερινούς όρους, τον ορίζοντα ενός άγχους που είναι σύμπτωμα ανεκπλήρωτων επιλογών και συγκρούσεων, οι οποίες υπερβαίνουν τον ορθολογισμό και λειτουργούν υποσυνείδητα. Με αυτή την ερμηνεία, το νέο κύμα ενδιαφέροντος που εκδηλώνεται στις μέρες μας για το λαϊκό πολιτισμό της περιοχής, μπορεί, ίσως, να ερμηνευθεί καλύτερα.

Κάθε καλοκαίρι, στο Σαλέντο, γίνεται το μεγάλο φεστιβάλ Notte della Taranta. Δεκάδες μουσικά συγκροτήματα παίζουν κάθε βράδυ και σε διαφορετικό χωριό, καταλήγοντας σε μια μεγάλη κεντρική συναυλία στο Μελπινιάνο, που κρατάει ως τις πρωινές ώρες και στην οποία συμμετέχουν χιλιάδες άνθρωποι, όλων των ηλικιών, οι οποίοι χορεύουν αναμειγνύοντας την ταραντέλα με τους ήχους της ροκ και της ραπ. Μια τεράστια γιορτή με λαϊκή μουσική που στον παροξυσμό της γίνεται ρέϊβ πάρτυ, τζαζ, ροκ, ηλεκτρονική, reggae, αλέθοντας ήχους και αναιρώντας παρελθόν και παρόν μέσα από τη συμμετοχή διαφορετικών γενεών.

Μυρσίνη Ζορμπά

(από το CD "Το παραμύθι της ταραντούλας") 

Δισκογραφία / Discography HERE
Encardia official page HERE

Facebook page HERE

Pizzica di san vito

Nun c’ era da vini e so vinutu

Su li su spiri tua m’ annu chiamatu

A core core

Core de zucchero e limone

T’ agghia zucchera ‘la vocca

E si chiu bella tu ti na cirasa

Jat’ all’ amore tua quannu ti vasa

A uelli mo lu vecu te veni

Mo lu vecou te ‘chiana m da la manu e ci ni va

Delli capelli tua so’ nnamuratu

Li vecu ti vula int’ allu vientu

A core core

Core de zucchero e limone

T’ agghia da’ nu vaso bocca

T’ agghia zucchera ‘la voccaNa marancedda n’ piettu t’ agghia tirani

La vanna te lu cori t’ agghia ferini

A core core

Core de zucchero e limone

T’ agghia da’ nu vaso ‘bocca

T’ agghia zucchera ‘la vocca

A uelli a uella

La pacchianella mia quannu la chiamu ha da vini

A uelli uelli uella

Mo lu vecu te ‘chiana mi da la manu e ci mi va. 

Pizzica di san vito

Κανείς δε με περίμενε μα ‘γώ ήρθα για σένα

από τα’ αναστενάγματα που έκρυβες για μένα.

Καρδιά μου από ζάχαρη πλασμένη και λεμόνι

την ακουμπώ στο στόμα σου γλυκαίνω τη φωνή σου.

Ελπίδα που με ζύγωσε στα στήθη μου ανεβαίνει

πιο όμορφη μου φαίνεσαι κι απ΄τα γλυκά κεράσια.

Κι ας είν’ αυτός που σε φιλά διπλά ευλογημένος

κι εγώ με τα χρυσά μαλλιά τρελά ερωτευμένος.

Καρδιά μου από ζάχαρη πλασμένη και λεμόνι….

Χαρά μου κι όταν σε καλώ κοντά μου πρέπει να ‘ρθεις

μάτια μέσα στα μάτια σου, τα μάτια μου να χάσω.

Καρδιά μου από ζάχαρη πλασμένη και λεμόνι….

Πάρε το πορτοκάλι μου και χτύπα το στο στήθος

πάνω στο μέρος της καρδιάς για να πονά για μένα.

Is oriamu

E’ mmu sirni e kardia na su miliso

Fse ci-ppu ‘vo kratenno ‘sti fsichi

Ma ‘su kanoscio fissa mes’ta mmaddia mu

Ka olo to pensieri-mu tori.

Eleu tt’ammaddia-mu ka se recina

‘Sto ppetto-mmu grammeni se vasto

Ka passio nifta to musai-ssu t’orio

Ass’ipuno jelonta to toro

Ka mpizzikata a fiddha tis kardia

Ka termasi ‘sto jema-mmu vasto

Mia sikka ka mu fei tin omilia

‘S te mu scuriazzi ammadia, pu e ttoro

Ce I ttermasi ce I ssikka ce I llumera

Mu ‘sozzin ghiani esu manecho

Ka guai momento pu fse su pao rotonta

Sa mbakkao fiuro pu jurei nnero!

Στην ωραία μου

Δεν θέλει η καρδιά μου να σου μιλήσει

για κείνο που κρατάει μεσ’ την ψυχή

μα σαν κοιτάς εσύ μέσα στα μάτια

τη σκέψη μου διαβάζεις στη στιγμή.

Λένε λοιπόν τα μάτια σου για σένα

βασίλισσα στο στήθος πως βαστώ

και κάθε νύχτα τη γλυκιά μορφή σου

σε όνειρο χαρούμενο θωρώ.

