Μαγιάτικο στεφάνι

Η Πρωτομαγιά των λουλουδιών και το μαγιάτικο στεφάνι

 

"Γνωστός στους διάφορους πολιτισμούς με διαφορετικά ονόματα, ο Μάιος ονομάστηκε έτσι από τη ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια) της οποίας το όνομα προήλθε με τη σειρά του από την ελληνική λέξη Μαία, τροφός και μητέρα. Η Μάγια ταυτίστηκε και με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, μητέρα του Ερμή στον οποίο και αφιερώθηκε ο μήνας. Σύμφωνα με τον τρόπο διαίρεσης του χρόνου των αρχαίων Ελλήνων, ο Μάιος αντιστοιχούσε σε μέρος του Μουνιχιώνα και του Θαργηλιώνα που σημαίνει το μήνα που ο ήλιος καίει, θερμαίνει τη γη. Ήδη από τους Ρωμαίους, η αρχή του μήνα σηματοδοτούνταν από τον εορτασμό της Αγαθής Θεάς ενώ σε όλη τη διάρκειά του τελούνταν γιορτές συνδεδεμένες με την ευφορία των αγρών.

Η φυσιογνωμία του Μαΐου στη λαϊκή αντίληψη είναι δίσημη: συνυπάρχει σ αυτήν το καλό και το κακό, η αναγέννηση και ο θάνατος. Όλες αυτές οι ιδιότητες συγκλίνουν και συγκεντρώνονται στην πρώτη του μέρα, την Πρωτομαγιά. Ο εθιμικός εορτασμός της ως της τελικής νίκης του καλοκαιριού κατά του χειμώνα και της κατίσχυσης της ζωής επί του θανάτου έχει μακρότατη παράδοση με ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές που αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των αγρών και, κατ επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.

Οι αρχαίοι Έλληνες, ως φλογεροί φυσιολάτρες, γιόρταζαν το άνοιγμα των λουλουδιών και το φτάσιμο της άνοιξης. Aπό τα αρχαιότερα χρόνια του πολιτισμού τους, που έφθασε στην Eλλάδα από τη Θράκη το ρόδο, μαζί με τις Oρφικές διδασκαλίες, το άνθος αυτό έγινε σύμβολο και υμνήθηκε ως η νύμφη των ανθέων. Ο Aνακρέων ύμνησε έτσι το άνθος αυτό του Mαγιού:

«Pόδον, άνθος των ερώτων
αναμίξωμεν τω Bάκχω
ρόδον, ω+ ωραίον άνθος
ενθέντες τοις κροτάφοις
ευθυμήσωμεν εν τούτοις».

Η γιορτή, όμως, της άνοιξης, η αρχαία Πρωτομαγιά, πήρε σιγά-σιγά κι επίσημη μορφή. Από τις παλαιότερες γιορτές, δημιουργήθηκαν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων. Ιδρύθηκε πρώτα στην Αθήνα, όπου με μεγαλοπρέπεια βάδιζαν προς τα ιερά πομπές με κανηφόρες, που έφερναν άνθη. Έπειτα τα Ανθεστήρια διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος και πήραν πανελλήνια μορφή.

Στα Ανθεστήρια της Ελλάδας «ανασταινόταν» ο… σκοτωμένος Ευάνθης θεός, επίθετο του Διόνυσου, που από το χυμένο αίμα του φύτρωσε, σύμφωνα με το μύθο, η άμπελος. Δρώμενο της Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα κατά τα νεότερα χρόνια ήταν η ανάσταση του Μαγιόπουλου. Ένας έφηβος εμιμείτο στα ξέφωτα του δάσους τον πεθαμένο, τάχατες, Διόνυσο. Κοπέλες τον στόλιζαν με άνθη και του τραγουδούσαν τον «κομμό, το θρήνο και τον οδυρμό, μέχρι που να «αναστηθεί» και μαζί με αυτόν όλη η φύση.

Όταν η ειδωλολατρία προσωποποίησε τις ιδιότητες της Φύσης και τις προσκύνησε σαν συγκεκριμένους θεούς, τότε τις αρχικές εκείνες γιορτές της Άνοιξης μοιράστηκαν μεταξύ τους η Ίσιδα, ο Διόνυσος, η Δήμητρα, ο Απόλλωνας, η Χλωρίδα (Flora) και αν κάποιος άλλος θεός θεωρήθηκε επόπτης της φυσικής παραγωγής ή αίτιος της βλάστησης των φυτών.

Και λοιπόν αντί για την αρχική και ενστικτώδη εκείνη χαρά των ανθρώπων από τη θέα της ζωής που ξαναγεννιέται στη φύση, γιόρταζαν οι δικοί μας πρόγονοι , από υποχρέωση πια, γιορτές, σαν τα Ανθεσφόρια περίπου, τα Ηροσάνθεια, τα Χλόεια, τα Θαλήσια και τέλος τα περίφημα Διονύσια για των οποίων την εξύμνηση συναγωνίζονται οι μεγαλύτεροι λυρικοί ποιητές της Ελλάδας που για την ανοιξιάτικη λαμπρότητά τους ψάλλει ο ουράνιος Πίνδαρος ότι:

Φοίνικος έρνος οπότ΄οιχθέντος Ωράν θαλάμου.
Εύοδμον επαιωσιν έαρ, φυτά νεκτάρεα.
Τότε βάλλεται , τότ΄επ΄αμβρόταν χέρσον εραταί
ίων φόβαι ρόδα τε κόμαισι μίγνυται,
αχεί τ΄ομφαί μελέων συν αυλοίς,
αχεί τε Σεμέλαν ελικάμπυκα χοροί.

(Το βλαστάρι του φοίνικα, των Ωρών σαν ανοίξει ο θάλαμος
και τα μυρωδάτα φυτά μυριστούν την εύοσμη άνοιξη,
τότε πετιέται, τότε στη γη των αθανάτων σωρός
χαριτωμένοι μενεξέδες και τριαντάφυλλα
με τα μαλλιά ανακατεύεται
και ηχεί γλυκιά φωνή με λυρικούς αυλούς
και σέρνουνε χορούς για την ανθοστεφάνωτη Σεμέλη).

Αργότερα, με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς χάθηκε και τα έθιμα επιβίωσαν απλώς ως λαϊκές γιορτές στις οποίες συμπεριλαμβάνονται περιφορά δέντρων, πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι. Πρόκειται για μια από τις ελάχιστες γιορτές χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο που έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών. 

Το στεφάνι

Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι, σχεδόν, το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, πλούσια σε εκδηλώσεις σε παλαιότερες εποχές. Στις μέρες μας η Πρωτομαγιά με το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι έχουμε απομακρυνθεί, ζώντας στις πόλεις.

Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Αικατερίνη Καμηλάκη, το στεφάνι κατασκευαζόταν με βέργα από ευλύγιστο και ανθεκτικό ξύλο κλήματος ή άλλο και στολιζόταν με λουλούδια και κλαδάκια καρποφόρων δέντρων, όπως η αμυγδαλιά, η συκιά και η ροδιά. Ακόμα, το διακοσμούσαν με στάχυα από σιτάρι και κριθάρι, με κρεμμύδι αλλά και σκόρδο για το μάτι. Η χρησιμοποίηση πρασινάδας και όχι τόσο λουλουδιών με σκοπό τη μετάδοση της γονιμότητάς τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των μαγιάτικων συνηθειών. Στον αγροτικό χώρο, μάλιστα, δε θεωρείτο απαραίτητο το πλέξιμο στεφανιών. Αρκούσε η τοποθέτηση πάνω από την πόρτα του σπιτιού μιας δέσμης από χλωρά κλαδιά ελιάς, συκιάς, νερατζιάς, πορτοκαλιάς και άλλα μαζί με λουλούδια. Απαραίτητη ήταν, επίσης, η ύπαρξη μεταξύ τους φυτών αποτρεπτικών… του κακού, όπως είναι η τσουκνίδα, το σκόρδο και άλλα.

