Happy Birthday to you Mikis Theodorakis

Manos Hadjidakis - Mikis Theodorakis - Nikos Gkatsos

 

Elladografia (Sketch of Greece)

Lyrics: Nikos Gkatsos
Music: Manos Hadjidakis
Vocal: Mikis Theodorakis

during that time, the most thriving branch of pelasgian oak

was covering three house settlements about the mysterious rock of the Akropolis
however, after the dramatic events of Mesopotamia,
which led to the eviction of "the ones that were created first", from
the valley of the Tiger (river)
and caused confusion within the "mental constitution" of human beings,
the house-settlements of Athens, began to increase unreasonably.
(the) result (that) existed was the "by leaps and bounds" expansion of the city and
the creation of the so-called "tounsman", which by the "ancient-strikken" historians
"achieved great things" and "got cloaked" (with) the "glamour" of eternity.

bishops and chieftains
conquerors and "victorious army commanders"
revolutionists and bourgeois
history's customers.

however, the "ancient Gods", by their solicitude for the rest (of the) pelasgian tribes,
decided (on) the gradual collapse of Athens as "head city"
and the exoneration of Hellenism, as (an) ethnic whole, anymore,
out of the danger of centralization.

during the next long aeons
adequate efforts were "shot" for the revival of the old "cityfolk",
nonetheless these turned out unproductive.
fortunately indeed, because during the latest and hardest ordeal of the nation,
the "de novo" sovereignty of Athens, would weaken the mountaintops and
the valleys of the pelasgian earth,
which, formed the final phusiognomy of the tribe and
(which) preceded through (an) "ever-shining" light,
the foggy horizons of the apprehensive humankind

at Souli and at Alamana
we "generated" light, from calamity
will they remember us "on the off chance", mother, at times?

futile hope. noone of them remembered as "eternity living",
noone of them comprehended within their real dimensions.
and Athens, (once it was) established (as) the capital of (a) "newly-built" state,
(they) began to prepare for the "de novo" absorption of the nation's vitality
nevertheless, the ancestral heritage had not been entirely wasted and
the succeeding brothers of little Hormopoulos,
originating from the Epirotic Mountains
and from all the passages of the immortal homeland,
sailed across the Aherousian (lake) of their fate,
with the serenity of martyrdom and of sacrifice
and the barbaric nations wondered and particularly
tittered - exactly the same as Athens.

strike the wrath's, (you) prophets
bell, at Kessariani
(for) to come tonight the Distomites
to come also the Kalavritini
with laceration and despair
for their lost sacrifice.

"is is possible then", (that) it is true that, their sacrifice "ended up" (being) in vain
noone is able to declare with certainty and noone is able to
anticipate the future because, the human beings' (hi)story is one continuous retrogression.
however, with the constant voluminous hypertrophy of Attika
perspectives "give the impression" (of being) dark.
the ancient Gods do not exist anymore so as to give the solution and thus,
sooner or later,
Athens will gather in its "confines" and will eliminate for ever
the Hellenic virtue, as Cronus in the farthermost past
devoured his very own offsprings or, as the Helios in the farthermost future
will gather in its embrace its planets and will gulp them!
So be it! and for ever and ever, amen.

when will these lands blossom?
when will novel human beings come
to escort stupidity
to its "resting place" ?

Ελλαδογραφία

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη και μοναδική εκτέλεση: Μίκης Θεοδωράκης
Δίσκος:Βινύλιο "ΝΟΤΟΣ 3904" ΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ 
(Μουσική και τραγούδια της Φθοράς και του Ονείρου) ~1980.
CD "ΝΟΤΟΣ 3904 - LYRA

Τω καιρώ εκείνο ο ακμαιότερος κλάδος της πελασγικής δρυός

εκάλυπτε τρεις οικισμούς πέριξ του μυστηριώδους Βράχου της Ακροπόλεως.
Αλλά μετά τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας, τα οποία οδήγησαν εις την έξωσιν των πρωτοπλάστων εκ της κοιλάδος του Τίγρεως και προεκάλεσαν  σύγχυσιν εις τας φρένας των ανθρώπων, οι οικισμοί των Αθηνών ήρχισαν να πληθύνονται παραλόγως.
Αποτέλεσμα υπήρξεν η αλματώδης επέκτασις της πόλεως και η δημιουργία του λεγομένου άστεως, το οποίο κατά τους αρχαιοπλήκτους ιστορικούς μεγαλούργησε και περιεβλήθη την αίγλην της αιωνιότητος.