Και τρέμουνε τα φύλλα της καρδιάς μου

και πυρετός το αίμα μου κυλά

σκοτείνιασαν τα μάτια και δε βλέπω

κι η ανάσα σου μου κόβει τη μιλιά.

Τον πυρετό, τη φλόγα, το σκοτάδι

μπορείς να διώξεις φως μου μόνο εσύ.

Σ’ αναζητώ και ψάχνω τη δροσιά σου

σα διψασμένο μόνο γιασεμί.

   Franz Liszt: III Tarantella - ClassicalExperience

Γρηγόρης Λαμπράκης / Grigoris Labrakis

Μαζί με τη μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου, ας θυμηθούμε μια άλλη επέτειο, την 1η Μαραθώνεια πορεία ειρήνης. Στις 21 Απρίλη 1963 πραγματοποιήθηκε η πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. Αφετηρία ορίστηκε ο Τύμβος του Μαραθώνα και τερματισμός η Πνύκα. Η πορεία οργανώθηκε από το «Σύνδεσμο Μπέρτραντ Ράσελ» και την Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη, αντιπρόεδρος της οποίας ήταν Γρηγόρης Λαμπράκης, βουλευτής της ΕΔΑ. Είχαν προσκληθεί για να πάρουν μέρος πολλοί ξένοι ειρηνιστές απ' όλο τον κόσμο - κυρίως από τη Βρετανία. Η κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, μετά από υπόδειξη των Αμερικανών απαγορεύει την πορεία και ανακοινώνει ότι όποιος επιχειρήσει να προσεγγίσει θα συλλαμβάνεται. Η προειδοποίηση αφορά και τους ξένους προσκεκλημένους. Τίθενται σε επιφυλακή Στρατός, Αστυνομία, Χωροφυλακή, παρακράτος, ακόμη και άνδρες του Λιμενικού (!) αφού έπρεπε να αποκοπεί και η προσέλευση... διά θαλάσσης. Το πρωί της Κυριακής 21 Απρίλη, ώρα 8, ο Λαμπράκης αρχίζει μόνος του την πορεία κρατώντας ανοιχτό στο στήθος του το πανό με το σήμα του φιλειρηνικού κινήματος, φωνάζοντας: Ζήτω η Ειρήνη, ζήτω η Δημοκρατία. Ενας χωροφύλακας, από τους εκατοντάδες, φώναξε: Κάτω η Ειρήνη!

Ο Λαμπράκης θα συνεχίσει πότε μόνος του, πότε μαζί με μερικούς αγωνιστές που κατάφεραν να περάσουν από τα μπλόκα της Χωροφυλακής μέχρι το Πικέρμι, όπου τον συνέλαβαν. Με το αστυνομικό καμιόνι θα τον μεταφέρουν, ύστερα από τρεισήμισι ωρών βόλτες, στη Ν. Ιωνία, όπου θα τον αφήσουν ελεύθερο. Ηδη έχει δεχτεί μια επίθεση στο ξεκίνημα, όταν προσπάθησαν να του πάρουν το πανό. Στη διασταύρωση της Ραφήνας είχε οργανωθεί μπλόκο από χωροφύλακες και παρακρατικούς. Του επιτίθενται, τον χτυπούν, του σκίζουν το σακάκι, προσπαθούν να τον παρασύρουν στο γειτονικό δάσος. Η παρουσία των δημοσιογράφων υποχρεώνει τους παρακρατικούς σε φυγή. Ηδη έχουν συλληφθεί 1.000 - 1.500 φιλειρηνιστές (πολλοί κακοποιήθηκαν και τραυματίστηκαν), ανάμεσά τους και πολλοί ξένοι, τέσσερις από τους οποίους απελάθηκαν! Αργά το βράδυ εκείνης της μέρας ο Λαμπράκης φτάνει στα γραφεία της ΕΕΔΥΕ και από εκεί στέλνει τηλεγράφημα προς τις εφημερίδες, το οποίο άρχιζε ως εξής: «Πόθος δημοκρατικού λαού μας διά πορείαν Ειρήνης "Μαραθών - Αθήναι" επραγματοποιήθει». Στη συνέχεια καταγγέλλει τη σύλληψή του και τη μεταχείρισή τους από τους αστυνομικούς και κατονομάζει τους υπεύθυνους. Το τηλεγράφημα κατέληγε: «Δυστυχώς διεπίστωσα ότι δημοκρατία δεν υπάρχει εις την Ελλάδα, όταν εκλεκτοί του λαού κυριολεκτικώς καταρρακώνονται». Λίγες μέρες μετά, στις 22 Μάη 1963, ο Λαμπράκης δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη.

Περισσότερα για τον Γρηγόρη Λαμπράκη ΕΔΩ & ΕΔΩ

Grigoris Labrakis 1912-1963  (Short biography)

Grigoris Labrakis was born in Kerasitsa in Tegea where he graduated High School. Then he studied Medicine in Athens University. Since his youth he had a particular inclination to classical athletics and was nominated as a Balkan Games medalist several times. After his studies he made his doctoral thesis in Athens University and later he became an assistant professor in the Medical School. He was very active and ran a clinic at the same time, where he accepted even the poor free of charge. Having a progressive orientation and left ideology, G. Labrakis took part in the peaceful movement of the time, the movement of peace, (where among others was against the war in Vietnam) and cooperated with EDA. In the 1961 elections he was elected its member of parliament.