Σύμφωνα με κείμενο του καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Μιχάλη Τιβέριου, το μαγιάτικο κλαδί ή το άνθινο στεφάνι, έχει κατά πάσα πιθανότητα τις ρίζες του στην αρχαιότητα: «Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Ελλάδα τέτοια κλαδιά ή στεφάνια τα χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι δεν έλειπαν από καμία σημαντική εκδήλωση του δημόσιου, ιδιωτικού και θρησκευτικού βίου. Επιπλέον, είναι αξιοπρόσεκτο ότι μια σημαντική γιορτή ενός μήνα των αρχαίων, του Θαργηλίωνος, που αντιστοιχούσε, περίπου, με το δικό μας Μάιο, περιλάμβανε στα δρώμενά της την κατασκευή ενός κλαδιού ανάλογου με το μαγιάτικο. Το κλαδί αυτό δεν το έφτιαχναν με άνθη, αλλά με κλαδιά οπωροφόρων δέντρων, στα οποία αναρτούσαν κρεμμύδι και σκόρδο».

Στις μέρες μας που έχουμε καθιερώσει στεφάνια από λουλούδια του αγρού ή των κήπων, τα οποία τοποθετούμε για μερικές μέρες στην κύρια είσοδο των σπιτιών μας. Δύσκολα μπορεί, πια, να ανιχνευτεί συμβολισμός στο σύγχρονο πρωτομαγιάτικο στεφάνι, κατά το Μιχάλη Τιβέριο, αφού για τους περισσότερους δεν αποτελεί, ίσως, τίποτα περισσότερο από μια όμορφη και μυρωδάτη σύνθεση λουλουδιών, χωρίς να παραπέμπει σε συσχετισμούς σύμφωνα με τους οποίους «χαρίζει» στους ενοίκους ενός σπιτιού υγεία, καλή τύχη, ειρήνη, ευτυχία και ευφορία. Σίγουρα, όμως, η κατασκευή του χαρίζει ευφορία σε μεγάλους και μικρούς, που ξεφεύγοντας από τις πόλεις αναζητούν τη χαρά της άνοιξης στην ολάνθιστη φύση".

Άκρως ενδιαφέρουσα Πηγή: Valentine

Η ανάρτηση αυτή έγινε, μόνο για την ιστορία αυτού του έθιμου και δεν έχει καμιά σχέση με την ουσιαστική σημασία της Πρωτομαγιάς. Δυστυχώς όμως, το έθιμο αυτό , έχει χρησιμοποιηθεί για τέλειο αποπροσανατολισμό του λαού από τα προβλήματά του και άριστο υπνωτικό για πιθανές διεκδικήσεις του. Αλλά, έχουν γνώση οι φύλακες ...  Ακόμα, για τους φίλους της φωτογραφίας, δείτε αυτό το Animation που έφτιαξα "λόγω της ημέρας" (περισσότερες πληροφορίες για την κατασκευή του, μπορώ να σας δώσω. Έχει ενδιαφέρουσες θεματολογικές εφαρμογές). Εσείς τώρα, μην ξεχυθείτε στους αγρούς και τας εξοχάς για να πιάσετε το "μάη" και το "μαγιόξυλο", τραγουδώντας "Ο Μάϊος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή"... Σκεφτείτε ότι, έχουμε  αναδιαρθρωωωωώσεις, μνημοοοόνια, κουρεεεεέματα αλλά και  αγώνες, διεκδικήσεις, συγκεντρώσεις και διάφορες μορφές πάλης. Εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, δεν ξέρουμε "τι μας ξημερώνει". Κι αν κάτι ήθελα να προσθέσω στο παραπάνω ενδιαφέρον άρθρο είναι, πως η υγεία, η καλή τύχη, η ειρήνη, η ευτυχία και ευφορία δεν "χαρίζεται" με το να κρεμάσουμε ένα  στεφάνι στην πόρτα του σπιτιού μας - δε μας χαλάει κιόλας -  αλλά, ΚΑΤΑΚΤΙΕΤΑΙ ΜΕ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ! Γι αυτά, όμως, θα μιλήσουμε στην αυριανή ανάρτηση με τα αιματηρά γεγονότα το '36 και την παρουσίαση του "ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ".

Κι ένα τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους Νίκου Γκάστου με τη Δήμητρα Γαλάνη "Ήταν του Μάη το πρόσωπο", για να "δεσει" η μελωδία με το μαγιάτικο στεφάνι. Οι εικόνες είναι λεπτομέρειες από φωτογραφίες του "πατέρα" της καλιτεχνικής φωτογραφίας Wilhelm von Gloeden

Και για να ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ κλείνουμε με την υπενθύμιση:
"Δεν είν' αργία είν' απεργία"

 

Mitsuko Uchida

Mitsuko Uchida. Γεννήθηκε στο Atami, μια πόλη της Ιαπωνίας κοντά στο Τόκιο. Ο πατέρας της, διπλωμάτης καριέρας, μετακόμισε στη Βιέννη όταν αυτή ήταν 12 χρόνων. Έτσι, καθόλου παράξενο, πήρε το δρόμο της μουσικής με σπουδές στη Μουσική Ακαδημία της Βιέννης. Ακόμα και όταν ο πατέρας της, μετά από πέντε χρόνια, μετακόμισε στην Ιαπωνία η Mitsuko έμεινε στη Βιέννη συνεχίζοντας τις σπουδές της.

Το 1969 (μη ρωτάτε ηλικίες) κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Διαγωνισμό Μπετόβεν στη Βιέννη και το 1970, το 2ο βραβείο στο Διεθνή Διαγωνισμό Πιάνου Φρεντερικ Σοπέν και το 1975 στο Λιντς το δεύτερο βραβείο σε διαγωνισμό πιάνου.

Το όνομά της είναι ταυτισμένο, κυρίως, με τον Μόζαρτ αφού έχει παίξει και ηχογραφήσει σχεδόν όλα του τα  έργα που είναι για πιάνο. Δικαίως χαρακτηρίστηκε ως  "υψηλή ιέρεια του Μότσαρτ" ("high priestess of Mozart"). Έχει τόσο πολύ μελετήσει τα έργα του συνθέτη, σχεδόν τα πάντα, που εχει διεισδύσει στην πολυπλοκότητα της μουσικής του και στην πηγή της μεγαλοφυϊας του.
Αν και ο Μότσαρτ είναι η πρώτη της επιλογή, αρνείται να σχετίζεται μόνο με τον Μότσαρτ και τον αποκλεισμό άλλων συνθετών που αγαπάει πάρα πολύ. Έτσι στο  ρεπερτόριο των  συναυλιών της και στη δισκογραφία της, θα δείξει ότι, όντως υπάρχουν και άλλοι συνθέτες κοντά στην καρδιά της. Ολοκληρωμένες ηχογραφήσεις έχει κάνει και για τα έργα του Μπετόβεν, του Σούμπερτ, του Σοπέν, του Σένμπεργκ και του Ντεπισί.
Σε κάθε συνθέτη του οποίου τα έργα εκτελεί, αφιερώνει το ίδιο χρόνο για μελέτη και προσεκτική προετοιμασία, όπως κάνει και για τον Μότσαρτ. Σήμερα, η Mitsuko Uchida συνεχίζει τις  συνεργασίες της με διακεκριμένους μουσικούς και ορχήστρες του κόσμου.