Επίσκοποι και προεστοί
κατακτητές και στρατηλάτες
επαναστάτες και αστοί
της ιστορίας οι πελάτες.

Αλλά οι αρχαίοι Θεοί, εν τη μερίμνη των δια τα υπόλοιπα πελασγικά φύλα, απεφάσισαν την βαθμιαία κατάρρευσιν των Αθηνών ως ηγέτιδος πόλεως και την απαλλαγήν του Ελληνισμού, ως εθνικού πλέον συνόλου, εκ των κινδύνων του συγκεντρωτισμού. Κατά τους επόμενους μακρούς αιώνας
κατεβλήθησαν αρκεταί προσπάθειαι δια την αναβίωσιν του παλαιού άστεως, αλλ' αύται απέβησαν άκαρποι. Ευτυχώς δε, διότι κατά την νεωτέραν και σκληροτέραν δοκιμασίαν του γένους, η εκ νέου κυριαρχία των Αθηνών θα απεδυνάμωνε τας
κορυφάς και τας πεδιάδας της πελασγικής γης, αι οποίαι διεμόρφωσαν την οριστικήν φυσιογνωμίαν της φυλής και κατηύγασαν δι' ανεσπέρου φωτός τους ομιχλώδεις ορίζοντας της περιδεούς ανθρωπότητος.

Στο Σούλι και στην Αλαμάνα
κάναμε φως τη συμφορά
θα μας θυμούνται τάχα μάνα
καμμιά φορά;

Ματαία ελπίς. Ουδείς τους ενεθυμήθη ως ζώσας αιωνιότητας,
ουδείς τους κατενόησεν εις τας πραγματικάς των διαστάσεις. Και αι Αθήναι, καταστάσαι πρωτεύουσα νεοπαγούς κράτους, ήρχισαν να προετοιμάζονται δια την εκ νέου απορρόφησιν της ικμάδος του έθνους.
Αλλά η προγονική κληρονομία δεν είχεν εξ ολοκλήρου σπαταληθή και οι μεταγενέστεροι αδελφοί του μικρού Χορμόπουλου, εκ των Ηπειρωτικών ορέων και εξ όλων των στενωπών της αθανάτου πατρίδος, διέπλευσαν την Αχερουσίαν της μοίρας των με την γαλήνην του μαρτυρίου και της θυσίας.
Και τα βαρβαρικά έθνη ηπόρησαν και κατ' ιδίαν εκάγχασαν- ακριβώς όπως αι Αθήναι.

Χτυπάτε της οργής προφήτες
καμπάνα στην Καισιαριανή
νά 'ρθουν απόψε οι Διστομίτες
νά 'ρθουν κι οι Καλαβρυτινοί
με σπαραγμό κι απελπισία
για τη χαμένη τους θυσία.

Άραγε είναι αληθές ότι η θυσία των απέβη επί ματαίω;
Ουδείς δύναται να αποφανθεί μετά βεβαιότητος και ουδείς δύναται να προεξοφλήσει το μέλλον διότι η ιστορία των ανθρώπων είμαι μία συνεχής παλινδρόμησις. Αλλά με την διαρκώς ογκούμενην υπερτροφίαν της Αττικής αι προοπτικαί διαγράφονται σκοτειναί. Οι αρχαίοι Θεοί δεν υπάρχουν πλέον δια να δώσουν την λύσιν, και ούτω, θάττον η βράδιον, αι Αθήναι θα συγκεντρώσουν εις τους κόλπους των και θα εξαφανίσουν δια παντός την Ελληνικήν αρετήν, ως ο Κρόνος εις το απώτατον παρελθόν κατέτρωγε τα ίδια αυτού τέκνα ή ως ο Ήλιος εις το απώτατον μέλλον θα συγκεντρώσει εις τας αγκάλας του τους πλανήτας του και θα καταβροχθίσει αυτούς!
Γένοιτο! και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Πότε θ' ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα 'ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;