He received threats about his life several times, but he went on with his actions without being afraid of them. On 21st April 1963 the movement of peace organized the first peaceful march from Marathona. G. Labrakis was its leader. The police interfered trying to stop the march and arrested a lot of people. M. Theodorakis was one of them. However, Labrakis, being protected by his parliamentary privilege, went on holding a placard with the word “PEACE” written on it. Finally the policemen arrested him.

On 22nd May 1963 during his speech in a gathering of peace lovers in Thessaloniki, a tricycle with the parastate E. Emmanouilidis and S. Gotzamanis on it knocked him down. Labrakis was fatally injured and later, on 27th May, he died. The next day a mass funeral took place in Athens, where 500,000 people accompanied him chanting against the government and the parastate. (“Democracy”, “Labrakis is Alive”). His assassination caused public revulsion and uncovered the action of the parastate under the tolerance of the government and the coverage of the authorities.

The Magistrate Ch. Sargetakis and the public prosecutor P. Delaportas played a significant role in unraveling and uncovering the parastates’ role, resisting in the pressure put on them.

Rapid political developments took place with the Prime Minister K. Karamanlis’ resignation and leaving to Paris being its highlight. The peace march to Marathona has been legislated since then and takes place every year in his honour. Many young people became members in the “Labrakis Youth” which was a youth left organization, initial secretary of which was M. Theodorakis. This organization played a significant role in the left and democratic movement of those days. Grigoris Labrakis has been the symbol of the war against regression, political silence, palace and dependence on the Americans in the minds of a considerable part of the Greek people. He has also been the symbol of Democracy and Social Justice.

His life and death inspired the author Vasilis Vasilikos to write the political novel “Z”. In 1969 the director Kostas Gavras made the book into the homonymous film which had great success and was awarded in the Cannes festival in the same year. Yves Montand played Labrakis, Jean-Louis Trintignant played the magistrate Sargetakis and Irene Papa played Labrakis’ wife.

A peace march is organized in G. Labrakis’ memory, from his home Kerasitsa to Tripoli, every year in May.

 

Z (pronounced Zi) is a 1969 French language political thriller directed by Costa Gavras, with a screenplay by Gavras and Jorge Semprún, based on the 1966 novel of the same name by Vassilis Vassilikos. The film presents a thinly fictionalized account of the events surrounding the assassination of democratic Greek politician Grigoris Lambrakis in 1963. With its satirical view of Greek politics, its dark sense of humor, and its downbeat ending, the film captures the outrage about the military dictatorship that ruled Greece at the time of its making.[2] Z stars Jean-Louis Trintignant as the investigating magistrate (an analogue of Christos Sartzetakis, who 22 years later was appointed President of Greece by democratically-elected parliamentarians). International stars Yves Montand and Irene Papas also appear, but despite their star billing have very little screen time compared to the other principals. Jacques Perrin, who co-produced, plays a key role. The film's title refers to the popular Greek protest slogan "Ζει", meaning "he (Lambrakis) lives". The film had a total of 3,952,913 admissions in France and was the 4th highest grossing film of the year. 

Μεγάλη Παρασκευή 1944

Μιά άλλη αιματοβαμμένη Μεγάλη Παρασκευή. Η συγκλονιστική ιστορία της δημόσιας δολοφονίας  120 πατριωτών στο Αγρίνιο, από τα προδοτικά τάγματα ασφαλείας.

Μεγάλη Παρασκευή του 1944 στο Αγρίνιο. Το Αγρίνιο πρόσφερε στην ιστορία της αγωνιζόμενης Ελλάδας το ολοκαύτωμα των 120 δολοφονημένων παιδιών του. Ποιος θα μπορέσει ποτέ να περιγράψει σ΄ όλη της την έκταση, τη φρίκη της ημέρας; Έβρεχε εκείνο το τραγικό πρωί της Μεγ. Παρασκευής. Ο ουρανός ήταν κατασκότεινος. Από πολύ νωρίς οι καμπάνες άρχισαν να χτυπούν πένθιμα θρηνώντας τον Εσταυρωμένο Ιησού. Δεν έβλεπες ψυχή στο δρόμο. Και ξαφνικά ακούστηκαν οι ριπές των πολυβόλων. Σαν αστραπή διαδόθηκε πως στην πλατεία έχουν κρεμάσει τρεις. Γυναίκες, παιδιά, γέροντες, νέοι άρχισαν να τρέχουν στους δρόμους έξαλλοι. Μέσα στα μάτια τους έβλεπες έκδηλο τον τρόμο και τη φρίκη.
Έβλεπες γνωστούς σου που σε κυττούσαν με αλλόφρονα βλέμματα και δεν τολμούσαν να σου πουν λέξη.
Σ' απόμερα σταυροδρόμια άνδρες και γυναίκες έκλαιγαν στα κρυφά, χαροκαμένες μανάδες τραβούσαν τα μαλλιά τους και χτυπούσαν τα κεφάλια τους στους τοίχους. Βουβός, πνιχτός, ανάμικτος με ένα θανάσιμο ανάθεμα για τους δολοφόνους ανέβαινε από ολόκληρη την πόλη ο θρήνος για τα 120 αδικοχαμένα παλικάρια της. Οι κρεμασμένοι έμειναν εκεί όλη τη Μεγ. Παρασκευή και το πρωί του Μεγ. Σαββάτου. 