Wikipedia 

Discography 

Biography 

 When she began piano lessons at an early age as part of her traditional Japanese education and even after she had shown demonstrable talent on the keyboard, no one in the Uchida household in Tokyo could have imagined that someday she would become the world's " high priestess of Mozart" and be hailed as one of the "supreme Schubert pianists" of our time. She would have been raised as a dutiful diplomat's daughter to become perhaps at best a model Japanese housewife, had her uncommon love for Western music not intervened.

Today, much is made of the "Mozart Effect" on children. It remains arguable whether or not listening to Mozart's music enhances a child's IQ but, more than the routine piano lessons, it must have made quite an impression in the young Uchida's mind. In an interview with the Detroit Free press, she recalled listening to her father's collection of classical recordings by European composers but it was Mozart she listened to "again and again."

  Read More

Ας την ακούσουμε, λοιπόν, να παίζει τα Κονσέρτα για πιάνο και ορχήστρα Νο17, 18 και 24 του Μότσαρτ και θα διαπιστώσετε ότι "και λίγα έγραψα". 

Αφιέρωμα στον Friedrich Gulda / Tribute to Friedrich Gulda

   Ο Friedrich Gulda γεννήθηκε στην Βιέννη, στις 16 Μάη του 1930 και πέθανε στις 27 Ιανουαρίου  του 2000. Ξεκίνησε να μαθαίνει πιάνο σε ηλικία 7 ετών, όπως συμβαίνει με όλα τα ταλέντα και κατά την ελληνική παροιμία "ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου". Και αυτός, την ... καλογερική την ξεκίνησε από τα παιδικά του χρόνια, χωρίς, βέβαια να ξεχάσει να παντρευτεί και μάλιστα δυο φορές. Δυο γάμοι που του έδωσαν τρεις (!) γιους, εκ των οποίων οι δύο, ο Paul και ο Rico, είναι επιτυχημένοι πιανίστες.

Αν και ξεκίνησε με την κλασική μουσική παίζοντας Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σοπέν, Σούμαν, Ραβέλ κ.ά., ακόμα και Μπαχ με κλειδοκύμβαλο, από τη δεκαετία του '50 έδειξε ενδιαφέρον για την τζαζ παίζοντας και γράφοντας πολλά τραγούδια και ορχηστρικα κομμάτια, συνδυάζοντας την τζαζ με την κλασική μουσική.

Θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως "αντισυμβατικό" καλλιτέχνη αφού οι κατά καιρούς συμπεριφορές του εκδηλώνονταν με ανορθόδοξους τρόπους, ακόμα και στο ντύσιμο. Έτσι, και στις συναυλίες κλασικής μουσικής εμφανιζόταν κατά πως αυτός νόμιζε, καταργώντας πρωτόκολλα και νόμους "ευπρεπούς" εμφάνισης. Δικαίως, λοιπόν, απέκτησε το παρατσούκλι του "πιανίστα τρομοκράτη" (terronist pianist). Ένοιωθε έντονη απέχθεια για τις αρχές και η θέση του αυτή εκφράστηκε, όταν αρνήθηκε, ακόμα, και την τιμητική διάκριση για την προσφορά του, που του έγινε με το "Beethoven Ring", της Μουσικής Ακαδημίας της Βιέννης, επιτρέφοντάς το. Δεν δίστασε να επινοήσει και το θάνατό του ακόμα, και να ... αναστηθεί στο Vienna Konzerthaous το 1999, επιβεβαιώνοντας το χαρακτηρισμό του "τρομερού παιδιού" (enfant terrible). 

Εξέφρασε την επιθυμία να πεθάνει την ημέρα των γεννεθλίων του αγαπημένου του συνθέτη, του Μότσαρτ, και όντως, από διαβολική σύμπτωση (;), έτσι έγινε. Πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια στις 27 Ιανουαρίου του 2000 στην Αυστρία.

Biography from Cantatas Bach Website

Born: May 16, 1930 - Vienna, Austria
Died: January 27, 2000 - Steinbach am Attersee, Austria

The Austrian pianist, Friedrich Gulda, was the son of a teacher. He began learning to play the piano from Felix Pazofsky at the age of 7; in 1942, he entered the Vienna Music Academy, where he studied piano and musical theory under Bruno Seidlhofer and Joseph Marx. After winning first prize at the International Competition in Geneva four years later, in 1946, he began going on concert tours throughout the world. Together with Jörg Demus and Paul Badura-Skoda, Gulda formed what became known as the "Viennese troika".
Although most famous for his Beethoven interpretations, Friedrich Gulda also performed the music of J.S. Bach, Mozart, Schubert, Chopin, Debussy and Ravel. From the 1950's on he cultivated an interest in jazz, writing several songs and instrumental pieces himself and combining jazz and classical music in his concerts at times. Gulda wrote a Prelude and Fugue with a theme suggesting swing. Keith Emerson performed it on Emerson, Lake & Palmer's The Return of the Manticore. In addition, Gulda composed Variations on The Doors' Light My Fire. Another version can be found on As You Like It (1970), an album with standards such as 'Round Midnight and What Is This Thing Called Love. In 1982, Gulda teamed up with jazz pianist Chick Corea, who found himself in between the breakup of Return to Forever and the formation of his Elektric Band. Issued on The Meeting (Philips, 1984), Gulda and Corea communicate in lengthy improvisations mixing jazz (Someday My Prince Will Come and the lesser known Miles Davis song Put Your Foot Out) and classical music (Brahms' Wiegenlied).

It was this unorthodox practice that, among other things, earned him the nickname "terrorist pianist"; Friedrich Gulda had a strong dislike of authorities like the Vienna Academy, the Beethoven Ring of which he was offered in recognition of his performances but which he refused, and even faked his own death in the late 1990's, cementing his status as the enfant terrible among pianists. Nevertheless, Gulda is widely regarded as one of the most outstanding piano players of the 20^th century.

Friedrich Gulda died on January 27, 2000 at the age of 69, following a heart failure. Two of his three sons, Paul (with first wife Paola Loew, born October 25, 1961) and Rico (with his second wife Yuko Wakiyama, born April 9, 1968) Gulda, are also accomplished pianists.

Δισκογραφία / Discography
Wikipedia
Official Homepage

Mozart - Piano Concerto in d, K.466 - Friedrich Gulda

Παίζοντας μουσική Τζαζ
με τον Joe Zawinul                        και τον Herbie Hancock 

Και δυο κομμάτια για τους δυο γιους του. 

Για τον Paul  ΕΔΩ

Για τον Rico  ΕΔΩ

Ακούστε τον εδώ, να παίζει το "Light my Fire" των Doors

Είναι καταπληκτικός. Μπράβο του!!!

Καλή Ανάστασή (μας)

 Να περάσετε καλά και από την Τρίτη τα κεφάλια μέσα. Να γυρίσετε όλοι και να δηλώσετε "παρών" στο προσκλητήριο. Δικαιολογίες δε θα γίνουν δεκτές.

