Έκθεση Φωτογραφίας

"Άρτος και Θεάματα"

 

(Music Jazz Suite Waltz No2 - D.Shostakovich)

 Εδώ ταιριάζει η ιστορική φράση "Άρτος και θεάματα": Έκθεση φωτογραφίας στο φούρνο του Αντώνη του Βενέτη και συγκεκριμένα στον πολυχώρο που έχει, μαζί με το φούρνο, τον "...και Ζαχαροπλαστείο". Εκεί, λοιπόν, θα εκθέσω μια σειρά από φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων, με το αγαπημένο μου θέμα "Μουσική - Χορός - Κίνηση".

Αυτή την Κυριακή, που το ημερολόγιο θα γράφει  10 Απριλίου και οι δείκτες του ρολογιού θα δείχνουν 12 το μεσημέρι, σας περιμένω να τα πούμε από κοντά  και για να δικαιώσω την παραπάνω φράση, με μια μικρή παραλλαγή "Καφές και Θέαμα". Για να γνωρίσετε το χώρο, επισκεφθείτε τη σελίδα "Γεύσεις"  όπου υπάρχει σχετική ανάρτηση.
Ιδιαίτερες προσκλήσεις, επί χάρτου, δεν θα σταλούν.
Σας περιμένω. Έχουμε τόσα πολλά να συζητήσουμε, ενώ θα πίνουμε τον καφέ μας!
Η διεύθυνση είναι:
"... και Ζαχαροπλαστείο", Σαρρή 13  στου Ψυρρή.
(πιο πέρα από την πυροσβεστική και δίπλα στο θέατρο Εμπορικόν).

 Στη συνέχεια, διαβάστε από προηγούμενη ανάρτηση, 'ο,τι έχει σχέση με τις φωτογραφίες της έκθεσης, με σκέψεις φίλων και δικές μου.

                                                                                   Οι σκέψεις μου

Η ΜΟΥΣΙΚΗ Ο ΧΟΡΟΣ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 

 Το πρώτο μου  μουσικό άκουσμα, υποθέτω πως ήταν εκείνο το γλυκό νανούρισμα της μάνας μου, όταν προσπαθούσε να με κοιμίσει,  ‘’ ΄Ελα ύπνε πάρ΄το μου κι αποκοίμισέ το μου’’,  και η πρώτη μου χορευτική εμπειρία το ‘’ταχτάρισμα’’ στα γόνατα του πατέρα μου. Η δε πρώτη μου εικόνα πρέπει να ήταν, αυτή του, ας πούμε, υπέροχου κόσμου που, φυσικώ τω λόγω, δεν μπόρεσα να φωτογραφήσω αλλά, αποθηκεύτηκε μέσα μου για πάντα με τα μάτια της αθωότητας. Ο καιρός κύλησε γρήγορα. Κι όταν άκουσα , για πρώτη φορά, την εισαγωγή (prelude) απ’ το Les Sylphides του Chopin, ανακάλυψα το πόσο έμοιαζε με το γλυκό εκείνο νανούρισμα της μάνας μου. Απλά, η μαγεία της  μουσικής είχε γίνει με έντεχνο τρόπο,  έτσι ώστε πάνω στο υπέροχο μοτίβο της να χορέψουν χορευτές και μπαλλαρίνες. Τώρα, όμως, είχα τον τρόπο να κρατήσω τις όμορφες αυτές εικόνες. Είχα την φωτογραφική μου μηχανή. Καταγράφοντας, λοιπόν, τις κινήσεις των χορευτών, είχα πάντα κατά νου, να δώσω στον μέσο, και όχι απαραίτητα ειδικό, επισκέπτη μιας έκθεσης, την ατμόσφαιρα και το χρώμα μιας παράστασης, για την οποία δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει το περιεχόμενο της χορογραφίας, αλλά να έχει τη δυνατότητα να προσεγγίζει τις φωτογραφίες με όποια ερεθίσματα και συναισθήματα του προκαλεί η εικόνα και η μουσική. Με άλλα λόγια, έπρεπε ο φακός να ακολουθήσει ή να 
παρακολουθήσει και να προσεγγίσει, με ή χωρίς φωτογραφικούς κανόνες, τη μουσική που με τον καταλυτικό της ρόλο δεν συνοδεύει απλά τις εικόνες αλλά, τους προσθέτει δύναμη και βάθος και καταργεί λεζάντες και κείμενα. Και όσο πιο ισχυρή είναι αυτή η σχέση αλληλοϋποστήριξης, τόσο βοηθά τον θεατή να βυθιστεί και να ταξιδέψει στον δικό του κόσμο, που διαμορφώνεται μέσα του ανάλογα με την ποικιλία και την ένταση των συναισθημάτων του. Αν έπρεπε, λοιπόν, να επιλέξω ανάμεσα στη μουσική, το χορό και τη φωτογραφία, θα επέλεγα και τις τρεις τέχνες. Η μουσική με μαγεύει, ο χορός με ενθουσιάζει και η φωτογραφία με λυτρώνει. Τώρα, αν κατάφερα με τις φωτογραφίες μου να σας μεταφέρω τη μαγεία της μουσικής και να σας μεταδώσω τον ενθουσιασμό μου για το χορό, εγώ ήδη έχω βρει την λύτρωση. Σας ευχαριστώ όλους.    