Αφιέρωμα από το blog "Αγρίνιο...Γλυκές μνήμες"  Διαβάστε αυτή τη συγκλονιστική ιστορία. Περισσοτερα ΕΔΩ

Η 11η συμφωνία του Shostakovich (3nd mov) θα σας θυμίσει σίγουρα τη μελωδία από το γνωστό Επαναστατικό τραγούδι "Επέσατε θύματα αδέλφια Εσείς". Μουσική κατ' εξοχήν πένθιμη, αλλά και Ηρωική, που ακόμη και ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι είχε διαλέξει για την ταινία του "Οιδίπους Τύραννος ο γιος της Μοίρας"

H φωτογραφία της ημέρας / Photo of the day

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακούσθει
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -
την τύχη σου που ενδίδει πιά, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

The God Abandons Antony
At midnight, when suddenly you hear
an invisible procession going by
with exquisite music, voices,
don't mourn your luck that's failing now,
work gone wrong, your plans
all proving deceptive - don't mourn them uselessly:
as one long prepared, and full of courage,
say goodbye to her, to Alexandria who is leaving.
Above all, don't fool yourself, don't say
it was a dream, your ears deceived you:
don't degrade yourself with empty hopes like these.
As one long prepared, and full of courage,
as is right for you who were given this kind of city,
go firmly to the window
and listen with deep emotion,
but not with the whining, the pleas of a coward;
listen - your final pleasure - to the voices,
to the exquisite music of that strange procession,
and say goodbye to her, to the Alexandria you are losing.

Manos Hadjidakis' interview / Συνέντευξη Μάνου Χατιδάκι 26/8/1960.

Aυτή η, σχεδόν, άγνωστη στους περισσότερους συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκι, δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 26 Αυγούστου 1960, στην ελληνική εφημερίδα «Αίγυπτος (Ταχυδρόμος)» της Αλεξάνδρειας. Δυστυχώς, το όνομα του δημοσιογράφου, που συνομίλησε με τον Χατζιδάκι και απέδωσε τόσο γλαφυρά τα λεγόμενα αλλά και την εικόνα του Μάνου, δεν αναγράφεται στο φύλλο της εφημερίδας.

Η λατρεία για την Κρήτη αναβλύζει τόσο από τα λεγόμενα του μεγάλου συνθέτη, όσο και από τον τρόπο που σχολιάζει ενδιάμεσα ο δημοσιογράφος.

Νομίζω ότι αξίζει να διαβαστεί απ΄ όλους…

(Σημείωση δική μου: Η ορθογραφία διατηρήθηκε όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα)

"Το φεγγάρι είναι κόκκινο"

 

Νέος είνε, 33 χρονών ο Χατζιδάκις. Παχύς και στο ανάστημα μέτριος. Το δέρμα του είνε σκούρο και μελαχροινό και κατάμαυρα τα μάτια του. Γλυκειά και απαλή η φωνή του, πειθαρχημένη κυλά και βγαίνει απ΄τα χείλη του, μα όταν υποστηρίζη κάτι, όταν υπογραμμίζη μία φράσι, γίνεται σκληρή, βαρειά σαν χτύπος καμπάνας και τα μάτια του πετούν αστραπές σαν το ατσάλι!

Για ένα που ξέρει να βλέπη, ο Χατζιδάκις, συμπληρώνει τον τέλειο χαρακτήρα του Κρητικού!

-Γεννήθηκα στην Ξάνθη! λέει ο ίδιος. Μα η Κρήτη κυκλοφορεί μέσα στο αίμα μου! Ακούω τις φωνές της, νοιώθω το πέλαγος να δέρνεται και να βογγά στα βράχια της, μυρίζομαι το χώμα της, τα περιβόλια της, χυμά ολοένα η ψυχή μου απάνω της να ρουφήξη δύναμη και ομορφιά…

Ο πατέρας του Χατζιδάκι, ανήσυχη ψυχή σαν όλους τους Κρητικούς, ξεκίνησε μια μέρα να πραγματοποιήσει ένα όνειρο. Να πλουτίση εμπορευόμενος καπνά! Καλή η εποχή, έξυπνος έμπορος ήταν, είχε πείσμα και καρδιά και περίσσεια περηφάνεια, δεν μπορούσε παρά να κερδίση στο πάλαιμα με τη ζωή. Τι Κρητικός ήταν;

Οι άνθρωποι τον θαύμαζαν, τον αγαπούσαν, ήταν μεγάλη η καρδιά του και το μυαλό του σπίθιζε. Γέννησε κι η γυναίκα του, τούδωσε αγόρι, το βάφτισαν, μπήκε στους Χατζιδάκιδες, ένας Μανώλης ακόμη!