Αυτοί που δεν θ' αναστηθούν

Όμορφη Αθήνα!!! Με Ακρόπολη και Παρθενώνα, με Σούνιο και Σαρωνικό, με Βόρεια και Νότια προάστια, με Ηρώδειο και Μέγαρο, με Πλάκα και Ψυρρή, με Λυκαβηττό και Υμηττό, με Πλατεία Συντάγματος και Κολωνακίου, με Βουκουρεστίου και Ερμού, με Μετρό και Mall, με Πλατεία Κουμουνδούρου και Δημαρχείου, με Πλατεία Αμερικής και Κολιάτσου, με Πανεπιστημίου και Ακαδημίας, με Σταδίου και Πατησίων, με Αθηνάς και Αιόλου, με Ηρώδου Αττικού και Παναθηναϊκό Στάδιο, με ΟΑΚΚΑ και ΣΕΦ, με Δισκοβόλους και Περικλήδες, με υπουργεία και "μαγειρεία", με μυρωδιές και δυσοσμίες, με "κουμπάρους" και Siemens (βλέπε μίζες), με πορείες και διαδηλώσεις, με ΜΑΤ και δακρυγόνα ... ΟΛΑ τα έχεις!!! Και προπαντός το στολίδι σου:

ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΜΟΝΟΙΑΣ!!! 

Ώρα 8 π.μ. Θερμοκρασία λίγο πάνω από το 0. Η πόλη έχει ξυπνήσει. Ο κόσμος στην ίδια ρότα, στον ίδιο ρυθμό, στο τρέξιμο, στη δουλειά... Οι τουρίστες κάνουν το δικό τους tour. Και εδώ στην Ομόνοια, οι  μόνιμοι "κάτοικοι" δεν έχουν ξυπνήσει ακόμα... Και που να πάνε... Παραδομένοι στην νάρκη της ασιτίας ή της πρέζας, απολαμβάνουν ατελώς το ζεστό εξαερισμό του Μετρό. Ολονυχτίς πάνω στις σιδερένιες σχάρες για τη ζεστή "θαλπωρή" που η πολιτεία τους προσφέρει  "στέγη" και θέρμανση εντελώς δωρεάν. Είναι οι άστεγοι, οι πρεζάκηδες, οι περιθωριοποιημένες μειονότητες, είναι οι πεινασμένοι, οι καταδικασμένοι σε αργό θάνατο... Ο Χριστός, κατά τα Γραφάς, θα σταυρωθεί και θα αναστηθεί, για να σωθεί, λέει, ο άνθρωπος αλλά, ετούτοι εδώ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΟΥΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

"... πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι. Όλη η ζωή μου του χαμού.

Μ' από την κόλασή μου, σού φωνάζω: Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω".

... και η ζωή συνεχίζεται στους ίδιους ρυθμούς

Copyright Φωτογραφιών & Animation Χρήστος Ζουλιάτης

Μεγάλη Παρασκευή κατά Κώστα Βάρναλη στο "Φως που καίει"

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και αντί να κάνουμε αναφορές στα ίδια και τα ίδια, είπαμε να δώσουμε το στίγμα της σταύρωσης με ποιητική και ανθρώπινη μορφή, με ένα ποίημα του Κώστα Βάρναλη: "Το φως που καίει". 

Στο πρώτο μέρος του έργου, "Ο μονόλογος του Μώμου", σε ένα μεγαλοπρεπές σκηνικό, ο Χριστός παρουσιάζεται σταυρωμένος στο Γολγοθά (στη φωτογραφία ο ηθοποιός Λευτέρης Τσάτσης)  και ο Προμηθέας καρφωμένος στον Καύκασο, και ενώ "συνδιαλέγονται", παρεμβαίνει ο Μώμος που είναι πρόσωπο της Aλεξανδρινής κωμωδίας. Eίναι το πειραχτήρι, ας πούμε, που ρίχνει λάδι στη φωτιά για ν’ ανάβει η συζήτηση, και το ρόλο αυτόν  τον παίζει ο ποιητής. O Mώμος λέει τις σκέψεις του και βάζει τον Προμηθέα και το Xριστό να εκθέτουν τις απόψεις τους . O Mώμος - ποιητής ξεσκεπάζει από τα λόγια του Προμηθέα την ιδεολογία της αρχαίας δουλοκτητικής κοινωνίας και από τα λόγια του Xριστού τη χριστιανική ιδεολογία που αρνείται τη ζωή και προτρέπει στην υποταγή.

Στο διάλογο παρεμβαίνει η Mάνα Γη και το Aηδόνι . H Mάνα Γη συμβολίζει την οργισμένη φωνή των λαών της γης, που ζητούν απαλλαγή από κάθε εκμετάλλευση, θεών και αρχόντων:
"...Nα φύγετε, να φύγετε όλοι εσείς από πάνω μου! Έγινα Xτήμα. Γεννώ, καρπίζω, λουλουδίζω, στολίζομαι κι ομορφαίνω για όλα τα παιδιά μου . Mα με χαίρονται λίγοι . Aφτοί, που με κατέχουνε. Kαι δε μπορώ να γλιτώσω από τη φάρα τους . Nα τους έκαιγα με λιωμένο μαντέμι! N’ άνοιγα τα σπλάχνα μου να τους εκατάπινα! Άμα χαλάσω έναν από δάφτους, ξεφυτρώνουνε δυο και πέντε. Aφτοί ’ναι οι χαμοθεοί μου. Kαι τους μισώ. Eσείς, οι πανωθεοί, είσαστε παιδιά δικά τους. Όχι δικά μου. Kαι σκοτώνεστε ο ένας με τον άλλονε, ποιος θα με φάει μονάχος". 

Tο Aηδόνι είναι ένα από τα ωραιότερα σύμβολα του ποιητή: "Η χαρά της ζωής και η απόλαυση που στερούνται οι καταπιεσμένοι".  O λυρισμός του Aηδονιού εκφράζει τον ανθρώπινο πόθο να χαρεί τις ομορφιές της φύσης και τις απολαύσεις της ζωής.

 Στο τέλος, όταν ο ποιητής μένει μόνος του, μονολογεί: "...Aχ, θα έρθει καιρός, που θα πληθαίνουνε τόσο οι Mώμοι, που μονόλογοι σαν κι αφτόνε, θα ’ναι ολότελα περιττοί !Mα πρώτα θάχουμε περάσει το γεφύρι..., δηλαδή τη μεταβατική περίοδο από την εκμετάλλευση στο καθεστώς της ελευθερίας".

Στο δεύτερο μέρος, στο "Ιντερμέδιο", ο Προμηθέας κι ο Xριστός γίνονται σύμβολα ανθρώπινα. Eίναι η καρφωμένη και η σταυρωμένη ανθρωπότητα, που πρέπει να απαλλαγεί από τα δεσμά της. Oι ήρωες είναι άνθρωποι που αγωνίστηκαν για το καλό της ανθρωπότητας μα δεν τα κατάφεραν. Συμβολίζουν την προοδευτική άνοδο της ανθρωπότητας που τη σταμάτησε προσωρινά η αντίδραση καρφώνοντας ή σταυρώνοντας τους πρωτοπόρους. Tα ποιήματα μοιάζουν με τα χορικά αρχαίας τραγωδίας. Θρηνούν το χαμό των πρωτοπόρων, μοιρολογούν και δίνουν νέες ελπίδες για το λυτρωμό.

Στη συνέχεια του έργου εμφανίζεται  "O Xορός των Ωκεανίδων" που έρχεται από τα βάθη του ωκεανού για να προσφέρει δώρα στον Προμηθέα, προσφέροντάς του τη χαρά και την ομορφιά της ζωής. Ακολουθεί "O Xορός των Σεραφείμ" που εμφανίζεται από τον ουρανό μαζί με ένα ποτάμι από φως. Πετάνε τ’ αγγελούδια γύρω από το σταυρωμένο Xριστό - άνθρωπο. Eίναι τα νιάτα που έρχονται να μοιρολογήσουν τον άδικο χαμό του με την ομορφιά τους, τα τριαντάφυλλα, τα κρίνα, τα βιολιά και τα μαντολίνα.