MUSIC, DANCE, PHOTOGRAPHY

My first musical memory, I suppose, was that sweet lullaby my mother used to sing to me when the tried to put me to sleep. “Come Sleep, take my baby, make its eye-lids heave” with sleep and my first dancing experience was the “brief jolts” on my father’s lap. As for my first visual memory this must have been, for lack of a better definition, that of the beautiful world in large, an image which, as I was quite naturally unable to photograph, was stored within me for ever, through the eyes of innocence. Time flew by. And when, for the first time I heard the prelude to Chopin’s Les Sylphides, I was struck by how similar it sounded to that sweet lullady my mother used to sing. Quite simply, music had worked its magic in a lyrical manner, so that dancers and ballerinas invited to perform upon its lovely motif.

However, this time round, I had the means to capture those beautiful images. I had my camera. 

Thus, by recording the dancer’s movements, my initial and constant intention was to offer the average visitor of an exhibition, and not necessarily the connoisseur, the opportunity to experience the atmosphere and the colors of a performance, without requiring that the visitor know the content of specific choreography; to offer the option to approach the photographs through any emotions or responses which the images and the music may create within the viewer.

In other words, the lens should follow or approach with or without adhering to photographic rules, the music which with its catalytic role does not simply accompany the images, but it also adds strength and depth to them and does away with captions and texts.

The more powerful this counter-supportive relationship is, the better it helps the viewer to sink and travel into his own world formed according to the variety and intensity of one’s emotions. So, if I had to choose between music, dance or photography, I would choose all three, for I am enchanted with music, thrilled by dance and redeemed by photography.

If, through my photographs, I have succeeded in conveying the magic of music and my enthusiasm for dance to you, then, I have already found my redemption.

                                                                    Thank you all Christos Zouliatis

   

Και οι σκέψεις των άλλων

ΝΑ ΔΕΙΣ, Ν' ΑΚΟΥΣΕΙΣ, ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ

Οι  ‘’ΦΩΤΟ(ΧΟΡΟ)ΓΡΑΦΙΕΣ” είναι μια υπέροχη συλλογή φωτογραφιών. Οι φωτογραφίες αυτές δείχνουν να έχουν κίνηση, να προβάλουν μουσικό ήχο, και πραγματικά να ζωντανεύουν. Είναι ποιητικές και μαγεύουν, φωτογραφίες από ένα δεξιοτέχνη φωτογράφο των καλλιτεχνικών δρώμενων.

Το ανάλαφρο πέταγμα ενός arabesque από το μπαλέτο «Συλφίδες», με τις μαγευτικές μελωδίες του Frederick Chopin, η καυτή ενέργεια μιας ξαφνικής προκλητικής κίνησης σ’ ένα Αργεντινό τανγκό, η δύναμη σ’ ένα αρρενωπό υπερήφανο, ηρωικό άλμα ενός λαϊκού χορευτή, ο αυθορμητισμός ενός μουσικού τόνου που γεννιέται από τη δοξαριά ενός βιολοντσέλου ή από το φύσημα σε μια τεράστια τούμπα, είναι μερικές μόνο από τις μαγικές εικόνες του Χρήστου Ζουλιάτη.