-Να πω πως τον ζήλεψε ο Χάρος; Πως πέρασε κάποια φορά έξω από το σπίτι μας άκουσε το κακαριστό γέλοιο του, έσκυψε και είδε την ευτυχία μας και μπήκε; Η συμφορά έπεσε απροσδόκητα, γκρέμισε το σπίτι μας, και μεις, η μητέρα μου κι εγώ, μια σταλιά παιδί, θάψαμε τον πατέρα μου, τα μαζέψαμε και ήρθαμε στην Αθήνα… Το χρυσό όνειρο είχε τελειώσει, η ζωή δεν ήταν τόσο ρόδινη όσο την ξέραμε ως τότε. Η βιοπάλη άρχιζε. Δούλευα και σπούδαζα, κι οι δυσκολίες με πεισμάτωσαν! Τούτα τα προσόντα του Κρητικού, δεν τα ήξερα ποτέ. Κυνηγούσα τα δύσκολα, τα παραπάνω από μένα και τις δυνάμεις μου. Χιλιάδες πρόγονοι που βλάστησαν και τάφηκαν στα χώματα της Κρήτης, ξυπνούσαν μέσα μου και φώναζαν. Δεν ξεκαθάριζα τις πεθυμιές τους, δεν είχα ο ίδιος κατασταλάξει πάνω στη γή, δεν μπορούσα ακόμη να δω και να ξεχωρίσω τους δρομους…

Μεγάλη η γενιά των Χατζιδάκιδων στην Κρήτη, απλώνεται και πιάνει το νησί από τις τέσσερις άκρες του! Κισσαμίτες, Σφακιανοί, Αποκορωνιώτες, Ρεθυμιώτες, Καστρινοί, Μεραμπελιώτες και Γεραπετρίτες, πλούσιοι, φτωχοί, επιστήμονες, στρατιωτικοί. Μια φλέβα που κόπηκε με τον καιρό κομμάτια-κομμάτια κι άλλη θέλουν το «άκης» με «ήττα» κι άλλοι με «γιώτα» να χωρίζουν μεταξύ τους!

-Δέκα πέντε χρονών, κατέβηκα στην Κρήτη, κάθησα καιρό, εντύθηκε η ψυχή μου με τα χρώματά της… Μελέτησα τους ανθρώπους της, το φως της, ένοιωσα τη φοβερή δύναμι αφομοιώσεως που έχει σ’ αυτούς που πρωτοστατούν επάνω της, δέθηκα οριστικά μαζί της! Από παιδί μ’ άρεσε η μουσική, με είχαν μάθει κι έπαιζα πιάνο, μα μόνο σαν πάτησα στην Κρήτη η ψυχή μου κατάλαβε το νόημά της. Άρχισα να συνθέτω, να δημιουργώ, παράξενα συναισθήματα με πλημμύριζαν. Ένα θαύμα είχε γίνει μέσα μου…

-Μεγάλη είναι η κρήτη, έχει Χατζιδάκιδες πολλούς. Ποια η δική σας φύτρα;

-Ηρακλειώτης!… Καστρινός, όπως συνηθίζουν να τους λένε, επειδή παληά, Μεγάλο Κάστρο, έλεγαν το Ηράκλειο… Το δικό μας σόι, έχει πολλούς επιστήμονας και καθηγητάς. Ανθρώπους που ασχολιούνται με την λογοτεχνία και την ποίησι. Απ΄ό,τι έμαθα, δεν είχαμε άλλον μουσικόν.

ΕΜΠΝΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΗΤΙΚΟ ΠΕΙΣΜΑ!

Για να ξεκαθαρίσωμε τα πράγματα, ευθύς από την αρχή, ο Μάνος Χατζιδάκις είναι αφάνταστα προσγειωμένος! Δεν έχει παραξενιές, δεν μυρίζει… σάπια μήλα για να κατεβάσει ιδέες, ούτε βάζει σε παγωμένο νερό τα πόδια του για να του έρθει έμπνευσις! Είναι απλός και φυσικός άνθρωπος και αντικρύζει τη ζωή γύρω του στις σωστές και φυσικές διαστάσεις της. Κοιμάται ελάχιστες ώρες μα το ξενύχτι του δεν είναι στείρο και αρρωστημένο. Δουλεύει.Δημιουργεί!

Σε κάτι τέτοιες ώρες, τον πέτυχα προχθές τα ξημερώματα. Ήθελε, δεν ήθελε, άφησε το μολύβι, παραμέρισε το πεντάγραμμο και μιλήσαμε. ήταν ζεστός ακόμη τότε ο καυγάς με τους …παλιούς, και δεν μπόρεσε να μη μιλήση.

-Δεν ήθελα να πειράξω κανένα, δεν είχα λόγους… Είπα την ιδέα μου, διατύπωσα την γνώμη μου και ξεσηκώθηκε ο κόσμος εναντίον μου! Ο λόγος; Η αφορμή;

-Μα ήταν ανάγκη; Γιατί να γίνη καυγάς;

-Τα είπα και αδιαφορώ! Ξέρω, πώς έχω δίκιο. Κι όταν έχω δίκιο τα βάζω και με το Θεό! Δεν φοβούμαι κανένα!

Τον έβλεπα καθώς μιλούσε και χαιρόμουνα που τούδωσα την αφορμή να θυμώση, να τρικυμίση η ψυχή του, να βαρύνη η φωνή του και να πετάξουν μαύρες αστραπές τα μάτια του. Παμπάλαιοι και μακρινοί πρόγονοι, άγριοι βουνήσιοι Κρητικοί, ξυπνούσαν από τα βάθη των αιώνων και μιλούσαν με τη φωνή του!