Η είσοδος της μάνας του Χριστού στο έργο, παρουσιάζεται από τον ποιητή σαν ανθρώπινη μάνα, στον επιτάφιο θρήνο της, που κλαίει το νεκρό της παιδί, με πόνο γνήσιο και δυνατό. Ένας θρήνος, μέσα στην ομορφιά της άνοιξης, με το ξεφάντωμα των αηδονιών και την ευωδιά της λεμονιάς:

Φέβγεις πάνω στην άνοιξη, γιε μου καλέ μου,
Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις.
H ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου,
Δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου!

O λόγος συγκλονιστικός, ακολουθεί ποιητικά τη λυρικότατη απόδοση του εκκλησιαστικού Eπιταφίου "Ω γλυκύ μου Έαρ" και προσεγγίζει το σπαραχτικό θρήνο της μάνας πάνω στο σκοτωμένο παιδί της στην ποίηση του Γ. Ρίτσου "Γιε μου σπλάχνο των σπλάχνων μου". 

Και φτάνουμε στον "Επίλογο", όπου σε μια σάπια και καταδικασμένη κοινωνία ακούγεται η φωνή του "Οδηγητή":

 Δεν είμ’εγώ σπορά της Tύχης, O πλαστουργός της νιας ζωής.
Eγώ ’μαι τέκνο της Aνάγκης Kι ώριμο τέκνο της Oργής...

Σας μεταφέρω αυτούσια τη θαυμάσια ανάλυση της Ελένης Ζούζουλα από τα "Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης": 

"... εκεί ο ποιητής,  εκφράζει τον πόνο, την οργή  και την απόφαση των καταπιεσμένων να τερματίσουν το καθεστώς της εκμετάλλευσης και να χτίσουν τη νέα κοινωνία της δουλειάς, της ειρήνης, της φιλίας και της αδελφότητας των λαών, ιδανικό που πραγματώνεται μέσα στην κάθε χωριστή πατρίδα από το λαό της χώρας, ανάλογα με τις παραδόσεις, τις ανάγκες και την πραγματικότητα της καθεμιάς.

Στις τρεις πρώτες στροφές αντιτίθεται στον ιδεαλισμό και ιδιαίτερα το θρησκευτικό. Tον παραστέκουν οι θυμωμένες καρδιές των αδικημένων. Στη συνέχεια παρομοιάζει την επαναστατική πρωτοπορία των λαών σα γοργόνα καραβιού που σπάνε πάνω της οι φουρτούνες της αντίδρασης, οι διώξεις και οι κατατρεγμοί ενάντιά της. Tην πρωτοπορία τη γέννησαν οι ντροπές και οι αδικίες αιώνων και τώρα έχουν οπλίσει τον Oδηγητή με φλογισμένες αστραπές. Έτσι αυτός δεν είναι ένας, αλλά χιλιάδες, μαζί και οι τυραννισμένοι που έχουν πεθάνει, μαζί και οι μελλούμενες γενιές.
Kορύφωση της επαναστατικής έξαρσης είναι η όγδοη στροφή. O Oδηγητής δίνει μαχαίρι σ’όλους και όχι λόγια παρηγοριάς. Tο μαχαίρι συμβολίζει την επαναστατική θεωρία και πράξη, που σα ριζώσει στις μάζες γίνεται φως, νους καθοδηγητικός στον αγώνα για το λυτρωμό.
O λόγος του Oδηγητή κλείνει τον πόνο και τη διαμαρτυρία όλων των αιώνων. Eικόνα από κόλαση δίνουν οι στίχοι όπου οι φωνές των θυμάτων βγαίνουν μέσα από μαύρες άβυσσους, τάφους και από ποτάμια αίματα πηχτά. Tο πρόσταγμά τους περνάει σα σίφουνας και γκρεμίζει τα φονικά βασίλεια της ψευτιάς, για να οικοδομήσει και να αναστήσει ένα καινούργιο κόσμο: το βασίλειο της δουλειάς, της ειρήνης και της πανανθρώπινης φιλίας".

 Και αν ο Χριστός πάνω στο σταυρό ψιθύρησε "Διψώ", αυτός εδώ ο σύγχρονος "Εσταυρωμένος", μάλλον, θα μουρμουράει από μέσα του "Χάντε θύμα χάντε ψώνιο, χάντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς, θα 'ρτει ανάποδα ο ντουνιάς".

Σημαντική η πηγή "Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης" με το άρθρο της Ελένης Ζούζουλα






Η μπαλλάντα του κυρ Μέντιου - Απαγγέλει ο Κώστας Βάρναλης και τραγουδάει ο Νίκος Ξυλούρης σε μουσική του Λουκά Θάνου


...και μια ιστορική και σπάνια φωτογραφία 

1912. Κράσι Κρήτης. Από αριστερά: Κώστας Βάρναλης, Χαρίλαος Στεφανίδης, Νίκος Καζαντζάκης, Γαλάτεια Καζαντζάκη

Μαύρη επέτειος 21 Απριλίου 1967

Αφιέρωμα με δύο χαρακτικά του Α.Τάσσου.    

"Ο Αρχάγγελος της πύλης του Πολυτεχνείου"                     "Ο Σπύρος Μουστακλής"

Ένα μικρό αφιέρωμα στη μαύρη επέτειο της νύχτας εκείνης που οι συνταγματάρχες κατέλυσαν κάθε έννοια δημοκρατίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Για να μην ξεχνιόμαστε.... Και παίρνω ένα δείγμα, μόνο, της θηριωδίας  και κτηνωδίας της χούντας, τον Σπύρο Μουστακλή, έναν αγωνιστή, και μάλιστα, της δεξιάς και βασιλικής παράταξης. Αν καταπιαστώ και με τις διώξεις, τα βασανιστήρια και τις εξορίες των αριστερών, θα πρέπει να γράφω μέρα και νύχτα, ατέλειωτες ιστορίες, απείρου κάλλους, γιατί ο κατάλογος των ονομάτων  που μαρτύρησαν είναι πολύ μακρύς αλλά, το blog έχει άλλους προσανατολισμούς.  Εύχομαι κάποιοι άλλοι να κάνουν εκτεταμένες αναφορές για να μαθαίνουν, κυρίως, τα νέα παιδιά την ιστορία αυτού του τόπου.

Ποιος ήταν, λοιπόν, ο Σπύρος Μουστακλής. Διαβάστε ένα σύντομο βιογραφικό αλλά, κυρίως δείτε τα δυο βίντεο που ακολουθούν, από τη "Μηχανή του Χρόνου" του Χρίστου Βασιλόπουλου.

Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι και σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Έλαβε μέρος στον εμφύλιο πόλεμο και συμμετείχε στο κίνημα του Ναυτικού. Συνεργάστηκε με τους αξιωματικούς του ναυτικού ως ταγματάρχης και ήταν από τους λίγους αξιωματικούς του στρατού που πήραν μέρος. Το κίνημα του Ναυτικού προδόθηκε πριν την εκδήλωσή του, με αποτέλεσμα μεταξύ των αξιωματικών να συλληφθεί και ο ίδιος (22 Μαΐου 1973).

Κρατήθηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ για 47 ημέρες όπου βασανίστηκε άγρια. Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα προκάλεσε εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να διακομιστεί στο ΚΑΤ. Εκεί παρέμεινε δύο χρόνια. Το εγκεφαλικό του προκάλεσε ολική παραλυσία. Ύστερα από αυτό το συμβάν το δικτατορικό καθεστώς της Χούντας φοβούμενο αντιδράσεις μετρίασε τα βασανιστήρια κατά των αξιωματικών που είχαν συλληφθεί. Η τραγική κατάληξη του Μουστακλή αλλά και η ηρωική του στάση παραμένουν ακόμα σύμβολα αντιδικτατορικής δράσης.