Αυτές οι αριστουργηματικές φωτογραφίες, συλλαμβάνουν και απελευθερώνουν όλη την ενέργεια που υπάρχει στην ψυχή του χορευτή, του μουσικού ή του όποιου καλλιτέχνη εμπλέκεται στη θρησκεία της ζωντανής ερμηνείας.

Τα χρώματα, ζεστά κόκκινα, αγνά αγγελικά λευκά, σκούρες και ανοιχτόχρωμες σκιές, όπως ακριβώς στις μουσικές αρμονίες, δίνουν πνοή και αιωνιότητα στη στιγμή που ο φωτογράφος αποφασίζει να συλλάβει.  Δεξιοτεχνία στον υπέρτατο βαθμό, γεμάτη ατέλειωτη φρεσκάδα, που μ’ ένα ακατανίκητο τρόπο, σε προσκαλεί πίσω, να δεις, ν’ ακούσεις και να αισθανθείς.

SEE, HEAR, FEEL

 “PHOTO(CHOREO)GRAPHIES”, is a splendid collection of the artist’ s photographs. These photographs seem to have motion, project musical sound, come truly alive. They are highly poetic, spellbinding photos by a masterful photographer of the performing arts. 

The lightness of a flying arabesque from the ballet Les Sylphides set to the enchanting melodies of Frederic Chopin; the sizzling energy of a sudden, rousing movement of an Argentinian tango; the power of a virile, proud, heroic leap of a folk dancer; the spontaneity of a musical tone born of the bow stroking a cello, or of blowing into an enormous brass tuba-these are just a few of the magical images of Christos Zouliatis.

These splendid 
photographs capture and in turn release all the energy inside the heart of a dancer or musician, or indeed of any artist who practices the religion of live performance.
The colors-warm reds, 
pure, angelic whites, chiaroscuro-impart life and eternality to the moment the photographer chooses to capture. This is artistic skill at its best, full of infinite freshness, which invites you irresistibly to come back, to see, to hear, to feel.

                                                                              Dimitri Toufexis

                                                                              Pianist-Director

             

ΚΑΙ ΟΜΩΣ...

Ο χορός και η φωτογραφία πάντα μου έδιναν την αίσθηση ότι είναι τέχνες που  αρνούνται  να συναντηθούν. Ο χορός βασίζεται στη ροή των στιγμών και είναι καταδικασμένος να μην αφήσει ίχνη στο χρόνο. Η φωτογραφία βασίζεται στην αρπαγή της στιγμής, που θα παραμείνει μεν στο χρόνο αλλά  αποκομμένη από το πριν και το μετά.
Και όμως, υπάρχουν φορές που αυτή η αίσθηση ανατρέπεται. Είναι η σπάνια περίπτωση όπου ένας φωτογράφος με την ετοιμότητα ελεύθερου σκοπευτή, όπως απαιτείται να είναι ο φωτορεπόρτερ, θα μπορέσει να οριοθετήσει στο κάδρο του την  ατίθαση ενέργεια του χορού.     Το μυστικό, του Χρ. Ζουλιάτη, γιατί πάντα η τέχνη θα πρέπει να έχει μυστικά που ο καθένας μας τα ερμηνεύει με το δικό του τρόπο, είναι ότι στις φωτογραφίες, πρώτα ακούς τον ήχο, τη μουσική, τις ανάσες των χορευτών και μετά αποκαλύπτεται η εικόνα.

 Ένας φωτορεπόρτερ που έχει μάθει να συνδιαλέγεται με την ευθύτητα του αυτόπτη μάρτυρα, μπορεί να αποτυπώσει την σκληρότητα της προετοιμασίας προς τη τελειότητα, που κρύβεται πίσω από το πέπλο της μπαλαρίνας, αλλά και την έκρηξη της ψυχής του ανθρώπου που τον συνθλίβει η καθημερινότητα και ξεσπαθώνει με ένα διονυσιακό  ‘’ώπα’’.