-Αυτή ήταν η γνώμη μου… Εγώ έπρεπε να την πω. Κι οι άλλοι να την ακούσουν. Με τις φωνές και τις βρισιές δεν γίνεται συζήτησι/ Αποτέλεσμα, πώς σώπασαν; Επειδή δεν πίστευαν σ’ αυτά που υποστήριζαν. Κι επειδή εγώ δεν το βάζω εύκολα κάτω!

Ανακάτεψε στο τραπέζι τα χαρτιά, χτύπησε το μολύβι σαν του έφταιγε εκείνο, άναψε τσιγάρο και κύτταξε απ΄το παράθυρο τη νύχτα π΄άρχιζε να χλωμιάζη. Σώπασε λίγο, μέρεψε η ψυχή του, ήρθε πάλι και γέμισε την καρδιά του το μεγάλο νησί…

-Κάποια μέρα που θα μπορώ να ζω όπως θέλω, θα τραβήξω κατά κάτω! Θα βρω μια γωνιά στον κρητικό παράδεισο και θα ριζώσω!… Άλλος τόπος στον κόσμο δεν υπάρχει. Ζωντανή είναι η Κρήτη, έχει ψυχή, φωνή, φλέβες που τρέχει αίμα ζεστό μέσα τους! Μού τό’πε μια φορά ένας γέρος χωρικός πάνω στην ώρα δυνατού σεισμού, μα το κατάλαβα αργότερα. «Μη φοβάσαι, Μανώλη, ζωντανή είναι η Κρήτη μας, κουνιέται!…» Και δεν είναι μόνο ζωντανή. Παρά και μάγισσα!«Ήπιες νερό από τα σπλάχνα της; Πάει, τέλειωσε! Έγινες σκλάβος της αιώνιος!…»

«ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ ΜΟΝΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΩ»

Βλέπω τον πληθωρικό τούτον νέον καλλιτέχνη να μιλή, και πολλές φορές ξεστρατίζει το μυαλό μου δίχως να το θέλω, σ’ άλλα θέματα, σ’ άλλα σκοτεινά προβλήματα που βασανίζουν την ψυχή του ανθρώπου.

Ανάβει και καίγεται καθώς μιλεί, οι φωνές έρχονται από μέσα, αν προσέξεις λίγο μπορεί να βρης και μια αλλοίωσι της φωνής του, μια παράξενη αλλαγή στα χαρακτηριστικά του. Δεν μιλεί αυτός, ξένες είναι οι φωνές κι έρχονται από τα βάθη των αιώνων! Πειρασμοί μεγάλοι που σ΄αναγκάζουν να ρωτήσης:

-Τι ξέρεις για το νησί και τους ανθρώπους του;

-Διαβάζω! Διαβάζω την ιστορία του, όχι την τωρινή, την γεμάτη αίματα και αναστεναγμούς, μα την παλιά…

-Και τι συμπέρασμα βγαίνει;

Γρήγορος ήταν ο διάλογος, στάθηκε και με είδε παραξενεμένος. Χαμογέλασε, πήραν πάλι φόρα τα μάτια του, άνοιξαν θαρρετά, κύτταξαν πέρα τον ουρανό που άσπριζε και η φωνή του κύλησε ανάμεσά μας ήρεμα, καλά στερεωμένη.

-Μελετώντας τα παλιά, καταλήγεις στην μεγάλη αλήθεια. Πως η Κρήτη, δεν έχει αλλάξει στους αιώνες που πέρασαν! Μένει η ίδια, απαράλλαχτη! Η σημερινή ζωή, είναι μια συνέχεια της παλιάς… Οι ίδιοι άνθρωποι που ζούσαν επί Μίνωος, ζουν και τώρα! Πεθαίνουν, θάπτονται, ανασταίνονται, πάλιν οι ίδιοι! Ο κύκλος δεν σταματά. Στα παλιά χρόνια, βρίσκει κανείς τον ίδιο τον σημερινό Κρητικό. Τον άφοβο, που παλεύει με το Χάρο κι όμως κλαίει για την αγάπη του!

Ευκαιρία να ξαναφέρουμε την κουβέντα από την Κρήτη στην Αθήνα, στην έμπνευσι και στην καθημερινή δουλειά του καλλιτέχνη.

-Όταν γράφετε μουσική ή στίχους, έχετε την Κρήτη στο μυαλό σας;

-Δεν θυμούμαι… Μα αν ψάχνετε να δήτε αν με επηρεάζη στις εμπνεύσεις μου η Κρήτη, σας λέω όχι! Άλλο καρδιά, άλλος μουσική, άλλο Κρήτη! Διαβάζω πολύ, γράφω κι αν θέλετε ένα μεγάλο μυστικό δικό μου σας λέγω ότι κανένα από τα τραγούδια μου δεν γεννήθηκε χωρίς αγωνία και κόπο!