Αφού πήρατε μια πικρή γεύση από τα έργα των βασανιστών, δείτε και την ταινία "Η δίκη της χούντας" του Θεοδόση Θεοδοσόπουλου.

Πρόκειται για μια ταινία - ντοκιμαντέρ η οποία αναφέρεται στην δίκη των πραξικοπηματιών της 21ης Απριλίου του 1967. Προβάλλονται ντοκουμέντα από την εν λόγω δίκη με τις απολογίες του Παπαδόπουλου, του Αγγελή, του Πατακού κ.ά. Ο σκηνοθέτης ενδιάμεσα απ' τις σκηνές της δίκης παραθέτει ιστορικά ντοκουμέντα που φανερώνουν πως φτάσαμε στην Χούντα του 1967 (μεταξικό καθεστώς, Δεκεμβριανά, Εμφύλιος, δίκη Μπελλογιάννη, δολοφονία Λαμπράκη κ.ά.). Από τον φακό περνάνε σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές εκείνης της ταραγμένης περιόδου όπως ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Γεώργιος και ο Ανδρέας Παπανδρέου, η Μελίνα Μερκούρη και πολλοί άλλοι. Πρόκειται για ένα πολύ καλό ιστορικό ντοκιμαντέρ που παραχωρεί στην κρίση του θεατή πρωτογενές ιστορικό υλικό προς μελέτη. Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τον Θεοδόση Θεοδοσόπουλο. Η μουσική είναι του Γιώργου Γιαννουλάτου με βασική ερμηνεύτρια την Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Κυκλοφόρησε το 1981.

Το link είναι από το GREEK MOVIES

" Η Δίκη της Χούντας" Κλικ

ΕΔΩ

Και τέσσερα τραγούδια εποχής

Η ανάρτηση αυτή, είναι αφιερωμένη στους χιλιάδες αγωνιστές που διώχτηκαν,  βασανίστηκαν και εξορίστηκαν και φόρος τιμής και ευγνωμοσύνης σε αυτούς που θυσιάστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους, χωρίς ανταλλάγματα, για να έρθουν καλύτερες μέρες (?)

Βασίλης Τσαμπρόπουλος / Vassilis Tsampropoulos

Για να μη λέτε ότι ασχολούμαι μόνο μέ ξένους πιανίστες και μάλιστα όμορφες γυναίκες, σήμερα σας έχω ένα αστέρι δικό μας, άριστο δεξιοτέχνη του πιάνου και ταλαντούχο συνθέτη, με προσωπικό στυλ, και ομορφόπαιδο (σε αντίβαρο του γυναικείου φύλου), τον Βασίλη Τσαμπρόπουλο. Είναι ένας δεινός κλασικός ερμηνευτής, έχοντας παράλληλα το χάρισμα του αυτοσχεδιασμού, που διαπερνά ανάμεσα στα είδη και τις φόρμες, που εμπλουτίζονται από τις πλούσιες καταβολές του από τη παγκόσμια μουσική παράδοση, τη δική του Ελλάδα και δημιουργεί έναν ήχο που είναι απόλυτα προσωπικός και αναγνωρίσιμος, κατορθώνοντας να προσφέρει την εμπειρία της απόλυτης μουσικής απόλαυσης.

Ο Τσαμπρόπουλος στέφθηκε αρχικά με δάφνες για τις ερμηνείες του σε έργα ευρωπαίων κλασικών και ρομαντικών και ρώσων συνθετών του 20ου αιώνα, πρωτού ασχοληθεί με τη τζαζ και τους αυτοσχεδιασμούς. Ο κλασικός τρόπος εκτέλεσης μεταβιβάστικε άριστα στο παίξιμο του στη τζαζ μουσική. Δεν επιθυμεί την παράλληλη συνόδευσή του από κρουστά, και έτσι αφήνει το αριστερό του χέρι να δράσει ανεξάρτητα πολύ περισσότερο.

Θεωρείται ειδικός σε έργα των Μπετόβεν, Μότζαρτ, Σοπέν και Σούμαν, αλλά είναι και ικανός συνθέτης (έχοντας κάνει μάλιστα συνθέσεις και για τον συνάδελφό του Βλαντιμίρ Ασκενάζυ). 

Ένα μικρό βιογραφικό από την προσωπική του ιστοσελίδα

(Short biography  HERE )

Ο διεθνούς φήμης Έλληνας πιανίστας και σύνθετης Βασίλης Τσαμπρόπουλος έχει αναγνωριστεί προ πολλού ως ένας εξαιρετικά προικισμένος καλλιτέχνης που καταπιάνεται με πολυποίκιλα μουσικά ιδιώματα . Φημίζεται ως κλασσικός πιανίστας, ερμηνευτής μουσικής του 19ου και 20ου αιώνα, ενώ αρχίζει και δημιουργείται διεθνώς ένα αυξανόμενο κλίμα αναγνώρισης για τις αυτοσχεδιαστικές και συνθετικές του ικανότητες.

Ως παιδί θαύμα με ξεχωριστές δεξιότητες, άρχισε να κερδίζει βραβεία σε διεθνείς μουσικούς διαγωνισμούς μόλις σε ηλικία δέκα ετών. Αποφοιτώντας από το Εθνικό Ωδείο Αθηνών σε ηλικία δεκαπέντε ετών, συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία του κοινωφελούς ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάσης στο Ωδείο του Παρισιού, στη διεθνή ακαδημία του Ζαλτσμπουργκ και στη σχολή Julliard της Νέας Υόρκης, με φημισμένους δάσκαλους όπως οι Rudolf Serkin και η Tatiana Nikolayeva.
Κεντρικό άξονα του ρεπερτορίου του αποτελούν έργα του Μπετόβεν, του Μότσαρτ, του Σοπέν και του Μπαχ, αλλά και συνθέσεις της Ρωσικής σχολής καθώς έχει ερμηνεύσει επανειλημμένα έργα του Ραχμάνινοφ, του Προκόβιεφ και του Σκριαμπιν. Ωστόσο το τεράστιο εύρος του ρεπερτορίου του ξεπερνά τα εκατό έργα και εκτείνεται από την προκλασσική περίοδο μέχρι τις σύγχρονες μουσικές αναζητήσεις του αιώνα μας, περιλαμβάνοντας αρκετά κοντσέρτα για πιάνο και ορχήστρα.

Μετά τις διακρίσεις του σε μεγάλους διεθνείς διαγωνισμούς (Τορόντο, Μπουζόνι, Λίντς) άρχισε η διεθνής σταδιοδρομία του με εμφανίσεις σε μουσικά κέντρα και φεστιβάλ σε όλη την Ευρώπη. Έχει αναγνωριστεί από τους κριτικούς και το κοινό ως γνήσιος αλλά ταυτόχρονα και ανανεωτικός ερμηνευτής της ρομαντικής μουσικής, ενώ έχει χαρακτηριστεί και διεθνώς ως ένας από τους κορυφαίους Ευρωπαίους πιανίστες της γενιάς του.