Οι φωτογραφίες αποκαλύπτουν τη στιγμή που η ψυχή ζητάει πολλά και το σώμα δίνει αυτό που μπορεί, άλλες φορές αρκετό και άλλες όχι. Οι εικόνες του ας ταξιδέψουν μέσα στο ποτάμι του χρόνου, όπως τα κεριά των τσιγγάνων στους κινηματογραφικούς ποταμούς του Εμίρ Κουστουρίτσα.

BUT STILL...

Dance and photography have always created in me the sense that they are arts which  refuse to meet. Dance depends on the flow of a moment in time, and it is doomed not to leave any footprints. Photography depends on seizing the moment which will remain in time, and yet it is removed from that which comes before or that which comes after. Still there are timew when thiw sense  iw overruled. It is the rare in which the photographer, which the readiness of a free marksman, will harness thw untamed energy of dance. The magic of Ch. Zouliatis' art is that one first hears the sound, the music and the breahing of the dancers, and finally the picture is reveald. A photographer, who  has learned to communicate with the directness of an eye witness, can mark the inherent harshness in the preparation for perfection which is often concealed behind yhe ballerin's veil,as well the emotional outburst of a human being ho is crushed by the mundance in everyday  life, and who turns bold while he performs a Dionysian dance movement. The photographs reveal thw very moment in which the soul asks for fullness, but the body gives that which it can - sometimes a lot, and at times a little. Let his pictures travel in the stream of time, just as the gypsies' candies in the motion picture rivers of Emir Kostouritsa.

                               Renos Haralambides

                               Actor / Stage-director

ΤΟ ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ ΣΕ ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ

Η τέχνη της φωτογραφία, τέχνη γοητευτική, πιάνει το δευτερόλεπτο και το κάνει μνήμη ζώσα. Μεταλλάσσει το εφήμερο, το στιγμιαίο σε παντοτινό. Μια τέχνη, του χορού, γονιμοποιεί μια άλλη, της φωτογραφίας. Ο φωτογράφος γίνεται συνένοχος στη μυσταγωγία μας. Το αποτέλεσμα μαγικό. Ο χορός μας, η συγκίνησή μας, αυτή η τόσο εφήμερη αλλά σπουδαία στιγμή μας, έχει σωθεί. Υπάρχει όχι μόνο στα κύτταρα όσων υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες της τέχνης μας, αλλά και ως αδιάψευστος μάρτυρας και πρέσβης για τους άλλους, πως αυτή η στιγμή υπήρξε. Πως και εμείς υπήρξαμε. Και κάτι παραπάνω. Η τέχνη μας ξαναγεννιέται μέσα από τη ματιά ενός άλλου δημιουργού.
Ο χορός μας, γίνεται εικόνα. Ο φωτογράφος δίνει τη δική του εκδοχή στην εκπεμπόμενη ενέργειά μας. Μεταφέρει αισθήσεις, δημιουργεί νέες. Φωτίζει λεπτομέρειες. Βάζει σκιές και φως στο τόσο γρήγορο πέρασμα του χεριού, της ματιάς, της αλήθειας μας. Προδίδει τις προθέσεις μας. Η φωτογραφία εξακολουθεί να μιλάει ,ακόμα και όταν εμείς αποσυρόμαστε για να γεμίσουμε νέες εικόνες μέχρι την επόμενη συνάντησή μας στη σκηνή.

TURNING THE INSTANTANEOUS INTO THE ETERNAL

The art of photography, an enchanting art, caprures the moment and makes it a living memory. It transforms the ephemeral, the instantaneous into the eternal. The art of dance engenders the art of photography. The photographer partakes in your mystagogy. The outcome is spellbinding. Our dance, our excitement, the trancient but singificant moment of ours has gained
permanence. Not only does it exist in the being of those who witness our art, but the photograph also bears an undeniable testimory to the captured moment - that we existed.
But there is more. Our art is reborn through the eyes of another artist. Dance becomes an image. The photographer gives his own version of an artist's radiant energy. He conveys emotions and creates new ones. He sheds light on detail. He casts shadows and light on the rapid movement of a hand, of a glance, of our truth. He depicts our energy. He reveals our intentions. A photograph remains alive even after we have withdrawn, but the quest for new images goes on until we meet again on stage.  

                                                               Petros galias

                                                                 Choreographer

     Smile!