Ο Χατζιδάκις στέκεται ειλικρινής και περιγράφει τον εαυτό του με φράσεις κοφτές, αντρίκειες. Δεν φοβάται, ξέρει ότι πατεί στέρεα κι ανεβαίνει τον δύσκολο δρόμο…

-Όποιος γράφει μουσική εύκολα, ή δεν γράφει… μουσική ή κλέβει! Και πρέπει να το καταλάβουμε μια και καλή. Αρκετά έκλεψαν οι παλαιότεροι κι έφτιαξαν κάθε λογής μουσικά «αριστουργήματα!». Καιρός τώρα να δούμε αν μπορούμε να γράψουμε και τίποτα δικό μας. Ελληνικό, και στην έμπνευσι και στη διαπίστωσι!

-Εσείς προσπαθείτε;

-Δεν κάνω άλλο από προσπάθειες! Αυτές που μπορώ. Βάζω πολύ δύναμι, πολύ καρδιά, όλη μου την ψυχή ανάμεσα στις νότες και στους στίχους μου γιατί αγαπώ τον άνθρωπο, τον βιοπαλαιστή, τον φτωχό! Αυτόν έχω στο μυαλό μου όταν γράφω τη μουσική ή τους στίχους! Απλά πράγματα, ένα ποτήρι κρύο νερό, μια δροσερή αυλή και γύρω ένα κλωνάρι γιασεμί, μια γλάστρα βασιλικός!… Έχουν επιτυχία τα τραγούδια μου, ακριβώς γιατί μιλούν κατ’ ευθείαν στην καρδιά μας. Μου λένε για το τραγουδάκι μου ο «Υμηττός», πως δεν περιέχουν τίποτε οι στίχοι του, κι όμως ο λαός που το τραγουδά, βρίσκει εκεί που πρέπει το νόημά του και χαίρεται!

Η συνέντευξη αυτή αναρτήθηκε στο blog: ALLU FUN MARX : ΑΡΙΣΤΕΡΑ …ΣΤΗ BLOGOSLOVAKIA που, γενναιόδωρα, μας παραχωρήθηκε!

1. "It wasn't an Island" of Manos Hadjidakis' Captain Michalis

2.  New York Rock & Roll Ensemble (Manos Hadjidakis) - Kemal

"Το χαμόγελο της Τζοκόντα"

Μουσική ανάπλαση: ΙΡΙΝΑ ΚΑΡΠΟΥΧΙΝΑ.

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με την Ορχήστρα των Χρωμάτων.

Διεύθυνση: Μίλτος Λογιάδης.

ΕΤ1 1995

Η Ορχήστρα των Χρωμάτων παρουσιάζει τα 35 αγαπημένα τραγούδια της "Ρωμαϊκής Αγοράς". Συναυλία που δόθηκε στο μέγαρο μουσικής Αθηνών το 1999 , πέντε  χρόνια μετά το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι.

Τα τραγούδια ερμηνεύουν η Νένα Βενετσάνου, ο Βασίλης Γισδάκης, η Αλίκη Καγιαλόγλου και ο Ηλίας Λιούγκος.

Την Ορχήστρα των Χρωμάτων διευθύνει ο Μίλτος Λογιάδης.

Προηγούμενες αναρτήσεις για  Μάνο Χατζιδάκι ΚΛΙΚ ΕΔΩ 

For previous posts about Manos Hadjidakis CLICK HERE

Franz Berwald (1796-1868)

Franz Berwald  (1796-1868)

Biography by Wayne Reisig

Franz Berwald was one of the seminal composers of the first half of the nineteenth century, a precursor of the Scandinavian symphonic school which would come to fruition a half century later. Yet as a musician in his native Sweden he labored in obscurity and was forced to make a living in such nonmusical fields as glassblowing, lumbering, orthopedics, and physical therapy.

Berwald was born in Stockholm. His father, a German orchestral violinist, imparted some training on his son, but Franz was largely self-taught. At 16 he joined the Royal Opera Orchestra and began to compose. His Grand Septet for Clarinet, Bassoon, Horn and String Quartet was premiered in 1828; already a pattern was set, for that idiosyncratic work met with indifference from Swedish audiences.

Berwald spent some time in Norway, then went to Berlin to study music further. From there he went to Vienna where he found an audience for his work. There his opera Estrella di Soria was performed to acclaim. In 1841, he married in that city and the following year produced his First Symphony, "La Serieuse." That same year he returned to Sweden only to find that his reputation had not preceded him. Nonetheless he continued to compose, turning out operas and three more symphonies: No. 2 ("La Capricieuse"), No. 3 ("La Singuliere"), and No. 4.

Failed performances induced Berwald to go abroad again, unsuccessfully to Paris where he received no performances, and to Vienna where once again he found an appreciative audience for his opera A Swedish Country Betrothal. It was ironic then that in his homeland he obtained neither the post of music director at Uppsala University nor that of court conductor.

Read more / Source: Allmusic 

Φραντς Μπέρβαλντ (1796-1868) Franz Adolf Berwald

Σουηδός συνθέτης

Ο Φραντς Μπέρβαλντ (Franz Berwald) υπήρξε ένας από τους πλέον παραγωγικούς συνθέτες του πρώτου μισού του δέκατου ενάτου αιώνα, ένας πρόδρομος της σκανδιναβικής συμφωνικής σχολής, η οποία θ' αποδώσει καρπούς μισόν αιώνα αργότερα. Ωστόσο, ως μουσικός στην πατρίδα του τη Σουηδία, εργάστηκε στην αφάνεια και αναγκάστηκε για να επιζήσει, να ασκήσει τελείως άσχετα με τη μουσική επαγγέλματα όπως του υαλουργού, του υλοτόμου, του πρακτικού ορθοπεδικού, και του φυσιοθεραπευτή.