Ως σολίστ έχει συμπράξει με τις Ορχήστρες Φιλαρμονική της Τσεχίας, Φιλαρμονική του Χιούστον, Συμφωνική της Γιούτα, Συμφωνική της Λυών ,Ορχήστρα της Ιταλικής Ραδιοφωνίας, Ορχήστρα Δωματίου Βουδαπέστης, Καμεράτα, Ορχήστρα των Χρωμάτων, Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, Αλέα, και άλλες ενώ παράλληλα έχει εμφανιστεί σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ (Λυών, Σπολέτο, Ρώμης, Βαρκελώνης, Αθηνών) και πολλά αλλά. Συνεργάστηκε με κορυφαίους Έλληνες και ξένους αρχιμουσικούς όπως ο Β. Ασκενάζυ, ο Μ. Γιάνσον, ο ΓΚ. Χέρτινγκ, ο Χανς Γκραφ, ο Τσου Χουει, ο Μ. Κοντι, ο Α. Παρίδης, ο Μ. Χατζιδάκις, ο Α. Μυράτ, ο Θ. Αντωνίου, ο Μ. Λογιάδης κ.α. Έχει εμφανίσει πολλές φορές στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, και στο Ηρώδειο.

 Το έργο του 12 Πρελούδια για πιάνο τα συνέθεσε για τον κορυφαίο πιανίστα και αρχιμουσικό Vladimir Ashkenazy,o οποίος εξέφρασε το θαυμασμό του για τον ήχο και τα δεξιοτεχνικά προσόντα του σύνθετη. Εκτός από τα έργα για πιάνο έχει γράψει έργα για βιολί, τσέλο, για ορχήστρα και για διάφορα οργανικά σύνολα. Από το 2000 συνεργάζεται με τη διεθνή δισκογραφική εταιρία ΕCΜ και έχει ηχογραφήσει τρεις δίσκους. Το τρίο Τσαμπρόπουλος, Andersen, Marshall φέρνοντας νέα ηχοχρώματα στη σύγχρονη αισθητική του αυτοσχεδιασμού, αποτελεί ένα από τα καλύτερα μουσικά σχήματα. Με το πιάνο τρίο του ο Βασίλης Τσαμπρόπουλος έχει κάνει αρκετές Ευρωπαϊκές περιοδείες παίζοντας σε μεγάλα τζαζ φεστιβάλ με μεγάλη επιτυχία. Για την περίοδο 2003-2004 έχει προγραμματίσει συναυλίες στη Γερμανία, Ιταλία, Νορβηγία, Αυστρία, Αγγλία και Ελλάδα.

Παράλληλα με τη σταδιοδρομία του ως πιανίστας της κλασσικής και τζαζ μουσικής προσκαλείται συχνά να διδάξει ανώτερους κύκλους μαθημάτων πιάνου, καθώς και ειδικές σειρές σεμιναρίου τζαζ και αυτοσχεδιασμού. Ο Βασίλης Τσαμπρόπουλος ζει με την οικογένεια του στην Αθήνα.

Εδώ, στα τρία πρώτα YouTube θα ακούσετε να παίζει με την τσελίστρια  Anja Lechner και στο τέταρτο, ένα σόλο δικό του. Σε όλα θα ανακαλύψετε ήχους και χρώματα από τη βυζαντινή και εκκλησιαστική μουσική, όπως το "Η ζωή εν Τάφω" κ.ά. και θα είσθε μέσα στο μελαγχολικό και θρησκευτικό πνεύμα των ημερών.

Μεγάλη Τρίτη / Τροπάριο της Κασσιανής

ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

"Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,... μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει". Μια γυναίκα αμαρτωλή, καταλαβαίνοντας την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αναλαμβάνει το ρόλο της Μυροφόρου, και φέρνει στο Χριστό μύρα, πριν από τον ενταφιασμό Του. Με μια συγκλονιστική χειρονομία αγάπης, σιωπηλή, αλείφει με μύρο τα πόδια του Κυρίου, και τα σκουπίζει με τα δάκρυα και τα μαλλιά της, δείχνοντας μ' αυτό τον τρόπο την έμπρακτη μετάνοιά της, την οποία ο Κύριος κάνει αποδεκτή!

Μυροφόρος η πόρνη γυναίκα, στην ψυχή της οποίας παρέμεινε η ευαισθησία και η συναίσθηση της αμαρτωλότητας. 

Αλλά, ποια ήταν η Κασσιανή; Διαβάζουμε από την Βικιπαίδεια:

ΚΑΣΣΙΑΝΗ

Η Κασσιανή ή Κασσία, ή Εικασία, (μεταξύ 805 και 810 - πριν το 865) ήταν βυζαντινή ηγουμένη, ποιήτρια, συνθέτρια, και υμνογράφος στην οποία κα αποδίδεται το ψαλλόμενο την Μεγάλη Τρίτη τροπάριο που αρχίζει με τις λέξεις: "Κύριε η εν παλλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή..".
Πρώτος βυζαντινός χρονογράφος που παρέχει στοιχεία περί της ζωής της Κασσιανής είναι ο Συμεών ο Μάγιστρος, τον οποίο και ακολουθούν πολλοί άλλοι μεταξύ δε αυτών ο Λέων ο Γραμματικός, ο Ιωάννης ο Ζωναράς κ.ά. Η Κασσιανή είναι μία από τους πρώτους μεσαιωνικούς συνθέτες τα έργα των οποίων σώζονται αλλά και μπορούν να ερμηνευτούν από σύγχρονους ειδικούς και μουσικούς. Περίπου 50 από τους ύμνους έχουν διασωθεί και 23 από αυτούς περιλαμβάνονται στα λειτουργικά βιβλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο ακριβής αριθμός τους είναι εξαιρετικά δυσχερές να προσδιοριστεί, καθώς πολλοί ύμνοι αποδίδονται σε διαφορετικά πρόσωπα σε διάφορα χειρόγραφα, ενώ συχνά δε σώζεται το όνομα του υμνογράφου.
Επιπλέον, σώζονται 789 μη λειτουργικοί της στίχοι.

Η ΖΩΗ ΤΗΣ

Γεννήθηκε μεταξύ του 805 και του 810 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γόνος πλούσιας οικογενείας^[2]. Όταν μεγάλωσε συνδύαζε τη σωματική ομορφιά με την εξυπνάδα της. Τρεις βυζαντινοί χρονικογράφοι, ο Συμεών ο μεταφραστής, ο Γεώργιος Αμαρτωλός και ο Λέων ο Γραμματικός, αναφέρουν ότι έλαβε μέρος στην τελετή επιλογή νύφης για τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, την οποία είχε οργανώσει η μητριά του Ευφροσύνη. Σε αυτή ο αυτοκράτορας επέλεγε τη σύζυγο της αρεσκείας του δίνοντας της ένα χρυσό μήλο. Θαμπωμένος από την ομορφιά της Κασσίας, ο νεαρός αυτοκράτορας την πλησίασε και της είπε: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα» «Από μία γυναίκα ήρθαν στον κόσμο τα κακά [πράγματα]», αναφερόμενος στην αμαρτία και τις συμφορές που προέκυψαν από την Εύα. Η Κασσία, ετοιμόλογη, του απάντησε: «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα» «Και από μία γυναίκα [ήρθαν στον κόσμο] τα καλά [πράγματα]», αναφερόμενη στην ελπίδα της σωτηρίας από την ενσάρκωση του Χριστού μέσω της Παναγίας. Με βάση την παράδοση ο ακριβής διάλογος ήταν:

-Εκ γυναικός τα χείρω.
-Kαι εκ γυναικός τα κρείττω.

Ο εγωισμός του Θεόφιλου τραυματίστηκε με αποτέλεσμα να απορρίψει την Κασσιανή και να επιλέξει τη Θεοδώρα για σύζυγό του.
Οι επόμενες πληροφορίες που σώζονται για την Κασσιανή είναι ότι το 843 ίδρυσε ένα κοινόβιο στα δυτικά της Κωνσταντινούπολης, κοντά στα τείχη της πόλης, του οποίου έγινε και η πρώτη ηγουμένη^[3]. Αν και πολλοί ερευνητές αποδίδουν την επιλογή της αυτή στην αποτυχία της να γίνει αυτοκράτειρα, μία επιστολή του Θεόδωρου του Στουδίτου αποδίδει διαφορετικά κίνητρα στην ενέργεια της αυτή. Διατηρούσε στενή σχέση με τη γειτονική Μονή Στουδίου, η οποία έμελλε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επανέκδοση βυζαντινών λειτουργικών βιβλίων τον 9ο και το 10ο αιώνα, με αποτέλεσμα τη διάσωση των έργων της.

ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

Με βάση την παράδοση ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, συνεχίζοντας να είναι ερωτευμένος μαζί της, επιθυμούσε να την δει για μία τελευταία φορά πριν πεθάνει κι έτσι πήγε στο μοναστήρι όπου βρισκόταν. Η Κασσιανή ήταν μόνη στο κελί της γράφοντας το τροπάριο της όταν αντιλήφθηκε την άφιξη της αυτοκρατορικής ακολουθίας. Τον αγαπούσε ακόμη αλλά πλέον είχε αφιερώσει τη ζωή της στο Θεό γι αυτό και κρύφτηκε, μη επιθυμώντας να αφήσει το παλιό της πάθος να ξεπεράσει το μοναστικό της ζήλο. Άφησε όμως το μισοτελειωμένο ύμνο πάνω σε ένα τραπέζι. Ο Θεόφιλος ανακάλυψε το κελί της και μπήκε σε αυτό ολομόναχος. Την αναζήτησε αλλά μάταια. Εκείνη τον παρακολουθούσε μέσα από μία ντουλάπα στην οποία είχε κρυφτεί. Ο Θεόφιλος στενοχωρήθηκε, έκλαψε και μετάνιωσε που για μία στιγμή υπερηφάνειας έχασε μία τόσο όμορφη και έξυπνη γυναίκα. Στη συνέχεια βρήκε τα χειρόγραφα της Κασσιανής επάνω στο τραπέζι και τα διάβασε. Μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωση κάθισε και πρόσθεσε ένα στίχο στον ύμνο. Σύμφωνα με την παράδοση ο στίχος αυτός ήταν «ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη». Φεύγοντας εντόπισε την Κασσιανή που κρυβόταν στην ντουλάπα αλλά δεν της μίλησε, σεβόμενος την επιθυμία της. Η Κασσιανή βγήκε από την κρυψώνα της μετά την αναχώρηση του αυτοκράτορα, διάβασε την προσθήκη του και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τον ύμνο. Ο ύμνος αρχίζει έτσι:
"Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν....". Και σύμφωνα με τη μετάφραση του Φώτη Κόντογλου, σε απλά Ελληνικά λέει:

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,
σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα
και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου
κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη
και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτίας κι ο έρωτας της αμαρτίας.
Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων,
εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.
Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου,
εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.
Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,
και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου·
αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό,
τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.
Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο,
ποιος μπορεί να τα εξιχνιάσει, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;
Μην καταφρονέσεις τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.

ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ YOUTUBE ΣΕ ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΜΕ ΤΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΚΑΒΑΡΝΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ. 

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

 

ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΟ "ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΝΥΝ. ΙΔΙΟΜΕΛΟ" ΑΠΟ ΤΟ "ΚΑΣΣΙΑΝΗ" ΚΑΤΑ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ 1942. ΕΚΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ "ΤΕΤΡΑΦΩΝΗ ΧΟΡΩΔΙΑ & ΟΡΧΗΣΤΡΑ" ΥΠΟ ΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΒΕΝΑΡΔΟΥ. ΤΟ CD ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΑΛΛΑ ΤΡΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΕΥΚΟΛΑ ΝΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΑ ΔΙΣΚΟΠΩΛΕΙΑ.

Hélène Grimaud

                                   Μικρό Βιογραφικό

Δεν ξέρω γιατί αλλά, όταν βλέπω γυναίκα να παίζει πιάνο, με τα λευκά, τρυφερά και μακριά της δάχτυλα, πότε να χαϊδεύει και πότε να χτυπάει με μανία τα πλήκτρα, με συναρπάζει. Όταν μάλιστα αυτή είναι η Hélène Grimau, τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά. Δεν ξεχωρίζεις την αγάπη σου για τη μουσική, για τον καλλιτέχνη, για το συνθέτη. Και αιχμάλωτος της ομρφιάς, παραδίνεσαι στη μαγεία της μουσικής και των πλήκτρων. Τότε, ξεχνάς στενοχώριες, καημούς και βάσανα, ακόμα και τη νέα νόσο που ακούει στο όνομα ΔΝΤ (!). 

Σήμερα σας παρουσιάζω ένα αστέρι της μουσικής, την γαλλίδα πιανίστρια Hélène Grimaud.

Γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου του 1969 στο Aix-en-Provence της νότιας Γαλλίας όπου και άρχισε τις μουσικές της σπουδές για πιάνο, σε ηλικία επτά ετών. Στα δεκατρία της μπήκε στο Conservatoire de Paris και το 1985 κέρδισε το πρώτο της βραβείο στο Ωδείο και το βραβείο Grand Prix du Disque από την Ακαδημία Charles Cros. Το 1987 με το ρεσιτάλ της στο Παρίσι με την Ορχήστρα του Παρισιού υπό τη διεύθυνση του Danile Barenboim, άνοιξε τα φτερά της για μια λαμπρή σταδιοδρομία. Έκτοτε παίζει με τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου και με διεθνούς φήμης μαέστρους, Είναι παντρεμένη με το φωτογράφο J. HenryFair γι αυτό έχει, άλλωστε, τα καλύτερα πορτρέτα στην ιστοσελίδα της. Περισσότερα θα διαβάσετε στην ιστοσελίδα της, στo Wikipedia και στο Bach Cantantas Website.

Official Website

Wikipedia

Hélène Grimaud

Born: November 7, 1969 - Aix-en Provence, (south of) France

The French pianist, Hélène Grimaud, studied with Jacqueline Courtin at the conservatory there and subsequently in Marseille with Pierre Barbizet. At the age of 13 she was accepted by the Paris Conservatory where she won the first prize in piano in 1985. In July, immediately after graduating, she recorded Sergei Rachmaninov’s Sonata No. 2 and the complete Etudes-Tableaux Op. 33 (Grand Prix du disque, 1986). She studied additionally with György Sándor and Leon Fleisher. The year 1987 marked a decisive turning point in her career with appearances at MIDEM in Cannes and at the piano festival La Roque d’Anthéron, her first recital in Tokyo and Daniel Barenboim’s invitation to perform with the Orchestre de Paris. Hélène Grimaud has since performed with many of the world’s major orchestras and renowned conductors.

In 1988, Hélène Grimaud first performed for the pianist Dmitri Bashkirov, who became an important influence on her playing. Appearance at the Lockenhaus Festival at the invitation of Gidon Kremer, with whom she performed - Kremer and Martha Argerich become further important influences in her career. In 1990, she made her debut with the Cleveland Orchestra, followed by appearances with leading orchestras in the USA and Europe. Settles in the USA. New York recital debut at the Metropolitan Museum; European debut with the St. Petersburg Philharmonic under Temirkanov (S. Rachmaninov, Piano Concerto No. 2) at the Aix-en-Provence Festival....
......................................................................................................................

Read more HERE

Εδώ θα την δούμε να παίζει το Piano Concerto Νο2 in C minor του Rachmaninoff (και τα τρία μέρη) με τον Claudio Abbado να διευθύνει και το Etudes tableaux op 33, No1 & 2, του Rachmaninoff. Απολαύστε την!