Ο Berwald γεννήθηκε στη Στοκχόλμη. Ο πατέρας του, ένας Γερμανός βιολιστής ορχήστρας, παρείχε κάποια εκπαίδευση στο γιο του, αλλά ο Φραντς ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτοδίδακτος. Στα 16 του χρόνια έγινε μέλος της Ορχήστρας της Βασιλικής Όπερας και άρχισε να συνθέτει. Το «Μεγάλο Σεπτέτο του για κλαρινέτο, φαγκότο, κόρνο και κουαρτέτο εγχόρδων» έκανε πρεμιέρα το 1828 αλλά, τα σχέδιά του για το ιδιοσυγκρασιακό αυτό έργο αντιμετωπίστηκαν με αδιαφορία από το σουηδικό κοινό.

Ο Μπέρβαλντ έζησε για λίγο καιρό στη Νορβηγία και στη συνέχεια πήγε στο Βερολίνο για να σπουδάσει σοβαρά πλέον μουσική. Από εκεί πήγε στη Βιέννη, όπου βρήκε κοινό για τα έργα του. Η όπερα του «Estrella di Soria” έτυχε εκεί μιας κάποιας αναγνώρισης. Το 1841, παντρεύτηκε στην πόλη αυτή και την επόμενη χρονιά παρουσίασε την πρώτη του Συμφωνία, «La Serieuse». Την ίδια χρονιά επέστρεψε στη Σουηδία για να διαπιστώσει ότι η φήμη ως συνθέτη δεν είχε προηγηθεί της άφιξής του στην πατρίδα του. Παρ’ όλα αυτά συνέχισε να συνθέτει, γράφοντας όπερες και τρεις συμφωνίες: Αρ. 2 ("La Capricieuse»), αρ. 3 ("La Singuliere"), και αριθ. 4.

Οι αποτυχία των παραστάσεων και των συναυλιών ανάγκασαν τον Berwald να φύγει ξανά στο εξωτερικό, ανεπιτυχώς στο Παρίσι, όπου δεν έδωσε καμία παράσταση, και στη Βιέννη, όπου για άλλη μια φορά βρήκε ένα εκδηλωτικό κοινό για τα έργα του. Ήταν ειρωνικό διότι στην πατρίδα του τότε, δεν απέκτησε ούτε τη θέση του μουσικού διευθυντή στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα, ούτε του αρχιμουσικού της σουηδικής Αυλής.

Επιτέλους, στα εξήντα του, οι περίοδοι του μουσικού αποκλεισμού τελείωσαν και αναγνωρίστηκε στη Σουηδία. Ανέβηκε η όπερά του «Estrella di Soria» και άρχισαν να τυπώνονται προγενέστερα έργα του. Έγινε δεκτός στην Σουηδική Ακαδημία και έκανε καθηγητής της έδρας σύνθεσης το 1867. Αλλά, δυστυχώς, ο Μπέρβαλντ ασθένησε σοβαρά από πνευμονία το επόμενο έτος υπέκυψε.

Όπως ο σύγχρονός του Έκτωρ Μπερλιόζ, ο Berwald ήταν οραματιστής. Προτίμησε να χρησιμοποιεί καθιερωμένες μορφές στην τέχνη που περιέχουν έναν μοναδικό τρόπο σκέψης. Οι τέσσερις συμφωνίες του (1842-1845) είναι ιδιαίτερα σημαντικές, δεδομένου ότι είναι οι πρόδρομοι των έργων του Φιλανδού Γιαν Σιμπέλιους και του Δανού Καρλ Νίλσεν. Ως εκ τούτου, ο συνθέτης αυτός υπήρξε ένας από πους σπουδαιότερους της πρώιμης περιόδου του Ρομαντισμού.

Μετάφραση-προσαρμογή κειμένου από τον φίλο Thomas Katsavakis. Τον ευχαριστώ πολύ!

Discography Amazon
Other biography Wikipedia 

Swedish Wikipedia

Φωτογραφία της εβδομάδας / Photo of the Week

Εκπληκτικη φωτογραφία άγνωστου φωτογράφου που κυλοφορεί στο διαδίκτυο!

Source: Unknown Photographer

Acropolis without the Parthenon / Η Ακρόπολη χωρίς τον Παρθενώνα

Δεν έχουν το θεό τους! Σήκωσαν ολόκληρο τον Παρθενώνα! Ο  λόγος ήταν, να μην τον πάρουν οι ΚουΚουΕδες. Οι πληροφορίες, όμως, άλλα λένε, πως τον τεμάχισαν και τον πούλησαν σε ξένους πιστωτές. Κατά μία πληροφορία, στους Γερμανούς. Όχι, ο Έλγιν δεν ενδιαφέρθηκε! Για του λόγου το αληθές, υπάρχει και σχετικό βίντεο. Δείτε εδώ / Click here to watsh